Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Depressie blijft terugkomen


#1

Hallo lieve mensen,
Ik ben al eerder hier actief geweest, maar de laatste tijd geen zin in gehad. Nu merk ik dat ik toch wel behoefte heb aan contact met lotgenoten. Ik heb last van steeds weer terugkomende depressies. Vanaf 2017 verschillende trajecten doorlopen, maar zonder veel succes. Na bijna 2 jaar ziektewet heb ik zelf in oktober m'n baan opgezegd omdat ik die druk van bedrijfsarts en ander werk zoeken niet meer aan kon. Ik had het geluk dat ik in november toch gekeurd kon worden door een UWV arts en ben afgekeurd. Dit voorlopig, in de hoop op herstel. Duidelijk is inmiddels dat de oorzaak in m'n jeugd en opvoeding ligt. Mijn moeder was ook vaak depressief. Met haar kan ik er niet over praten. Totaal geen begrip voor mijn ziekte.  Er gebeuren steeds weer vervelende dingen in directe omgeving en daar reageer ik heel heftig op. 

Ik zou graag contact hebben met anderen die ook eenzaam zijn. Het leven superzwaar vinden, maar wel knokken om een oplossing te vinden. Ik raak steeds meer mensen kwijt, iedereen wordt het zat dat ik al zo lang ziek ben, maar ik zelf het meeste Sad . Ik hoor graag van jullie! 

Groetjes, Aline
Antwoord

#2

Beste, Aline49

Ik begrijp precies wat je bedoelt. Mijn moeder was zelf ook depressief. Dus bij haar kon ik nooit steun vinden. Mijn vader trok zich al helemaal niets van onze gevoelens aan. Ik moest niet zo emotioneel zijn. En daardoor ben ik eigenlijk heel hardhandig door hem opgegroeid. Wand hij wilde mij verharden. En om dan bij niemand terecht kunnen komen met je klachten was zwaar.

Vrienden begrepen het ook nooit. Die spraken er veel te gemakkelijk over. Zoals 'ik had mijn vader echt in elkaar geramt' Kreeg ik vaak te horen. Alsof je dat even doet als klein kind.

En dat gaf altijd veel onbegrip. Je voelt je daardoor echt alleen. En daarom bied deze site een goede uitkomst. Hier ben je met mensen die je wel begrijpen. 

Het is nog steeds zo jammer dat er zo'n taboe zit op depressief zijn. Alsof je het zelf doet. En niet moet zeuren. Maar dat is juist de grootste onzin. Je kunt er niets aan doen. 

En dat maakt het dus ook vooral hard om het zelf te accepteren. Want je omgeving doet het vaak niet. Vooral op het werk niet. Waardoor ik nu ook in de wia zit.

Als er meer begrip voor de situatie was dan kon ik wel gewoon werken. Best jammer. Want alleen zijn maakt het er ook niet beter op.

Met vriendelijke groet, BvD
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen BvD :   • Aline49
Antwoord

#3

(27-05-2019, 18:44)Aline49 schreef: Hallo lieve mensen,
Ik ben al eerder hier actief geweest, maar de laatste tijd geen zin in gehad. Nu merk ik dat ik toch wel behoefte heb aan contact met lotgenoten. Ik heb last van steeds weer terugkomende depressies. Vanaf 2017 verschillende trajecten doorlopen, maar zonder veel succes. Na bijna 2 jaar ziektewet heb ik zelf in oktober m'n baan opgezegd omdat ik die druk van bedrijfsarts en ander werk zoeken niet meer aan kon. Ik had het geluk dat ik in november toch gekeurd kon worden door een UWV arts en ben afgekeurd. Dit voorlopig, in de hoop op herstel. Duidelijk is inmiddels dat de oorzaak in m'n jeugd en opvoeding ligt. Mijn moeder was ook vaak depressief. Met haar kan ik er niet over praten. Totaal geen begrip voor mijn ziekte.  Er gebeuren steeds weer vervelende dingen in directe omgeving en daar reageer ik heel heftig op. 

Ik zou graag contact hebben met anderen die ook eenzaam zijn. Het leven superzwaar vinden, maar wel knokken om een oplossing te vinden. Ik raak steeds meer mensen kwijt, iedereen wordt het zat dat ik al zo lang ziek ben, maar ik zelf het meeste Sad . Ik hoor graag van jullie! 

