Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Depressie, sociale angst, PDD-NOS en whatsoever


#1

Ik ben “Bart”, 25 jaar en kom uit de regio Rotterdam. Ik heb inmiddels meer dan 4 jaar last van vrij heftige depressieve gevoelens. Daarnaast heb ik last van sociale angst en de gevolgen van het krijgen van een label (PDD-NOS, oftewel autisme).

Als gevolg van mijn depressie ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt, op een goede vriend na. Al lukt het me nog nauwelijks om tegen hem te praten, interesse te tonen of af te spreken. Ondanks dat hij ervaring heeft met depressies (zelf gehad) lukt het me niet om te peilen hoe lang het nog duurt voordat hij ook opgeeft.

De sociale angst die ik heb ontwikkeld door mijn depressie maakt mijn leven best wel eenzaam en zwaar. Vrienden maken lukt me eigenlijk niet, dit vooral omdat het niet lukt om vertrouwen te krijgen in anderen. Daarnaast lukt het nauwelijks om deze banden te onderhouden omdat ik nog zo diep in depressie zit.

Afgelopen jaar (2019) heb ik mezelf ertoe weten te zetten om hulp te zoeken en ben zo terecht gekomen in een therapietraject (cognitieve gedragstherapie). Ik heb zelf het idee dat mijn situatie sinds het starten van dit traject alleen maar verslechterd. Ik merk bijvoorbeeld dat ik geen oprechte interesse meer heb voor anderen of zaken die me vroeger wel interesseerden.

Een paar weken geleden raadde mijn therapeut mij aan om levensbegeleiding aan te vragen en te starten met medicatie (Risperidon) om betere ondersteuning te kunnen bieden. Deze uitspraak voelde als een behoorlijke trap in de rug en nam als het ware mijn laatste hoop weg. Sindsdien merk ik dat het me dag na dag minder kan schelen hoe het hele zooitje afloopt en dat ook zaken als werk hieronder gaan lijden.

Ik zie op dit moment eigenlijk niet meer in hoe ik hiervan terug moet komen, hoe ik mijn leven weer kleur kan geven of weer een straaltje geluk kan voelen. Als ik mocht kiezen (en het lef had) dan zou ik gisteren het licht al uit hebben gedaan...

Ik heb lang nagedacht over het plaatsen van dit (ellenlange) bericht en heb het (zoals je kunt lezen) toch maar gepost in de hoop mensen tegen te komen die in dezelfde situatie zitten.

Bart.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen bart :   • Kleinekizzy
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-03-2020, 10:46 door Jorin.)

Hoi Bart,

Je bent absoluut niet de enige die zich zo ellendig voelt en met zichzelf worstelt. Je bent niet anders, maar je hoort er gewoon bij! En ja het is erg lastig vrienden te (onder)houden als je al jaren een depressie hebt. Voordeel als je er weer uit komt is dat je dan beter bent in het uitkiezen van vrienden die echt bij je passen (in mijn geval).

Als je je alleen maar verder weg voelt zakken dan is dit blijkbaar niet de juiste therapie/behandelaar voor jou. Er zijn nog genoeg andere opties.

Wat is trouwens levensbegeleiding?

Wat was er bij jou eerst? Depressie, angst, PDD-NOS of andere problemen waar je tegen aan liep?
Het gaat er vooral om waar je in de praktijk tegen aan loopt en dat je daar mee leert omgaan, onder welk label dat valt doet er niet toe is mijn mening.

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • bart
Antwoord

#3

beste Bart,

Het is heel herkenbaar wat je schrijft, hoe lang houden vrienden vol, maar je zou je ook kunnen afvragen waarom zien ze mij nog zitten en waarom zie ik hen nog zitten, ook als staat alles op een laag pitje, daar is niks mis mee. Die goede vriend is goud waard. en dan hoef je niet iedere dag contact te hebben, maar weten dat je ergens terecht kan is heel fijn, ook al doe je het niet, dat kun je je vriend natuurlijk laten weten, als dat past voor jou. Ik heb ook een paar goede vrienden, ze kennen me nauwelijks, maar ik kan altijd bij ze terecht en ik heb ze laten weten dat ik dat heel erg waardeer en daar graag gebruik van maak indien nodig, nu wordt er niet meer gepushed, want het is duidelijk, ik kom aankloppen als ik kan en dat is ok.  Ik wens je heel veel sterkte met je worsteling., je kan hier ook altijd terecht.


groet, Run
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Run :   • bart, Jorin
Antwoord

#4

(12-03-2020, 01:04)Ebart schreef: Ik ben “Bart”, 25 jaar en kom uit de regio Rotterdam. Ik heb inmiddels meer dan 4 jaar last van vrij heftige depressieve gevoelens. Daarnaast heb ik last van sociale angst en de gevolgen van het krijgen van een label (PDD-NOS, oftewel autisme).

