Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

De kop ervoor... En dan val je toch een keer om...


#1

Hallo allemaal, mijn naam is Richard. Ik ben 38 en een vader van 3 kinderen.
Ik ben een harde werker, een denker en (nog) geen voeler. Ik pakte alles op mij en liep door tot mijn lijf/hoofd het niet meer trok. Ik ben begin dit jaar gediagnosticeerd met depressie maar loop er al wel langer mee rond. 

Ik was helaas op mijn dieptepunt niet in staat om actief te zijn in mijn gezinsleven en heb daarom 3 maanden bij mijn moeder (met wie ik een prima band heb) moeten wonen. Het was deze keuze of een acute opname. 
Ik ben daarna zeer snel gezien door een psychiater en daar onder behandeling gekomen. Ik heb korte tijd lorazepam gebruikt en gebruik nu dagelijks escilatropram. Ik ben onder behandeling bij mijn psycholoog, volg PMT (psycho motorische therapie) en ben in afwachting van een test op autisme. 

Ik ben nu gelukkig aan het opkrabbelen uit het dal en probeer, zo goed als het gaat, weer mijn "normale" taken op te pakken. De kanttekeningen hierbij dat dit nu allemaal op een nieuw tempo en op een nieuwe manier gaat. De oude Richard mag niet meer terugkomen dus ik leer mijzelf nieuwe regels aan... 

In het diepste dal heb ik mijzelf en mijn omgeving nooit fysiek wat aangedaan maar ben (helaas) wel verbaal agressief geweest en heb wat spullen laten vliegen. 
De gedachten om uit het leven te stappen waren er sporadisch maar ik wist bij mijzelf dat dit niet de oplossing voor mij was. Ik zou het mijn vrouw en kinderen niet aan kunnen doen.. 
Voor mij was er op zo'n moment alleen nog de uitweg om te vluchten en ik heb meerdere malen de benen genomen. Totaal verward en niet wetend wat met mijzelf en de situaties aan te moeten. Dit had natuurlijk zijn effect op mijn gezin en daarom heeft mijn vrouw mij meegenomen naar de huisarts en is het balletje gaan rollen (en dat ging hard) 
Ik heb de keuze gekregen om of naar mijn moeder te gaan (die wilde mij opvangen) of binnen een psychiatrische instelling geplaatst te worden. Mijn keus was duidelijk en ik hen die dag nog vertrokken naar mijn moeder. Ik heb deze dagen als een zombie beleeft. Ik kan me ook geen emotie terughalen van deze dagen. De eerste weken was ik totaal in mijzelf gekeerd en ben ik in een dagelijkse routine gehouden door mijn moeder en haar man. 
Na enkele weken kwam bij deze routine ook einden wandelen, rest was het moeten maar gaandeweg ging ik weer dingen om mij heen zien en kwam er weer levenslust in mij. Ik had hierbij natuurlijk ook wel hulp van de professionals maar dat ging mondjesmaat dankzij de corona... 
Na 2,5 maand ben ik weer (met een opbouw schema) bij mijn gezin teruggekomen en na vier weken was ik gelukkig weer volledig thuis. Het was voor beide kanten weer erg wennen aan elkaar en aan de energie die een ander wel of niet had en hoe dat allemaal af te stemmen. Gelukkig hebben we daarom ook een gezinscoach als hulp gekregen. 
Nu is het 10 maanden na mijn "opname" en ben ik weer halve dagen aan het werk. Ik moet elke dag rekening houden met mijn nieuwe ik. Ik ben aan het leren om daadwerkelijk te gaan voelen wat er in mijn lijf gebeurt in (stress) situaties en niet teveel te denken, piekeren etc. Iedereen zegt dat ik hard vooruit ga en dat neem ik dan maar aan. Voor mijzelf gaat het lang niet altijd snel genoeg maar dat is de aard van dit beestje.. Iedere dag moet ik weer scannen hoe ik erbij sta en mij daar op aanpassen. Maar het gaat steeds vloeiender, al is blijft het niet optimaal. 

Ik hoop dat iemand steun of herkenning kan vinden in mijn verhaal.
Antwoord

#2

Welkom op het forum Richard! Mooi om te lezen hoe jij jouw leven weer op de rit hebt gekregen. Ondanks het feit dat je nu op een andere manier leeft. En geweldig dat je moeder en haar man je zo goed op hebben gevangen. Dat moet voor haar toch ook moeilijk geweest zijn. Ik hoop dat je op deze manier door kunt gaan totdat je je oude ik weer bent. Geestelijk bedoel ik, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je weer te veel hooi op je vork gaat nemen. Ook een pluim voor je vrouw. Het is zo belangrijk om mensen met begrip om je heen te hebben.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Jorin
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-10-2020, 00:49 door Jorin.)

Hoi Koi82,

Dank voor het delen van jouw verhaal. Heeft het je zelf ook geholpen je gedachten en gevoelens op te schrijven?
Voor mij is het herkenbaar dat ik mijn eigen vooruitgang/verandering anders ervaar dan mijn omgeving. Ik ben ook niet zo geduldig aangelegd en verandering van je eigen denkwijze en gedragingen kosten helaas veel tijd en energie.

Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Toch proberen... Started by William7
7 Replies - 1,730 Views
06-08-2021, 11:43
Laatste bericht: Lythil
  Eerste keer Started by Skullgirl
2 Replies - 1,227 Views
21-01-2021, 23:46
Laatste bericht: Jorin
  Toch een depressie Started by Elandje
12 Replies - 3,300 Views
11-10-2020, 16:45
Laatste bericht: cyranno
  Veel te veel in een keer Started by Tuurke
3 Replies - 1,837 Views
19-02-2019, 09:41
Laatste bericht: Tuurke
13-04-2018, 19:32
Laatste bericht: Greta 1979
  Toch maar voorstellen.. Started by BlueBird
1 Replies - 1,402 Views
04-12-2017, 15:17
Laatste bericht: Bert



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)