16 jaar geleden gescheiden van de vader van mijn kinderen die al jarenlang na de geboortes van mijn kinderen zwaar depressief was met zelfmoord gedachtes. Altijd geprobeerd om hun in mijn gevoel hoog moeten houden. Wat was het zwaar, daar hebben de kinderen erna heel veel last gehad dat hun vader er niet voor hun was. Hij was altijd bezig met zichzelf. Het heeft mij heel wat jaren na de scheiding gekost om mezelf weer te zijn omdat ik al die jaren mij had weggecijferd. Heel veel sterkte Kipje

Hebben je kinderen vooral last gehad na de scheiding? of vooral ervoor door de depressie? 
Ik zit in dezelfde bezorgdheid als topic schrijfster... weet niet meer wat te doen. Je kan altijd ondersteunen, jezelf wegcijferen, de lastige momenten maken dat alles blijft draaien, steunen in therapieën, maar als dat na jaaaren niks veranderd, Je van jezelf merkt dat begrip opbrengen moeilijk gaat, vraag ik me af waar je moet gaan kiezen voor je eigen geluk en je eigen weg. Heel moeilijk met kinderen die je natuurlijk hun papa niet wilt ontnemen.

Kipje, jouw verhaal en jouw zorgen en vragen lijken exact op de mijne. Ik worstel met hetzelfde. 
Begrip lijkt steeds verder weg te raken en ik merk dat ik me vaak irriteer. Irritatie vanwege het passieve, het gezucht en gesteun, steeds maar die sombere blik. Wat ik heel erg benauwend vind is dat hij me op een torenhoog voetstuk plaatst en me 100 keer per dag zegt dat hij van me houdt, niet weet wat hij zonder me moet, dat ik zijn alles ben. Tegen hem zeggen dat me dat verstikt durf ik bijna niet aangezien hij zo'n vreselijk laag zelfbeeld heeft en zulke uitspraken raken hem in het diepst van zijn ziel.
Toch denk ik dat ik nog wel van hem hou, of hou ik van die man waar ik jaren geleden verliefd op ben geworden en waar ik heel af en toe een glimpje van terugzie? Ben ik misschien al uitgecheckt, maar moet ik dit nog echt onder ogen durven zien.
Ik heb mijn hoop gevestigd op therapie waar hij zich eindelijk (vooral na dreigen van mijn kant) voor open heeft gesteld. Hij weet dat hij geen keuze heeft en wil er nu ook wel aan. 
Maar wat nu als dat het nou ook niet is....?

Kies ik voor mijn geluk.... maar kies ik dan ook voor het geluk van mijn kind? Verdiend zij het niet om op te groeien met beide ouders om haar heen, iedere dag. Ontneem ik mijn man de dagelijkse vrolijkheid van zijn kind? Is het niet egoistisch om dan voor mijn eigen geluk te kiezen? In voor en tegenspoed was het toch?

Kipje, jouw verhaal en jouw zorgen en vragen lijken exact op de mijne. Ik worstel met hetzelfde. 
Begrip lijkt steeds verder weg te raken en ik merk dat ik me vaak irriteer. Irritatie vanwege het passieve, het gezucht en gesteun, steeds maar die sombere blik. Wat ik heel erg benauwend vind is dat hij me op een torenhoog voetstuk plaatst en me 100 keer per dag zegt dat hij van me houdt, niet weet wat hij zonder me moet, dat ik zijn alles ben. Tegen hem zeggen dat me dat verstikt durf ik bijna niet aangezien hij zo'n vreselijk laag zelfbeeld heeft en zulke uitspraken raken hem in het diepst van zijn ziel.
Toch denk ik dat ik nog wel van hem hou, of hou ik van die man waar ik jaren geleden verliefd op ben geworden en waar ik heel af en toe een glimpje van terugzie? Ben ik misschien al uitgecheckt, maar moet ik dit nog echt onder ogen durven zien.
Ik heb mijn hoop gevestigd op therapie waar hij zich eindelijk (vooral na dreigen van mijn kant) voor open heeft gesteld. Hij weet dat hij geen keuze heeft en wil er nu ook wel aan. 
Maar wat nu als dat het nou ook niet is....?

