Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Depressie vergezelt me al 30 jaar. Wanneer begrijpen we elkaar?


#1

Hoi allemaal,

Toen was ik 15 en vroeg me licht wanhopig af "wat ik moest worden".
Nu ben ik bijna 45 en weet het nog steeds niet.
Ik heb wel gestudeerd, gewerkt, getrouwd, kinderen gekregen.
Eigenlijk al die tijd depressief, maar langere perioden lukte het om "tanden op elkaar en doorgaan". Omgeving legde dat dan uit als "er waren toch periodes dat het goed ging met je?".

Nu: boos (om alle verloren tijd en energie), futloos, nergens zin in.
Zelfmoord wel eens overwogen, maar nooit serieus, want ik weet dat kan ik mezelf niet aandoen.
Mijn lichaam wil leven!

Wat ik heb geprobeerd:
* Voice Dialogue (hielp wel, cathartisch om weer te voelen, eerst veel verdriet ook vrolijkheid)
* groepsgewijze CGT icm mindfulness en creatieve therapie
* Deep Field Relaxation (hielp tijdelijk)
* Helende Reis (hielp tijdelijk)
* 2 a 3x per week sporten (hielp tijdelijk)
* Sertraline (hielp om weer te slapen, maar gevoelsafvlakking)
* Hypnotherapie bij iemand in de buurt (hielp niet, hocus pocus)
* EMDR (hielp enigzins, cathartisch effect, tijdelijk)
* Hartmeditatie, 6 weken, volgens "magisch brein, magisch hart" van R. Doty (hielp goed, tijdelijk).

Elke keer breekt de depressie weer door, wat een kracht, een oerkracht?!

Het heeft te maken met woede en frustratie, maar ik begrijp het niet... ergens houd ik een nieuwsgierigheid, wat het dan toch is, wat het me te zeggen heeft, wat me te doen staat. Alsof me iets te doen staat maar ik kan de boodschap niet verstaan, niet ontcijferen.

Mijn basisgevoel blijft, dat luisteren en deze oerkracht serieus nemen uiteindelijk tot opluchting, antwoorden kan leiden. Symptoombestrijding, negeren, onderdrukken maakt het probleem groter en houdt me weg van een oplossing.

Afgelopen donderdag, nu 6 dagen geleden, had ik een IEMT sessie, dat was veelbelovend, maar ik moet dat zelf betalen en had al een rTMS traject (dat wel vergoed wordt) in gang gezet, dat ga ik nu eerst doen.

Heeft iemand ervaring met IEMT? Met rTMS?

Ik ben ook benieuwd naar hartcoherentie? (GGZgroep biedt dat aan)?

Herken je iets wat ik schrijf over die oerkracht?
Misschien is nieuwsgierigheid daarnaar wel iets dat mij steun kan geven.
Wat missen we nou... hoe kan het dat zo veel mensen lijden?

Dankjewel voor je aandacht en reactie.

Hartelijke groet, en sterkte met jouw dag,

Vera
Antwoord

#2

Hallo Vera,

Je schrijft:
Mijn basisgevoel blijft, dat luisteren en deze oerkracht serieus nemen uiteindelijk tot opluchting, antwoorden kan leiden. Symptoombestrijding, negeren, onderdrukken maakt het probleem groter en houdt me weg van een oplossing.

Zo herkenbaar Vera.
Ik heb die ontdekking zo'n 3 1/2 jaar geleden ook doorgemaakt. Ik ontdekte dat mijn depressie een achterliggende oorzaak moest hebben. Ik ben mijn depressies gaan zien als een helder signaal van mijn hoofd en lijf, zo van op die manier kan je niet in het leven blijven staan. Ik heb toen ontdekt dat ik behoorlijk krampachtig in het leven heb gestaan, nooit echt mijzelf kon zijn.
Wel gewoon huisje, boompje beestje, een baan, alles erop en er aan. Maar altijd wat onzeker, angstig en het heel belangrijk vinden wat anderen van mij vonden. Daarnaar leven.
ik heb verschillende depressies doorgemaakt voor ik mij dit echt ging realiseren.
Uiteindelijk heb ik een korte, maar heftige crisis van een week doorgemaakt, aan het eind heb ik vol emotie besloten nooit meer dat onzekere, bange mannetje te zijn. Daarna is het anders leren leven begonnen, een pittig proces, zeker het eerste jaar. En nog steeds ben ik nog dagelijks bezig met hoe het vandaag voelt en wat ik graag wil.
Voor mij is dit thema dat je aandraagt heel belangrijk en ik wil er graag over in gesprek.