Groetjes, Aline

Hoi Aline,

Welkom terug. Ik denk dat bij veel (alle??) mensen met chronische/terugkerende depressies oorzaken liggen in jeugd en opvoeding. Tenminste dat is mijn ervaring tot nu toe, van mijzelf en wat ik van anderen hoor.
Mijn moeder had en heeft ook depressieve klachten, maar (h)erkent ze niet als dusdanig en ze lijkt ook niks te snappen van mijn klachten. Zij ervaart het blijkbaar anders of ontkent het uit schaamte, geen idee. Ze slikt wel antidepressiva, dus best apart toch? Wat is bij jou de reden dat je er met haar niet over kunt praten?

Ik reageer ook vaak sterk op gebeurtenissen. Ik merk wel dat ik steeds beter word in het omgaan hiermee. 

Ik kan nog wel even doorgaan, maar voor nu eerst welterusten!
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-05-2019, 09:32 door Aline49.)

(27-05-2019, 19:02)BvD schreef: Beste, Aline49

Ik begrijp precies wat je bedoelt. Mijn moeder was zelf ook depressief. Dus bij haar kon ik nooit steun vinden. Mijn vader trok zich al helemaal niets van onze gevoelens aan. Ik moest niet zo emotioneel zijn. En daardoor ben ik eigenlijk heel hardhandig door hem opgegroeid. Wand hij wilde mij verharden. En om dan bij niemand terecht kunnen komen met je klachten was zwaar.

Vrienden begrepen het ook nooit. Die spraken er veel te gemakkelijk over. Zoals 'ik had mijn vader echt in elkaar geramt' Kreeg ik vaak te horen. Alsof je dat even doet als klein kind.

En dat gaf altijd veel onbegrip. Je voelt je daardoor echt alleen. En daarom bied deze site een goede uitkomst. Hier ben je met mensen die je wel begrijpen. 

Het is nog steeds zo jammer dat er zo'n taboe zit op depressief zijn. Alsof je het zelf doet. En niet moet zeuren. Maar dat is juist de grootste onzin. Je kunt er niets aan doen. 

En dat maakt het dus ook vooral hard om het zelf te accepteren. Want je omgeving doet het vaak niet. Vooral op het werk niet. Waardoor ik nu ook in de wia zit.

Als er meer begrip voor de situatie was dan kon ik wel gewoon werken. Best jammer. Want alleen zijn maakt het er ook niet beter op.

Met vriendelijke groet, BvD

Dank je voor je reactie. Heel herkenbaar je verhaal. Het maakt het idd extra zwaar dat er zo weinig begrip is van anderen. En ze worden het zat, duurt nu al zo lang. Straks weer naar de psychotherapeut, met haar kan ik goed praten en ze geeft goede adviezen. Zij was de eerste waarbij mn jeugd uitgebreid besproken is. Lekker in de modder kunnen roeren... Dat heeft wel geholpen, maar nu toch weer meer depressief. 
Groet, Aline

(27-05-2019, 23:16)Jorin schreef: Hoi Aline,

Welkom terug. Ik denk dat bij veel (alle??) mensen met chronische/terugkerende depressies oorzaken liggen in jeugd en opvoeding. Tenminste dat is mijn ervaring tot nu toe, van mijzelf en wat ik van anderen hoor.
Mijn moeder had en heeft ook depressieve klachten, maar (h)erkent ze niet als dusdanig en ze lijkt ook niks te snappen van mijn klachten. Zij ervaart het blijkbaar anders of ontkent het uit schaamte, geen idee. Ze slikt wel antidepressiva, dus best apart toch? Wat is bij jou de reden dat je er met haar niet over kunt praten?

Ik reageer ook vaak sterk op gebeurtenissen. Ik merk wel dat ik steeds beter word in het omgaan hiermee. 

Ik kan nog wel even doorgaan, maar voor nu eerst welterusten!

Hoi! 
Dat is denk ik ook zo, dat de oorzaak meestal in iemands jeugd ligt. Maar vreemd genoeg ging geen één therapeut daar dieper op in en ik vond dat wel best. Nu sinds augustus bij een psychotherapeut en daar dus wel er dieper op in gegaan. Was zwaar, maar wel nodig. 

