Begrijpelijk Vera, maar ook jammer voor ons 
Ik hoop dat je deze mooie weg mag blijven bewandelen!

Begrijpelijk Vera, maar ook jammer voor ons 
Ik hoop dat je deze mooie weg mag blijven bewandelen!

Hallo allemaal.

Even een update.

Eind november ben ik weer ingestort, geleidelijk, maar uiteindelijke wel helemaal. Half december lag ik de weekenden weer zoveel als kon in bed. Kerstvakantie: bed. Januari: Netflix. Mijn herstelplan: werkte niet (om instorten te voorkomen, of te helpen er "vanzelf" weer omhoog uit te bewegen). Onder druk van mijn partner begonnen met Venlafaxine 2/2, en 2nd opinion aangevraagd "wat is er nou precies met mij, wat zit er onder/achter die chronische depressie"? (Bij Pro Persona in Nijmegen). Met frisse tegenzin, en na forse twijfel, 16/2 toch met gezin mee op skivakantie. 23/2 ging het licht weer aan... in de loop van de ochtend voelde ik me weer goed, genoot opeens van het skieen, het halve haantje voor de lunch, het samenzijn, de terugreis en alles en alles. Heel bizar - mijn partner trekt de abrupte omslag ook nauwelijks, moeilijk te geloven voor hem.

Ook bij thuiskomst - hoewel "de boel" even over me heen dreigde te vallen - ik ging braaf "de dingen doen" uitpakken wassen melk kopen koken - bleef het eigenlijk goed. Maandag en dinsdag had ik zelfs een paar inzichten over niet helpende gedachten die mijn doen en laten tot dan toe hadden bepaald, en waarvoor nu geloofwaardige alternatieven in me opkwamen.

Een van de inzichten: ik mag mezelf - wat ik voel, ervaar, hoe ik dingen wil - serieuzer nemen en "ervoor gaan staan" - tegelijk hoef ik er niet krampachtig aan vast te houden - ik mag erop vertrouwen dat ik voor mezelf zorgen kan.

Ook: ik mag meer vertrouwen op dingen die ik mezelf vraag. Bijvoorbeeld een klus of een boodschap. Ik hoef mezelf maar 1x te vragen, verder loslaten. Dan lukt het.

En: wat ik voel, ervaar, wil is "waar", van waarde, belangrijk. Het klopt gewoon. Ook als het anders is dan hoe ik ervaar dat mijn omgeving (samenleving, gezin, vorming op school) het ervaart, wil, verwacht. "Normaal" bestaat niet en is een enorm onderdrukkend concept. Er is meer ruimte en vrijheid nodig, tolerantie, voor alle verschillen en soorten zijn, doen en laten. Zolang we maar vanuit respect, aandacht, betrokkenheid, vertrouwen en een soort basisliefde voor onszelf en de ander handelen. Dit verklaart meteen ook wat er voor mij mis is in veel van de GGZ: clienten moeten naar een soort "normaal" (gedrag, gevoel, gedachten, wat dan ook) toe om "genezen" te zijn. In mijn ogen is genezen meer iets met aansluiten bij wat je ziel van je vraagt, oefenen dat te horen, te beluisteren, daarop afstemmen en zoveel mogelijk ruimte aan geven. En anderen daar ook in de ondersteunen en aanmoedigen. Als je, zoals veel vragenlijsten, uitgaat van een "normaal", dan is er al snel van alles afwijkend, fout. Daarmee wijs je de ander - het gedrag, gevoel, gedachten - af. Dat hindert werkelijk herstel of heling in plaats van het te bevorderen.

We hebben respect nodig voor de coping, alle soorten gedrag, gevoel en gedachten, die mensen hebben ontwikkeld om te dealen met hoe ze zijn geboren, gebakken, gevormd door het leven, terwijl hun ziel misschien wel iets heel anders verlangde, niet aan bod kwam enz. Pas vanuit dat respect kan iemand die vastgelopen is ruimte en veiligheid ervaren om te onderzoeken wat hun ziel, hart, lichaam nodig heeft - en misschien andere manieren ontdekken en ontwikkelen.