Hoor het graag.

Groet,  Bert 
Antwoord

#3

Hoi Vera, welkom op het forum! Als "partner van" kan ik me natuurlijk niet voorstellen hoe die oerkracht moet voelen. Maar ik denk wel dat ik het begrijp. En ben het helemaal eens met jouw conclusie dat negeren en onderdrukken geen wezenlijke verandering/verbetering zal brengen. Ik volgt dit topic dus met veel interesse, maar kan verder niets toevoegen..
Antwoord

#4

(29-08-2018, 14:21)Positiva schreef: Hoi Vera, welkom op het forum! Als "partner van" kan ik me natuurlijk niet voorstellen hoe die oerkracht moet voelen. Maar ik denk wel dat ik het begrijp. En ben het helemaal eens met jouw conclusie dat negeren en onderdrukken geen wezenlijke verandering/verbetering zal brengen. Ik volgt dit topic dus met veel interesse, maar kan verder niets toevoegen..

Dank voor jullie reacties Bert, Positiva!

Vandaag voel ik me al een stuk beter, heb gisteren klusjes in/om huis/gezin gedaan waarover ik tevreden ben... het hier lezen en schrijven heeft daarbij zeker geholpen!
Dus Positiva, een leesbevestiging is al super  Big Grin .

Bert, ja dat basisgevoel he? Dat er niets mis is met mij, met dat gevoel, dat ik niet per se iets fout doe, maar dat er iets is dat mijn aandacht of begrip nog nodig heeft... en dan geduld en vertrouwen, vriendelijkheid naar mezelf - en naar het leven, het universum misschien? -, dat ik niet per se meer hoef te doen of harder te werken, niet mijn hele leven om hoef te gooien... maar wel graag wat aandacht nog voor dit vraagteken.

Vriendelijke nieuwsgierigheid en geduld met mijn frustratie. Niet vanuit frustratie grommend grote hoekige stappen gaan zetten. Zachtheid, subtiliteit, kleine openingen en nuances zien en waarderen... dat wel.

Zoiets?

Ik ben vanaf gister de ochtenden (omdat ik toch wakker was rond 03.30, de maan?) weer begonnen met de hartmeditatie van Doty, iets kleins dat deze gedachten ondersteunt, prettig.

Het boek van Delnooz (Handboek Energetische Bescherming) heb ik ook weer uit de bieb gehaald, Bert, dat heeft mij ook veel inzichten gegeven en geholpen helpt bij mezelf te blijven; jij schrijft dat jij was "onzeker, angstig en het heel belangrijk vinden wat anderen van mij vonden. Daarnaar leven." Ik vond mezelf juist altijd heel zelfstandig en eigenwijs, onafhankelijk - is ook een waarde in mijn gezin van herkomst - maar intussen... onbewust super eager to please, manipulatief en gevoelig voor stemming van een ander of een ruimte. Het heeft lang geduurd voor ik dat in de gaten had en deels ik ben dat nog voor mezelf aan het ontdekken, hoe dat werkt, het ervaren, binnen laten komen of niet, emotioneel grenzen stellen en ruimte voor mezelf en idd wat ik wil - zonder schuldgevoel - laten bestaan. Mocht je dit herkennen dan heb je misschien ook iets aan het boek van Robin Norwood over codependency (gericht op vrouwen maar op zich niet gender specifiek) of hier meer bronnen https://www.manjakamman.nl/codependency-...een-ander/.

Benieuwd naar verdere ervaringen en ontwikkeling, van jullie en mezelf, fijne dag en tot een volgend bericht!