Mijn moeder vindt dat zij redenen heeft/had om depressief te zijn en ik niet. Terwijl ik een paar maanden terug er iets over verteld heb, dat het door vroeger kwam. Maar heeft ze totaal niet herkent en ook niet erkent. Ik moet nu van m'n ouders niets meer verwachten en dat is een leerproces. Maar  ben juist de afgelopen maand heel druk met hen geweest door ziekte van m'n vader. Het gaat nu weer wat beter. En ik heb wat afstand genomen. 

Ik kan ook nog veel meer vertellen, vooral over de gebeurtenissen sinds half maart. Maar liever een keer in een privé bericht als je dat goed vindt. 

Groet, Aline
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-05-2019, 10:35 door Jorin.)

Een pb is prima Aline, heb ik zelf soms ook liever.
Zo te horen heb je nu een fijne therapeut gevonden.
Niet gek dat je nu meer depressief bent, je moet die gebeurtenissen nog verwerken en je bent waarschijnlijk door de therapie ook veel dingen aan het overdenken. Ik merk bij mijzelf dat ik door therapie vaak meer in mijn hoofd zit en het veel energie kost. Hierdoor heeft het soms (tijdelijk)e averechts effect.
Antwoord

#6

(28-05-2019, 09:28)Aline49 schreef: Dank je voor je reactie. Heel herkenbaar je verhaal. Het maakt het idd extra zwaar dat er zo weinig begrip is van anderen. En ze worden het zat, duurt nu al zo lang. Straks weer naar de psychotherapeut, met haar kan ik goed praten en ze geeft goede adviezen. Zij was de eerste waarbij mn jeugd uitgebreid besproken is. Lekker in de modder kunnen roeren... Dat heeft wel geholpen, maar nu toch weer meer depressief. 
Groet, Aline


Hoi! 
Dat is denk ik ook zo, dat de oorzaak meestal in iemands jeugd ligt. Maar vreemd genoeg ging geen één therapeut daar dieper op in en ik vond dat wel best. Nu sinds augustus bij een psychotherapeut en daar dus wel er dieper op in gegaan. Was zwaar, maar wel nodig. 

Mijn moeder vindt dat zij redenen heeft/had om depressief te zijn en ik niet. Terwijl ik een paar maanden terug er iets over verteld heb, dat het door vroeger kwam. Maar heeft ze totaal niet herkent en ook niet erkent. Ik moet nu van m'n ouders niets meer verwachten en dat is een leerproces. Maar  ben juist de afgelopen maand heel druk met hen geweest door ziekte van m'n vader. Het gaat nu weer wat beter. En ik heb wat afstand genomen. 

Ik kan ook nog veel meer vertellen, vooral over de gebeurtenissen sinds half maart. Maar liever een keer in een privé bericht als je dat goed vindt. 

Groet, Aline

Beste, Aline49

   Zelf ben ik gediagnostiseerd met persisterende depressie (langdurige depressie) En trauma. Ik denk dat die eerste vooral echt in de genen zit. En dat er een is die toch steeds weer zal terugkeren. Ik kan mij namelijk echt niet heugen dat ik niet depressief ben geweest. En de tweede is echt te wijten aan mijn opvoeding. Waarbij het vooral meer overleven was dan leven. Welke diagnose heb jij eigenlijk precies gekregen? Als ik dat mag vragen.

Ook echt jammer dat je vrienden er geen begrip voor hebben. Gelukkig heb ik van vele wel steun. Maar dat zijn dan ook wel personen vooral die ik online spreek. Die ook vele dingen hebben mee gemaakt. En ook weten hoe waardeloos sommige ouders kunnen zijn. (Heel  grof gezegd voor even) Maar een een mijn oude school vrienden zei er juist wel weer op dat je dit soort dingen moet bespreken met je familie en niet met vrienden. Ik had dis al meteen zo' n gedachte van: Ja maar ik heb niets aan mijn familie.  

Maar ik denk dat het je zal helpen door te weten dat ze dat in feite niet slecht bedoelen. Ze begrijpen het gewoon niet. En niet iedereen kan zich even goed in leven.

