Hoi Alais,

Onbegrijpelijk dat ze niet naar je thuissituatie vragen, als ze beweren dat herstel thuis sneller gaat.  Ik begrijp het ook niet. 
Tja, lieve en geduldige mensen ,  ik denk dat je zorg en opvang alleen kan verwachten van ouders of mischien partner. Voor mij was beide geen optie. 
Hoewel met de beste bedoelingen , was het me duidelijk dat mensen om me heen zich zeer onbehaaglijk voelden met mijn toestand en met zichtbare opluchting  de deur weer uitgingen naar hun eigen huis.  Maar ik kon nergens heen en stikte van de angst. Al die bemoeienis leidde tot vreemde toestanden en en zijn ook rare dingen gezegd. Mensen gaan zich raar gedragen , streng doen, eisen dat  je gaat wandelen met hen , of  kunnen niet begrijpen dat je niet in staat bent om te reizen en gezellig te komen eten. Men is lief en geduldig omdat ze denken dat je wel eventjes opknapt en normaal gaat doen. Als dat niet snel lukt,  word t anders.
Denk dat iedereen wel opgelucht was dat ik werd opgenomen.  Ik zelf schoot er in ieder geval in eerste plaats mee op dat ik in huiselijke zin geen zorg over hoefde te dragen over mezelf, want dat kon ik al lang niet meer en  dat ik van die rare toestanden af was rond mij. Met het personeel daar had ik geen band of vriendschap en ik hoefde niet dankbaar te zijn voor wat aandacht . Ik had ook een immens schuldgevoel.  

Maar ik had liever ergens in veiligheid en onder bescherming van een 'nabij persoon ' uitgeziekt.  Dat bestaat helaas niet, vrees ik. 
Dus hou de opname optie open, ook al ligt ie niet binnen handbereik,  dan kan je uiteindelijk nog ergens terecht.

Liefs, Mabel

Hoi Alais,

Onbegrijpelijk dat ze niet naar je thuissituatie vragen, als ze beweren dat herstel thuis sneller gaat.  Ik begrijp het ook niet. 
Tja, lieve en geduldige mensen ,  ik denk dat je zorg en opvang alleen kan verwachten van ouders of mischien partner. Voor mij was beide geen optie. 
Hoewel met de beste bedoelingen , was het me duidelijk dat mensen om me heen zich zeer onbehaaglijk voelden met mijn toestand en met zichtbare opluchting  de deur weer uitgingen naar hun eigen huis.  Maar ik kon nergens heen en stikte van de angst. Al die bemoeienis leidde tot vreemde toestanden en en zijn ook rare dingen gezegd. Mensen gaan zich raar gedragen , streng doen, eisen dat  je gaat wandelen met hen , of  kunnen niet begrijpen dat je niet in staat bent om te reizen en gezellig te komen eten. Men is lief en geduldig omdat ze denken dat je wel eventjes opknapt en normaal gaat doen. Als dat niet snel lukt,  word t anders.
Denk dat iedereen wel opgelucht was dat ik werd opgenomen.  Ik zelf schoot er in ieder geval in eerste plaats mee op dat ik in huiselijke zin geen zorg over hoefde te dragen over mezelf, want dat kon ik al lang niet meer en  dat ik van die rare toestanden af was rond mij. Met het personeel daar had ik geen band of vriendschap en ik hoefde niet dankbaar te zijn voor wat aandacht . Ik had ook een immens schuldgevoel.  

Maar ik had liever ergens in veiligheid en onder bescherming van een 'nabij persoon ' uitgeziekt.  Dat bestaat helaas niet, vrees ik. 
Dus hou de opname optie open, ook al ligt ie niet binnen handbereik,  dan kan je uiteindelijk nog ergens terecht.

Liefs, Mabel

Hoi Mabel,

Je beschrijft precies zoals ik het ook ervaar. Ik sta er ook alleen voor. Heb wel mensen om me heen, maar die hebben hun eigen dringende problemen, zeker nu. Ik wil het niet nog erger maken met zorgen over mij. Sommigen heb het opgegeven. Ik probeer het te begrijpen maar het doet wel pijn. Ik herken ook dat enorme schuldgevoel. Alsof ik het zelf heb veroorzaakt en daardoor het mezelf en iedereen om me heen moeilijk maak. Misschien is dat zo, ik weet het niet.