Vera
Antwoord

#5

Hallo Vera,

Je schrijft:
Vriendelijke nieuwsgierigheid en geduld met mijn frustratie. Niet vanuit frustratie grommend grote hoekige stappen gaan zetten. Zachtheid, subtiliteit, kleine openingen en nuances zien en waarderen... dat wel.
Zoiets?

Ik reageerde altijd vanuit mijn verdedigingsmechanismen. Altijd met een masker op en zorgen dat ik niet geraakt werd.
Dat lukte natuurlijk niet, het kwam binnen, maar ik had mijzelf aangeleerd daar vooral niet bij stil te staan. Maar daardoor zette ik mijzelf helemaal vast en had dit niet door.  Tot zo'n 3 1/2 jaar geleden, na een korte crisis waarin alle emoties streden om voorrang. Angst, verdriet, boosheid (vooral op mijzelf) en onmacht.
Uiteindelijk heb ik het thuis in mijn luie stoel hardop geroepen "Nooit meer zal ik dat angstige, onzekere krampachtige mannetje zijn".
Het voelde aan als een enorme golf die vrij kwam die mij kracht gaf.
Maar ja, toen begon het proces van anders gaan leven, poeh pittig. Ik ben voor het eerst intensief stil gaan staan bij mijn gevoelsleven.
Hoe voelt het, wat wrikt er nog en vervolgens wat wil ik graag. Iedere dag weer, in het begin meerdere keren per dag nu nog steeds elke dag. Dan het proces om mijzelf een beetje aardig te gaan vinden, daar heb ik veel energie in gestoken. Verder mijn speurtocht met een psycholoog naar de oorzaak van mijn depressies.
Maar ook omdat ik het graag wilde, mijn gevoelsleven omzetten naar ander gedrag gaan uitproberen.
Het voelde alsof ik als een puber voor het eerst met nieuw gedrag ging experimenteren. Bloedspannend kan ik je zeggen.
Iedere keer daarna in mijn stoel en voelen hoe dit voelde, gericht op het weer vinden en onderhouden van een stukje innerlijke balans.
Waar nodig de confrontatie aangaan, maar dan wel op een zorgvuldige wijze zonder mijzelf tekort te doen.
En weer zitten in mijn stoel en voelen hoe het voelt. 
Dus eigenlijk een combinatie van werken aan eigenwaarde en vertrouwen, innerlijke rust en inderdaad nieuwsgierigheid. Met daarnaast
in het dagelijks leven kleine uitdagingen kiezen, net even op een andere manier, waarbij de nadruk lag bij het dicht bij mijzelf blijven.
Dat proces gaat vandaag nog steeds door alleen heb ik er veel meer plezier in gekregen.

Groet,  Bert
Antwoord

#6

Hoi Bert,

Dank voor je uitgebreide reactie... haha je herhaalt wat je schreef was ik vooral met mezelf bezig! Oeps Blush.

Wat mooi jouw proces. En dan die crisis... wat een kracht! Wat mooi! (En wat triggerde die crisis, weet je dat?)

Ik wil graag per stukje reageren op je tekst...


Citaat:Bert
Ik reageerde altijd vanuit mijn verdedigingsmechanismen. Altijd met een masker op en zorgen dat ik niet geraakt werd. Dat lukte natuurlijk niet, het kwam binnen, maar ik had mijzelf aangeleerd daar vooral niet bij stil te staan. Maar daardoor zette ik mijzelf helemaal vast en had dit niet door.  

Tot zo'n 3 1/2 jaar geleden, na een korte crisis waarin alle emoties streden om voorrang. Angst, verdriet, boosheid (vooral op mijzelf) en onmacht.


Uiteindelijk heb ik het thuis in mijn luie stoel hardop geroepen "Nooit meer zal ik dat angstige, onzekere krampachtige mannetje zijn". 
Het voelde aan als een enorme golf die vrij kwam die mij kracht gaf.

Maar ja, toen begon het proces van anders gaan leven, poeh pittig. Ik ben voor het eerst intensief stil gaan staan bij mijn gevoelsleven.

