Hi allemaal,

Best gek dit. Om voor het eerst mijn verhaal op 'papier' te zetten. Ik doe het om van me af te schrijven, anderen te laten weten dat ze niet alleen zijn in hun gevoel en wellicht ook feedback te krijgen waar ik wat aan heb.

Momenteel zit ik thuis met een depressie en angststoornis. Ik ben 30 jaar, heb geen baan en geen partner/kinderen. Wel een hele leuke lieve kat
Mijn verhaal begint eigenlijk bij mijn kindertijd. Thuis was het geen veilige prettige omgeving. Er was veel ruzie, mijn vader kon vanuit het niets exploderen. Ik lag 's avonds met mijn oor op de grond te luisteren of hij tegen mijn moeder tekeer ging en beschermde haar en mijn broertje waar ik kon. Hij probeerde onze wereldjes zo klein mogelijk te houden en doordat hij in de Ziektewet zat (zolang ik me kan herinneren) was hij altijd thuis. Ik geloof niet dat ik ooit een complimentje vanuit hem heb gehad, het moest altijd beter. Wel veel negativiteit. Geld was er nooit.
Op mijn 17e besloot mijn moeder eindelijk bij hem weg te gaan. Een periode van stalken begon. Sindsdien heb ik geen contact met hem meer. Hoewel ik dit zelf ook niet wilde was het zijn beslissing. Als mijn moeder bij hem terug zou komen zou hij mij ook weer willen zien, anders niet. Mijn opa en oma hielpen veel mee. Kort daarna werd mijn opa ziek en stierf. Mijn moeder kreeg een nieuwe vriend (inmiddels getrouwd) en kreeg kort daarna borstkanker. Na 8 operaties werd ze schoon verklaard. Niet lang daarna werd mijn oma ziek en stierf. Ik mis haar nog elke dag. Zij was de enige die het vroeger voor mij op nam en zag hoe mijn vader ons behandelde. Ondertussen werkte ik vrijwel fulltime naast mijn studie en studeerde ik net voor het overlijden van mijn oma af. Haar 'geslaagd' kaartje heb ik nog steeds.
Nadat mijn oma stief ben ik met mijn inmiddels ex naar het buitenland vertrokken ivm zijn werk. Ik genoot van de rust, trainde mijn overtollige kilo's weg en had een leuke tijd ook al zat de relatie toen al niet goed. Toen we terugkwamen had ik een lastige tijd; mijn ex moest weer naar het buitenland voor zijn werk, ons huis was nog niet gereed dus zat ik ergens in een kamer in een schiphuis en zonder werk. Ik ging solliciteren en besloot voor een MBO functie te gaan (heb WO gedaan) omdat ik zeker wist dat ik dit kon. Ik werkte mezelf op en werkte bizar veel uren. Enerzijds mijn eigen schuld; mega verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionisme etc en anderzijds liet mijn manager gigantische steken vallen en luisterde hij niet naar mijn signalen. In de zomer van 2016 klapte alles in één week; mijn relatie ging uit na 8 jaar en ik kwam thuis te zitten met een burn-out.
Na twee weken begon ik met reintegreren en na een half jaar nam ik een drastisch besluit. Ik nam ontslag, zegde mijn huurhuisje op en vertrok naar het buitenland om te reizen voor minimaal een half jaar.
Op de dag van mijn vertrek, op Schiphol, kreeg mijn moeder een telefoontje dat een vriendin van onze familie zou komen te overlijden. De eerste week was dan ook ronduit verrot. Daarna begon ik mijn draai te vinden. Ik had plezier, deed dingen die ik nooit had verwacht van mezelf en was blij. Het kon me niets schelen hoe ik eruit zag en of mijn putjes zichtbaar waren. Na 2,5 maand kreeg ik longonsteking en daardoor voelde ik me natuurlijk wat minder. Paniekaanvallen kwamen ineens de kop opsteken, voor mij compleet out of the blue. Twee weken na de longontsteking werd ik opgenomen in het ziekenhuis ivm knokkelkoorts. Nog nooit heb ik me zo rot gevoeld. Het personeel sprak amper Engels, meerdere gevechten met kakkerlakken en inwendige bloedingen. Zodra het mogelijk was ben ik naar huis gevlogen, waar ik bij mijn ouders zou herstellen. De dokter in Nederland constateerde nog een ziekenhuisbacterie die ik had opgepikt.
Twee weken na mijn thuiskomst kreeg mijn stiefvader een hartaanval waar ik bij was. Op moeilijke momenten zelf ben ik erg sterk, de impact komt bij mij later pas. Toen zaten we dus beide thuis. De situatie daar escaleerde, met name tussen mijn moeder en mij. In juli werd ik zelf opgenomen voor een week ivm het wegvallen van mijn zicht. Ik heb nog twee weken bij mijn therapeut gewoond, daarna bij een vriendin. In augustus stierf mijn oma waardoor ik voor het eerst weer met mijn vader werd geconfronteerd op het kerkhof. Ik was er kapot van. Daarna ben ik gestart met cognitieve gedragstherapie waarbij een ernstige depressie en angstoornis zijn vastgesteld.
Kort daarna ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Goedaardig gelukkig maar ik zat wel een 1,5 maand in spanning. In november kreeg ik mijn eigen plekje en belandde ik in een giga discussie met de huurbaas omtrent de gebreken. Door mijn slechte weerstand heb ik de laatste twee maanden weet ik hoe vaak bij de tandarts/kaakchirurg gezeten, continue pijn.

