Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Discussie over depressie


#1

HEB JIJ HIER EEN MENING OVER?

20 januari 2019
COLUMN HUISARTS JOOST ZAAT
De ‘ziekte’ depressie bestaat misschien wel niet
Elk jaar is Blue Monday, de derde maandag van januari, een haakje in de media om verhalen over somberheid te vertellen. Sinds vier jaar is er zelfs een heus Depressiegala. Dat feestje maandagavond moet aandacht voor ‘de ziekte depressie’ opleveren en het stigma verminderen. Ik snap dat obsessieve verlangen naar nog meer inzet van geld en ‘destigmatisatie’ niet. De organisatoren schatten bij navraag de netto-opbrengst van het gala vanavond op zo’n €3000. Die ‘fooi’ gaat dan naar 113online. Een uitverkocht Carré levert theoretisch €61.460 op bij €35 per kaartje. Hoeveel geld bij de eerdere gala’s is opgehaald gaat de stichting pas ná dit gala vertellen.
In mijn spreekkamer merk ik nooit wat van die opgetutte gala’s. Op sommige dagen trekt een stoet sombere patiënten langs mijn bureau. Ik luister en bemoedig. Soms geef ik een pil. Kanker, een gebroken been, diabetes. Die kun je zien of meten. Bij een depressie gaat het om gevoel en daar moet je dus naar vragen.
Depressie is een verzameling symptomen waarvan dokters denken dat ze op een gemeenschappelijke kern berusten, op ‘een ziekte met een of meerdere oorzaken’. Het officiële DSM-stempel ‘depressie’ krijg je als je somber bent of duidelijk minder zin in dingen hebt of daar minder plezier aan beleeft. En dan moeten er nog een aantal andere zaken zijn zoals te veel of juist te weinig slapen, aankomen of juist afvallen, opgewonden of juist teruggetrokken zijn.
De dokter telt symptomen op; bij 5 heb je een depressie. Hoe je ‘slecht doorslapen’ moet optellen bij ‘aankomen’ heb ik nooit begrepen. Alle 280 verschillende vragenlijsten om een depressie vast te stellen meten wat anders, afhankelijk van het idee dat opstellers hadden over de oorzaak.
Gelukkig ben ik niet de enige die dat optellen en aftrekken van symptomen onzin vindt. Eiko Fried, een Leidse onderzoeker, keek twee jaar geleden of de 52 symptomen in de zeven meest gebruikte vragenlijstjes een beetje met elkaar overeenkwamen. Dat viel tegen. Ze meten allemaal wel somberte en ook wel of je moe bent, minder eetlust hebt of slecht slaapt. Maar daar hield het ook mee op.
Toen hij in een grote groep depressievelingen naar de samenhang tussen 28 verschillende symptomen keek, bleken somberheid en nergens zin in hebben de kernsymptomen maar voor de rest zat er weinig samenhang in alle klachten. Ieder beleeft zijn somberheid op zijn eigen manier.
We moeten dus af van de verhullende classificatie ‘depressie’. Die is vooral bedoeld is als betaaltitel. We moeten naar een echte ‘diagnose’: mevrouw de Winter is somber, ze slaapt moeilijk in, kan zich nog wel concentreren en eet te veel. Dat is een ander probleem dan mijnheer Herfst die weinig zin in dingen heeft, afvalt en juist heel vroeg wakker wordt en suïcidaal is. Het is idioot te denken dat je hen allebei protocollair hetzelfde moet behandelen. Bij het ontbreken van een ‘ziekte’ en substantiële opbrengst kan volgend jaar dat gala ook wel achterwege blijven.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Jorin
Antwoord

#2

Ik trek me er niet zoveel van aan. Als er mensen zijn die zich goed willen voelen door een gala te geven, Go for it. 
Mij niet gezien! 

