Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

De weg kwijt


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-11-2018, 23:28 door SarahR..)

Hallo, mijn naam is Sarah. Ik ben 32 jaar.

Mijn leven is eigenlijk al vanaf dat ik jong ben niet makkelijk geweest. Ik ben nu 32 jaar en mijn rugzak met ellende teleurstellingen en verdriet, is in de loop van de jaren alleen maar zwaarder geworden. 

mijn ouders waren uit elkaar sinds ik een baby was. Hier heb ik niet veel gaan meegekregen. Mijn moeder liet mij vroeger vaak bij mijn opa en oma toen ik klein was. Mijn opa overleed op mijn 5e. Op mijn 14e ben ik achtergekomen dat mijn moeder sexueel misbruikt was door haar vader. Dit terwijl ze mij altijd bij hem liet. Sinds ik daarachter was gekomen wad het contact tussen mij en haar niet goed. Ze kon in de ochtend zeggen dat ze van me hield en de middag zei ze dat ze me haatte. 

Toen ik 18 was kreeg ik een vriendje, ik was daar altijd thuis. Ik ben 4 jaar met hem gegaan en mijn moeder had mij op een gegeven moment uitgeschreven en we kregen ruzie.  

Ik kreeg een nieuwe baan toen ik 22 was. Een goede baan ook nog met een hoge functie. Ik belde me moeder omdat ik trots was op mezelf. We zouden afspreken en ik zou het haar vertellen als ik haar zou zien. 

Die week nam ze haar telefoon niet op. Op dinsdag woensdag donderdag en vrijdag in juli. Op vrijdag werd ik gebeld door mijn vader. Mijn moeder was doodgevonden in huis. Ze lag al vanaf dinsdag dood in de zon. Ik moest haar indetificeren.

Mijn vader zei maak je niet druk over de begrafenis. Dat wordt geregeld. Maak je niet druk om je baan zei hij. Ik begrijp dat je nu niet kan werken, ik betaal alles zei hij. Ik was de depressief geworden kwam me bed niet meer uit. Voelde me schuldig om alles en heb het nooit goed kunnen maken. Mijn baan ben ik kwijtgeraakt ik kwam mijn bed niet meer uit.

Me vader liet me vallen, hij betaalde mijn gas water en licht niet waardoor ik in de winter 4 maanden zonder heb moeten zitten. Hij betaalde de catering van de begrafenis niet. Ik kreeg daar aanmaningen van thuisgestuurd. Niemand vertelde aan mij dat als je een huis of winkel leegruimt, je automatisch een erfenis met schulden accepteert. Toen dit gebeurde was ik net 21.

Ik ben de jaren hierna erg depressief geweest, veel gefeest teveel drugs gebruikt. Ik had een dwangstoornis ontwikkeld, een slaapstoornis.

Ik ben nu 32 en het is alleen maar erger geworden. Mijn vader en ik hebben sinds 2w jaar geen contact meer, hij is getrouwd met iemand die achter zijn geld aan zit en hem zo ver heeft laten krijgen om met hem in gemeenschap van goederen te trouwen en met mij het contact te verbreken. 2 weken geleden stond hij aan de deur. Ze wilt scheiden en hij is alles kwijt. Ik heb hem weggestuurd, ik ka n het er niet bij hebben.

Ben nu 4 weken geleden gestopt met werken. Het gaat niet meer ik zit in de ziektewet. 
Ik kreeg paniekaanvallen in het openbaar vervoer. Hartkloppingen, gevoel dat me keel wordt dichtgeknepen. Ben overgevoelig, vind alles erg qua leed op tv. Ik vind dat we in een hele kwaadaardige wereld leven waarin mensen elkaar en dieren pijn doen. En onze wereld ook nog eens naar de klote helpen. Ik kan hier heel veel over nadenken en me er heel druk om maken dat ik denk waarom ben ik hier?


Ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet kan slapen zonder slaappillen. Ik durf mezelf niet meer aan te kijken in de spiegel. Ik haat wie ik ben en ben zo onzeker. Ik schaam me tegenover mijn vriend omdat ik zo negatief ben, ik denk dagelijks aan de dood. 

In het verleden bij een lieve psychoog gezeten. Zij heeft me goed geholpen met mijn dwangstoornis die ik had ontwikkeld na het overlijden van mijn moeder. Helaas ging zij verhuizen waardoor mijn gesprekken met haar ophielden. 

Heb me daarna nog 2x aangemeld bij een psycholoog, met beide geen klik gehad. Nu sta ik op een wachtlijst, maar ik trek het bijna niet meer. Mijn functioneren gaat niet goed. Ben bang dat iedereen mij een mislukkeling vind, ben bang dat me vriend mij verlaat. 

Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen.
Antwoord

#2

(15-11-2018, 22:58)SarahR. schreef: Ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet kan slapen zonder slaappillen. Ik durf mezelf niet meer aan te kijken in de spiegel. Ik haat wie ik ben en ben zo onzeker. Ik schaam me tegenover mijn vriend omdat ik zo negatief ben, ik denk dagelijks aan de dood. 

Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen.
Hallo SarahR,

Goed plan om op het forum te komen. Welkom!