Als gevolg van mijn depressie ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt, op een goede vriend na. Al lukt het me nog nauwelijks om tegen hem te praten, interesse te tonen of af te spreken. Ondanks dat hij ervaring heeft met depressies (zelf gehad) lukt het me niet om te peilen hoe lang het nog duurt voordat hij ook opgeeft.

De sociale angst die ik heb ontwikkeld door mijn depressie maakt mijn leven best wel eenzaam en zwaar. Vrienden maken lukt me eigenlijk niet, dit vooral omdat het niet lukt om vertrouwen te krijgen in anderen. Daarnaast lukt het nauwelijks om deze banden te onderhouden omdat ik nog zo diep in depressie zit.

Afgelopen jaar (2019) heb ik mezelf ertoe weten te zetten om hulp te zoeken en ben zo terecht gekomen in een therapietraject (cognitieve gedragstherapie). Ik heb zelf het idee dat mijn situatie sinds het starten van dit traject alleen maar verslechterd. Ik merk bijvoorbeeld dat ik geen oprechte interesse meer heb voor anderen of zaken die me vroeger wel interesseerden.

Een paar weken geleden raadde mijn therapeut mij aan om levensbegeleiding aan te vragen en te starten met medicatie (Risperidon) om betere ondersteuning te kunnen bieden. Deze uitspraak voelde als een behoorlijke trap in de rug en nam als het ware mijn laatste hoop weg. Sindsdien merk ik dat het me dag na dag minder kan schelen hoe het hele zooitje afloopt en dat ook zaken als werk hieronder gaan lijden.

Ik zie op dit moment eigenlijk niet meer in hoe ik hiervan terug moet komen, hoe ik mijn leven weer kleur kan geven of weer een straaltje geluk kan voelen. Als ik mocht kiezen (en het lef had) dan zou ik gisteren het licht al uit hebben gedaan...

Ik heb lang nagedacht over het plaatsen van dit (ellenlange) bericht en heb het (zoals je kunt lezen) toch maar gepost in de hoop mensen tegen te komen die in dezelfde situatie zitten.

Bart.

Dag Bart

Je bent jong, en dan wil je niet horen dat je medicijnen nodig hebt. Anderzijds is het ook zo dat therapie veelal pas kan werken als je uit de diepste depressie bent. Pillen zijn een manier om dat te doen. Ook al voel je je met die pillen beter dan nog is het een goed idee om dingen anders te gaan doen om de last te verminderen.
Therapie en gedragsverandering vraagt veel energie en het nieuwe gedrag voelt nog erg onzeker en kwetsbaar. Het kan dus heel goed voelen of het slechter gaat.
Een tussenevaluatie kan dan helpen.
Die gaat over: Wat wilde je bij de start concreet bereiken en in hoeverre ben je in de gewenste richting opgeschoven?
Zo achteromkijkend zie je vaak pas dat je wel degelijk wat beter af bent dan eerst.
Ook je omgeving ziet dat vaak eerder als jij zelf.
Herstel begint vaak klein en jijzelf beleeft het vaak eerst juist als negatief dat een oplevinkje weer weg is. Terwijl het een zich versterkende trend kan zijn die je waarneemt. Vaak ligt de nadruk bij de client zelf er op dat de opleving weer weg is.
Je werkt en dat is een goede zaak en steun. Heel goed dat je dat doet!
Die pillen zijn dus bedoeld om de stituatie te doorbreken zodat er gewerkt kan worden in therapie. Ja je moet ze lang slikken dat klopt, dat moet je afwegen tegen t ongemak van niet slikken zoals nu.
Succes
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • bart, Jorin
Antwoord

#5

Hoi Bart,

Herken mij nogal in jouw verhaal. Heb ook een depressie en ook geen vrienden meer in de buurt, sterker nog, ze zijn allemala gaan studeren elders en ik kan niet echt meekomen door de depressie. En ben ook precies van jouw leeftijd trouwens.

