Ik weet niet of het hier goed staat, maar gezien vriendschap ook een soort relatie is zet ik het maar hier.

Ik heb 3 vrienden die me actief bijstaan. Elke week komt er bijvoorbeeld iemand van langs. Ze zijn allemaal al een keer op systeemgesprek geweest bij therapie, gaan mee naar intakes, dat soort dingen.

Nu heb ik in het verleden nooit echt vrienden gehad en vind ik het best wel lastig.. Ze willen nu een keer allemaal tegelijk afspreken om te kijken hoe het de afgelopen tijd is gegaan. Ik krijg nu heel erg gedachten van:Het gevoel dat ik ze alleen maar tot last ben,dat ik al lang tegen mezelf had gezegd: bekijk het maar. Dat ik er maar beter niet meer kan zijn want dan hebben zij geen last meer van me.. En dan wordt ik vervolgens verdrietig dat ik er blijkbaar zo over denk..

Zijn dit soort gedachten herkenbaar? Wat moet ik ermee?

Ik weet niet of het hier goed staat, maar gezien vriendschap ook een soort relatie is zet ik het maar hier.

Ik heb 3 vrienden die me actief bijstaan. Elke week komt er bijvoorbeeld iemand van langs. Ze zijn allemaal al een keer op systeemgesprek geweest bij therapie, gaan mee naar intakes, dat soort dingen.

Nu heb ik in het verleden nooit echt vrienden gehad en vind ik het best wel lastig.. Ze willen nu een keer allemaal tegelijk afspreken om te kijken hoe het de afgelopen tijd is gegaan. Ik krijg nu heel erg gedachten van:Het gevoel dat ik ze alleen maar tot last ben,dat ik al lang tegen mezelf had gezegd: bekijk het maar. Dat ik er maar beter niet meer kan zijn want dan hebben zij geen last meer van me.. En dan wordt ik vervolgens verdrietig dat ik er blijkbaar zo over denk..

Zijn dit soort gedachten herkenbaar? Wat moet ik ermee?

Hoi Pjotr,

Die gedachten, dat is de depressie die spreekt.
Het is wel duidelijk uit hun daden, dat deze mensen om je geven en ze jou juist graag in hun leven hebben.

Zelf voel ik mij altijd opgelaten en ongemakkelijk als in een groepsverband vrienden mij vragen hoe het met mij gaat. Alsof ze met mij te doen hebben en op mij neerkijken. Ik voel mij dan erg minderwaardig.
Weet niet of je dat herkent?

Ja, heel herkenbaar.. Hoe ga jij zelf met dat gevoel om?

Ik werd mij er eigenlijk pas van bewust dat ik dit zo ervaar naar aanleiding van jouw bericht. Ik werd er altijd beetje door overvallen en zei dan dat ik het er nu niet over wou hebben en gewoon wat leuks wilde doen of ik vroeg hoe het met hen ging.

Je kunt er voor kiezen om aan te geven dat je het waardeert, maar je er niet prettig bij voelt. Wellicht kunnen jullie in plaats daarvan iets leuks, gezelligs doen. Soms heb je daar meer behoefte aan dan vertellen hoe het met je gaat.

Weet niet of dit aansluit bij jouw situatie?

Tja. 

Ik voel me uperhaupt  bij de vraag hoe het gaat, meestal ongemakkelijk. Ik probeer meestal eerlijk te antwoorden,  maar daar zitten mensen niet op te wachten denk ik soms. Want wat moeten ze er dan vervolgens mee. Word het weer n heel gespreksonderwerp. Gaan mensen zich schuldig voelen mischien.  Had n vriendin die niet eens begreep waarom ik het nog benoemde want " met jou gaat het toch NOOIt goed". Tja , ok.. 

Als je maar 'goed' zegt is het ook meteen klaar, en krijg ik het gevoel dat het niemand boeit.  Het is n beleefdheidsvraag, maar lastig als je depressief bent. 

Ik weet vaak niet eens meer wat ik nog moet zeggen. Omdat ik het zelf niet eens meer weet. Het gaat bij voorbeeld goed -in vergelijking met hoe slecht het eerder ging-, maar gaat het dan goed? Ik weet niet meer wat 'goed' is.  En ik kan me nu wel redelijk voelen , maar morgen kan het maar zo weer slechter gaan . 
( op en af, wisselvallig, redelijk, goed genoeg, t gangetje... heb alle wazige antwoorden ook wel gehad, )

Maar bij jou P, heb ik wel het gevoel dat je vrienden zich wel werkelijk om je bekommeren. En dan zoeken ze uitwisseling en steun met elkaar, want voor hen is het ook lastig.   Maar mischien heb jij het idee dat ze gaan evalueren met jou als onderwerp erbij. Daar zou ik me dan ook ongemakkelijk bij voelen. 