Ik hou de optie van opname zeker open maar vrees dat dit nog lang gaat duren.

Lieve groet,
Alais

Hoi Mabel,

Je beschrijft precies zoals ik het ook ervaar. Ik sta er ook alleen voor. Heb wel mensen om me heen, maar die hebben hun eigen dringende problemen, zeker nu. Ik wil het niet nog erger maken met zorgen over mij. Sommigen heb het opgegeven. Ik probeer het te begrijpen maar het doet wel pijn. Ik herken ook dat enorme schuldgevoel. Alsof ik het zelf heb veroorzaakt en daardoor het mezelf en iedereen om me heen moeilijk maak. Misschien is dat zo, ik weet het niet.

Ik hou de optie van opname zeker open maar vrees dat dit nog lang gaat duren.

Lieve groet,
Alais

Ik reageer hier even op als niet-depressieveling. Als mijn partner erg diep zat vond ik het op een gegeven moment (lees: na enkele maanden) ook altijd moeilijk om nog "normaal" te blijven doen. Het voelde vaak alsof ik tegen een muur praatte. Ik probeerde altijd open vragen te stellen waar hij een echt antwoord op moest geven. Anders kreeg je alleen "ja" of "nee" als antwoord. Achteraf begreep ik wel dat alleen "er zijn" vaak al voldoende was. Maar als hij zich goed voelde, was hij de hele dag aan het kletsen, dus dat was een groot contrast. Vaak zocht hij op die momenten ook geen toenadering, of sloot hij zich af. Als hij dat deed, liet ik hem met rust. Dat leek me toch het beste op zo'n moment. Hij zei dan ook "hier moet ik even zelf doorheen". Een concrete vraag aan jullie: waar heb je behoefte aan? En weten de mensen in jouw omgeving dat ook?

Ik reageer hier even op als niet-depressieveling. Als mijn partner erg diep zat vond ik het op een gegeven moment (lees: na enkele maanden) ook altijd moeilijk om nog "normaal" te blijven doen. Het voelde vaak alsof ik tegen een muur praatte. Ik probeerde altijd open vragen te stellen waar hij een echt antwoord op moest geven. Anders kreeg je alleen "ja" of "nee" als antwoord. Achteraf begreep ik wel dat alleen "er zijn" vaak al voldoende was. Maar als hij zich goed voelde, was hij de hele dag aan het kletsen, dus dat was een groot contrast. Vaak zocht hij op die momenten ook geen toenadering, of sloot hij zich af. Als hij dat deed, liet ik hem met rust. Dat leek me toch het beste op zo'n moment. Hij zei dan ook "hier moet ik even zelf doorheen". Een concrete vraag aan jullie: waar heb je behoefte aan? En weten de mensen in jouw omgeving dat ook?

Ik heb een relatie gehad en had toen ook al last van depressies. Hij zei altijd: count your blessings. Natuurlijk was ik me bewust van mijn zegeningen, maar die werden (en worden) zwaar overschaduwd door de depressie en geven geen vreugde. Inmiddels ben ik al weer lang alleen. Je vraagt waar we behoefte aan hebben. Ik kan alleen voor mezelf spreken. Van mijn omgeving hoop ik dat ze het in ieder geval niet ontkennen of bagatelliseren. Een aantal doet dat en die nemen afstand, dat is pijnlijk. Wat niet helpt is mij onder druk zetten om dingen te doen die ik niet kan opbrengen, ondanks dat ik met mijn verstand wel weet dat het beter voor me is. De depressie lijkt de regie te hebben overgenomen en bepaalt voor mij wat goed voor me is. En dat is het niet. Soms ben ik sterker dan de depressie en lukt het een tijdje om weer 'in control' te zijn, maar dat is altijd tijdelijk. Contact houden is belangrijk, en dat doe ik ook, maar ik verwacht niet dat die ander mijn depressie kan oplossen. Gewoon een babbeltje, bij voorkeur niet over de depressie. Niet omdat ik er niet over wil praten, maar om de ander niet te veel te belasten. Zo'n babbeltje houdt me ook in contact met de "gewone" wereld (voor zover die nu nog gewoon is). Ik heb niemand met zoveel woorden gezegd waar ik behoefte aan heb, dat heeft zich per persoon zo'n beetje ontwikkeld. Het hangt van de soort relatie af, denk ik. Mensen vragen wel eens: wat kan ik voor je doen? Dan zeg ik: contact houden.