Met vriendelijke groet, BvD
Antwoord

#7

(27-05-2019, 18:44)Aline49 schreef: Hallo lieve mensen,
Ik ben al eerder hier actief geweest, maar de laatste tijd geen zin in gehad. Nu merk ik dat ik toch wel behoefte heb aan contact met lotgenoten. Ik heb last van steeds weer terugkomende depressies. Vanaf 2017 verschillende trajecten doorlopen, maar zonder veel succes. Na bijna 2 jaar ziektewet heb ik zelf in oktober m'n baan opgezegd omdat ik die druk van bedrijfsarts en ander werk zoeken niet meer aan kon. Ik had het geluk dat ik in november toch gekeurd kon worden door een UWV arts en ben afgekeurd. Dit voorlopig, in de hoop op herstel. Duidelijk is inmiddels dat de oorzaak in m'n jeugd en opvoeding ligt. Mijn moeder was ook vaak depressief. Met haar kan ik er niet over praten. Totaal geen begrip voor mijn ziekte.  Er gebeuren steeds weer vervelende dingen in directe omgeving en daar reageer ik heel heftig op. 

Ik zou graag contact hebben met anderen die ook eenzaam zijn. Het leven superzwaar vinden, maar wel knokken om een oplossing te vinden. Ik raak steeds meer mensen kwijt, iedereen wordt het zat dat ik al zo lang ziek ben, maar ik zelf het meeste Sad . Ik hoor graag van jullie! 

Groetjes, Aline
Beste Aline ik herken in jouw topic wel veel, het loopt een beetje gelijk met jouw verhaal. Ik heb ook al vele jaren depressies en persoonlijkheidsstoornis. Daarom ben ik ook heel intens met mijn emoties en reageer ik heftig op situaties in mijn omgeving zoals jij. Elke dag gebeurt wel iets waar ik overstuur van ben of heftige emoties ervaar. De persoonlijkheidsstoornis is ook ontstaan in jeugdsituatie en thuissituatie. Ook als jou ben ik afgekeurd op werk wat me altijd heel moeilijk viel. Praten over mijn problemen kan ik enkel met de psychologe, één goeie vriendin en hier op het forum. Vandaar ik wil er graag over praten stuur gerust een berichtje als je dat wil tot hoors groetjes cyranno
Antwoord

#8

(28-05-2019, 11:45)Hoi,Ik moet weer even uitvinden hoe dit forum werkt. Ik vind het niet handig als er complete berichten in je antwoord staan. Maar dan zal ik misschien niet op antwoorden moeten klikken. De laatste diagnose die ik heb gehad was in 2018: gegeneraliseerde angststoornis. Maar wat eerder gezegd is: chronische depressie. Ik weet het dus niet precies, maar die depressie blijft een ding, komt steeds weer terug. Het probleem bij mij is ook dat ik amper vrienden heb... Wel wat contact met mensen, maar daar heb ik wat ziek zijn betreft weinig aan. Iedereen heeft het druk tegenwoordig en zit niet te wachten op vervelende dingen. Liever een vrolijke vriendin dan een depressieve.... Het is niet anders. Ik doe wel een ochtend per week vrijwilligerswerk, maar dat gaat ook niet echt lekker. Volgende week heb ik telefonisch overleg met iemand van UWV werk en dan hoop ik toch dat het gaat lukken om paar uur wat anders te gaan doen. Maar heb heel weinig energie, dus zal niet veel aankunnen. Ik ga het overleggen en hoop dat ze, net als bij het eerste gesprek, begripvol is. Mijn jeugd wordt nu omschreven als emotionele verwaarlozing. Dus ook veel zelf moeten doen. Zeker als ik ergens mee zat, totaal geen tijd of aandacht daarvoor. Enz. enz. En ik ga ook echt niet met hen of andere familie erover praten. Ze snappen er niks van. Doordat m\n hoofd echt overloopt van van alles en nog wat en ik zo wazig ben, loop rond als kip zonder kop zeg maar, heeft de psychotherapeut geadviseerd om van me af te schrijven. Alles waar ik over denk, waar ik mee bezig ben, opschrijven om zo m'n hoofd leger te maken. En hopelijk weer wat energie te krijgen om dingen op te pakken. Ik doe nu maar heel weinig. Bedankt alvast voor het lezen en een fijne avond! Groet, Aline BvD schreef: Beste, Aline49

   Zelf ben ik gediagnostiseerd met persisterende depressie (langdurige depressie) En trauma. Ik denk dat die eerste vooral echt in de genen zit. En dat er een is die toch steeds weer zal terugkeren. Ik kan mij namelijk echt niet heugen dat ik niet depressief ben geweest. En de tweede is echt te wijten aan mijn opvoeding. Waarbij het vooral meer overleven was dan leven. Welke diagnose heb jij eigenlijk precies gekregen? Als ik dat mag vragen.