Kies ik voor mijn geluk.... maar kies ik dan ook voor het geluk van mijn kind? Verdiend zij het niet om op te groeien met beide ouders om haar heen, iedere dag. Ontneem ik mijn man de dagelijkse vrolijkheid van zijn kind? Is het niet egoistisch om dan voor mijn eigen geluk te kiezen? In voor en tegenspoed was het toch?

Jahaa in voor en tegenspoed. Jij kan ook in een karretje terechtkomen of zoiets. Dan wil je ook wel gezelschap denk ik. De clou is uitvinden hoe je voor jezelf zorgt zodat je iets voor hem kan betekenen. Daarvoor moet je allereerst zorgen dat je zelf in vorm komt en blijft. Doe je eigen inspirerende dingen. Vanuit de kracht die dat oplevert kan je er regelmatig maar zeker niet altijd voor hem zijn. De man waar je op viel is er nog maar ergens diep vanbinnen opgesloten. Als je voor jezelf zorgt hoef je niet bitter te worden, dan neemt hij niets van je af. Belangijkst is het verschil te zien tussen zijngetob en jouw getob. Dat is niet hetzelfde. Hij moet aan de slag met zijn dingen en jij met de jouwe. Kleine gebaren van hulp aan elkaar zijn heel erg belangrijk. Elke dag maken mijnvrouw en ik elkaars bed op. Met net als in een hotel zo een flapje teruggeslagen. Met soms een geintje, knuffel erin verstopt of zo. Dat ontroert me telkens weer, die zorg....zo klein, zo belangrijk.
Trouwens we slapen apart voor comfort want ik snurk. Maar sluipen ook regelmatig naar elkaar toe hoor
Scheiden daar zijn we ook dichtbij geweest
Meermaals, maar we hebben nu een betere relatie dan voorheen dat is heel prettig. En mijn depressie? Ja die is er nog, daar moet ik mee verder, met op en af. In elk geval gaat mijn vrouw er niet mee aan onderdoor nu

Jahaa in voor en tegenspoed. Jij kan ook in een karretje terechtkomen of zoiets. Dan wil je ook wel gezelschap denk ik. De clou is uitvinden hoe je voor jezelf zorgt zodat je iets voor hem kan betekenen. Daarvoor moet je allereerst zorgen dat je zelf in vorm komt en blijft. Doe je eigen inspirerende dingen. Vanuit de kracht die dat oplevert kan je er regelmatig maar zeker niet altijd voor hem zijn. De man waar je op viel is er nog maar ergens diep vanbinnen opgesloten. Als je voor jezelf zorgt hoef je niet bitter te worden, dan neemt hij niets van je af. Belangijkst is het verschil te zien tussen zijngetob en jouw getob. Dat is niet hetzelfde. Hij moet aan de slag met zijn dingen en jij met de jouwe. Kleine gebaren van hulp aan elkaar zijn heel erg belangrijk. Elke dag maken mijnvrouw en ik elkaars bed op. Met net als in een hotel zo een flapje teruggeslagen. Met soms een geintje, knuffel erin verstopt of zo. Dat ontroert me telkens weer, die zorg....zo klein, zo belangrijk.
Trouwens we slapen apart voor comfort want ik snurk. Maar sluipen ook regelmatig naar elkaar toe hoor
Scheiden daar zijn we ook dichtbij geweest
Meermaals, maar we hebben nu een betere relatie dan voorheen dat is heel prettig. En mijn depressie? Ja die is er nog, daar moet ik mee verder, met op en af. In elk geval gaat mijn vrouw er niet mee aan onderdoor nu

