Och Alais, 

Wat rot dat het zo slecht gaat! Continu paniek en oorlog in je hoofd, dat is de hel.
Overleven van minuut tot minuut, ik ken het, velen hier ws. 
Knap dat je dan nog naar buiten gaat en mediteerd!  Je moet wel erg sterk zijn lijkt me dan! 
Goed dat je crisishulp hebt ingeschakeld,  hoe sta je zelf tegenover een opname? 
Kan me voor stellen dat je enorm behoefte hebt aan een veilige plek. 
Mensen die jou opgeven, laat ze voor wat ze zijn. Kun je er nu niet bij hebben. 

Als contact wat helpt, dan schrijf of chat hier. We zijn bij jou betrokken, je staat er niet alleen voor! 
Ook gaat op dinsdagmiddag de virtuele huiskamer van MIND open als steun voor mensen met psych problemen in corona tijd . 
Hoop snel iets van je te horen,

Veel liefs en sterkte, 
Mabel

Dank je Mabel, ben heel blij met je berichtje. Het is fijn dat jij en anderen op het forum het begrijpen. Ik wil er het liefst niet meer zijn, maar besef dat ik dat anderen niet kan aandoen. Zelfs dit vertellen kan ik niet, terwijl ik soms denk dat ik het wel moet vertellen zodat de schok niet zo groot is als het wel zover komt. Ik weet het niet.
Ik kan het mijn familie sowieso niet vertellen (of aandoen) want die is al overspannen wegens de zorg voor onze bejaarde moeder.

Ik doe maar alsof het allemaal wel een beetje gaat en voel me schuldig dat ik mijn deel van de zorg niet kan doen. Deels door afstand en ook omdat ik mijn moeder onrustig maak met mijn depressie. Dat voelt ze aan.

Opname vind ik beangstigend. Alles is al zo vreemd door die depressie (ik herken mezelf niet meer) en door die toestand met dat virus is dat nog erger geworden. Ik hield me altijd vast aan het feit dat er nog een normale wereld buiten is. Dat is nu ook niet meer zo. Ik heb wel eens een dagopname gehad en dat heeft me niet geholpen. En veilig is het ook niet echt. Mijn beste vriendin heeft zich in een instelling van het leven beroofd enkele jaren terug.
Dank je voor de tip over de virtuele huiskamer. Ik had er al iets over gelezen inderdaad.

Lieve groet,
Alais

Dank je Mabel, ben heel blij met je berichtje. Het is fijn dat jij en anderen op het forum het begrijpen. Ik wil er het liefst niet meer zijn, maar besef dat ik dat anderen niet kan aandoen. Zelfs dit vertellen kan ik niet, terwijl ik soms denk dat ik het wel moet vertellen zodat de schok niet zo groot is als het wel zover komt. Ik weet het niet.
Ik kan het mijn familie sowieso niet vertellen (of aandoen) want die is al overspannen wegens de zorg voor onze bejaarde moeder.

Ik doe maar alsof het allemaal wel een beetje gaat en voel me schuldig dat ik mijn deel van de zorg niet kan doen. Deels door afstand en ook omdat ik mijn moeder onrustig maak met mijn depressie. Dat voelt ze aan.

Opname vind ik beangstigend. Alles is al zo vreemd door die depressie (ik herken mezelf niet meer) en door die toestand met dat virus is dat nog erger geworden. Ik hield me altijd vast aan het feit dat er nog een normale wereld buiten is. Dat is nu ook niet meer zo. Ik heb wel eens een dagopname gehad en dat heeft me niet geholpen. En veilig is het ook niet echt. Mijn beste vriendin heeft zich in een instelling van het leven beroofd enkele jaren terug.
Dank je voor de tip over de virtuele huiskamer. Ik had er al iets over gelezen inderdaad.

Lieve groet,
Alais

He Alais

Fijn dat je wat van je laat horen. Wat naar dat je niet over je gevoelens kan praten. Je hebt denk ik een uitlaatklep nodig. Al is het een hulpverlener of een bekende. Gelukkig heb je dit contact hier op t forum waar mensen snappen waar je mee worstelt. Ja moeders voelen dingen zonder woorden aan. Mijn moeder zei wel eens dat ze t naar vond om niks te kunnen doen. Toen vroeg ik haar om voor mij te bidden. Bidden deed ze toch al elke avond. Ik vond het een prettig idee dat er elke dag aan me gedacht werd. En haar gaf het een goed gevoel om iets praktisch voor me te doen.
Of je nu gelovig bent of helemaal niet, dit is prettig. 
Ach zo zijn er veel dingen tussen mensen die je kunnen opbeuren.