Hoe ontdekte je dat je maskers gebruikte? Of wist je dat al? Kun je je inmiddels wel laten raken? Zo ver ben ik nog niet. Als ik jou lees en probeer na te voelen, vermoed ik dat bij mij iets vergelijkbaars speelt, waarbij ik me "niet laat raken", bewust, intussen komen dingen wel binnen maar op het moment merk ik dat niet, wel sla ik het op en zo bouw ik een spanning op, wellicht is het doorbreken van een depressie, wat ook wel een terugval heet, het moment dat die spanning me teveel wordt, dat ik aan mijn tax zit met die spanning.

Een verschil tussen ons is dat ik me nooit bang of onzeker heb gevoeld, meer dat ik een soort onmacht ervaar in het directe voelen, gevoelsmatig contact hebben met wat er om me heen gebeurt. Ik (die zich heel zelfverzekerd voelt en vol zelfvertrouwen) sta erbij en kijk ernaar, net of het mij niet aangaat. (waah help dissociatie??) Het gaat ook allemaal te snel, ofzo.

Citaat:Hoe voelt het, wat wrikt er nog en vervolgens wat wil ik graag. Iedere dag weer, in het begin meerdere keren per dag nu nog steeds elke dag. 

Dan het proces om mijzelf een beetje aardig te gaan vinden, daar heb ik veel energie in gestoken.

Heel herkenbaar, moeilijk om mezelf aardig te gaan vinden. Duurde bij mij ook jaren voor ik door had dat dat een probleem was. 's Ochtens bij het wakker worden - nog liggend in bed - een hartmeditatie doen helpt mij het best. Daarbij gebruik ik ook nieuwsgierigheid, mijn valkuil is zoiets ook weer te "moeten", het af te willen dwingen.

(Trouwens "een beetje aardig"?? Misschien doe ik nu heel perfectionistisch of moreel/ethisch OCD, maar zou je niet kunnen overwegen dat je misschien wel superfantastisch, awesome, waarde- en liefdevol bent? En dat het alleen nog niet helemaal gelukt is te ontdekken, hoe, waar, wanneer, met/bij wie... wat er nodig is om die awesomeness helemaal tot haar bloei, omvang, hoogte, diepte te laten ontstaan? Middelmatigheid is een Nederlandse ziekte, vrees ik. Iets met polderen, "doe maar gewoon", het maaiveld en dat we niet van suiker zijn. If you'll allow me to rant Angel   Big Grin )

"Wat wil ik graag," ja dat is voor mij ook (vaak) een lastige. Ik sta mezelf toe het vaak niet te weten (anders neemt dat moeten het over), en nodig mezelf uit het leven te lezen, dus open te staan voor wat er om me heen gebeurt, wat ik waarneem, en te ervaren of daarin iets is dat mij aantrekt of inspireert. Anders gezegd, ik wil "in de stroom" zijn, wel zelf sturen, maar de kracht en ook inspiratie halen uit de stroom.

Citaat:Verder mijn speurtocht met een psycholoog naar de oorzaak van mijn depressies.

Dat vind ik heel boeiend, heb je al wat gevonden? (En heb je een goeie/steeds dezelfde psy? Hoe kwam je daaraan?)

Citaat:Maar ook omdat ik het graag wilde, mijn gevoelsleven omzetten naar ander gedrag gaan uitproberen. Het voelde alsof ik als een puber voor het eerst met nieuw gedrag ging experimenteren. Bloedspannend kan ik je zeggen. Iedere keer daarna in mijn stoel en voelen hoe dit voelde, gericht op het weer vinden en onderhouden van een stukje innerlijke balans. Waar nodig de confrontatie aangaan, maar dan wel op een zorgvuldige wijze zonder mijzelf tekort te doen.

En weer zitten in mijn stoel en voelen hoe het voelt.

Mooi na te voelen situatie, van die stoel waarin je de crisis met kracht beantwoordde, en waar je steeds weer naartoe terug gaat om te checken, opladen, ankeren.

Dat van puber(gedrag) is ook heel herkenbaar, mooi die spanning, mooi dat/wat er nog allemaal te ontdekken is zo toch?