Met betrekking op hoe de diagnose wordt gesteld, zijn er nou eenmaal een bepaalde hoeveelheid punten waar je aan moet voldoen om deze diagnose überhaupt te krijgen. En natuurlijk verschilt dit enorm per persoon, want niemand is hetzelfde. 
Wel zullen er misschien overeenkomsten zijn. 

En wat jij een betaaltitel noemt, ze moeten een naam aan het beestje geven om een behandeling te kunnen starten of medicatie, of wat dan ook, want een zorgverzekeraar vergoed niets aan iemand die somber is, moeilijk slaapt, maar nog wel eet.. (En dus geen diagnose heeft).

Ik vind het lastig hier echt een duidelijke mening over te hebben, ik maak mij meer druk over de stigma's in het algemeen van mensen die een diagnose hebben. Want er ligt zoveel nare en zware lading op door vroeger, maar ook door nu en alle media.
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-03-2019, 01:03 door Jorin.)

Dat de symptomen van de depressie verschillend zijn, sluit niet uit dat aan de wortels van de ziekte dezelfde oorzaak kan liggen. Dus dat het protocollair hetzelfde behandeld zou worden hoeft niet zo idioot te zijn als huisarts Zaat beweerd.
Daarnaast is mijn ervaring dat een psycholoog en psychiater verder kijkt dan het label wat op de ziekte geplakt wordt. A.h.v. de vragenlijsten en gesprek wordt informatie verzameld en daar wordt mee gewerkt, dus niet alleen met de diagnose die daaruit volgt.
Verder is depressie een overkoepelende term. Het komt voor in vele varianten, niet anders dan bij een ziekte als kanker. Kanker wordt behandeld d.m.v. operatie, bestraling en/of chemo. Elke variant een eigen combinatie en variant van de genoemde behandelsoorten. 
In vergelijking wordt depressie behandeld met therapie en medicatie, het soort en combi afgestemd op de variant van de ziekte, is het niet?

Wél heb ik ervaren dat in het uitpluizen van de juiste diagnose teveel tijd en geld kan gaan zitten, terwijl dit beter besteed had kunnen worden aan het behandelen van de oorzaak. Of was dit wellicht om de ver-over-de-geldende-normen-overschrijdende wachttijd (van 10 maanden) te overbruggen? Of om de zakken van de betreffende instantie te vullen? Hoe dan ook, het heeft mij als patiënt in ieder geval niet geholpen.

En ja, de verzekeraar heeft de behandelaar behoorlijk in de tang door bepaalde behandelingen alleen te vergoeden bij een bepaalde diagnose.
En tegenwoordig kom je via een omweg bij de juiste hulp terecht (huisarts, poh-ggz, basis ggz-specialistisch ggz, wederom i.v.m. de verzekeraar.
De wachttijden zijn er volgens mij niet korter door geworden en de kosten alleen maar hoger.

Wat betreft het depressiegala. Ik denk dat het nooit verkeerd is een onderwerp bespreekbaar te maken. Of deze manier van aandacht vragen positief ontvangen zal worden door de doelgroep weet ik niet.  
Overigens zie ik de link niet, die de schrijver probeert te maken tussen het gala en het in twijfel trekken van de diagnosestelling.

Wat is jouw eigen mening hierover Bert?
Antwoord

#4

Ik vind het moeilijk om hier een oordeel over te vellen Jorin. 

Dat de symptomen van de depressie verschillend zijn, sluit niet uit dat aan de wortels van de ziekte dezelfde oorzaak kan liggen.
Mijn vraag is dan welke oorzaak dan? Er is een stroming die stelt "depressie bestaat niet". Het is wetenschappelijk nooit aangetoond dat depressie veroorzaakt zou worden door een tekort of teveel aan stofjes in de hersenen. Toch is dat de basis van het verstrekken van anti depressiva. Ook wordt gesteld dat ruim 50% van de AD gebruikers die helemaal niet nodig hebben.
Verder hoor ik met regelmaat dat mensen met AD toch weer tegen een depressie aanlopen. Daar komt bij dat depressie vaak gepaard gaat met andere psychische problemen. 
Hoe zie jij dit Jorin?