Hoi Alais,

Ik heb destijds ook erg tegen n opname opgezien, maar er zat weinig anders op. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen, verkeerde in een voortdurende staat van angst/paniek.ik kon eten of slapen of naar buiten, niets eigenlijk.   Ik wilde er ook absoluut niet meer zijn. Ik vond ook dat ik erg moest oppassen dat ik mn omgeving niet belastte, ook door de ontstane afhankelijkheid. Ik was erg bang aan mn lot te worden overgelaten. Ik was overal bang voor. Dus ook om mezelf iets aan te doen. ik kon geen kant op. Niemand wist wat ze met me aan moesten. 
Mijn verblijf in de kliniek was misschien geen veilige plek, maar ik was tenminste onder de pannen ergens. Uiteindelijk kwam ik er wel tot rust.  Ik kon het toen niet veiliger voor mezelf maken dan dat. Het was n noodoplossing. 
Ik was 2 maanden opgenomen ongeveer.

Ik denk wel dat als je echt heel serieuze plannen hebt jezelf iets aan te doen, dat je het een kans moet geven. Je bent er dan vrijwillig , je kan ook weer gaan als het niet helpt uiteindelijk. 
Het is een optie die je kan proberen, maar het moet niet. Maar ik begrijp dat het beangstigend is, ik kan je uit ervaring zeggen dat het dat niet is. 
Echt niemand  zit daar als t niet anders zou kunnen. 

Liefs, Mabel

Hoi Alais,

Ik heb destijds ook erg tegen n opname opgezien, maar er zat weinig anders op. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen, verkeerde in een voortdurende staat van angst/paniek.ik kon eten of slapen of naar buiten, niets eigenlijk.   Ik wilde er ook absoluut niet meer zijn. Ik vond ook dat ik erg moest oppassen dat ik mn omgeving niet belastte, ook door de ontstane afhankelijkheid. Ik was erg bang aan mn lot te worden overgelaten. Ik was overal bang voor. Dus ook om mezelf iets aan te doen. ik kon geen kant op. Niemand wist wat ze met me aan moesten. 
Mijn verblijf in de kliniek was misschien geen veilige plek, maar ik was tenminste onder de pannen ergens. Uiteindelijk kwam ik er wel tot rust.  Ik kon het toen niet veiliger voor mezelf maken dan dat. Het was n noodoplossing. 
Ik was 2 maanden opgenomen ongeveer.

Ik denk wel dat als je echt heel serieuze plannen hebt jezelf iets aan te doen, dat je het een kans moet geven. Je bent er dan vrijwillig , je kan ook weer gaan als het niet helpt uiteindelijk. 
Het is een optie die je kan proberen, maar het moet niet. Maar ik begrijp dat het beangstigend is, ik kan je uit ervaring zeggen dat het dat niet is. 
Echt niemand  zit daar als t niet anders zou kunnen. 

Liefs, Mabel

Hoi Mabel,

Dank je hiervoor. Dat stelt me wel enigszins gerust over opname. Het zit er echter voorlopig niet in. Er is sowieso een wachtlijst en die is door dat virus nog langer geworden. Je beschrijft precies hoe ik me voel, al weken. Hoe lang moest jij op opname wachten? Toen ik 1,5 week geleden totaal overstuur bij de crisisdienst kwam (een vriendin bracht me er heen, vond dat het zo niet langer kon), verwachtten we allebei dat er iets zou gebeuren. Mijn vriendin verwachtte zelfs dat ik meteen zou worden opgenomen. Ik wist wel beter, maar hoopte toch op iets. Er werd alleen heel veel gepraat en toen werd ik weer naar huis gestuurd. Weliswaar is er sindsdien telefonisch contact, en zelfs een keer een huisbezoek, maar al dat gepraat over hulp ergens in een onbekende toekomst helpt me nu niet van de angst en paniek af.
Ik vind het heel moeilijk. Ben wel blij dat ik hier begrip krijg.
Lieve groet,
Alais

Hoi Alais,

Wat naar dat je zo diep zit. Wel fijn weer van je te horen! Misschien heb ik het gemist, maar heb je in tussentijd nog weer contact gehad met een psycholoog of psychiater of heb je helemaal geen behandelaar?
Kan me herinneren dat je een behandelaar had die twijfelde aan de diagnose depressie? 
Wat is er gebeurd dat het nu nog slechter gaat? 