Ook echt jammer dat je vrienden er geen begrip voor hebben. Gelukkig heb ik van vele wel steun. Maar dat zijn dan ook wel personen vooral die ik online spreek. Die ook vele dingen hebben mee gemaakt. En ook weten hoe waardeloos sommige ouders kunnen zijn. (Heel  grof gezegd voor even) Maar een een mijn oude school vrienden zei er juist wel weer op dat je dit soort dingen moet bespreken met je familie en niet met vrienden. Ik had dis al meteen zo' n gedachte van: Ja maar ik heb niets aan mijn familie.  

Maar ik denk dat het je zal helpen door te weten dat ze dat in feite niet slecht bedoelen. Ze begrijpen het gewoon niet. En niet iedereen kan zich even goed in leven.

Met vriendelijke groet, BvD
Antwoord

#9

Beste, Aline

Zelf weet ik ook niet precies hoe de site werkt en of je elkaar prive kunt berichten. Ik weet wel dat ik bijvoorbeeld ook over de PlayStation met vele mensen hierover typ. Ik heb ook echt heel veel mee gemaakt in mijn jeugd. Zowel thuis als op school. Waar ik ook vooral veel woede en somberheid met mij mee draagt. Momenteel sta ik nog op de wachtlijst voor specialistische ggz. Want basis werkt voor mijn gewoon echt niet. 

Maar mensen met depressie zitten over het algemeen best wel binnen verstopt in huis. Waardoor je helaas dus niet zo gauw lotgenoten treft op straat. 

Zelf doe ik ook vrijwilligers week. Voor de zonnebloem met oudere. Ik vindt het wel leuk. Maar dan haal ik ook echt voldoening uit mensen helpen. 

Wat vindt je bijvoorbeeld wel heel leuk om te doen. Wat geeft je nog wel energie? 

Bewaak uiteraard wel je grenzen. Heel belangrijk.

En antwoorden mag. Het moet niet. ?

Als je niet te veel wil prijs geven ( even zo gezegd) Kun je ook meelezen in dezelfde ervaringen van andere. Zelf vind ik alleen een luisterend oor dat je begrijpt ook al heel fijn. De depressie zal er niet door weg gaan. Doet die bij mij in ieder geval niet. Maar ik voel me wel begrepen en gesteund.

Eigenlijk ook fijn dat je via de PlayStation dan ook weer echt kunt praten met elkaar. Maar ik ben zelf dan ook best wel open. Dat heeft ook niet iedereen.

Met vriendelijke groet, BvD
Antwoord

#10

Als je op New Reply klikt kan je antwoorden in een leeg veld, zonder vorige reacties.

Voor een persoonlijk bericht klik je op één van de envelopjes onderaan de reactie van de persoon die je graag wilt berichten. 
Ik weet niet wat het verschil is tussen het witte en donkere envelopje?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • BvD
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie Started by Xavier
8 Replies - 413 Views
27-03-2024, 10:37
Laatste bericht: Sann
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
22-01-2024, 00:06
Laatste bericht: Joy
07-12-2023, 00:14
Laatste bericht: Mabel
20-11-2023, 02:13
Laatste bericht: Mabel
05-10-2023, 20:47
Laatste bericht: Sander45
  Depressie eenzaamheid Started by Marc108
4 Replies - 499 Views
02-09-2023, 13:59
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Postpartum depressie Started by Liefie
3 Replies - 417 Views
19-08-2023, 22:56
Laatste bericht: Joy
28-05-2023, 13:00
Laatste bericht: Wandelaar
27-03-2023, 19:03
Laatste bericht: Jarno



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)