Ik lees hier op het forum vaak dat een onderliggende kern, hoe je in het leven staat, een belangrijk factor is. De lat voor jezelf erg hoog leggen, je teveel aanpassen aan wat de ander van je verwacht. Een nogal laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Jezelf te lang wegcijferen tot dat het zich tegen je keert. Bij mijzelf was dit ook zo. Ik had er drie/vier depressies voor nodig om te ontdekken dat bij mij depressie een kraakhelder signaal was van mijn hoofd en lijf, die in feite hard riep "Stop", stop zo kan je niet langer in het leven blijven staan. 
Dat besef was voor mij al een flinke stap in de goede richting.
Mijn de vraag is dan, is de huidige therapie voor deze grote groep op dit moment effectief. Bij mijzelf duurt het proces van anders in het leven gaan staan al vier jaar. Het lijkt er op dat therapie bij deze groep gericht is op inzicht en aanzetten geven om een veranderingsproces te starten. Maar omdat het een proces van jaren is en therapie op een gegeven moment stopt is de kans op terugkeer in oude patronen en een volgende depressie niet denkbeeldig. Depressie zelf kun je niet voor zijn, je kunt wel de voorwaarden optimaliseren als het gaat over hoe je in het leven staat. Ik denk wel eens is het niet verstandig therapie voor onze groep te combineren met een (levens) coach, of een getrainde ervaringsdeskundige die ondersteunt bij het veranderingsproces in het dagelijks leven. Als therapie stopt blijft die coach/ervaringsdeskundige ondersteunen. Ben benieuwd hoe jouw kijk hierop is.

Overigens zie ik de link niet, die de schrijver probeert te maken tussen het gala en het in twijfel trekken van de diagnosestelling.
Ik vermoed dat Zaat bedoelt dat als er geen wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van de diagnose depressie of je er dan wel een gala over moet organiseren. Ik zelf denk van wel omdat het op een gala gaat over het vertellen over de gevoelswereld van degene die zo'n loodzware periode mee maakt. De samenleving informeren over de enorme impact ervan in het dagelijks leven en het functioneren in de maatschappij.
Ik ben een groot voorstander van het open praten over depressie in onze samenleving. Juist door mensen die depressie hebben mee gemaakt. Bij het laatste gala had ik zelf erg dubbele gevoelens. Wat mij een beetje tegen stond was dat het soms werd neergezet als voor het eerst uit de kast komen en hoe knap dit wel niet was. Brrr. 
Ik werk zelf als een getrainde ervaringsdeskundige en geef regelmatig een presentatie over depressie en/of verslaving. Ik combineer dan objectieve informatie en vertel daar een deel van mijn eigen verhaal. De sfeer die ik creëer is er één van veiligheid en openheid waardoor er een open gesprek ontstaat met het publiek. Ik sta daar sterk in mijn schoenen en vertel met overtuiging en een positieve uitstraling. Dat krijg ik in elk geval terug van het publiek.  Het wordt dan ook positief ontvangen door onze doelgroep. 
Een andere format en een meer positieve overtuigende invalshoek (ondanks de ellende die depressie is) vind ik een aanrader voor het volgende depressie gala. 

Hoor het graag Jorin.

Groet,  Bert
 
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-03-2019, 15:22 door Jorin.)

Dat de symptomen van de depressie verschillend zijn, sluit niet uit dat aan de wortels van de ziekte dezelfde oorzaak kan liggen.
Mijn vraag is dan welke oorzaak dan? Er is een stroming die stelt "depressie bestaat niet". Het is wetenschappelijk nooit aangetoond dat depressie veroorzaakt zou worden door een tekort of teveel aan stofjes in de hersenen. Toch is dat de basis van het verstrekken van antidepressiva. Ook wordt gesteld dat ruim 50% van de AD gebruikers die helemaal niet nodig hebben.
Verder hoor ik met regelmaat dat mensen met AD toch weer tegen een depressie aanlopen. Daar komt bij dat depressie vaak gepaard gaat met andere psychische problemen. 
Hoe zie jij dit Jorin?