Citaat:Dus eigenlijk een combinatie van werken aan eigenwaarde en vertrouwen, innerlijke rust en inderdaad nieuwsgierigheid. Met daarnaast in het dagelijks leven kleine uitdagingen kiezen, net even op een andere manier, waarbij de nadruk lag bij het dicht bij mijzelf blijven. Dat proces gaat vandaag nog steeds door alleen heb ik er veel meer plezier in gekregen.

Wat heerlijk dat je er nu plezier in hebt.

Dat van die kleine uitdagingen vind ik ook heel mooi, dat herinnert me aan een eye opener die ik las bij Keith Johnstone, de grondlegger van improvisatietheater. Het ging over theater/cabaret, en wat maakt dat een scene/dialoog "werkt", spannend is? Hij laat overtuigend zien dat het gaat over statusverschillen, tussen spelers, en dan met name als spelers steeds wisselen van status; dan weer is de ene de baas, dan weer de ander. En, paradoxaal genoeg, hoe kleiner, subtieler die statusverschillen zijn, hoe spannender de scene is. Waarbij "de baas" ook kan betekenen "het zieligst", dat komt bv. voor in gesprekken over ziektes; wie is het zieligste. Dan wordt het een soort wedstrijd, "race to the bottom". Maar dat is eigenlijk saai.

Bert, nogmaals dank voor het delen van je verhaal. Mooi hoe jij die kracht hebt ervaren en weet te gebruiken om met meer plezier en "eigenheid" je leven vorm te geven.

Het inspireert me hoe jij met hart en ziel aan de slag bent met de signalen dat je kreeg van je depressieve perioden. Ik ben benieuwd naar de antwoorden op mijn vragen, maar het voelt ook wel als veel, dus neem gerust je tijd om wel/niet/wanneer je wilt te reageren. Dat ik hier kan lezen en reageren is al een heel mooie stap.

Hartelijke groet,

Vera
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Vera_73 :   • Zip
Antwoord

#7

Hallo Vera,

De crisis. Het was de laatste druppel die de emmer deed overlopen.
Zeer kort samengevat. In 2015 voor het eerst hulp gevraagd. Zus gebeld en via de huisarts direct het ziekenhuis in. Zware depressie en een alcoholverslaving. Medio 2015 in dagbehandeling van Jellinek, na 3 weken nuchter mij ziek gemeld en stiekem gaan drinken. Die week er op in dagbehandeling niets verteld in de groep. Daarop volgde een week crisis, terwijl ik in dagbehandeling met mijn masker op mooi weer speelde.
Alle emoties streden om voorrang uiteindelijk ben ik uit mijn cocon gebarsten. I.p.v. "Ik zal nooit meer drinken" riep ik "Nooit meer zal ik dat krampachtige mannetje zijn'. Daarna was alcohol bijzaak. Ik ben begonnen mijzelf volstrekt open en eerlijk tegemoet te treden.

Ja Vera ik kan geraakt worden maar voor mij nog belangrijker ik kan er bij stil staan. In het begin achteraf in mijn stoel, stil staan bij hoe voelt het, wrikt het ergens. Vandaag komt het wat vaker binnen en kan ik er ter plekke iets mee. Flinke klus trouwens.
Dat je schrijft dat jij je niet onzeker of angstig voelt vind ik opmerkelijk. Ik ken geen mensen die zich niet onzeker voelen.
Toch voel je onmacht in gevoelscontact met anderen, maakt dit niet onzeker?

Ja, dat moeten speelde bij mij ook een grote rol. Ik probeer het consequent om te zetten d.m.v. de vraag "Wat wil ik graag".
Niet te verwarren met tegenslag of frustratie of plotselinge financiële debacles, daar had ik moeite mee. Vandaag pak ik ze aan.
Ik vind mijn terugkerende depressie in dat opzicht wat vreemd. Ik wordt niet depressief van tegenslagen. Mijn laatste dip bijna twee jaar geleden, voelde ik aankomen maar ik kon mij er niet tegen verweren, er wel beter mee omgaan.

