Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Depressie en studeren


#1

Hi allemaal!

In mijn leven ondervind ik veel problemen met het volhouden/ aanpakken van mijn studie icm een bijbaan. Dit jaar heb ik in een week drie dagen stage gelopen, twee dagen colleges gevolgd en dan nog een of twee dagen gewerkt. Tel daarbij een thuissituatie op waarin ik werd bedreigd door mijn onderbuurman vanwege mijn homoseksualiteit en je kan je hopelijk wel voorstellen dat ik het zwaar heb gehad.

De stage is afgerond, mijn bijbaan ook en ik ben verhuisd.  Ik merk dat ik blij ben dat ik klaar ben maar ik ben ook bang voor de toekomst. Ik móét weer werk vinden om mezelf te voorzien in mijn levensonderhoud en om hier te blijven wonen moet ik student zijn, en dus stages lopen.

Ik ben inmiddels 27 en zit in mijn tweede studiejaar HBO en ik merk het leeftijdsverschil heel erg met mijn medestudenten. Mijn chronische depressie helpt hier ook niet bij. Het is zelfs de reden dat ik nu pas weer studeer, ik heb jarenlang opgenomen en/ of thuis gezeten.

Heeft er iemand tips of iets soortgelijks meegemaakt? Ik sta overal voor open want ik ben zelf door mijn ideeën heen.
Antwoord

#2

Ik werd tijdens mijn studie hbo-verpleegkunde.
Steeds depressiever.  Zelf had ik dat minder goed  in de gaten dan mijn docenten verpleegkunde ( allemaal ook eerst vpk in de psychiatrie geweest)

Iedereen riep dat ik altijd bij hem/haar langs mocht komen als het niet ging en soms probeerden ze tijdens supervisie nieuwe gespreksmethoden toe zoals samen een mars halen om de spanning te doorbreken of net ,zolang wandelen totdat ik weer in staat tot communicatie was.

Na mijn stage psychiatrie ging het echt niet goed.
School heeft ingegrepen en er is hulp opgestart.

Na crisisopname en dagbehandeling hielp school om er weer in te komen met een proefstage.
Na een geslaagde laatste stage ging het tijdens het schrijven van scriptie weer helemaal mis ( geen structuur meer van buiten af)

Ik ben toen ruim 14 maanden opgenomen geweest.
Daarna ambulante zorg en met steun van ambulant behandelaar en m'n opleiding die me heel graag wilde laten afstuderen had ik in een half jaar mijn scriptie af en afgestudeerd.

Ik heb nooit tijdens mijn studie een bijbaantje gehad alleen in de zomervakantie. Ik kon echt niet meer aan en studie was nog aardig goed.
 
Met afstuderen werkte in ongeveer 2 dagen per week
Antwoord

#3

(16-04-2017, 15:40)Drifter schreef: Hi allemaal!

In mijn leven ondervind ik veel problemen met het volhouden/ aanpakken van mijn studie icm een bijbaan. Dit jaar heb ik in een week drie dagen stage gelopen, twee dagen colleges gevolgd en dan nog een of twee dagen gewerkt. Tel daarbij een thuissituatie op waarin ik werd bedreigd door mijn onderbuurman vanwege mijn homoseksualiteit en je kan je hopelijk wel voorstellen dat ik het zwaar heb gehad.

De stage is afgerond, mijn bijbaan ook en ik ben verhuisd.  Ik merk dat ik blij ben dat ik klaar ben maar ik ben ook bang voor de toekomst. Ik móét weer werk vinden om mezelf te voorzien in mijn levensonderhoud en om hier te blijven wonen moet ik student zijn, en dus stages lopen.

Ik ben inmiddels 27 en zit in mijn tweede studiejaar HBO en ik merk het leeftijdsverschil heel erg met mijn medestudenten. Mijn chronische depressie helpt hier ook niet bij. Het is zelfs de reden dat ik nu pas weer studeer, ik heb jarenlang opgenomen en/ of thuis gezeten.

Heeft er iemand tips of iets soortgelijks meegemaakt? Ik sta overal voor open want ik ben zelf door mijn ideeën heen.

Hi Drifter, 

Mijn eerste bericht op dit forum door jouw bericht. Ik ben hier vandaag voor het eerst en was voornamelijk aan het lezen en had eigenlijk al besloten geen account aan te maken omdat ik weinig raakvlakken leek te hebben met de meeste verhalen. Daarbij ben ik niet echt zeker of posten op een forum mijn genezingsproces zal verbeteren of juist niet. 

