hey, wat een heftige situatie, als partner-van en ook nog een kind.. dapper en goed dat je om hulp vraagt!
ik heb zelf depressies en ben ook pas na 17 jaar aanmodderen de hulp gaan vragen nadat ik er door in die ziektewet knalde. 
wat ik lees is dat je partner weerstand ervaart om de hulp te zoeken?
ook dit snap ik als ik denk vanuit depressie, je negatieve gedachten spreken en je denkt dan dat t allemaal niks uithaalt. 
wat mij hielp was een lijstje maken van doelen die ik samen met die hulp wilde bereiken. dingen als:
hoe kan ik mn klachten lichter maken? (het kan!!) hoe herken ik een terugval en wat doe ik op dat moment
hoe bewaar ik mijn grenzen en die van mijn omgeving, enz

het filmpje "i had a black dog" vond ik ook erg leerzaam.
psych. hulp is een soort scholing, kennis en vaardigheden die de depressies minder eng maken en je meer controle en grip op de ziekte geven. en bewustmaken dat de gedachtes die je hebt, van de ziekte komen en niet van jezelf. 
hoop dat je hier wat aan hebt als je partner er open voor komt te staan. 
veel liefs kracht en sterkte gewenst!

Dag Sara, goed dat je voor jezelf ook zorg geregeld hebt. Je situatie als partner kan behoorlijk zwaar zijn. Regelmatig voor jezelf iets doen hoeft nauwelijks tijd te kosten. Samen dingen willen doen is begrijpelijk maar hij kan daar niet van genieten nu. Dan kan het een soort werk of belasting voor jou worden om hem mee te zeulen. Je hebt zulke energie op de lange duur alleen maar over als je zelf in redelijke conditie bent, met wat ontspanning etc. Fijn dat je er al alleen en met vriendinnen op uit gaat. Dan kan je wat bijkomen he. Gelijkwaardig kan misschien ook wel terwijl je niet perse hetzelfde of samen doet. Dat is mogelijk een hoge eis voor een depri man.

Ja hem meezeulen kost mij vreselijk veel energie. Hij wil het dan wel, maar dat het dan ook echt gezellig is kan ik niet bepaald zeggen. Ik onderneem van alles in mijn uppie, maar dat steekt dus het meeste. Ik wil sámen met hem zijn. Voorheen deden we echt alles samen. Ik weet wel dat het voor hem heel veel energie kost, maar ik mis dat en ik ben bang dat dat ook niet meer terugkomt. Na al die tijd kijk ik zelf ook wat minder positief naar de toekomst.

---

hey, wat een heftige situatie, als partner-van en ook nog een kind.. dapper en goed dat je om hulp vraagt!
ik heb zelf depressies en ben ook pas na 17 jaar aanmodderen de hulp gaan vragen nadat ik er door in die ziektewet knalde. 
wat ik lees is dat je partner weerstand ervaart om de hulp te zoeken?
ook dit snap ik als ik denk vanuit depressie, je negatieve gedachten spreken en je denkt dan dat t allemaal niks uithaalt. 
wat mij hielp was een lijstje maken van doelen die ik samen met die hulp wilde bereiken. dingen als:
hoe kan ik mn klachten lichter maken? (het kan!!) hoe herken ik een terugval en wat doe ik op dat moment
hoe bewaar ik mijn grenzen en die van mijn omgeving, enz

het filmpje "i had a black dog" vond ik ook erg leerzaam.
psych. hulp is een soort scholing, kennis en vaardigheden die de depressies minder eng maken en je meer controle en grip op de ziekte geven. en bewustmaken dat de gedachtes die je hebt, van de ziekte komen en niet van jezelf. 
hoop dat je hier wat aan hebt als je partner er open voor komt te staan. 
veel liefs kracht en sterkte gewenst!

