Hi allemaal, ik ben echt net nieuw op dit forum een geen idee hoe alles werkt maar dit leek de meest logische plek om mijn verhaal te plaatsen. Er zijn zoveel omstandigheden in mijn leven die ervoor zorgen dat ik het nut van het leven niet meer in zie. Ik wil niet dood maar ik vind mijn leven oprecht niet meer leuk en wil het liefst niks doen en de hele dag in bed liggen. Ik zeg het verkeerd eigenlijk, soms wil ik wel de dingen doen die ik hoor te doen maar het lukt me simpelweg gewoon niet. Naar de uni gaan bijvoorbeeld. Ik zit in het tweede jaar van mijn rechtenstudie maar ik heb geen vrienden. Elke keer als ik naar een werkgroep hoor te gaan ga ik niet omdat ik me eenzaam en ongemakkelijk voel in de lessen. Het stomme is dat ik vroeger nooit zo was en ik weet niet waarom ik nu wel zo ben en hoe ik het kan veranderen. Over een paar maanden heb ik het vak Moot Court waarbij je veel moet praten en elke werkgroep aanwezig moet zijn en heb geen idee hoe ik dat ga aanpakken. Mijn motivatie voor de studie zelf is ook steeds minder aan het worden, dit was altijd al mijn droom studie maar ik haal bijna altijd onvoldoendes ook al doe ik mijn best. 
Daarnaast gaan mijn ouders ook nog scheiden. Het is nog in de begin fase maar ik ben er zo boos over. Vooral op mijn vader die een heel ander persoon lijkt sinds ie in een midlife crisis is beland. Nu is het nog zo dat mijn zusje en ik in het huis blijven en mijn vader en moeder elke week afwisselen zeg maar. Maar ik weet dat dit binnenkort ook gaat veranderen (hoe precies is nog onzeker). Het voelt gewoon alsof iemand is dood gegaan en in dit geval dus mijn gezin. Omdat we geen nieuwe herinneringen maken met ons vieren, nooit meer samen op vakantie, uiteten, etc. 
Ohja ik ben ook echt al lang op zoek naar een baantje met iets juridisch dat goed betaald maar ze vragen allemaal veel uren wat mij gewoon niet lukt en mijn CV is ook niet speciaal dus ja ik geef op.
Door dit alles heb ik gewoon nergens zin meer in en mijn ma zegt dat hoe ik me gedraag begint te lijken op een depressie. Vroeger kon ik nog wel goed praten over hoe ik mij voelde (vooral met m'n moeder) maar nu klap ik bij haar zelfs dicht. 
Ik heb gewoon het gevoel dat alles wat ik doe niet uitmaakt en het allemaal toch geen nut meer heeft want ook al doe ik mijn best voor dingen, ik krijg er nooit wat goeds voor terug.

Sorry voor deze lange rant maar ik moest het even doen op een plek waar niemand mij kent en (hopelijk) niemand oordeelt.

Hallo, welkom hier !

Het zou kunnen dat je richting een depressie zit. Daar kun je op zich al sociaal ongemakkelijk van  worden maar het is mij niet duidelijk hoe dat bij jou zit, Waarom je geen aansluiting kan krijgen. 
Op de unie zijn er schoolpsychologen? Zou je daarheen durven?
 Het zou toch wel jammer zijn als je studie er de mist mee in gaat gezien je periode aan  Studiefinanciering .
Dan kun je mischien  beter een jaartje wat anders doen dat je weer wat beter in je vel zit. Dan kun je die baan , juridisch wat goed betaald wel doen . Past goed in je cv.  
Het helpt ook zeker niet dat je ouders gaan scheiden en dat je daarover rouwt . 

Sterkte!