Maar ja, ook 27 hier en bezig met tweede studiejaar van een tweejarige HBO. Ik heb wel al een universitaire bachelor weten af te ronden, maar (mede door depressie en toenmalig ook PTSS) gestopt met master na twee jaar en toen een jaar 'niks' gedaan (gewerkt en een reis gemaakt). En nu dus 27 en met 18-23 jarigen in een klas, erg weinig aansluiting en ga ook bijna niet meer naar de lessen, jij wel? Ik heb de mazzel dat ik een private opleiding doe en ze er niet zoveel aan kunnen doen als ik niet aanwezig ben, ik haal tot nu toe wel net alles met op het laatste moment keihard werken (en heel veel huilen en paniekaanvallen en mediteren voor de balans). Ik werk daarnaast ook nog 20 uur per week en probeer ook nog actief te zijn voor de politieke partij waar ik lid van ben, maar nu tegen het einde van het tweede jaar breekt het me allemaal ontzettend op en ben ik doodsbang mijn studie weer niet te halen of ontslagen te worden door het steeds meer ziekmelden. 

Wat heftig van die onderbuurman, fijn dat je die nare prikkel in ieder geval kwijt bent. Je zegt dat je moet werken, ik weet niet wat voor bijbaan  je had maar via een (studenten)horeca-uitzendbureau werken waar je heel erg flexibel bent in je tijden en uren en het zelf kan inplannen zou misschien een goede keuze zijn. Als je nog niet leent en je hebt nog geen studieschuld en je mag nog lenen dan extra studielening, de rente is ontzettend laag, je gaat je HBO halen en dan heb je 30 jaar om het terug te betalen en dan wordt er ook gekeken naar draagkracht, gewoon doen dus. Zeker als je het moeilijk hebt kan je dat dan even een paar maanden aanzetten voor het bedrag dat je wil. Ook een leuke bijbaan of vrijwilligerswerk voor een paar uurtjes zoeken in de richting waarin je studeert of waar je echt voldoening uit haalt, daar zal je toekomstige zelf je alleen maar dankbaar voor zijn.

Heb je een goed opvangnet? Vrienden, vriendinnen die je kan bellen om je op te vrolijken of om een luisterend oor te bieden? Ik heb zelf langzaam maar zeker mijn feestvrienden steeds meer ingeruild voor vrienden om mee koffie te drinken of te lunchen, en als ik me alleen voel dwing ik mijzelf een lange wandeling te maken en maak ik altijd wel iets bijzonders mee waardoor ik me minder alleen en zielig voel (komt wel omdat ik in een grote stad woon). Ik heb een vriendin die ik echt kan bellen als het helemaal mis is en ik in zak en as zit en bijvoorbeeld een paniekaanval krijg, zij is echt mijn rots in de branding. Hoop dat je ook zoiemand hebt of het aandurft (zet je over je schaamte heen!) om dat bij een vriend(in) te doen, mensen die om je geven willen vaak maar al te graag iets voor je betekenen heb ik gemerkt. 

Ik heb op een gegeven moment ook een klasgenootje waar ik wel goed mee kan opschieten gevraagd om mij wakker te bellen en niet op te hangen voordat ze de douche hoorde. Gewoon gezegd dat ik problemen had met opstaan zonder al te ver uit te wijden. 

Neem je studiebegeleider in vertrouwen en vraag of ze wat meer en betere begeleiding kunnen bieden bij het zoeken naar en en vinden van stageplekken omdat het je in je eentje niet lukt. 

Verder, leg jezelf niet te hoge doelen op, doe alles stapje voor stapje en zolang er een klein beetje zichtbare vooruitgang is dan is het al goed (vooruitgang met studie bedoel ik, los van hoe je je voelt). Ik heb mijzelf zo vaak een ontzettende mislukkeling gevoeld (zeker omdat in mijn omgeving vrijwel iedereen de universiteit heeft afgerond en het leven op het 'hoogste niveau' aan het leven is), maar nadat ik besefte dat ikzelf de enige persoon ben waar ik mezelf mee hoef te vergelijken werd het allemaal al een stuk dragelijker. 


Hoop dat je hier wat aan hebt, hoor graag van je. Sterkte!
Antwoord

#4

(22-04-2017, 23:41)Ashja schreef: Hi Drifter, 

Mijn eerste bericht op dit forum door jouw bericht. Ik ben hier vandaag voor het eerst en was voornamelijk aan het lezen en had eigenlijk al besloten geen account aan te maken omdat ik weinig raakvlakken leek te hebben met de meeste verhalen. Daarbij ben ik niet echt zeker of posten op een forum mijn genezingsproces zal verbeteren of juist niet. 