Er blijkt wel een nieuw paradigma in opkomst te zijn in de psychologie, die het diagnosedenken wat herkadert; HiTop heet het. Vertelde de psycholoog van de 2nd opinion mij. Ik heb er nog niet veel over kunnen vinden online. Voor mij helpen allerlei soorten van client centred en lichaamsgericht werken om dat respect en die veiligheid te gaan ervaren. Ook oplossingsgericht. Uitkomen boven "normaal" gedrag; waarom niet mikken op een fantastische ervaring (ipv alleen maar goed/slecht).

Afgelopen maandag heb ik dus de 2nd opinion gehad: bipolair II, aka hypomanie; afwisselend depressieve perioden en eufore perioden. Onderliggend enigzins vermijdende persoonlijkheid. Langzaam ben ik me de afgelopen weken bewust geworden van de continue angst, het was voor mij meer herkenbaar als stress, maagpijn altijd een beetje, onrust, waarmee ik al die jaren rondliep. Angst dat ik nooit aan mezelf toekwam; dat er nooit tijd (geld, aandacht, ...?) genoeg was voor wat ik wilde of belangrijk vond. Nooit genoeg mogelijkheden, middelen, medestanders om voor elkaar te krijgen wat ik wilde (wereldvrede no less, een beter milieu, bijvoorbeeld). Wat een energie heeft dat gekost.

Nu probeer ik meer te denken: er is genoeg. Het komt goed. Er zijn superveel goede keuzes en beslissingen. Vandaag probeer ik iets. En kijk hoe het uitpakt. Kan altijd weer anders. Is OK. En de grap is: het werkt. Ik ervaar meer rust. Ik geloof het nu ook echt.

Hopelijk duurt deze up fase heeeeeeeel lang... en anders is het ook zo (en kom ik hier weer graag).

Hopelijk helpt mijn verhaal iemand.

Hartelijke groet,

Vera

Ik denk dat je gelijk hebt: verschil mag er zijn. Niet iedereen hoeft dezelfde weg te bewandelen.

Hoi allemaal,

Toen was ik 15 en vroeg me licht wanhopig af "wat ik moest worden".
Nu ben ik bijna 45 en weet het nog steeds niet.
Ik heb wel gestudeerd, gewerkt, getrouwd, kinderen gekregen.
Eigenlijk al die tijd depressief, maar langere perioden lukte het om "tanden op elkaar en doorgaan". Omgeving legde dat dan uit als "er waren toch periodes dat het goed ging met je?".

Nu: boos (om alle verloren tijd en energie), futloos, nergens zin in.
Zelfmoord wel eens overwogen, maar nooit serieus, want ik weet dat kan ik mezelf niet aandoen.
Mijn lichaam wil leven!

Wat ik heb geprobeerd:
* Voice Dialogue (hielp wel, cathartisch om weer te voelen, eerst veel verdriet ook vrolijkheid)
* groepsgewijze CGT icm mindfulness en creatieve therapie
* Deep Field Relaxation (hielp tijdelijk)
* Helende Reis (hielp tijdelijk)
* 2 a 3x per week sporten (hielp tijdelijk)
* Sertraline (hielp om weer te slapen, maar gevoelsafvlakking)
* Hypnotherapie bij iemand in de buurt (hielp niet, hocus pocus)
* EMDR (hielp enigzins, cathartisch effect, tijdelijk)
* Hartmeditatie, 6 weken, volgens "magisch brein, magisch hart" van R. Doty (hielp goed, tijdelijk).

Elke keer breekt de depressie weer door, wat een kracht, een oerkracht?!

Het heeft te maken met woede en frustratie, maar ik begrijp het niet... ergens houd ik een nieuwsgierigheid, wat het dan toch is, wat het me te zeggen heeft, wat me te doen staat. Alsof me iets te doen staat maar ik kan de boodschap niet verstaan, niet ontcijferen.