Ja dat klopt dat ik dan ook gezelschap wil, maar of dat dan perse mijn man moet zijn of iemand anders? Zijn sociale isolement is inmiddels zo groot dat er vrijwel niemand anders is bij wie hij terecht kan. Er waren vrienden, er zijn nog oude vrienden die via social media contact zoeken. Hij ketst alles af, bang om teveel te zijn, bang om niet welkom te zijn etc etc..... dus er is helemaal niemand met wie ik even kan afwisselen in dat karretje. Alles komt op mij neer. Nee ik zit niet in het karretje, ik loop er voor en trek me een ongeluk om dat ding vooruit te krijgen.
Het is een ongelijkwaardige relatie, ik kan mijn verhaal en zorgen niet kwijt bij hem, hij kan het niet handelen of het gaat dan vrijwel meteen over hém. 
Misschien zit ik op het moment zelf niet lekker, maar ik heb weinig energie om dat karretje nog te trekken. Misschien is het ook wel de liefde die is doodgebloed? Ik moet het echt voor mijzelf onderzoeken....

Ja dat klopt dat ik dan ook gezelschap wil, maar of dat dan perse mijn man moet zijn of iemand anders? Zijn sociale isolement is inmiddels zo groot dat er vrijwel niemand anders is bij wie hij terecht kan. Er waren vrienden, er zijn nog oude vrienden die via social media contact zoeken. Hij ketst alles af, bang om teveel te zijn, bang om niet welkom te zijn etc etc..... dus er is helemaal niemand met wie ik even kan afwisselen in dat karretje. Alles komt op mij neer. Nee ik zit niet in het karretje, ik loop er voor en trek me een ongeluk om dat ding vooruit te krijgen.
Het is een ongelijkwaardige relatie, ik kan mijn verhaal en zorgen niet kwijt bij hem, hij kan het niet handelen of het gaat dan vrijwel meteen over hém. 
Misschien zit ik op het moment zelf niet lekker, maar ik heb weinig energie om dat karretje nog te trekken. Misschien is het ook wel de liefde die is doodgebloed? Ik moet het echt voor mijzelf onderzoeken....

Hoi Sara

Nu ik je reactie lees lijkt het of je mijn opmerking en niet gelezen hebt.
Het valt je heel zwaar dat snap ik.
Iedereen met een depri partner heeft daar veel  last van. Precies daarom wees ik er op dat Je allereerst voor jezelf moet zorgen. Nix zijn jar trekken. Gewoon zelf heel regelmatig  fijne dingen doen, elke dag.En als je dan een beetje bijgekomen bent dan pas kun je Als je wilt iets voor hem betekenen. Anders put je jezelf uit trekkers aan een dood pars, en gaan et twee kopje onder. Het is zeer belangrijk onderscheid te maken tussen zijn ellende En de jouwe...

Hoe gaat het nu Sara? Is jouw man al aan de therapie begonnen? Of nog een welbekende wachtlijst? Welke therapie gaat het worden?

Hoi Sara

Nu ik je reactie lees lijkt het of je mijn opmerking en niet gelezen hebt.
Het valt je heel zwaar dat snap ik.
Iedereen met een depri partner heeft daar veel  last van. Precies daarom wees ik er op dat Je allereerst voor jezelf moet zorgen. Nix zijn jar trekken. Gewoon zelf heel regelmatig  fijne dingen doen, elke dag.En als je dan een beetje bijgekomen bent dan pas kun je Als je wilt iets voor hem betekenen. Anders put je jezelf uit trekkers aan een dood pars, en gaan et twee kopje onder. Het is zeer belangrijk onderscheid te maken tussen zijn ellende En de jouwe...

Maar ik wil juist een relatie waarin we gelijkwaardig zijn, waar we het samen doen. Ik heb geen relatie om in mijn eentje erop uit te gaan. Ik doe het wel, ik ga ook wel met vriendinnen op pad, maar goed er moet ook nog gewerkt worden en ik heb een gezin, dus ik hou geen zeeen van tijd over om almaar leuke dingen te doen. Ik probeer wel op te laden. Ik heb ook voor mijzelf een verwijzing voor een psycholoog ingeschakeld.