Tenslotte, want mijn accu raakt een beetje leeg, depressie en mijn psycholoog.
Na die coconuitbraak ben ik er voor gaan zitten. Wat wil ik onderzoeken?
Is mijn depressie erfelijk? Pech pilletje erin en rekken of er bij blijven?
Of voort mijn depressie voort uit mijn jeugd, wat mijn ontwikkeling tot volwassene heeft bepaald.
Mijn criteria voor de psycholoog. Hij moet zijn leven geleefd hebben (geen jonkie).
Hij moet volstrekt gelijkwaardig met mij in gesprek willen gaan (geen kunstmatige afstand).

Groet,  bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Vera_73
Antwoord

#8

(31-08-2018, 21:31)Bert schreef: Hallo Vera,

De crisis. Het was de laatste druppel die de emmer deed overlopen.
Zeer kort samengevat. In 2015 voor het eerst hulp gevraagd. Zus gebeld en via de huisarts direct het ziekenhuis in. Zware depressie en een alcoholverslaving. Medio 2015 in dagbehandeling van Jellinek, na 3 weken nuchter mij ziek gemeld en stiekem gaan drinken. Die week er op in dagbehandeling niets verteld in de groep. Daarop volgde een week crisis, terwijl ik in dagbehandeling met mijn masker op mooi weer speelde.
Alle emoties streden om voorrang uiteindelijk ben ik uit mijn cocon gebarsten. I.p.v. "Ik zal nooit meer drinken" riep ik "Nooit meer zal ik dat krampachtige mannetje zijn'. Daarna was alcohol bijzaak. Ik ben begonnen mijzelf volstrekt open en eerlijk tegemoet te treden.

Ja Vera ik kan geraakt worden maar voor mij nog belangrijker ik kan er bij stil staan. In het begin achteraf in mijn stoel, stil staan bij hoe voelt het, wrikt het ergens. Vandaag komt het wat vaker binnen en kan ik er ter plekke iets mee. Flinke klus trouwens.
Dat je schrijft dat jij je niet onzeker of angstig voelt vind ik opmerkelijk. Ik ken geen mensen die zich niet onzeker voelen.
Toch voel je onmacht in gevoelscontact met anderen, maakt dit niet onzeker?

Ja, dat moeten speelde bij mij ook een grote rol. Ik probeer het consequent om te zetten d.m.v. de vraag "Wat wil ik graag".
Niet te verwarren met tegenslag of frustratie of plotselinge financiële debacles, daar had ik moeite mee. Vandaag pak ik ze aan.
Ik vind mijn terugkerende depressie in dat opzicht wat vreemd. Ik wordt niet depressief van tegenslagen. Mijn laatste dip bijna twee jaar geleden, voelde ik aankomen maar ik kon mij er niet tegen verweren, er wel beter mee omgaan.

Tenslotte, want mijn accu raakt een beetje leeg, depressie en mijn psycholoog.
Na die coconuitbraak ben ik er voor gaan zitten. Wat wil ik onderzoeken?
Is mijn depressie erfelijk? Pech pilletje erin en rekken of er bij blijven?
Of voort mijn depressie voort uit mijn jeugd, wat mijn ontwikkeling tot volwassene heeft bepaald.
Mijn criteria voor de psycholoog. Hij moet zijn leven geleefd hebben (geen jonkie).
Hij moet volstrekt gelijkwaardig met mij in gesprek willen gaan (geen kunstmatige afstand).

Groet,  bert

Dank je Bert voor je details.

Nee, ik ben eerder boos en gefrustreerd (dan bang of onzeker).

Vandaag een situatie (conflict) meegemaakt waar dat weer gebeurde.
Ik zei stop en liep weg. Ik voelde me weer afstompen, beklemd raken... maar ik bleef bij de frustratie en boosheid, liet die groter worden en zowaar: het raakte me. Ik werd emotioneel. Ik snel naar de WC (het was op een openbare plek). Ik kwam tot inzicht: schaamte maakt dat ik boos word en niet in staat te luisteren naar, gesprek voeren, contact maken met de ander (mijn partner). Ook iets met willen voldoen aan de verwachtingen van een soort collectief, erbij willen horen, maar de regels kloppen niet, werken niet, gaan tegen ons belang in.

