Ik kamp al jaren met depressies.. toch geef ik niet op.. Ik schrijf veel en hoop dat andere er wellicht inspiratie uit kunnen putten om door te gaan.

Ik zei laatst tegen de psych. soms voelt het alsof je niet dood gaat aan het einde van de rit maar gaanderweg door alles wat je meemaakt.. stukje bij beetje sterf je..

alsof heftige gebeurtenissen de leegte groter maken. En de kunst is om dat niet te laten gebeuren, die leegte vullen met mooie dingen die we in ons hart dragen en het besef dat degene die van ons houden zouden willen dat wij door zouden gaan.. hier op deze aardkloot, leven! Vooral de mensen die we niet meer bij ons kunnen hebben.

Zo zag ik dat ook in mijn donkerste dagen, ik ben het niet waard maar jullie moeten door. omdat ik van jullie hou, meer dan van het leven zelf. 

Uit liefde voor de mensen die belangrijk zijn. Dat je op momenten 'niet meer mee wil doen' maar ze ook geen verdriet wil doen..

Het is die tweestrijd die dan ook alle energie weg trekt en waarbij je denkt; kon ik mijn leven maar ongedaan maken, weggaan zonder dat andere die pijn hoeven te voelen van het verdriet en het gemis om mij want dat wil ik niet, het hoeft niet..

als na zo'n zwarte periode weer wat kleur binnenkomt kun je je daar weer niks bij voorstellen.. Maar af en toe wordt je overvallen.. komt die sombere deken over je heen.. zie je iedereen vrijuit ademen, leven.. terwijl je zelf geen lucht krijgt.. 

Het gevecht tussen een hart wat wil leven, en je hoofd wat dat niet toestaat..

Ik ben mijn eigen vijand, anderen laten lachen. Ze zich goed willen laten voelen, alles maar dan ook alles omdat ik dit niemand gun.. 

Uiteindelijk ontwikkel je een enorme zelfhaat. Misgunt jezelf alles en drijft verder af.. 

Oude onzekerheden, het gemis van warmte en als kind, erfelijke aanleg.. de waarom vraag maakt je kapot van binnen.. holt je als het ware uit.. 

Kortom, het echte verhaal van een eenvoudige jongen die niets liever wil dan een beetje gezien worden, er zijn voor anderen en zichzelf ook durft te zien door de bril van de mensen die van hem houden. En voor wie hij simpelweg genoeg is..

Hallo JoJo,

Welkom op het forum en dank voor je verhaal. Wat je beschrijft is voor velen van ons heel herkenbaar. Door verhalen te delen steunen we elkaar zo veel mogelijk. Sluit gerust aan op onderwerpen die jou aanspreken of start zelf een onderwerp waar je vragen over hebt. Dat helpt altijd om reacties te krijgen. Je kunt ook een dagboek beginnen, als je van schrijven houdt vind je dat misschien wel fijn.

Goed dat je er bent en veel sterkte!

Groet,
Alais

Ik kamp al jaren met depressies.. toch geef ik niet op.. Ik schrijf veel en hoop dat andere er wellicht inspiratie uit kunnen putten om door te gaan.

Ik zei laatst tegen de psych. soms voelt het alsof je niet dood gaat aan het einde van de rit maar gaanderweg door alles wat je meemaakt.. stukje bij beetje sterf je..

alsof heftige gebeurtenissen de leegte groter maken. En de kunst is om dat niet te laten gebeuren, die leegte vullen met mooie dingen die we in ons hart dragen en het besef dat degene die van ons houden zouden willen dat wij door zouden gaan.. hier op deze aardkloot, leven! Vooral de mensen die we niet meer bij ons kunnen hebben.

Zo zag ik dat ook in mijn donkerste dagen, ik ben het niet waard maar jullie moeten door. omdat ik van jullie hou, meer dan van het leven zelf. 

Uit liefde voor de mensen die belangrijk zijn. Dat je op momenten 'niet meer mee wil doen' maar ze ook geen verdriet wil doen..

Het is die tweestrijd die dan ook alle energie weg trekt en waarbij je denkt; kon ik mijn leven maar ongedaan maken, weggaan zonder dat andere die pijn hoeven te voelen van het verdriet en het gemis om mij want dat wil ik niet, het hoeft niet..

als na zo'n zwarte periode weer wat kleur binnenkomt kun je je daar weer niks bij voorstellen.. Maar af en toe wordt je overvallen.. komt die sombere deken over je heen.. zie je iedereen vrijuit ademen, leven.. terwijl je zelf geen lucht krijgt.. 

Het gevecht tussen een hart wat wil leven, en je hoofd wat dat niet toestaat..

Ik ben mijn eigen vijand, anderen laten lachen. Ze zich goed willen laten voelen, alles maar dan ook alles omdat ik dit niemand gun.. 

Uiteindelijk ontwikkel je een enorme zelfhaat. Misgunt jezelf alles en drijft verder af.. 

Oude onzekerheden, het gemis van warmte en als kind, erfelijke aanleg.. de waarom vraag maakt je kapot van binnen.. holt je als het ware uit.. 

Kortom, het echte verhaal van een eenvoudige jongen die niets liever wil dan een beetje gezien worden, er zijn voor anderen en zichzelf ook durft te zien door de bril van de mensen die van hem houden. En voor wie hij simpelweg genoeg is..

Wat prachtig geschreven en herkenbaar..

Wat prachtig geschreven en herkenbaar..

Ik hoop ergens dat mijn strijd andere aanspoort om ook door te gaan.. net als ik. Dank voor je complimenten en jammergenoeg herken je het.. 
Wens je het allerbeste..