Op dit moment doe ik vrijwilligerswerk, zit ik in de Ziektewet waar ik volgende week opnieuw wordt beoordeeld. Volgens mijn evaluatie heb ik stappen gemaakt maar zelf merk ik dit nog niet echt. Ik kan me zo in en in slecht voelen, weinig genieten van dingen, paniek slaat snel toe en kan mezelf al helemaal niet in de spiegel zien. Ik voel me waardeloos omdat ik bijna 31 ben, geen baan dan wel gezin heb en bang ben dat dit nooit gaat gebeuren. Ik heb moeite met ontspannen en ben niet content met mijn sociale leven. Kortom; ik zit vast. Ik slik sinds een aantal maanden anti depressiva wat de paniekaanvallen heeft doen afnemen. Ik doe trouw mijn oefeningen en start volgende week met depressie therapie. Geen overbodige luxe
Toch heb ik het gevoel dat ik zelf meer kan doen om hieruit te komen maar ik weet simpelweg niet wat. Overdrijf ik door me zo rot te voelen en te denken dat ik veel heb meegemaakt? Voel ik me gewoon zielig maar valt dit juist wel mee? Vragen die door mijn hoofd spoken en ik benieuwd ben hoe jullie hierover denken.

Bedankt voor het nemen van de tijd om dit te lezen. Alle opmerkingen/eigen ervaringen/tips zijn van harte welkom!

Groetjes,
Minou

Hallo Minou

Je bent sterker dan je zelf denkt. Er is veel moed voor nodig om te kiezen voor een "harde reset" in het buitenland. Vervelend alleen dat daar de nodige ziektes hebt opgelopen. Voordeel daarvan is, denk ik dat je de Nederlandse gezondheidszorg toch misschien iets meer weet te waarderen. Maar wat een verhaal verder....pffff.
Toch heb ik het gevoel dat ik zelf meer kan doen om hieruit te komen maar ik weet simpelweg niet wat.
Ik zal hier ook geen antwoord op weten, behalve dat je het vertrouwen in je zelf niet moet opgeven.

Groeten Number 2766

Hallo Minou,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Ik schrijf hier als iemand die zelf verschillende depressies heeft doorgemaakt, gelukkig ben ik vandaag stabiel.

Ik herken wat je schrijft, jezelf waardeloos vinden, je in en in slecht voelen, weinig genieten, de paniek die snel toeslaat.
Je hebt het gevoel dat je meer kan doen aan jouw herstel. Je hebt ook de neiging jezelf te veroordelen.

