De avond brengt ongemak, elke keer weer. Wanneer het duister zich om me heen sluit, en alleen de kleine wereld binnen het huis nog over blijft.

Starend, denkend, niet wetend wat te doen, ben ik afgeleid door elke simpele gedachte. En daarvan zijn er veel. Soms ga ik een eindje rijden, om het hoofd te legen. Het lijkt dan een bezoekje aan een vreemde wereld. Een wereld die niet van mij is, waar ik niet bij hoor.  Het brengt wat verlichting om te zien dat al die mensen daar zijn. Al is het maar een brandend licht achter een raam. Dan ervaar ik toch nog een beetje verbondenheid. Maar dat is maar tijdelijk. Het besef dat ik uiteindelijk, binnen mijn huis, weer die leegte ga ervaren, blijft altijd aanwezig.

De avond is ongemak. Mijn huis voelt niet als thuis. Continue verlang ik naar een thuis, een plek waar ik in de avond graag wil zijn. Het verlangen zelf maakt me onrustig, maar hoe stop je met verlangen? Wanneer het leven om me heen stil valt en iedereen tot rust komt, dan begint bij mij het hoofd te zoemen. Ontdaan van elke vorm van rust. Soms werkt een boek om me af te leiden, soms een glaasje whiskey. Nooit werkt iets lang. Dan zoek ik buiten weer op, om me niet opgesloten te voelen in mijn eigen kleine belevingswereld.

Ik heb er lang mee kunnen dealen, in meer of mindere mate. Maar mijn vuur raakt uitgeblust. De moed is op. Moedeloosheid neemt over. Gaat dit ooit weg? Ga ik ooit weer deel uitmaken van de wereld om me heen?

 
What humans define as sane is a narrow range of behaviors. Most states of consciousness are insane. Don't be too hard on yourself!

De avond brengt ongemak, elke keer weer. Wanneer het duister zich om me heen sluit, en alleen de kleine wereld binnen het huis nog over blijft.

Starend, denkend, niet wetend wat te doen, ben ik afgeleid door elke simpele gedachte. En daarvan zijn er veel. Soms ga ik een eindje rijden, om het hoofd te legen. Het lijkt dan een bezoekje aan een vreemde wereld. Een wereld die niet van mij is, waar ik niet bij hoor.  Het brengt wat verlichting om te zien dat al die mensen daar zijn. Al is het maar een brandend licht achter een raam. Dan ervaar ik toch nog een beetje verbondenheid. Maar dat is maar tijdelijk. Het besef dat ik uiteindelijk, binnen mijn huis, weer die leegte ga ervaren, blijft altijd aanwezig.

De avond is ongemak. Mijn huis voelt niet als thuis. Continue verlang ik naar een thuis, een plek waar ik in de avond graag wil zijn. Het verlangen zelf maakt me onrustig, maar hoe stop je met verlangen? Wanneer het leven om me heen stil valt en iedereen tot rust komt, dan begint bij mij het hoofd te zoemen. Ontdaan van elke vorm van rust. Soms werkt een boek om me af te leiden, soms een glaasje whiskey. Nooit werkt iets lang. Dan zoek ik buiten weer op, om me niet opgesloten te voelen in mijn eigen kleine belevingswereld.

Ik heb er lang mee kunnen dealen, in meer of mindere mate. Maar mijn vuur raakt uitgeblust. De moed is op. Moedeloosheid neemt over. Gaat dit ooit weg? Ga ik ooit weer deel uitmaken van de wereld om me heen?

Jammer kaji om te horen dat het zo met je gaat.
Probeer de situatie te accepteren zoals  hij nu is.... vecht er niet tegen.
Je doet je best om de situatie te veranderen...verlang niet teveel van jezelf.
Probeer in te zien dat niet de situatie maar de gedachten het gevoel van moedeloosheid geven.
Het zijn maar gedachten, probeer ze te negeren.