Met n depressie heb je n dubbele last , last  van jezelf,  en last van dat je de omgeving belast. 
En er komt ergens n  schuldvraag om de hoek kijken , onterecht genoeg. 
Bij een lichamelijk onstabiele ziekte  speelt dit geen rol . Gewoon niet jouw schuld,  je hebt n ziekte  en dat is rot. Punt. Maakt de boel echt al een stuk eenvoudiger .

En  bij opmerkingen als " het zit allemáál tussen je oren"  , zeg ik t volgende;
Dat klopt, want daar bevind zich zo ongeveer het hele besturingsysteem van je lichaam, dus als daar iets mis gaat verstoort dat allerlei processen en kan je je flink beroerd voelen". 

En daar hou ik t dan maar bij. 

Hoop gedoe toch, depressief zijn. 

Groet,  Mabel

inderdaad een hoop gedoe. mensen vragen wel hoe het gaat, maar willen het eigenlijk niet echt weten. Ik vind het moeilijk in te schatten wie zich daar "schuldig"aan maakt. Als je het niet wil weten vraag het dan niet, denk ik dan. Het gaat meestal klote, dat wil ik ook niet de hele tijd vertellen, liefst sla ik over hoe het met me gaat. Mensen begrijpen het niet, ook niet al ze hun best doen. nuances komen niet aan. ik vind het moeilijk.

groet,
 Run

Maar bij jou P, heb ik wel het gevoel dat je vrienden zich wel werkelijk om je bekommeren. En dan zoeken ze uitwisseling en steun met elkaar, want voor hen is het ook lastig.   Maar mischien heb jij het idee dat ze gaan evalueren met jou als onderwerp erbij. Daar zou ik me dan ook ongemakkelijk bij voelen. 

Met n depressie heb je n dubbele last , last  van jezelf,  en last van dat je de omgeving belast. 

En er komt ergens n  schuldvraag om de hoek kijken , onterecht genoeg. 
Bij een lichamelijk onstabiele ziekte  speelt dit geen rol . Gewoon niet jouw schuld,  je hebt n ziekte  en dat is rot. Punt. Maakt de boel echt al een stuk eenvoudiger .

Ja, het feit dat ze over me willen praten van hoe het beste met me om te gaan, terwijl ik daar bij zit. Daar voel ik me ongemakkelijk bij..

Die schuldvraag herken ik ook heel erg. Dat zij het moeilijk vinden is mijn schuld..

Ik weet niet of het hier goed staat, maar gezien vriendschap ook een soort relatie is zet ik het maar hier.

Ik heb 3 vrienden die me actief bijstaan. Elke week komt er bijvoorbeeld iemand van langs. Ze zijn allemaal al een keer op systeemgesprek geweest bij therapie, gaan mee naar intakes, dat soort dingen.

Nu heb ik in het verleden nooit echt vrienden gehad en vind ik het best wel lastig.. Ze willen nu een keer allemaal tegelijk afspreken om te kijken hoe het de afgelopen tijd is gegaan. Ik krijg nu heel erg gedachten van:Het gevoel dat ik ze alleen maar tot last ben,dat ik al lang tegen mezelf had gezegd: bekijk het maar. Dat ik er maar beter niet meer kan zijn want dan hebben zij geen last meer van me.. En dan wordt ik vervolgens verdrietig dat ik er blijkbaar zo over denk..

Zijn dit soort gedachten herkenbaar? Wat moet ik ermee?

Hoi Pjotr
Mooi dat je nu wel vrienden hebt en dat ze een steungroepje vormen. De gedachte dat je dat allemaal niet waard bent komt door de depressie, net als het idee dat ze je tot last zijn. Bespreek het met je hulpverlener als je die hebt. 
Ik snap wel dat als ze nu met drie bij elkaar komen de gelijkwaardigheid die je een-op-een in de vriendschap voelt doorbroken wordt. Ze gaan het al of niet met jou erbij hebben over hoe het met jou gaat. Dat is dan meer een hulprelatie. Anders dan vriendschap. 
Wat je ermee moet? Als je waardeert dat ze zich inspannen voor je kan je je waardering tonen door als gastheer op te treden, wat lekkers bij de koffie te halen 
Tafel leuk dekken etc.
Zo hou je ook de regie meer in handen. Bedank ze en vraag hoe zij het zelf ervoeren om jou bij te staan, dan gaat het ook over hen, dat is wat gelijkwaardiger. Er kunnen misschien wat praktische dingen geregeld worden. Sommige dingen zal je zelf willen doen, bij andere vraag  je hulp. 
Ik zou er geen dieptepsychologische beschouwing van maken zo met zijn vieren.
Hou het bij concrete tastbare doe dingen en bespreek de rest een op een of met je hulpverlener. Bizonder hoor drie van zulke vrienden!

dat is wel super drie van dat soort vrienden. Het klinkt ook als echte vrienden. Wat Liefde +Hoop zegt, heb het er oook over hoe het gaat met hun en hoe hun hulp al dan niet aanslaat, dan gaat het over jullie allemaal, niet alleen over jou. IK wens je wijsheid.

groet, Run