Wat betreft dat je hulp hebt gezocht dat is een hele goede stap van je, al lijkt het misschien niet zo. Kenbaar maken dat je je niet goed voelt is al heel wat namelijk. Als ze je iets aanbieden dat je niet ziet zitten, waar je het nut niet van inziet dat hoef je ook niet te doen. Toon dat, ga niet zomaar in alles mee. En probeer dat te bespreken. Als je je niet begrepen voelt, kun je altijd nog verder zoeken.
Want soms kan het een hele zoektocht zijn. 

Een label plakken is niet nodig hoor, naar mijn mening. Op mij is er ook vaak een label geplakt en hier ben ik niet beter van geworden. Eigenlijk ook slechter, net zoals jij zegt. Daarom doe ik er ook niet meer aan, label plakken. Die dat wel willen doen die doen hun best maar, dat zijn niet mijn type mensen en die begrijpen mij niet. Dan hoef je er ook geen energie in te steken.

Weet niet hoe en of ik je kan helpen, maar ik wil je wel laten weten dat ik erg met je meevoel en dat ik je een pluim wil geven voor je goede bericht.

Liefs van Shalin

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Shalin :   • bart
Antwoord

#6

Hoi Bart, ik herken me erg in jouw situatie.
Ik heb ook al heel lang depressieve gevoelens en heb ook sociale angst en autisme.
Ik ben van jouw leeftijd woon alleen niet in de buurt van Rotterdam.
Ik zit heel veel alleen thuis en heb ook nog maar weinig sociaal contact.
Zit in een isolement en probeer daaruit te komen.
Maar de depressiviteit maakt alles ontzettend zwaar, om te genieten van dit leven.
Ik wil niet opgeven, hoop dat er nog heel veel leuke dingen komen.
Maar soms heb ik dat gevoel ook.
Misschien kunnen we mailen als je dat wilt.
Hoeft niet, maar aangezien je mensen zoekt die dit ook ervaren.
Groetjes.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Freedomplease :   • bart
Antwoord

#7

Hoi allemaal,

Bedankt voor jullie steun. Het fijn om te zien dat anderen de moeite nemen om je verhaal te lezen.


@Jorin

Het eerste waar ik echt last van kreeg was het feit dat het label PDD-NOS opgeplakt kreeg (dit was op m'n 14e). Dit zorgde voor een verminderd zelfvertrouwen en het wantrouwen van mijn eigen denkwijze.

Ook het kiezen van de verkeerde vrienden hielpen me op de middelbare niet. Omdat ik veel van deze vrienden niet kon vertrouwen heb ik deze vriendschappen toen beëindigd, wat een goede keuze was maar wel heeft gezorgd voor vertrouwensproblemen. Deze problemen hebben ervoor gezorgd dat het me niet lukt om vrienden te maken of relaties met vrienden te onderhouden.

Mijn depressie is ontstaan door bovenstaande problemen plus nog een aantal tegenstrijdige eigenschappen:
Perfectionistisch, wil alles zelf oplossen, zeer eigenwijs en ongeduldig (had alles het liefst gisteren opgelost willen hebben).


@Liefde+Hoop

Ik denk dat de problemen met therapie vooral motivatie is. Ik merk dat die pillen zorgen dat ik automatische negatieve gedachten minder heb maar dat ik hiermee niet méér gemotiveerd wordt om zaken op te pakken dan normaal. Het moeilijkste nu is denk ik het behouden van die motivatie.



Op dit moment ben ik eigenlijk het meest op zoek naar menselijk contact. Ik denk dat ik samen met een lotgenoot meer zou kunnen oplossen dan in therapie. Ik help zelf graag andere mensen en ben dan ook op zoek naar iemand van ongeveer mijn leeftijd die zowel hulp zou willen krijgen als hulp zou willen bieden. Mijn idee hierbij is het bespreken en aanpakken van problemen om er (hopelijk) voor te zorgen dat het leven weer beter wordt.

Ik vind het zelf een lastige stap en vraag misschien ook wat veel op een forum ergens op het internet, maar ik denk dat ik ergens moet beginnen. Als iemand graag wilt chatten of mailen dan hoor ik het graag.
Antwoord

#8

(06-04-2020, 00:10)bart schreef: Hoi allemaal,

Bedankt voor jullie steun. Het fijn om te zien dat anderen de moeite nemen om je verhaal te lezen.