Succes Kaji

Hee Kaji,
Naar voor je dat de avond je niet altijd, of vaak, geen rust brengt. Ik herken wel het voelen, er niet (meer) bij te horen, ja. Daarom grijp ik wel kansen aan een praatje te maken met bekenden of onbekenden, dat kan ik doen op routine, en is soms verrassend leuk. Dat zijn lichtpuntjes. Gewoon een praatje over wat er om ons heen te horen, zien ruiken of voelen is. Soms verdiept zich zo iets een beetje soms niet, geeft niks, is toch even verbinding. Gewoon in een koffietentje of bieb of zo. Dat zijn wel dingen die me helpen. 
En ik heb nog wel een vrouw thuis, maar ook in een tweezaamheid kan je dus soms alleen voelen. Het is belangrijk om goed gezelschap voor jezelf te zijn weet ik van voorheen. Pas daarna kan je goed met een ander door de bocht. Jij bent de laatste tijd altijd alleen thuis en dat is niet jouw voorkeur of keuze he, lijkt me inderdaad knap lastig en ik snap heel goed dat je er dan op uit gaat. Dat deed ik ook vroeger toen ik nog in een woongroep woonde. Was er niemand, dan ging ik weer weg! Nu heb ik ook wel dat ik het comfortabel vindt soms om een paar dagen alleen te zijn, mijn eigen gang gaan. 
Goed dat je dit hier deelt, er zijn veel mensen die daarmee moeten uitkomen denk ik. Ik zie dat gevoel van er niet meer bij te horen steeds meer als een aanwijzing dat ik het anders moet gaan doen, het is een rouwproces voor mij. Tijd voor verandering. Dat begint met heel erg kleine stapjes uitproberen.

hoi Kaji,

de avond brengt zeker ongemak, dat ervaar ik net zo, alleen dan in een huis met zes. Na het eten willen ze nog aandacht, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik zou het liefst vluchten, maar dat kan ik niet maken. Dat vluchten doe ik nu door naar het forum te komen, maar ik weet niet of dat een blijvende oplossing is. Ik weet ook niet of dat een gezonde oplossing is, maar het helpt me nu een beetje. Vooral ook door posts van anderen waarin ik dingen herken, zoals nu die van jou, dan voel ik me net een beetje minder alleen. Ik hoop dat het opschrijven van deze gevoelens ook iets voor jou doet en dat je iets hebt aan de reacties.

groet,
Run

hoi Kaji,

de avond brengt zeker ongemak, dat ervaar ik net zo, alleen dan in een huis met zes. Na het eten willen ze nog aandacht, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik zou het liefst vluchten, maar dat kan ik niet maken. Dat vluchten doe ik nu door naar het forum te komen, maar ik weet niet of dat een blijvende oplossing is. Ik weet ook niet of dat een gezonde oplossing is, maar het helpt me nu een beetje. Vooral ook door posts van anderen waarin ik dingen herken, zoals nu die van jou, dan voel ik me net een beetje minder alleen. Ik hoop dat het opschrijven van deze gevoelens ook iets voor jou doet en dat je iets hebt aan de reacties.

groet,
Run

Dag Run

Ik ben Het Even kwijt, heb jij vijf kinderen In Huis? Welke Leeftijds? Pas ontdekte ik weer de kracht van voor lezen. Heerlijk vinden kinderen dat en het bepaalt de sfeer (kaartje er bij?) en nereids voor op bed. Of zijn ze al Groter? Nou Het valt te proberen he als er ook Grote een tussen zitten. Zo iets als licht dimmed en kaarjes is een toverachtige Ingreep die sfeerbepalend is geen moeite kost en rust brengt. Al is het maar in een kamer waar aandachtzoekers jou dan op kunnen zoeken
Voorbeeldgedrag als lezen wil nog wel eens gevolgd worden door kinderen en is voor jou  ook een soort vluchtmogelijkheid misschien
Ik roep maar wat

Dag Run

Ik ben Het Even kwijt, heb jij vijf kinderen In Huis? Welke Leeftijds? Pas ontdekte ik weer de kracht van voor lezen. Heerlijk vinden kinderen dat en het bepaalt de sfeer (kaartje er bij?) en nereids voor op bed. Of zijn ze al Groter? Nou Het valt te proberen he als er ook Grote een tussen zitten. Zo iets als licht dimmed en kaarjes is een toverachtige Ingreep die sfeerbepalend is geen moeite kost en rust brengt. Al is het maar in een kamer waar aandachtzoekers jou dan op kunnen zoeken
Voorbeeldgedrag als lezen wil nog wel eens gevolgd worden door kinderen en is voor jou  ook een soort vluchtmogelijkheid misschien
Ik roep maar wat

hoi Dipjes,

Ik heb vier kinderen en een man. de kinderen zijn 11, 15, 17 en 19 en wensen niet meer voorgelezen te worden (ik heb het even nagevraagd) Zelf lezen in de avond lukt me niet, omdat de tv ook aanstaat en er steeds iets gezegd wordt door dees of geen, daar heb ik de concentratie niet voor. Ik vraag me af hoe anderen dat doen, als ze eigenlijk moe zijn, maar er nog dingen van ze gevraagd wordt.

