Hallo,

Graag zou ik mijn verhaal kwijt willen, en wellicht krijg ik hoop of tips.

Mijn man en ik zijn 18 jaar bij elkaar en waren altijd gelukkig met elkaar en heel erg weg van elkaar. Hierin is helaas verandering in gekomen, we houden nog zielsveel van elkaar en hebben 3 jonge kinderen. En willen hier beide nog voor vechten, maar nu op het punt dat we het niet meer weten en ik persoonlijk het niet meer aankan. 

Het is ongeveer 4,5 jaar geleden begonnen. Ik werd zwanger van onze tweede, zware zwangerschap en hele zware bevalling. Door hevige vermoeidheid en moeilijkheden met de juiste anticonceptie zwanger geworden van ons derde kindje. We zijn heel planmatig en organiseren alles goed dit was een klap voor mij. Kinderen en een lange relatie is altijd zwaar voor een relatie.

Toen ik bijna 4 maanden zwanger was is plotseling mijn zwager met een motorongeluk overleden. Hij was het jongere broertje van mijn man. Mijn man heeft een moeilijke jeugd gehad en ook moeilijke relaties met zijn familie. Alleen met dit broertje kon hij heel erg goed opschieten, hij was zijn steun en toe verlaat en ook andersom. Mijn man heeft alles moeten regelen omtrent begrafenis etc hij stond hier echt alleen voor en is ook erg veel pijn gedaan door familie in deze periode en voelt zich in de steek gelaten.
Daarnaast kon hij niet herstellen (en ik ook niet) want we hebben een eigen bedrijf dat groeiende was en een jong gezin wat veel aandacht vraagt. Wel naar de psycholoog geweest maar ik heb het idee dat mijn man die niet te veel heeft toegelaten ook snel mee gestopt.

In de afgelopen 3 jaar (zijn broertje is toen overleden) veranderde mijn man zn gedrag naar mij. Hij sloot zich af, werd prikkelbaarder en ik kan niks goed doen. Terwijl voor de buitenwereld alles goed lijkt te gaan. Hij zegt zelf een muur gebouwd te hebben tussen ons. Hij is gaan vluchten, was afwezig, sliep veel, kortaf, chagrijnig etc. 2 maanden geleden ontdekte ik dat hij vreemd ging. Hij heeft er veel spijt van en we zijn beide van mening dat het vluchtgedrag was. Na alles wat we meegemaakt hebben begrijp ik dat dit kan gebeuren, hij had ook aan de drank of drugs kunnen gaan.
NA veel gesprekken en tranen (van mij) weten we nu alleen niet hoe we verder moeten. Hij zegt totaal geen gevoel meer te hebben voor niets en niemand en wil niks. Hij is niet in staat om mij te troosten bijvoorbeeld. 
Gelukkig is hij nu leuker naar de kinderen toe maar naar mij lukt het nog steeds niet. 
Heeft hier iemand ervaring mee of herkend iemand zijngedrag. Ik wil dit graag redden vooral voor de kinderen.

Wat een moeilijke situatie zeg. Ineens een hoop dat tegelijk op jullie af kwam. Ik kan me voorstellen dat hij daar depressief van geworden is, al weet ik niet of dat zo is natuurlijk. Of rouwperiode, dat kan ook op depressie lijken volgens mij. Wat knap dat je t vreemdgaan als een vlucht kan zien maar wel samen verder wil. Ik denk wel dat dat klopt. Alleen kun je door gebeurtenissen ook veranderen. Moet je elkaar weer vinden. Maar therapie hebben jullie al geprobeerd lees ik. Als je tijd hebt, dat zal nu met Corona wel helemaal niet zijn, maar erna misschien, kun je wat samentijd inbouwen elke week. Of maand of wat maar lukt. Echt even met z'n tweeën gaan wandelen of naar de sauna of weet ik t wat je beide leuk vind en waar je wat kan kletsen. Weer tot elkaar komen. Misschien helpt ook rouwbegeleiding of gesprekken met de praktijkondersteuner bij de huisarts? Of toch nog eens relatie therapie voorstellen? Ik kan me voorstellen dat je voor de kinderen bij elkaar wil blijven. Maar als na verwerking en meerdere pogingen weer tot elkaar te komen blijkt dat t op is, is uit elkaar misschien beter. Maar volgens mij zijn jullie daar nog niet en kunnen jullie nog tot elkaar komen. Maar wel als je man eerst aan zichzelf, z'n rouw, z'n depressie oid werkt. Denk dat hij nu daardoor ook gewoon geen tijd of ruimte in z'n hoofd heeft voor jou. Ik hoop dat je wat aan m'n reactie hebt, hopelijk niet te hard, ik zie dat misschien slecht, maar eens je veel succes met deze situatie.