Tja die crisisdienst is ook niet wat ik dacht dat het zou zijn. Zelf niet geweest (gelukkig), maar wel van verhalen uit omgeving gehoord. Suïcidale mensen gewoon naar huis gestuurd, bijvoorbeeld omdat er geen bedden zijn. Ik heb het contact daar ook niet als helpend ervaren, maar meer pappen en nathouden. 

Zijn er naast puzzelen nog andere dingen die je iets afleiding geven?
Ik kwam de tijd door met series kijken en simpele spelletjes op m'n telefoon. Een wandeling met mijn partner deed mij uiteindelijk ook altijd goed, haalde mij een beetje uit m'n hoofd. 

Ik hoor graag van je. Je mag ook persoonlijk mailen als je dat fijner vindt.

Hoi Alais,

Wat naar dat je zo diep zit. Wel fijn weer van je te horen! Misschien heb ik het gemist, maar heb je in tussentijd nog weer contact gehad met een psycholoog of psychiater of heb je helemaal geen behandelaar?
Kan me herinneren dat je een behandelaar had die twijfelde aan de diagnose depressie? 
Wat is er gebeurd dat het nu nog slechter gaat? 

Tja die crisisdienst is ook niet wat ik dacht dat het zou zijn. Zelf niet geweest (gelukkig), maar wel van verhalen uit omgeving gehoord. Suïcidale mensen gewoon naar huis gestuurd, bijvoorbeeld omdat er geen bedden zijn. Ik heb het contact daar ook niet als helpend ervaren, maar meer pappen en nathouden. 

Zijn er naast puzzelen nog andere dingen die je iets afleiding geven?
Ik kwam de tijd door met series kijken en simpele spelletjes op m'n telefoon. Een wandeling met mijn partner deed mij uiteindelijk ook altijd goed, haalde mij een beetje uit m'n hoofd. 

Ik hoor graag van je. Je mag ook persoonlijk mailen als je dat fijner vindt.

Hallo Jorin,

Wat fijn om je reactie te lezen. En dat je nog weet hoe het er een tijd geleden voor stond. Heel bijzonder, ik weet het zelf af en toe niet meer. Ik heb geen behandelaar. De crisisdienst 'waakt' over mij. Met veel pappen en nat houden, maar helpen doe dat niet echt. Ik stuur je nog een persoonlijk bericht. Heel fijn dat je dat aanbiedt. Veel dank en groetjes,
Alais

Hoi Alais,

Wat ontzettens rot dat je je zo voelt, ik weet het leven is dan echt totaal hel. 

Bij mij ging het zo tot de opname:
Eerst moest 6 weken IHT begeleiding ingezet. Ik kreeg 2 x pw een huisbezoek en n telefoontje n het weekend. Ik kon 2 middagen n creatief programna volgen , waar ik me dan totaal uitgeput heen en terug sleepte. Iets met krassen en  kleurplaten . Het zette geen zoden aan de dijk allemaal, het hielp totaal niet. Daarvoor ook nog 3 weken bij ouders van n vriendin in huis gezeten. Toen ik niet opknapte was het daar ook onhoudbaar, terug gevlucht naar eigen huis. 
Uiteindelijk besloot de psychiater dan tot n opname, het duurde v an af  toen nog 2 weken.
Na n week of 4 denk ik begon ik daar wat op te knappen. 

Ik denk vanaf het moment dat de angst er in sloeg heeft het een maand of 4 /5 geduurd tot het tot n opname kwam. 
Omdat men er alles aan doet  om een opname te vermijden .  Dat is niet perse om redenen in het belang  van de cliënt, maar procedure gedoe en financiën.   In mijn geval had het echt wel wat eerder gemogen allemaal. 

Dus zo liep het toen bij mij.

Liefs, Mabel

Hoi Alais,

Wat ontzettens rot dat je je zo voelt, ik weet het leven is dan echt totaal hel. 