Dat is niet niks zeg, wat jij allemaal te verstouwen hebt gekregen. Ik kan me voorstellen dat het diepe sporen op je ziel heeft achtergelaten.
Toch ben je er nog en gezien je hulpvraag ben je in ieder geval met jezelf aan het werk. Jammer van je psycholoog en dat je met de laatste 2 geen klik had. Goed dat je toch doorzoekt.

Lees hier wat rond, schrijf af en toe iets als het je oplucht en probeer je te richten op iets wat je leuk vindt.

sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Pascal85
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-11-2018, 09:04 door BvD.)

Beste SarahR

Zo te horen heb je al heel vroeg heel veel mee gemaakt. Een ding hebben we gemeen. Ouders die er nooit voor je waren. Ouders die je niet kunt vertrouwen. Je stond er vrijwel alleen voor. Weet dat dit echt jou schuld niet is. En dat je er niets aan kunt doen dat het jou zo nu en dan negatief maakt. 

Het is goed dat je, je vader hebt weg gestuurd. Voel je daar ook zeker niet schukdig over. Het was aan hen om jou op te voeden. Niet andersom. En ik denk ook eerlijk gezegd dat het een ramp zou worden als je hem in huis zou nemen bijvoorbeeld.

Nou blijven het toch je ouders. Het liefst zou je willen dat ze trots op je zijn.vDe realiteit is hard. Zullen ze waarscheinlwaa nooit zijn. Of toegeven. Hier zit ik zelf ook echt mee. Want toch hou je ergens toch ook van ze.

Maar ik geef je dezelfde tip mee als ik steeds krijg. Jiu ouders (vader) is niet jou verantwoording. Het is ook beter om ze niet te vaak te zien.

Ik wens je echt heel veel sterkte. Zeker als je ouders er nooit voor je waren kan dat je een gevoel geven dat je er alleen voor staat.

Groetjes. BvD

(16-11-2018, 09:02)BvD schreef: Beste SarahR

Zo te horen heb je al heel vroeg heel veel mee gemaakt. Een ding hebben we gemeen. Ouders die er nooit voor je waren. Ouders die je niet kunt vertrouwen. Je stond er vrijwel alleen voor. Weet dat dit echt jou schuld niet is. En dat je er niets aan kunt doen dat het jou zo nu en dan negatief maakt. 

Het is goed dat je, je vader hebt weg gestuurd. Voel je daar ook zeker niet schuldig over. Het was aan hen om jou op te voeden. Niet andersom. En ik denk ook eerlijk gezegd dat het een ramp zou worden als je hem in huis zou nemen bijvoorbeeld.

Nou blijven het toch je ouders. Het liefst zou je willen dat ze trots op je zijn. De realiteit is hard. Dat zullen ze waarscheinlijk nooit zijn. Of toegevend. Hier zit ik zelf ook echt mee. Want toch hou je ergens toch ook van ze. Ook al maken ze je alleen verdrietig.

Maar ik geef je dezelfde tip mee als ik steeds krijg. Jou ouders (vader) is niet jou verantwoording. Het is ook beter om ze niet te vaak te zien.

Ik wens je echt heel veel sterkte. Zeker als je ouders er nooit voor je waren kan dat je een gevoel geven dat je er alleen voor staat.

Groetjes. BvD
Antwoord

#4

Hi,

Ik ben net lid en dit is het eerste bericht dat ik lees. Ik herken je gevoelens enorm. Het is zo eenzaam en zo eng. 

Mijn ouders waren er op bepaald niveau in mijn jonge jaren ook niet en ook ik pas mijn emoties aan op anderen. Een baan houden is daardoor zo moeilijk. En de paniekaanvallen, nooit geweten dat die zo eng konden zijn.

Ik heb er een hekel aan als mensen tips geven die me het gevoel geven iets te 'moeten'. Dus bij deze: doe niks wat je niet wil. En alles mag.

Dikke knuffel al ken ik je niet ♥️
Antwoord

#5

Hoi

Jij hebt veel meegemaakt! Logisch dat je je zo voelt... Ik hoop dat je snel hulp krijgt! 

Welkom hier trouwens, 

Liefs Zip
Antwoord

#6

Hoi Sarah

Wat een sterke post! Welkom op het forum.
Ik herken me hier heel erg in. Geen veilige thuishaven, drugsverleden, geen gas water en elektra periode en al helemaal de afkeer tegen de wereld waarin we elkaar, de dieren en de wereld zelf naar de klote helpen. Waarschijnlijk herken jij ook het niet kunnen praten met "normale" mensen. Wel fijn dat je nog een partner hebt, dat is bij mij ook degene die het dragelijk maakt. Het is bij iedereen anders maar bij mij is het mijn hobby die me (bijna) elke ochtend het bed uit krijgt. Misschien kan jij ook iets vinden om je leven inhoud te geven. Als je wil mag je me altijd een berichtje sturen of een keer samen ergens een diervriendelijk broodje eten.

Liefs;
Pascal
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  moet ik even kwijt Started by cellophane
7 Replies - 3,452 Views
18-05-2019, 15:17
Laatste bericht: Shalin
  Mezelf kwijt Started by Rosita
6 Replies - 4,399 Views
05-07-2018, 21:44
Laatste bericht: Ray
  Mijn ei kwijt Started by Paul
3 Replies - 2,973 Views
04-07-2018, 12:29
Laatste bericht: Positiva



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)