Bert,  mijn jeugd en opvoeding zullen daar zeker mee te maken hebben gehad, vader alcoholieker en moeder ook. Heb me eigenlijk altijd al anders gevoeld. Ben ook heel erg onzeker, durf bijna nooit ergens aleen naar toe te gaan. Altijd maar denken wat zullen ze van me vinden of zal ik iets doms zeggen enz.. Merk ook dat ik meer en meer maar uitvluchten zoek om maar niet ergens te hoeven komen waar mensen zijn.. 

Ook heb ik een soort koop/hobby drang. Als ik met iets bezig ben of iets nieuws gekoch heb voel ik me telkens terug "goed". 

Probeer nu terug de draad op te pikken, denk nu.. Ik moet vooruit voor men kindjes en omgeving. Ergens weet ik dat dit weer tijdelijk zal zijn en ik terug zal hervallen.. Is zo moeilijk..

Hallo Anonieme man,

Je schrijft:
Ergens weet ik dat dit weer tijdelijk zal zijn en ik terug zal hervallen.. Is zo moeilijk..

Die gedachten en de ervaring dat dit inderdaad gebeurde heb ik ook. Het lijkt er op dat ook jouw jeugd en opvoeding jouw ontwikkeling naar een volwassen man heeft beperkt. Ook jouw persoonlijkheid is er door bepaald.
Ik heb uiteindelijk ontdekt dat het mij zo onzeker voelen, angstig en geforceerd in het leven staan hebben geleid tot depressies. Dat die depressies bleven terug komen omdat ik angstig en mensenschuw in het leven bleef staan.
Die ontdekking was een eyeopener voor mij!!
Hoe zie jij dit??

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

hoi Anoman,

herkenbaar hoor,van hoe ik vroeger was.met name wat je zegt: "wat anderen van me vinden". ik denk dat dat iets is wat bij heeeeel veel mensen speelt,met name jongeren en jongvolwassenen.
eigenlijk best "stom" toch? wat ANDEREN evt. van ons vinden? in feite vullen we dan al in wat anderen evt. van ons vinden,terwijl we dat niet eens (kunnen) weten....dat was voor mij lang geleden een eyeopener,geleerd bij een therapie.ik vond mezelf lelijk,niks waard,niet leuk,niet interessant,kon niks.ik besefte me niet dat ik een hele horde vrienden had,regelmatig mensen over de vloer.die mensen vonden me blijkbaar WEL leuk genoeg....ook heb ik relaties gehad,dus enorm lelijk was ik blijkbaar niet....kreeg altijd goede funktioneringsgesprekken,dus in de ogen van de werkgever kon ik blijkbaar wel wat....
in feite is het een vorm van "veiligheid".als je leeft naar je bovengenoemde gedachtes/ideeen over jezelf,loop je dus geen risiko.want er is geen confrontatie.dus niemand zal bevestigen dat je idd lelijk bent en niks kan.alleen jijzelf doet dat....natuurlijk bestaat de kans dat er mensen zijn die jou idd maar lelijk vinden,een niksnut,een loser.....vrijwel ieder mens komt zulke types wel eens tegen.
ik geef wel eens als voorbeeld : "zet 10 mensen op een rij die jou op uiterlijk en evt funktioneren/gedrag moeten beoordelen.de kans is heel groot dat er maar 1 of 2 zijn die jou maar een vreemde gast vinden....de overige 8 of 9 vinden jou wel aardig,mogen je min of meer,vinden je leuk.... welke onthou je dan? : die 1 of 2 die negatief over je oordelen.....DIE onthouden we,terwijl de meerderheid jou wel een leuke gast vinden!!!!!"..... das toch maf???? dat was voor mij een eyeopener.toendertijd had ik nogal moeite met een collega.hij "pestte" mij.zo ervoer ik het.had het IDEE dat hij me totaal niet mocht.maar WAS dat ook echt wel zo? bij therapie werd me gevraagd of ik dat wel eens aan die collega gevraagd had.niet zo direkt,maar wat algemener.dus ben ik de confrontatie met die collega aangegaan.niet op een direkte manier,maar wat losjes.lang verhaal kort: hij werd 1 van mijn beste maatjes.... we zijn zo geneigd in te vullen wat de ander denkt.deels uit veiligheid.maar de realiteit is vaak heel anders.laat je niet alleen maar leiden door je eigen vooroordelen.probeer realistisch te zijn.de realitiet is dat er altijd wel wat mensen zijn die jou idd maar een rare gast vinden....maar die mensen zijn behoorlijk in de minderheid....het is moeilijk,zeker als je net in die psychische "carriere" zit,maar de realiteit is vaak anders dan we in ons hoofd hebben.ontdek en wees jezelf....je kwetsbaar op durven stellen levert vaak wat op,meer dan leven volgens je masker....dat is iig mijn ervaring.ik hoef me niet meer anders voor te doen,ik ben ik wat men er ook van vindt.dat scheelt een hoop spanning en stress en gedoe.is niet altijd even gemakkelijk,nu nog steeds niet.maar levert me meer op dan altijd maar achter een masker te leven en me telkens aan te passen aan allerlei type mensen,want dat is NOG moeilijker en vermoeiender....