@Jorin

Het eerste waar ik echt last van kreeg was het feit dat het label PDD-NOS opgeplakt kreeg (dit was op m'n 14e). Dit zorgde voor een verminderd zelfvertrouwen en het wantrouwen van mijn eigen denkwijze.

Ook het kiezen van de verkeerde vrienden hielpen me op de middelbare niet. Omdat ik veel van deze vrienden niet kon vertrouwen heb ik deze vriendschappen toen beëindigd, wat een goede keuze was maar wel heeft gezorgd voor vertrouwensproblemen. Deze problemen hebben ervoor gezorgd dat het me niet lukt om vrienden te maken of relaties met vrienden te onderhouden.

Mijn depressie is ontstaan door bovenstaande problemen plus nog een aantal tegenstrijdige eigenschappen:
Perfectionistisch, wil alles zelf oplossen, zeer eigenwijs en ongeduldig (had alles het liefst gisteren opgelost willen hebben).


@Liefde+Hoop

Ik denk dat de problemen met therapie vooral motivatie is. Ik merk dat die pillen zorgen dat ik automatische negatieve gedachten minder heb maar dat ik hiermee niet méér gemotiveerd wordt om zaken op te pakken dan normaal. Het moeilijkste nu is denk ik het behouden van die motivatie.



Op dit moment ben ik eigenlijk het meest op zoek naar menselijk contact. Ik denk dat ik samen met een lotgenoot meer zou kunnen oplossen dan in therapie. Ik help zelf graag andere mensen en ben dan ook op zoek naar iemand van ongeveer mijn leeftijd die zowel hulp zou willen krijgen als hulp zou willen bieden. Mijn idee hierbij is het bespreken en aanpakken van problemen om er (hopelijk) voor te zorgen dat het leven weer beter wordt.

Ik vind het zelf een lastige stap en vraag misschien ook wat veel op een forum ergens op het internet, maar ik denk dat ik ergens moet beginnen. Als iemand graag wilt chatten of mailen dan hoor ik het graag.

He Bart

Wat een knelsituatie zit jij in. Je zoekt een maatje van je eigen leeftijd voor een wederzijdse hulptelatir.
Ook beschrijf je je moeite om een relatie gaande te houden, zoals met je beste vriend. Hij is ook ervaringsdeskundige dus zou eigenlijk passen in je vraag. Toch werkt dat kennelijk niet.

Anderzijds voel je professionele hulp als veroordelend. Pdf NOS is toch de uitkomst van een min of meer objectieve test hoop ik? Met zo een diagnose kan je de last wat verminderen, daar is het voor. 
Je ervaart het als een trap na terwijl je ook je voordeel ermee kan doen. 
Ook pillen verzette je tegen wat heel gebruikelijk is. Maar uh ze werken wel kennelijk. Nu nog je leven anders organiseren. Dat moet toch, met of zonder pillen want het ging niet goed.
Om je leven te herorganiseren is je hulp aangeboden maar die wil je niet lijkt het.
Ik begrijp heel goed dat je op jouw leeftijd al die dingen niet wil. Je zou je een soort invalide kunnen voelen door al die hulp. 
Maar alleen kom je er niet goed verder mee lijkt t. Dan kun je afwachten tot je ouder bent en vanzelf in gaat zien dat elk mens helemaal niet alles zelf hoeft te kunnen. Je melkt niet je eigen koe, maakt niet je eigen schoenen en knipt niet je eigen haar toch? bent ook niet je eigen arts. 

Of je kan wachten tot de nood zo ver stijgt dat je wel hulp therapie of begeleiding wilt.
Iedereen heeft blinde vlekken die jij niet maar een ander wel kan zien. Dat is normaal. Daarom hebben we anderen nodig. Je lijdt nu meer dan nodig is, dat is begrijpelijk maar inderdaad eigenwijs. 
Lotgenotencontactgroepen zijn er zat. Onder begeleiding van vaak een deskundige samen met een ervaringsdeskundige. Om daar in te komen heb je dat label/diagnose nodig, anders mag je niet meedoen. 
Er zijn ook groepen zonder professionele begeleiding. Nadeel daarvan zeker bij jonge mensen is dat bij gebrek aan levenservaring en gewoon feitenkennis die groepen het effect kunnen hebben van elkaar de grond in praten. Dat moet je niet hebben dus lijkt mij. Kortom therapie is pas vruchtbaar mogelijk als de depressie wat optrekt met of zonder pillen. En dan begint het veranderen van je leven. Dat mag je met die ruggesteun helemaal zelf doen. Dat je niet gemotiveerd bent voor therapie lijkt meer een uitloper van depressieve gevoelens (heeft toch geen zin etc) je weet pas of het werkt als je ermee door gaat ook en juist als je geen zin hebt. Want precies daar achter het grenzen zien of hebben verstoppen zich de boutjes en moertjes waar je aan moet draaien om de zaak te beinvloeden zelf!
Zet m op zou ik zeggen
Overigens respect dat je doorwerkt dat is echt heel belangrijk en goed. En respect dat je je foute vrienden wegdeed! Dat heeft je voor veel extra leed behoed denk ik, goede actie!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • bart
Antwoord