Nu ervaart hij geen weerstand meer. Eerst wel, maar hij ziet nu in dat het nodig is en staat er echt open voor. Op de bank zitten wachten tot het overwaait is niet echt een optie. Hij heeft de eerste intake al gehad en komende week de tweede en dan gaan we zien wat het behandelplan gaat zijn.
Bij hem zullen ze echt moeten gaan graven. Hij heeft al wel veel gehad qua gesprekken met psychologen, maar het moet verder gaan dan alleen de CGT of iets dergelijks. Er ligt veel oud zeer wat opgeruimd moet worden, want iedere keer zitten daar de triggers die voor steeds ergere terugvallen zorgen.

Het filmpje ken ik, is wel een fijne uitleg voor buitenstaanders.

---

Natuurlijk hou je rekening met jouw man, net zo goed als je dat zou doen als hij een gebroken been heeft. Een totaal gelijkwaardige relatie zal er nu niet in zitten, maar dat wil niet zeggen dat je zijn persoonlijke verpleegster/psycholoog/verzorgster hoeft te zijn. Dat je zelf hulp hebt gezocht, is dus een hele goede stap.

Ja ik ben morgen aan de beurt voor een intake. Wel fijn, kijk er echt naar uit. 
ik heb collega's met wie ik goede fijne gesprekken kan voeren (ik werk in de psychiatrie), maar toch, iemand die er volledig buitenstaat kan misschien net een ander licht werpen.

Ja hem meezeulen kost mij vreselijk veel energie. Hij wil het dan wel, maar dat het dan ook echt gezellig is kan ik niet bepaald zeggen. Ik onderneem van alles in mijn uppie, maar dat steekt dus het meeste. Ik wil sámen met hem zijn. Voorheen deden we echt alles samen. Ik weet wel dat het voor hem heel veel energie kost, maar ik mis dat en ik ben bang dat dat ook niet meer terugkomt. Na al die tijd kijk ik zelf ook wat minder positief naar de toekomst.

---

Nu ervaart hij geen weerstand meer. Eerst wel, maar hij ziet nu in dat het nodig is en staat er echt open voor. Op de bank zitten wachten tot het overwaait is niet echt een optie. Hij heeft de eerste intake al gehad en komende week de tweede en dan gaan we zien wat het behandelplan gaat zijn.
Bij hem zullen ze echt moeten gaan graven. Hij heeft al wel veel gehad qua gesprekken met psychologen, maar het moet verder gaan dan alleen de CGT of iets dergelijks. Er ligt veel oud zeer wat opgeruimd moet worden, want iedere keer zitten daar de triggers die voor steeds ergere terugvallen zorgen.

Het filmpje ken ik, is wel een fijne uitleg voor buitenstaanders.

---

Ja ik ben morgen aan de beurt voor een intake. Wel fijn, kijk er echt naar uit. 
ik heb collega's met wie ik goede fijne gesprekken kan voeren (ik werk in de psychiatrie), maar toch, iemand die er volledig buitenstaat kan misschien net een ander licht werpen.

Ja Sara

Een buitenstaander is dan Fijn. Ook confronterend je dat alle mensen ook jullie, hiermee te maken kunnen krijgen. Mijn vrouw en ik werkten beiden in de ggz en dat is ook onhandig soms. Het partner zijn is iets anders dan je beroep. Het gewoon samen zijn zonder dat iets hoeft is al belangrijk. Ik begrijp heel hoed dat je actief wil zijn samen. Hou het klein. Dagelijks Wandelen rond je huis is al heel 
wat. Het is goed tegen depressie en voor je gezondheid van beiden. Allebei zitten lezen of puzelen kan ook soort van gezellig zijn of geruststellend achtig. Maar echt genieten is wat hoog gegrepen. Dat er momenten van vrede en rust zijn samen is belangrijk. Dat is iets anders dan de meer therapeutische doelen op je werk.
Zonder woorden kleine blijken van zorg kunnen soms over en weer wel. Mijn vrouw en ik maken elkaars bed op met zo een stukje teruggevouwen net als in n hotel. Elke keer weer treft dat mij. Zulke mini dingen zijn belangrijk. Even. Bij elkaar liggen etc. Ipv lange gesprekken.
Maar soms ook 10 min time out vragen om te klagen en luisteren. Zo hou je het voor beiden beperkt en doenlijk. Ergens koffie drinken, simpele dingen.
Succes