helemaal eens ook met wat Bert zei.

doet me ook sterk denken aan een maat van me.hij wordt behandeld voor SAS (=spanning en angst stoornis).hij was uitgenodigd voor een housewarming party....hij wilde graag komen.maja,al die mensen he....die zullen wel denken....die gaan vast allerlei vragen stellen en waarom hij niet werkt.....brrrrrrr!  dus eigenlijk durfde hij niet,puur om die redenen.maar wie zegt DAT die mensen zo zullen reageren???? dat vulde hij zelf zo in.tuurlijk,mss zijn er 1 of 2 mensen die zo reageren....naja,die negeer je dan.dat zei ik hem,laat je niet leiden door die gedachtes.de kans is ERG klein DAT mensen zo reageren.ga gewoon,want de persoon naar wie je gaat,is je dierbaar.mochten er mensen zijn die raar doen,kan je na een half uur weer weg gaan,ben je toch even geweest! en ga vroeg,zodat je 1 van de eersten bent.tja....doodeng voor hem hoor.maja,hij wilde wel graag....hij IS gegaan en al zijn vooringenomen angsten bleken niet waarheid te worden.het was een heel gezellige avond.....
ik hoop dat je er iets mee kan.

Dag NAO,
ik heb net je antwoord hierboven gelezen. Wat herken ik mezelf hier in! Het is zo moeilijk om in mezelf te geloven.  Zelfs als mensen het tegendeel beweren, geloof ik heb nog niet. Ik zoek daar dan steeds een reden achter. 'Ze zullen dit wel zeggen omdat ze vinden dat het moet, dat het hoort, maar ze menen het niet.' Ik kan geen complimenten laten binnenkomen. Ik durf dat gewoon niet. En inderdaad, mezelf neerhalen doet minder pijn dan dat het door iemand anders gebeurt... 

Groeten, Skanul

Hoi Skanul,

Je schrijft:
En inderdaad, mezelf neerhalen doet minder pijn dan dat het door iemand anders gebeurt... 

Daar heb ik toch persoonlijk andere ervaringen mee. Het is mijn ervaring dat mijzelf neerhalen leidde tot een depressie.
Ik liet mijn gedrag daardoor altijd afhangen van de mening van anderen. Mijzelf neerhalen leidde ook altijd naar de gedachte "ze zullen me wel waardeloos vinden". De feedback van een andere leidde dan automatisch tot op zijn minst twijfel maar veel vaker tot negatieve interpretaties in mijn hoofd. Als er iets pijn doet is het dus jezelf neerhalen.

Groetjes,  Bert