#9

(12-03-2020, 01:04)bart schreef: Ik ben “Bart”, 25 jaar en kom uit de regio Rotterdam. Ik heb inmiddels meer dan 4 jaar last van vrij heftige depressieve gevoelens. Daarnaast heb ik last van sociale angst en de gevolgen van het krijgen van een label (PDD-NOS, oftewel autisme).

Als gevolg van mijn depressie ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt, op een goede vriend na. Al lukt het me nog nauwelijks om tegen hem te praten, interesse te tonen of af te spreken. Ondanks dat hij ervaring heeft met depressies (zelf gehad) lukt het me niet om te peilen hoe lang het nog duurt voordat hij ook opgeeft.

De sociale angst die ik heb ontwikkeld door mijn depressie maakt mijn leven best wel eenzaam en zwaar. Vrienden maken lukt me eigenlijk niet, dit vooral omdat het niet lukt om vertrouwen te krijgen in anderen. Daarnaast lukt het nauwelijks om deze banden te onderhouden omdat ik nog zo diep in depressie zit.

Afgelopen jaar (2019) heb ik mezelf ertoe weten te zetten om hulp te zoeken en ben zo terecht gekomen in een therapietraject (cognitieve gedragstherapie). Ik heb zelf het idee dat mijn situatie sinds het starten van dit traject alleen maar verslechterd. Ik merk bijvoorbeeld dat ik geen oprechte interesse meer heb voor anderen of zaken die me vroeger wel interesseerden.

Een paar weken geleden raadde mijn therapeut mij aan om levensbegeleiding aan te vragen en te starten met medicatie (Risperidon) om betere ondersteuning te kunnen bieden. Deze uitspraak voelde als een behoorlijke trap in de rug en nam als het ware mijn laatste hoop weg. Sindsdien merk ik dat het me dag na dag minder kan schelen hoe het hele zooitje afloopt en dat ook zaken als werk hieronder gaan lijden.

Ik zie op dit moment eigenlijk niet meer in hoe ik hiervan terug moet komen, hoe ik mijn leven weer kleur kan geven of weer een straaltje geluk kan voelen. Als ik mocht kiezen (en het lef had) dan zou ik gisteren het licht al uit hebben gedaan...

Ik heb lang nagedacht over het plaatsen van dit (ellenlange) bericht en heb het (zoals je kunt lezen) toch maar gepost in de hoop mensen tegen te komen die in dezelfde situatie zitten.

Bart.
Hoi Bart, Welkom op het forum!

Je zegt dat je de suggestie van levensbegeleiding en medicatie als een trap in je rug ervoer. Kun je vertellen waarom je dat zo voelde? Je zegt dat het je laatste hoop wegnam, maar het kan toch juist helpen om je klachten te doen verminderen?
Heeft het te maken met schaamte en trots? En zo ja, wat levert die trots je op?

Gr, Jan
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen J@n :   • bart
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie Started by Xavier
8 Replies - 413 Views
Gisteren, 10:37
Laatste bericht: Sann
  Angst en somber Started by Jozef
28 Replies - 885 Views
24-03-2024, 20:04
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
22-01-2024, 00:06
Laatste bericht: Joy
07-12-2023, 00:14
Laatste bericht: Mabel
20-11-2023, 02:13
Laatste bericht: Mabel
05-10-2023, 20:47
Laatste bericht: Sander45
  Depressie eenzaamheid Started by Marc108
4 Replies - 498 Views
02-09-2023, 13:59
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Postpartum depressie Started by Liefie
3 Replies - 416 Views
19-08-2023, 22:56
Laatste bericht: Joy
28-05-2023, 13:00
Laatste bericht: Wandelaar



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)