Ik heb min of meer hetzelfde mee gemaakt Minou.
Het is natuurlijk moeilijk jou te adviseren, iedereen ervaart depressie weer net even anders.
Dus laat ik voor mijzelf spreken. Het moeilijkste proces in mijn depressie was leren er niet tegen te vechten. Dit werkte voor mij averechts.
Ik had al een half leven zeer krampachtig in het leven gestaan en presteerde het toch om ook in mijn depressie mijzelf voorbij te lopen en het lukte me niet om letterlijk stil te gaan staan. Laat staan stil staan bij mijn gevoel.
Mijn eigenwaarde zat al lange tijd diep in de kelder, vond mijzelf een waardeloze zak, dus ik had geen enkele behoefte om daar gevoelsmatig bij stil te gaan staan. Toch was dat wat ik nodig had. Pas nadat ik dat een poos had gedaan kon ik gaan nadenken over de vraag, hoe kan ik mijn balans een beetje terug vinden. Ik was in feit op de vlucht voor mijzelf en ik moest mijzelf (in mijn geval voor het eerst) gaan ontmoeten.
Uiteindelijk werd dat de nieuwe basis waarbij ik mijzelf wel een beetje aardig ging vinden.

Herken je iets in mijn verhaal?

Groetjes,  Bert

Hoi Minou, ook van mij een warm welkom op het forum. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt.
Ook voor mij een herkenbaar verhaal. Niet van mijzelf, maar van mijn partner. Zijn leven heeft ook lang bestaan uit een opeenstapeling van pech en ellende. Ook daar is het begonnen in zijn jeugd (ouders aan de drank, verwaarloosd, vader agressief, misbruikt door de buurman). Daarna 2 mislukte huwelijken, kinderen die hij niet meer ziet, verslaafd aan medicijnen, vrouw verongelukt, schuldsanering enz enz.
Hij is nu 52, jij bent gelukkig nog een stuk jonger. En inderdaad, eigenlijk heb je te veel mee gemaakt voor één persoontje alleen. En nee, jij stelt je zeker niet aan. Maar..het is natuurlijk totaal nutteloos om je zielig te voelen. Daarmee kom je niet verder.
Mijn partner heeft nu inmiddels 2 jaar therapie. En, ondanks het feit dat hij ook ná zijn jeugd nog veel vervelende dingen heeft meegemaakt, komen veel van zijn problemen toch voort uit zijn jeugd. Hij heeft erg veel baat bij EMDR. Krijgt daar nu de tweede serie van. Het is heel zwaar, maar ik heb hem echt zien veranderen. verder heeft hij nog steeds wekelijks gesprekken. Welke therapie ga jij krijgen?
Als tip zou ik willen geven: Zet door! Je hebt al zoveel mee gemaakt en tot nu toe alles doorstaan! Dat is al een knappe prestatie. Het zou jammer zijn om nu op te geven. Je bent nog jong genoeg om al je dromen te verwezenlijken!

Beste 2766

Bedankt voor het nemen van tijd en moeite om mijn verhaal te lezen en te reageren. Fijn wat je zegt en het klopt helemaal dat ik groot fan ben van de Nederlandse zorg. Nogmaals bedankt.

Groetjes

Hallo Minou

Je bent sterker dan je zelf denkt. Er is veel moed voor nodig om te kiezen voor een "harde reset" in het buitenland. Vervelend alleen dat daar de nodige ziektes hebt opgelopen. Voordeel daarvan is, denk ik dat je de Nederlandse gezondheidszorg toch misschien iets meer weet te waarderen. Maar wat een verhaal verder....pffff.
Toch heb ik het gevoel dat ik zelf meer kan doen om hieruit te komen maar ik weet simpelweg niet wat.
Ik zal hier ook geen antwoord op weten, behalve dat je het vertrouwen in je zelf niet moet opgeven.

Groeten Number 2766

---

Beste Bert,

Hartelijk dank voor je reactie.
Wat je zegt is inderdaad heel erg herkenbaar! Voor mijn gevoel heb ik ook mijn hele leven krampachtig geleefd, ondanks eerder therapie en kan ik me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt gelukkig ben geweest. Ik ben nu ook gestopt met het vechten er tegen. Ik was best wel fel tegen anti-depressiva na het ooit 10 jaar te hebben geslikt en heel veel moeite heb gehad er vanaf te komen. Toch ben ik nadat ik stopte met strijden dit weer gaan gebruiken. Ik begrijp uit je verhaal dat tijd en stilstaan bij de gevoelens je geholpen hebben jezelf te vinden. Is er nog iets anders wat je daarbij geholpen heeft? Zo zit ik bijv. ook heel erg met het feit dat ik geen idee heb wat ik wil qua werk. Ik kan mijn sterke punten niet eens benoemen. Ik snap ook dat dit nu geen prioriteit moet zijn maar de realiteit is wel dat ik op korte termijn wat moet gaan doen.
Nogmaals bedankt voor je reactie!