groet,
Run

Ja een ruimte voor jezelf zou dan mooi zijn he, slaapkamer of zo? Dan kunnen ze een voor een bij je komen als ze even bij je willen zijn maar dan bepaal jij de voorwaarden (een voor een, rustig licht en geluid etc, kortom jouw sfeer waar de ander te gast is. Allemaal op een kluitje in de huiskamer geeft kennelijk onrust waar mogelijk niemand wat aan heeft. Gewoon uitproberen wat werkt kan misschien wel?
Dat er dingen van je gevraagd worden wil nog niet zeggen dat je niet mag bepalen hoe dat gebeurt toch? Je voelt je verantwoordelijk als ouder dat begrijp ik. Je wilt je niet afsluiten voor je kinderen en man. Maar je mag denk ik best inrichten hoe jij he thebben wilt, wat jij nodig hebt. Een eigen plek is belangrijk en kan ook een rustplekje zijn voor anderen als ze zich aan jouw plekregels houden. Mijn vrouw heeft een tuinhuisje bijvoorbeeld, waar ik alleen kom als ze me uitnodigt.Er heerst rust, geen tv of radio nix, lezen. Lekker hoor. De spelregels moeten wel duidelijk gehandhaafd worden, dus komen er twee, dan moet er even een wachten tot je vrij bent etc. Het is maar een idee, maar ik bedoel je kan zelf mogelijk iets organiseren dat je beter past dan een duiventil huiskamer aan het eind van de da als je moe bent.
Of ze het snappen is niet zo belangrijk, maar ze moeten het wel respecteren

Hoi kaji ,

Zo ziet dat het bij iedereen anders is en dat gaf dipjes van de week ook bij mij verhaald aan . Bij de ene is het de dag waar ze redelijk door kunnen komen en anderen zoals ik kom in de avond wat mee tot rust en weer een beetje stemming kan voelen .

Op momenten dat je je niet best voelt voel je sfeer die eigenlijk helemaal niet de sfeer is die je hoort te voelen op de plek waar je bent of wat je doet. En dat maakt ons angstig . Maar dipjes gaf mij zelf aan dat je eigenlijk moet kijken hoe je ervoor stond de periode dat het begon . En toen kwam ik er eigenlijk achter dat dat de ergste periode was dus dat ik heeeeel langzaam toch een beetje omhoog aan het klimmen ben . En ja t duurt voor ons alleen veel te lang en t lijkt of een dag een week duurt soms . Maar we blijven doorvechten dus jij ook !! We zijn er hier voor elkaar om elkaar te steunen !!

Sterkte

Gr
Rob

Mooi Kaji dat je het verschil ziet als je achterom kijkt, het gaat zo langzaam dat je het soms bijna niet merkt, net als wandelen, je kluunt maar door en ineens denk je hee, toch een heel stukje afelegd weer als je over je schouder kijkt, ben blij voor je!

hoi Dipjes,

Ik heb vier kinderen en een man. de kinderen zijn 11, 15, 17 en 19 en wensen niet meer voorgelezen te worden (ik heb het even nagevraagd) Zelf lezen in de avond lukt me niet, omdat de tv ook aanstaat en er steeds iets gezegd wordt door dees of geen, daar heb ik de concentratie niet voor. Ik vraag me af hoe anderen dat doen, als ze eigenlijk moe zijn, maar er nog dingen van ze gevraagd wordt.

groet,
Run

Hoi Run, ik heb zelf ook 4 kinderen, en weet dus hoe het kan gaan. En dan heb ik geen depressie.. Zou je af kunnen spreken dat je bijvoorbeeld tussen 19 en 20 uur (of een half uurtje, net wat je nodig hebt) niet gestoord wil worden. Misschien kun je dan ergens apart gaan zitten, of met een koptelefoon op muziek of een vertelboek luisteren, of tv kijken? Geen idee of dat met jouw kinderen werkt natuurlijk