---

Hoe gaat het nu Sara? Is jouw man al aan de therapie begonnen? Of nog een welbekende wachtlijst? Welke therapie gaat het worden?

Als het goed is wordt hij binnenkort gebeld voor een intake. Ik ben zelf voorstander van schematherapie, omdat hij zo verweven zit in al die oude schema's, gewoontes vanuit vroeger en hier zitten de grootste pijnpunten.  Zijn broers hebben ook allemaal last van hoe ze zijn opgegroeid, maar mijn man was een nakomeling en bleef op een gegeven moment als klein jongetje alleen achter toen zijn oudere broers uitvlogen, alle negatieve energie ging toen dus alleen naar hem en werd niet verdeeld over de broers.

Maar ik wil juist een relatie waarin we gelijkwaardig zijn, waar we het samen doen. Ik heb geen relatie om in mijn eentje erop uit te gaan. Ik doe het wel, ik ga ook wel met vriendinnen op pad, maar goed er moet ook nog gewerkt worden en ik heb een gezin, dus ik hou geen zeeen van tijd over om almaar leuke dingen te doen. Ik probeer wel op te laden. Ik heb ook voor mijzelf een verwijzing voor een psycholoog ingeschakeld.

---

Als het goed is wordt hij binnenkort gebeld voor een intake. Ik ben zelf voorstander van schematherapie, omdat hij zo verweven zit in al die oude schema's, gewoontes vanuit vroeger en hier zitten de grootste pijnpunten.  Zijn broers hebben ook allemaal last van hoe ze zijn opgegroeid, maar mijn man was een nakomeling en bleef op een gegeven moment als klein jongetje alleen achter toen zijn oudere broers uitvlogen, alle negatieve energie ging toen dus alleen naar hem en werd niet verdeeld over de broers.

Dag Sara, goed dat je voor jezelf ook zorg geregeld hebt. Je situatie als partner kan behoorlijk zwaar zijn. Regelmatig voor jezelf iets doen hoeft nauwelijks tijd te kosten. Samen dingen willen doen is begrijpelijk maar hij kan daar niet van genieten nu. Dan kan het een soort werk of belasting voor jou worden om hem mee te zeulen. Je hebt zulke energie op de lange duur alleen maar over als je zelf in redelijke conditie bent, met wat ontspanning etc. Fijn dat je er al alleen en met vriendinnen op uit gaat. Dan kan je wat bijkomen he. Gelijkwaardig kan misschien ook wel terwijl je niet perse hetzelfde of samen doet. Dat is mogelijk een hoge eis voor een depri man.

Natuurlijk hou je rekening met jouw man, net zo goed als je dat zou doen als hij een gebroken been heeft. Een totaal gelijkwaardige relatie zal er nu niet in zitten, maar dat wil niet zeggen dat je zijn persoonlijke verpleegster/psycholoog/verzorgster hoeft te zijn. Dat je zelf hulp hebt gezocht, is dus een hele goede stap.

Hebben je kinderen vooral last gehad na de scheiding? of vooral ervoor door de depressie? 
Ik zit in dezelfde bezorgdheid als topic schrijfster... weet niet meer wat te doen. Je kan altijd ondersteunen, jezelf wegcijferen, de lastige momenten maken dat alles blijft draaien, steunen in therapieën, maar als dat na jaaaren niks veranderd, Je van jezelf merkt dat begrip opbrengen moeilijk gaat, vraag ik me af waar je moet gaan kiezen voor je eigen geluk en je eigen weg. Heel moeilijk met kinderen die je natuurlijk hun papa niet wilt ontnemen.

Zeker een dilemma! misschien is een steungroep voor “partners van” een idee zodat je zelf ook een plek hebt waar jij ook gesteund wordt? Jij hebt ook zorg en koestering nodig!