Vorig jaar, eind zomer, ben ik naar de huisarts gegaan. Het ging niet langer, ik wilde niet meer verder. Ze luisterde en respecteerde mijn wens, begreep het, maar gaf aan er niet aan te willen meewerken. Dat kon ik ook wel begrijpen.

Daarna sprak ik erover met een familielid. Die vroeg me of ik in ieder geval nog ect wilde proberen (na veel mislukte therapiën). Dat beloofde ik. Mijn wens werd echter niet gehonoreerd, dat was niet volgens het protocol.

Sindsdien loop ik weer met mezelf te leuren om hulp te krijgen. Niet omdat ik ineens weer wilde leven maar om anderen niet te confronteren met mijn doodswens, laat staan de uitvoering daarvan.

Bij elke vorm van hulpverlening lijkt centraal te staan dat je het zelf moet willen. En dat is nou net het probleem.  

Zijn er mensen die dit herkennen?

Lieve groet,
Alais

Mooi bericht en een warme bijdrage Volbeat.
Zou je iets meer willen vertellen over de wijze waarop je dit hebt aangepakt?
Terugkijkend misschien mooi, maar op het moment zelf misschien toch wel pittig?

Groet, Bert

Dank voor jullie reacties.

Vorig jaar, eind zomer, ben ik naar de huisarts gegaan. Het ging niet langer, ik wilde niet meer verder. Ze luisterde en respecteerde mijn wens, begreep het, maar gaf aan er niet aan te willen meewerken. Dat kon ik ook wel begrijpen.

Daarna sprak ik erover met een familielid. Die vroeg me of ik in ieder geval nog ect wilde proberen (na veel mislukte therapiën). Dat beloofde ik. Mijn wens werd echter niet gehonoreerd, dat was niet volgens het protocol.

Sindsdien loop ik weer met mezelf te leuren om hulp te krijgen. Niet omdat ik ineens weer wilde leven maar om anderen niet te confronteren met mijn doodswens, laat staan de uitvoering daarvan.

Bij elke vorm van hulpverlening lijkt centraal te staan dat je het zelf moet willen. En dat is nou net het probleem.  

Zijn er mensen die dit herkennen?

Lieve groet,
Alais

Hoi Alais, 
Ik lees hier je bericht. Zoals je inmiddels weet kan ik me er wel in herkennen.  Al is er bij mij toch nog wat wil van mezelf (maar dát is juist ook de pijn)
Ik snap even niet, welke wens werd niet gehonoreerd?  Heb je uiteindelijk toch voor ECT gekozen? Of kon dit niet? 
En hoe is je band met je familielid? Heb je uitgesproken dat je dan vooral voor de ander doorgaat/leeft  maar niet voor jezelf? 

Ik kan me voorstellen dat je het enorm moeilijk hebt dus ik wens je veel kracht om nog verder te gaan...

Liefs Joy