Hoi Tiek003,

Welkom op het forum. Emoties kunnen alle kanten op gaan en het is een hele opgave om daar orde in te scheppen, zeker als je ook anders hebt gekend. Dat is echter een belangrijk gegeven. Je weet hoe het ook anders kan. Ik snap je gevoel wanneer je zegt dat je het liefst de hele dag in bed wilt blijven liggen, maar daar komt geen verandering bij in de buurt. Verandering komt vanuit jezelf. Jij moet de regie nemen over de dingen die niet lukken. We vechten keihard om te bereiken waar we willen zijn. Het leven duurt nog heel erg lang en dit kan een hele belangrijke les voor je zijn. Voor elk probleem is er een oplossing. Laten we ze even op een rijtje zetten:

• Studie: je mist motivatie, plezier en behaald slechte cijfers
  
• Eenzaamheid: je hebt geen vrienden en gaat niet naar een werkgroep omdat je je ongemakkelijk voelt. Praten met studiegenoten vind je moeilijk.
  
• Werk: je wilt graag een baantje met een juridische achtergrond maar hebt de zoektocht tot dusver als lastig ervaren.
  
• Familie: je ouders gaan scheiden waarbij het contact met je vader is veranderd en de communicatie met je moeder minder wordt.
  

Zo te lezen staat het allemaal een beetje wankel. Ik kan me daarom goed voorstellen dat je de weg even kwijt bent en vermoeid bent. Om dingen te ondernemen heb je energie nodig. Dat haal je niet alleen uit je voeding, maar ook uit de dingen die je doet. Op het moment dat je daar geen energie uit haalt, verbruik je meer energie dan er binnenkomt. 

Nu kun je 2 kanten opgaan:

• Als je voor deze kant kiest ga je onderzoeken wat je kunt doen aan die punten. Denk in mogelijkheden. Wat kan ik doen om minder eenzaam te zijn? Welke opties zijn er? Daarbij moet je niet gelijk in je hoofd doorslaan en jezelf erbij betrekken. Probeer de rust te bewaren en even rationeel na te denken over welke opties er zijn. De volgende vraag is: Hoe wil ik ervoor gaan zorgen dat ik minder eenzaam wordt? Wat voor invulling wil ik er aan geven? Het zal ongetwijfeld voorkomen dat je dergelijke vragen opnieuw moet stellen om tot een antwoord te komen waar je tevreden mee bent.
  
• Als je voor deze kant kiest blijf je in je bed liggen. Lekker warm. Je hoeft niks, maar er veranderd ook niks. Het contact met je omgeving wordt nog minder en bent genoodzaakt om contact op nemen met de huisarts. Je krijgt een doorverwijzing naar een psycholoog, maar dat duurt nog 4 maanden omdat er een wachtlijst is. Je krijgt anti-depressiva voorgeschreven waar nog nooit iemand van is hersteld. De verandering blijft hier ver vandaan. 
  

Het is jouw leven. Je moet goed naar je gevoel luisteren, maar ook niet zomaar opgeven. De reden dat ik dat zeg is je manier van schrijven. Je wilt wel, maar het lukt even niet. Dat is oke. Maar geef niet op. Jij hebt meer in je mars!

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hallo Tiek,

Er speelt.op dit moment ook heel veel in jouw leven waardoor je uit balans bent geraakt. Zijn ook veel nare gebeurtenissen in 1 keer. Ooit gebeuren er veel nare gebeurtenissen in het leven en kan jouw emmertje overlopen. Ik heb helaas ook geen pasklare oplossing maar leef wel met jou mee. Kan zo niet beoordelen of jij een depressie hebt maar mijn advies aan jou zou zijn: ga naar huisarts voor hulp en zoek iemand die jou goed kent waarbij je jouw hart kunt luchten en die jou kan steunen in deze moeilijke tijd. Er zijn veel verschillende soorten depressies en helaas is er nog steeds geen adequate en vlugwerkende oplossing voor gevonden. Het is gewoon een  rotziekte die je helemaal onderuit kan halen. Ik wens jou heel veel kracht en sterkte toe en blijf vooral hier schrijven om herkenning te vinden.