Er zijn inderdaad wisselende berichten over mogelijke oorzaken. Het is mij ook niet bekend wat dé oorzaak is. 
Wat betreft antidepressiva kan ik uit eigen ervaring zeggen dat het echt werkt tegen depressie en angst. De klachten verdwenen tijdens het medicatiegebruik en ik kreeg opnieuw klachten nadat ik gestopt was met de medicatie. De meningen verschillen echter over de betrouwbaarheid en validiteit van de wetenschappelijke onderzoeken. Inderdaad wordt door sommigen zelfs beweerd dat het puur gaat om een placebo-effect.

Voor mij persoonlijk, mede door de (bij)werkingen die ik ervaar, is het erg aannemelijk dat depressie en de werking van antidepressiva gerelateerd is aan de productie/werking van hormonen. Echter is het niet duidelijk of die hormonen de oorzaak zijn of het gevolg van depressie (of andere mogelijk gerelateerde processen/aandoeningen).

Welke vraag mij nu te binnen schiet: werken antidepressiva ook bij rouw? 

Ik lees hier op het forum vaak dat een onderliggende kern, hoe je in het leven staat, een belangrijk factor is. De lat voor jezelf erg hoog leggen, je teveel aanpassen aan wat de ander van je verwacht. Een nogal laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Jezelf te lang wegcijferen tot dat het zich tegen je keert. Bij mijzelf was dit ook zo. Ik had er drie/vier depressies voor nodig om te ontdekken dat bij mij depressie een kraakhelder signaal was van mijn hoofd en lijf, die in feite hard riep "Stop", stop zo kan je niet langer in het leven blijven staan. 
Dat besef was voor mij al een flinke stap in de goede richting.
Mijn de vraag is dan, is de huidige therapie voor deze grote groep op dit moment effectief. Bij mijzelf duurt het proces van anders in het leven gaan staan al vier jaar. Het lijkt er op dat therapie bij deze groep gericht is op inzicht en aanzetten geven om een veranderingsproces te starten. Maar omdat het een proces van jaren is en therapie op een gegeven moment stopt is de kans op terugkeer in oude patronen en een volgende depressie niet denkbeeldig. Depressie zelf kun je niet voor zijn, je kunt wel de voorwaarden optimaliseren als het gaat over hoe je in het leven staat. Ik denk wel eens is het niet verstandig therapie voor onze groep te combineren met een (levens) coach, of een getrainde ervaringsdeskundige die ondersteunt bij het veranderingsproces in het dagelijks leven. Als therapie stopt blijft die coach/ervaringsdeskundige ondersteunen. Ben benieuwd hoe jouw kijk hierop is.

Ik heb geen cijfers van het aantal % "genezen" personen op korte en langere termijn.
Men zegt vaak dat men alleen de negatieve verhalen hoort en de positieve niet vertelt worden, maar feit is dat voor een grote groep mensen de huidige therapie niet afdoende blijkt. Bij velen verdwijnt de depressie niet volledig of keert het na een bepaalde periode weer terug.
Ik ben er wel van overtuigd dat bepaalde copingstragieën depressie in de hand kunnen werken en dat het daarom zinvol is hiermee aan de slag te gaan. Echter lijken oude patronen erg hardnekkig en zelfs na vele jaren oefenen blijven ze op de loer liggen en reageer je soort van "automatisch"  zoals je gewend was.

Een psychiater vertelde mij dat een gebeurtenis, met de daaraan gekoppelde emotie van dat moment, wordt opgeslagen in je hersenen. Deze verbinding blijft bestaan. Wanneer in de toekomst zich een soortgelijke situatie voordoet, wordt automatisch de daaraan verbonden emotie opgeroepen. 
Mijns inziens werkt cognitieve gedragstherapie, schematherapie en exposure hierdoor niet afdoende.