Hallo,

Graag zou ik mijn verhaal kwijt willen, en wellicht krijg ik hoop of tips.

Mijn man en ik zijn 18 jaar bij elkaar en waren altijd gelukkig met elkaar en heel erg weg van elkaar. Hierin is helaas verandering in gekomen, we houden nog zielsveel van elkaar en hebben 3 jonge kinderen. En willen hier beide nog voor vechten, maar nu op het punt dat we het niet meer weten en ik persoonlijk het niet meer aankan. 

Het is ongeveer 4,5 jaar geleden begonnen. Ik werd zwanger van onze tweede, zware zwangerschap en hele zware bevalling. Door hevige vermoeidheid en moeilijkheden met de juiste anticonceptie zwanger geworden van ons derde kindje. We zijn heel planmatig en organiseren alles goed dit was een klap voor mij. Kinderen en een lange relatie is altijd zwaar voor een relatie.

Toen ik bijna 4 maanden zwanger was is plotseling mijn zwager met een motorongeluk overleden. Hij was het jongere broertje van mijn man. Mijn man heeft een moeilijke jeugd gehad en ook moeilijke relaties met zijn familie. Alleen met dit broertje kon hij heel erg goed opschieten, hij was zijn steun en toe verlaat en ook andersom. Mijn man heeft alles moeten regelen omtrent begrafenis etc hij stond hier echt alleen voor en is ook erg veel pijn gedaan door familie in deze periode en voelt zich in de steek gelaten.
Daarnaast kon hij niet herstellen (en ik ook niet) want we hebben een eigen bedrijf dat groeiende was en een jong gezin wat veel aandacht vraagt. Wel naar de psycholoog geweest maar ik heb het idee dat mijn man die niet te veel heeft toegelaten ook snel mee gestopt.

In de afgelopen 3 jaar (zijn broertje is toen overleden) veranderde mijn man zn gedrag naar mij. Hij sloot zich af, werd prikkelbaarder en ik kan niks goed doen. Terwijl voor de buitenwereld alles goed lijkt te gaan. Hij zegt zelf een muur gebouwd te hebben tussen ons. Hij is gaan vluchten, was afwezig, sliep veel, kortaf, chagrijnig etc. 2 maanden geleden ontdekte ik dat hij vreemd ging. Hij heeft er veel spijt van en we zijn beide van mening dat het vluchtgedrag was. Na alles wat we meegemaakt hebben begrijp ik dat dit kan gebeuren, hij had ook aan de drank of drugs kunnen gaan.
NA veel gesprekken en tranen (van mij) weten we nu alleen niet hoe we verder moeten. Hij zegt totaal geen gevoel meer te hebben voor niets en niemand en wil niks. Hij is niet in staat om mij te troosten bijvoorbeeld. 
Gelukkig is hij nu leuker naar de kinderen toe maar naar mij lukt het nog steeds niet. 
Heeft hier iemand ervaring mee of herkend iemand zijngedrag. Ik wil dit graag redden vooral voor de kinderen.

Jemig “Wanhopige” wat heftige opeenstapeling. Ja een begrafenis is vaak een eindafrekening In familierelaties.
Niet alleen zijn broer maar ook feels zijn families kwijt, dat is veel.
Een rouwproces is heel erg individueel. Je kunt elkaar als partners heel erg makkelijk volkomen kwijt raken daarin. Ook al Ken je elkaar heel Lang herken je De ander ineens niet meer. Eenzaamheid. Niks kunnen voelen door te veel heftige dingen. 
Hoopvol vind ik dat je samen praat en het eens bent dat zijn vreemde aan met de situatie samen hangt. 
Er wordt van jou ook heel veel gevraagd.
Dat je doorgaat ondanks ontrouw, met je verplichtingen. 
Je kan hem vragen wat Hij nodig heeft en je daar naar richten zodat Hij (en jij) mogelijk minder eenzaam is/bent. Beschikbaar zijn voor De ander is denk ik Het belangrijk ste dat je kan doen. Kleine dingen zonder woorden, klein beetje zorg.
Mogelijk komt Het Anderson op den duur dan ook weer op gang....
Een rouwproces zo dichtbij en complex kan wel een jaar of twee duren en heel hefting zijn he. Neem de tijd. Het is bijzonder en Mooi dat jullie nu al weer stappen naar elkaar gezet hebben, dat is mensen Veela niet gegeven in zo een soort indringende situatie. Ik raad je als je drover wilt lezen Het Werk aan van Manu Keirse, een geweldig deskundig en invoelend mens.
Rouwproces is dus iets Anders dan depressie, daarom noem ik Het.
Laat gerust eens horen hoe het gaat