Het is gelukt het goed te maken en ons uitstapje werd daarna toch nog een succes voor ons gezin en voor mij!
Rest van de dag geen centje pijn!!

Ik ben vooral heel blij dat ik me kon laten raken, al was het pas in 2e instantie toen ik alleen was.

Joepie!

Doei.
Antwoord

#9

Hallo Vera,

Fijn dat je emotioneel werd. Klinkt gek.  Smile
In tweede instantie is natuurlijk ook prima. Het is gewoon een leerproces. 
Doet mij denken aan het achteraf voelen waar het wrikt in mijn luie stoel.
Nog mooier dat jullie er daarna nog een mooie dag van hebben gemaakt. Top.

Groet,  Bert
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Bert :   • helena, Vera_73
Antwoord

#10

Beste Bert en collegae gedeprimeerden.

Het gaat nu eigenlijk sinds 23/8 al lang dus heel goed met mij... joepie!
Het was de dag dat ik een (1!) IEMT intake en sessie deed.
In de week daarna heb ik dit forum ontdekt, dat heeft me veel geholpen.
Ook ben ik met rMTS gestart. Wellicht heeft dat ook bijgedragen...? Hoe dan ook ik maak het af.
Ik fiets 2x per week van Amstelveen naar de Bloemgracht nu en geniet enorm van de fietstocht heen en terug.
(Ik ben bij Neurowave, Saskia Dijkstra, aanrader, een heel goed, zorgvuldig en betrokken therapeute).

Ik merk dat de behoefte hier te komen helemaal weg is... een goed teken in mijn ogen.

Daarom neem ik voor nu, hopelijk voor heel lang, afscheid.

Ik wens iedereen het allerbeste.
Weet dat er voor jou, ook, juist voor jou, ergens een lichtje schijnt.
Soms is het zo zwak, dat je het pas als je de hele diepe duisternis over je heen kunt, durft laten komen, waarnemen.

Bij mij gaat depressie vaak over boos (mogen) zijn, schaamte... daar hoort dit liedje bij:
https://youtu.be/m8ffZVfyAE8

En het gaat ook over mijn kwetsbaarheid onder die schaamte: "ik ben er ook nog! Besta ik wel? Het lijkt wel, of ik niet besta!!"

Herken je ook iets van woede? Misschien heb je dan ook iets aan deze media:

De serie "anger management" met Charlie Sheen:
https://youtu.be/PW7fzNSVtOg en https://www.imdb.com/title/tt1986770/.
Oa deze prison scenes: https://youtu.be/y-nTeP_WkvA

De film "Anger Management" met Jack Nickolson (en Adam Sandler) is ook fantastisch.
En de Angry Birds film ook, zelfde thema. Ook al is het een kinderfilm.

Nogmaals, alle, alle goeds.

Wees welkom op mijn Twitter @spellfinder. Ik verheug me erop je te ontmoeten. Het heeft me hier verrast hoeveel gezichten depressie heeft, de varieteit van wat er onder zit (ik dacht dat het voor iedereen zo zou zijn als voor mij... not!)

Wie weet ontmoeten we elkaar nog eens in het echt.

Hartelijke groet,

Vera
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie Started by Xavier
8 Replies - 413 Views
Gisteren, 10:37
Laatste bericht: Sann
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
22-01-2024, 00:06
Laatste bericht: Joy
07-12-2023, 00:14
Laatste bericht: Mabel
20-11-2023, 02:13
Laatste bericht: Mabel
13-10-2023, 11:08
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Depressie eenzaamheid Started by Marc108
4 Replies - 498 Views
02-09-2023, 13:59
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Postpartum depressie Started by Liefie
3 Replies - 416 Views
19-08-2023, 22:56
Laatste bericht: Joy
28-05-2023, 13:00
Laatste bericht: Wandelaar
27-03-2023, 19:03
Laatste bericht: Jarno



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)