Voorbeeld:
Er is een situatie, als reactie hierop komen bepaalde gedachten en gevoel naar boven, dan besef ik mij dat dit niet-helpende gedachten zijn en pas ik mijn gedachten en gedrag aan zoals ik dat in de therapie geleerd heb.

Men geeft aan dat de nieuwe manier van denken en gedrag op den duur een vanzelfsprekendheid wordt, maar mijn ervaring is anders.
De automatische vroegere reactie blijft bestaan en het kost veel energie om dat telkens om te buigen. Er komt een moment dat je te moe of overweldigd bent om het toe te passen en de automatische reactie weer de overhand neemt.

Het schijnt dat EMDR-therapie deze verbinding als het ware reset of verzwakt en dat er daarna plaats is voor positieve cognitieve veranderingen. 
Naar mijn weten staat EMDR niet in het protocol voor behandeling bij depressie. Echter op basis van bovenstaande redenering zou een combi van EMDR en bewustwording van copingstrategieën plus het aanleren van helpende gedachten en gedragingen effectiever k
unnen zijn dan cognitieve gedragstherapie (of schematherapie) alleen.

Overigens zie ik de link niet, die de schrijver probeert te maken tussen het gala en het in twijfel trekken van de diagnosestelling.
Ik vermoed dat Zaat bedoelt dat als er geen wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van de diagnose depressie of je er dan wel een gala over moet organiseren. Ik zelf denk van wel omdat het op een gala gaat over het vertellen over de gevoelswereld van degene die zo'n loodzware periode mee maakt. De samenleving informeren over de enorme impact ervan in het dagelijks leven en het functioneren in de maatschappij.
Ik ben een groot voorstander van het open praten over depressie in onze samenleving. Juist door mensen die depressie hebben mee gemaakt. Bij het laatste gala had ik zelf erg dubbele gevoelens. Wat mij een beetje tegen stond was dat het soms werd neergezet als voor het eerst uit de kast komen en hoe knap dit wel niet was. Brrr. 
Ik werk zelf als een getrainde ervaringsdeskundige en geef regelmatig een presentatie over depressie en/of verslaving. Ik combineer dan objectieve informatie en vertel daar een deel van mijn eigen verhaal. De sfeer die ik creëer is er één van veiligheid en openheid waardoor er een open gesprek ontstaat met het publiek. Ik sta daar sterk in mijn schoenen en vertel met overtuiging en een positieve uitstraling. Dat krijg ik in elk geval terug van het publiek.  Het wordt dan ook positief ontvangen door onze doelgroep. 
Een andere format en een meer positieve overtuigende invalshoek (ondanks de ellende die depressie is) vind ik een aanrader voor het volgende depressie gala. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het depressiegala slechts één keer heb gezien, ik denk de eerste keer.
Jouw manier spreekt mij ook meer aan. Ik hou persoonlijk niet van (groepen) mensen die zich presenteren als slachtoffer. Bij donatie voor giro 555 en dergelijke werkt dit, maar ik denk dat in geval van depressie dit het grote publiek niet positief zal aanspreken.



 
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
09-12-2022, 23:26
Laatste bericht: Mabel
11-04-2022, 20:49
Laatste bericht: Cedric
  Onderzoek rTMS en depressie Started by Bert
3 Replies - 1,050 Views
22-03-2022, 17:56
Laatste bericht: Bert
14-08-2021, 11:07
Laatste bericht: Freya25
30-09-2020, 12:21
Laatste bericht: Fluffykitten
23-09-2020, 11:01
Laatste bericht: MINDCOG onderzoek
22-09-2020, 09:19
Laatste bericht: Mabel
  Depressie in COVID-19 tijd Started by Roos
1 Replies - 1,248 Views
29-06-2020, 19:46
Laatste bericht: Roos
  Dé depressie bestaat niet Started by Bert
5 Replies - 5,041 Views
04-05-2020, 11:34
Laatste bericht: Run



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)