Bij mij ging het zo tot de opname:
Eerst moest 6 weken IHT begeleiding ingezet. Ik kreeg 2 x pw een huisbezoek en n telefoontje n het weekend. Ik kon 2 middagen n creatief programna volgen , waar ik me dan totaal uitgeput heen en terug sleepte. Iets met krassen en  kleurplaten . Het zette geen zoden aan de dijk allemaal, het hielp totaal niet. Daarvoor ook nog 3 weken bij ouders van n vriendin in huis gezeten. Toen ik niet opknapte was het daar ook onhoudbaar, terug gevlucht naar eigen huis. 
Uiteindelijk besloot de psychiater dan tot n opname, het duurde v an af  toen nog 2 weken.
Na n week of 4 denk ik begon ik daar wat op te knappen. 

Ik denk vanaf het moment dat de angst er in sloeg heeft het een maand of 4 /5 geduurd tot het tot n opname kwam. 
Omdat men er alles aan doet  om een opname te vermijden .  Dat is niet perse om redenen in het belang  van de cliënt, maar procedure gedoe en financiën.   In mijn geval had het echt wel wat eerder gemogen allemaal. 

Dus zo liep het toen bij mij.

Liefs, Mabel

Hi Mabel,

Een hel inderdaad. Jij moest dus ook heel lang wachten. Het is godgeklaagd dat iemand in zo hoge nood zo lang aan zijn/haar lot wordt overgelaten. En die contactmomentjes met de crisisdienst maken het er niet beter op inderdaad. Heb net zo'n momentje gemist omdat ik per ongeluk mijn telefoon op stil had gezet. Benieuwd wat ze dan doen.
Bij mijn eerste bezoek aan de crisisdienst zo'n 2 weken terug zeiden ze: we weten uit ervaring dat herstel beter gaat vanuit de thuissituatie. Misschien is dat zo als je niet alleen bent en lieve, geduldige  mensen om je heen hebt. Dat vragen ze niet eens. Het draait allemaal om geld. Als je dat hebt, kan alles.
Liefs,
Alais

Hi Mabel,

Een hel inderdaad. Jij moest dus ook heel lang wachten. Het is godgeklaagd dat iemand in zo hoge nood zo lang aan zijn/haar lot wordt overgelaten. En die contactmomentjes met de crisisdienst maken het er niet beter op inderdaad. Heb net zo'n momentje gemist omdat ik per ongeluk mijn telefoon op stil had gezet. Benieuwd wat ze dan doen.
Bij mijn eerste bezoek aan de crisisdienst zo'n 2 weken terug zeiden ze: we weten uit ervaring dat herstel beter gaat vanuit de thuissituatie. Misschien is dat zo als je niet alleen bent en lieve, geduldige  mensen om je heen hebt. Dat vragen ze niet eens. Het draait allemaal om geld. Als je dat hebt, kan alles.
Liefs,
Alais

Jezus dat is wel erg dat ze niet naar thuissituatie vragen. Anderzijds moet je zelf natuurlijk ook bezwarende dingen uit jezelf noemen he. Dat mis ik wel in je topic. Als je een contactmoment mist dan bel je toch zelf even ? Al is t maar om door te geven sorry stond op trilstand. Je kan niet verwachten dat ze gelijk komen kijken dan. Het is om goed te werken een samenwerking denk ik, ook van onze kant in je eigen belang toch?
Of zie je dat heel anders?

Jezus dat is wel erg dat ze niet naar thuissituatie vragen. Anderzijds moet je zelf natuurlijk ook bezwarende dingen uit jezelf noemen he. Dat mis ik wel in je topic. Als je een contactmoment mist dan bel je toch zelf even ? Al is t maar om door te geven sorry stond op trilstand. Je kan niet verwachten dat ze gelijk komen kijken dan. Het is om goed te werken een samenwerking denk ik, ook van onze kant in je eigen belang toch?
Of zie je dat heel anders?

Je hebt gelijk, ik heb gebeld en het bleek dat het contactmoment bij hen verkeerd was genoteerd. Het was niet half 2 maar 4 uur, dus dat komt goed. En ik weet dat ik altijd te hoog gespannen verwachtingen heb, dat is een van mijn eigenschappen die aan de depressie hebben bijgedragen. Het is lastig om niet steeds in die valkuil te vallen.