Maar ja, ook 27 hier en bezig met tweede studiejaar van een tweejarige HBO. Ik heb wel al een universitaire bachelor weten af te ronden, maar (mede door depressie en toenmalig ook PTSS) gestopt met master na twee jaar en toen een jaar 'niks' gedaan (gewerkt en een reis gemaakt). En nu dus 27 en met 18-23 jarigen in een klas, erg weinig aansluiting en ga ook bijna niet meer naar de lessen, jij wel? Ik heb de mazzel dat ik een private opleiding doe en ze er niet zoveel aan kunnen doen als ik niet aanwezig ben, ik haal tot nu toe wel net alles met op het laatste moment keihard werken (en heel veel huilen en paniekaanvallen en mediteren voor de balans). Ik werk daarnaast ook nog 20 uur per week en probeer ook nog actief te zijn voor de politieke partij waar ik lid van ben, maar nu tegen het einde van het tweede jaar breekt het me allemaal ontzettend op en ben ik doodsbang mijn studie weer niet te halen of ontslagen te worden door het steeds meer ziekmelden. 

Wat heftig van die onderbuurman, fijn dat je die nare prikkel in ieder geval kwijt bent. Je zegt dat je moet werken, ik weet niet wat voor bijbaan  je had maar via een (studenten)horeca-uitzendbureau werken waar je heel erg flexibel bent in je tijden en uren en het zelf kan inplannen zou misschien een goede keuze zijn. Als je nog niet leent en je hebt nog geen studieschuld en je mag nog lenen dan extra studielening, de rente is ontzettend laag, je gaat je HBO halen en dan heb je 30 jaar om het terug te betalen en dan wordt er ook gekeken naar draagkracht, gewoon doen dus. Zeker als je het moeilijk hebt kan je dat dan even een paar maanden aanzetten voor het bedrag dat je wil. Ook een leuke bijbaan of vrijwilligerswerk voor een paar uurtjes zoeken in de richting waarin je studeert of waar je echt voldoening uit haalt, daar zal je toekomstige zelf je alleen maar dankbaar voor zijn.

Heb je een goed opvangnet? Vrienden, vriendinnen die je kan bellen om je op te vrolijken of om een luisterend oor te bieden? Ik heb zelf langzaam maar zeker mijn feestvrienden steeds meer ingeruild voor vrienden om mee koffie te drinken of te lunchen, en als ik me alleen voel dwing ik mijzelf een lange wandeling te maken en maak ik altijd wel iets bijzonders mee waardoor ik me minder alleen en zielig voel (komt wel omdat ik in een grote stad woon). Ik heb een vriendin die ik echt kan bellen als het helemaal mis is en ik in zak en as zit en bijvoorbeeld een paniekaanval krijg, zij is echt mijn rots in de branding. Hoop dat je ook zoiemand hebt of het aandurft (zet je over je schaamte heen!) om dat bij een vriend(in) te doen, mensen die om je geven willen vaak maar al te graag iets voor je betekenen heb ik gemerkt. 

Ik heb op een gegeven moment ook een klasgenootje waar ik wel goed mee kan opschieten gevraagd om mij wakker te bellen en niet op te hangen voordat ze de douche hoorde. Gewoon gezegd dat ik problemen had met opstaan zonder al te ver uit te wijden. 

Neem je studiebegeleider in vertrouwen en vraag of ze wat meer en betere begeleiding kunnen bieden bij het zoeken naar en en vinden van stageplekken omdat het je in je eentje niet lukt. 

Verder, leg jezelf niet te hoge doelen op, doe alles stapje voor stapje en zolang er een klein beetje zichtbare vooruitgang is dan is het al goed (vooruitgang met studie bedoel ik, los van hoe je je voelt). Ik heb mijzelf zo vaak een ontzettende mislukkeling gevoeld (zeker omdat in mijn omgeving vrijwel iedereen de universiteit heeft afgerond en het leven op het 'hoogste niveau' aan het leven is), maar nadat ik besefte dat ikzelf de enige persoon ben waar ik mezelf mee hoef te vergelijken werd het allemaal al een stuk dragelijker. 


Hoop dat je hier wat aan hebt, hoor graag van je. Sterkte!

Hi Ashja,

Bedankt voor je uitgebreide bericht en fijn om te lezen dat ik er niet alleen in dit schuitje zit. Excuses voor de late reactie trouwens, in de tussentijd is mijn laptop gestolen dus ik zat even zonder.

In de tussentijd heb ik mijn decaan in vertrouwen genomen en heel eerlijk aangegeven wat ik op dit moment wél en niet kan en die is van alles en nog wat in gang aan het zetten voor mij, gelukkig. Werken lukt mij niet meer, studeren an sich is al erg veel voor mij op dit moment. Toch luchtte het enorm op en heb ik door alles wat meer los te laten meer aansluiting gevonden in de klas en op school. 

Heb jij je tweejarige HBO in de tussentijd succesvol weten af te ronden?
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Werken tijdens je depressie? Started by Letitgo
18 Replies - 10,019 Views
28-07-2019, 11:35
Laatste bericht: Edward66



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)