Mijn basisgevoel blijft, dat luisteren en deze oerkracht serieus nemen uiteindelijk tot opluchting, antwoorden kan leiden. Symptoombestrijding, negeren, onderdrukken maakt het probleem groter en houdt me weg van een oplossing.

Afgelopen donderdag, nu 6 dagen geleden, had ik een IEMT sessie, dat was veelbelovend, maar ik moet dat zelf betalen en had al een rTMS traject (dat wel vergoed wordt) in gang gezet, dat ga ik nu eerst doen.

Heeft iemand ervaring met IEMT? Met rTMS?

Ik ben ook benieuwd naar hartcoherentie? (GGZgroep biedt dat aan)?

Herken je iets wat ik schrijf over die oerkracht?
Misschien is nieuwsgierigheid daarnaar wel iets dat mij steun kan geven.
Wat missen we nou... hoe kan het dat zo veel mensen lijden?

Dankjewel voor je aandacht en reactie.

Hartelijke groet, en sterkte met jouw dag,

Vera

Hoi allemaal,

Toen was ik 15 en vroeg me licht wanhopig af "wat ik moest worden".
Nu ben ik bijna 45 en weet het nog steeds niet.
Ik heb wel gestudeerd, gewerkt, getrouwd, kinderen gekregen.
Eigenlijk al die tijd depressief, maar langere perioden lukte het om "tanden op elkaar en doorgaan". Omgeving legde dat dan uit als "er waren toch periodes dat het goed ging met je?".

Nu: boos (om alle verloren tijd en energie), futloos, nergens zin in.
Zelfmoord wel eens overwogen, maar nooit serieus, want ik weet dat kan ik mezelf niet aandoen.
Mijn lichaam wil leven!

Wat ik heb geprobeerd:
* Voice Dialogue (hielp wel, cathartisch om weer te voelen, eerst veel verdriet ook vrolijkheid)
* groepsgewijze CGT icm mindfulness en creatieve therapie
* Deep Field Relaxation (hielp tijdelijk)
* Helende Reis (hielp tijdelijk)
* 2 a 3x per week sporten (hielp tijdelijk)
* Sertraline (hielp om weer te slapen, maar gevoelsafvlakking)
* Hypnotherapie bij iemand in de buurt (hielp niet, hocus pocus)
* EMDR (hielp enigzins, cathartisch effect, tijdelijk)
* Hartmeditatie, 6 weken, volgens "magisch brein, magisch hart" van R. Doty (hielp goed, tijdelijk).

Elke keer breekt de depressie weer door, wat een kracht, een oerkracht?!

Het heeft te maken met woede en frustratie, maar ik begrijp het niet... ergens houd ik een nieuwsgierigheid, wat het dan toch is, wat het me te zeggen heeft, wat me te doen staat. Alsof me iets te doen staat maar ik kan de boodschap niet verstaan, niet ontcijferen.

Mijn basisgevoel blijft, dat luisteren en deze oerkracht serieus nemen uiteindelijk tot opluchting, antwoorden kan leiden. Symptoombestrijding, negeren, onderdrukken maakt het probleem groter en houdt me weg van een oplossing.

Afgelopen donderdag, nu 6 dagen geleden, had ik een IEMT sessie, dat was veelbelovend, maar ik moet dat zelf betalen en had al een rTMS traject (dat wel vergoed wordt) in gang gezet, dat ga ik nu eerst doen.

Heeft iemand ervaring met IEMT? Met rTMS?

Ik ben ook benieuwd naar hartcoherentie? (GGZgroep biedt dat aan)?

Herken je iets wat ik schrijf over die oerkracht?
Misschien is nieuwsgierigheid daarnaar wel iets dat mij steun kan geven.
Wat missen we nou... hoe kan het dat zo veel mensen lijden?

Dankjewel voor je aandacht en reactie.

Hartelijke groet, en sterkte met jouw dag,

Vera

Veel sterkte toegewenst