Wat een moeilijke situatie zeg. Ineens een hoop dat tegelijk op jullie af kwam. Ik kan me voorstellen dat hij daar depressief van geworden is, al weet ik niet of dat zo is natuurlijk. Of rouwperiode, dat kan ook op depressie lijken volgens mij. Wat knap dat je t vreemdgaan als een vlucht kan zien maar wel samen verder wil. Ik denk wel dat dat klopt. Alleen kun je door gebeurtenissen ook veranderen. Moet je elkaar weer vinden. Maar therapie hebben jullie al geprobeerd lees ik. Als je tijd hebt, dat zal nu met Corona wel helemaal niet zijn, maar erna misschien, kun je wat samentijd inbouwen elke week. Of maand of wat maar lukt. Echt even met z'n tweeën gaan wandelen of naar de sauna of weet ik t wat je beide leuk vind en waar je wat kan kletsen. Weer tot elkaar komen. Misschien helpt ook rouwbegeleiding of gesprekken met de praktijkondersteuner bij de huisarts? Of toch nog eens relatie therapie voorstellen? Ik kan me voorstellen dat je voor de kinderen bij elkaar wil blijven. Maar als na verwerking en meerdere pogingen weer tot elkaar te komen blijkt dat t op is, is uit elkaar misschien beter. Maar volgens mij zijn jullie daar nog niet en kunnen jullie nog tot elkaar komen. Maar wel als je man eerst aan zichzelf, z'n rouw, z'n depressie oid werkt. Denk dat hij nu daardoor ook gewoon geen tijd of ruimte in z'n hoofd heeft voor jou. Ik hoop dat je wat aan m'n reactie hebt, hopelijk niet te hard, ik zie dat misschien slecht, maar eens je veel succes met deze situatie.

Nee hoor niet hard, ik denk ook dat het belangrijk is dat hij eerst aan zichzelf gaat werken en dat er even geen ruimte is voor mij. Dat geen ruimte voor mij komt me
Heel bekend voor. Bedankt voor het inzicht. Het is alleen wel erg zwaar, maar ik heb nog hoop. De kinderen lijken er gelukkig niet onder te lijden, daar zijn we beide ook zo sterk mogelijk voor en doen zo veel mogelijk leuke dingen met ze.

---

Jemig “Wanhopige” wat heftige opeenstapeling. Ja een begrafenis is vaak een eindafrekening In familierelaties.
Niet alleen zijn broer maar ook feels zijn families kwijt, dat is veel.
Een rouwproces is heel erg individueel. Je kunt elkaar als partners heel erg makkelijk volkomen kwijt raken daarin. Ook al Ken je elkaar heel Lang herken je De ander ineens niet meer. Eenzaamheid. Niks kunnen voelen door te veel heftige dingen. 
Hoopvol vind ik dat je samen praat en het eens bent dat zijn vreemde aan met de situatie samen hangt. 
Er wordt van jou ook heel veel gevraagd.
Dat je doorgaat ondanks ontrouw, met je verplichtingen. 
Je kan hem vragen wat Hij nodig heeft en je daar naar richten zodat Hij (en jij) mogelijk minder eenzaam is/bent. Beschikbaar zijn voor De ander is denk ik Het belangrijk ste dat je kan doen. Kleine dingen zonder woorden, klein beetje zorg.
Mogelijk komt Het Anderson op den duur dan ook weer op gang....
Een rouwproces zo dichtbij en complex kan wel een jaar of twee duren en heel hefting zijn he. Neem de tijd. Het is bijzonder en Mooi dat jullie nu al weer stappen naar elkaar gezet hebben, dat is mensen Veela niet gegeven in zo een soort indringende situatie. Ik raad je als je drover wilt lezen Het Werk aan van Manu Keirse, een geweldig deskundig en invoelend mens.
Rouwproces is dus iets Anders dan depressie, daarom noem ik Het.
Laat gerust eens horen hoe het gaat

Wat een lieve en begripvolle reactie van jullie beide, erg fijn het geen oordeel hebben. Ik vind ons ook sterk dat we er beide nog voor willen gaan. Het is zwaar en ik verlang soms zo naar de gelukkige tijden, maar het kost idd tijd. Bedankt voor de leestip ik ga er zeker naar kijken

Jullie gaan door een zware periode, dat is wel duidelijk. Goed van je dat je er nog voor wilt vechten. De symptomen van depressie lijken inderdaad op de symptomen van rouw. Ik ga er van uit dat je man momenteel in een zwaar rouwproces zit. De problemen met de familie maken het er niet makkelijker op. De enige tip die ik kan geven, is nog een keer naar de huisarts gaan en vragen naar een goede rouwcoach in de buurt. Die kan handvatten geven zodat je man weer wat houvast heeft. Ook de onderliggende problemen kan hij daar waarschijnlijk wel bespreken omdat het meestal psychologen zijn die zich gespecialiseerd hebben in rouwverwerking. En ondertussen: probeer te blijven praten. Succes!