Groetjes,

Hallo Minou,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Ik schrijf hier als iemand die zelf verschillende depressies heeft doorgemaakt, gelukkig ben ik vandaag stabiel.

Ik herken wat je schrijft, jezelf waardeloos vinden, je in en in slecht voelen, weinig genieten, de paniek die snel toeslaat.
Je hebt het gevoel dat je meer kan doen aan jouw herstel. Je hebt ook de neiging jezelf te veroordelen.

Ik heb min of meer hetzelfde mee gemaakt Minou.
Het is natuurlijk moeilijk jou te adviseren, iedereen ervaart depressie weer net even anders.
Dus laat ik voor mijzelf spreken. Het moeilijkste proces in mijn depressie was leren er niet tegen te vechten. Dit werkte voor mij averechts.
Ik had al een half leven zeer krampachtig in het leven gestaan en presteerde het toch om ook in mijn depressie mijzelf voorbij te lopen en het lukte me niet om letterlijk stil te gaan staan. Laat staan stil staan bij mijn gevoel.
Mijn eigenwaarde zat al lange tijd diep in de kelder, vond mijzelf een waardeloze zak, dus ik had geen enkele behoefte om daar gevoelsmatig bij stil te gaan staan. Toch was dat wat ik nodig had. Pas nadat ik dat een poos had gedaan kon ik gaan nadenken over de vraag, hoe kan ik mijn balans een beetje terug vinden. Ik was in feit op de vlucht voor mijzelf en ik moest mijzelf (in mijn geval voor het eerst) gaan ontmoeten.
Uiteindelijk werd dat de nieuwe basis waarbij ik mijzelf wel een beetje aardig ging vinden.

Herken je iets in mijn verhaal?

Groetjes,  Bert

---

Hoi hoi,

Bedankt voor je reactie!
Wat een heftig verhaal van jouw partner. Bedankt dat je dit met mij deelt. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden hoeveel impact iemand zijn jeugd heeft in de rest van zijn leven. Ik dacht dat ik het allemaal wel een plekje had gegeven door eerdere therapie maar simpelweg niet het geval. Daarnaast roepen mijn moeder en broer dat ze nergens last van hebben (ik weet dat dit niet waar is) en hebben weinig begrip.
Ik ga googlen op EMDR! Ik heb nu 10 1-op-1 gesprekken cognitieve gedragstherapie gehad en start volgende week met depressie therapie, dit is een dagdeel per week voor 4 weken. Daarna opnieuw bekijken wat de beste stap is.
Nogmaals bedankt! Reacties doen me erg goed.

Groetjes,
Melanie

Hoi Minou, ook van mij een warm welkom op het forum. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt.
Ook voor mij een herkenbaar verhaal. Niet van mijzelf, maar van mijn partner. Zijn leven heeft ook lang bestaan uit een opeenstapeling van pech en ellende. Ook daar is het begonnen in zijn jeugd (ouders aan de drank, verwaarloosd, vader agressief, misbruikt door de buurman). Daarna 2 mislukte huwelijken, kinderen die hij niet meer ziet, verslaafd aan medicijnen, vrouw verongelukt, schuldsanering enz enz.
Hij is nu 52, jij bent gelukkig nog een stuk jonger. En inderdaad, eigenlijk heb je te veel mee gemaakt voor één persoontje alleen. En nee, jij stelt je zeker niet aan. Maar..het is natuurlijk totaal nutteloos om je zielig te voelen. Daarmee kom je niet verder.
Mijn partner heeft nu inmiddels 2 jaar therapie. En, ondanks het feit dat hij ook ná zijn jeugd nog veel vervelende dingen heeft meegemaakt, komen veel van zijn problemen toch voort uit zijn jeugd. Hij heeft erg veel baat bij EMDR. Krijgt daar nu de tweede serie van. Het is heel zwaar, maar ik heb hem echt zien veranderen. verder heeft hij nog steeds wekelijks gesprekken. Welke therapie ga jij krijgen?
Als tip zou ik willen geven: Zet door! Je hebt al zoveel mee gemaakt en tot nu toe alles doorstaan! Dat is al een knappe prestatie. Het zou jammer zijn om nu op te geven. Je bent nog jong genoeg om al je dromen te verwezenlijken!