Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Dagboek Jamison


#1

Mijn therapeut zou graag zien dat ik schrijven ga gebruiken om " uit mijn hoofd" te komen. Een echt duidelijke opdracht heb ik niet en dus ben ik nog wat zoekende. Ik houd geregeld een soort van dagboek bij om meer (in)zicht te krijgen op emoties, gevoelens, gebeurtenissen, triggers, you name it, en ik zou parten ervan met jullie willen gaan delen, in de hoop op reacties en wellicht herkenning. Het voelt nog een beetje ongemakkelijk, maar wellicht vind ik de uitdaging en lukt het me inderdaad om van me af te schrijven. 
Onderstaand stukje schreef ik afgelopen dagen naar aanleiding van de vraag of ik mijn partner zou vertellen over de meest donkere kant van mijn depressie. 

"Natuurlijk wil ik K niet buitensluiten. Maar gevoelsmatig kan ik niet vertellen hoe diep de slangenkuil is waarin gevallen ben. Die pikzwarte momenten zijn een deel van mij; mijn kwetsbaarheden, mijn zwaktebod, mijn falen. Daar mag niemand komen, ik mag er zelfs niet eens zijn. Ik hoor sterk te zijn, alles aan te kunnen, schouders naar achter en borst naar voren. Maar als je zo diep wegzakt ben je mislukt en voelt alles verloren. Bij een ander is het anders, dan wil je de hand reiken, er voor de ander zijn terwijl je weet dat het wellicht niet voldoende is. Herstel vooral uit de ander zelf moet komen. Maar hoe reik je jezelf de hand, in dat eenzame momentum boven een poel van duistere gedachten? De poel des doods zuigt aan je, trekt je dieper en dieper het moeras in. Dagen volgen elkaar op als dominostenen in een wankele rij. Iedere avond bij het ingaan van de schemer ben je blij dat je nog overeind staat. Een nanoseconde is voldoende om je te doen vallen."
Antwoord

#2

Mooi verwoord Jamison!
Antwoord

#3

Vorige week zag ik op Instagram ineens een tentoonstelling voorbij komen waar ik graag naar toe zou willen. Ik werd spontaan enthousiast en kon haast niet wachten. Totdat de angst me overdonderde en de twijfel toesloeg. Aanvankelijk kon mijn partner niet mee en besloot ik alleen te gaan, maar de afschrik greep me bij de keel. Heel even leek het erop dat er toch een gewillig slachtoffer was dat zich opofferde om mee te gaan maar die haakt omwille van gezondheidsredenen af. 
Daarop besloot ik het museumbezoek aan me voorbij te laten gaan. Ik ben een meester in mezelf dingen ontnemen, sec omdat zelfdestructie de makkelijkste coping is. Mijn Project IK, dat anderhalve week geleden ingezet is, laat dat echter niet meer toe. Constructie en place destructie, dat is het devies. Dus vanochtend alle moed bij elkaar geraapt en een ticket gekocht. Vanmiddag moet ik eraan geloven, voor het eerst sinds lange tijd weer een cultureel uitje, en nog in mijn eentje ook. Doubt doubt doubt.... mijn hoofd zoekt naarstig naar voor de hand liggende excuses. Herkennen jullie dat?
Antwoord

#4

Ja herkenbaar ,

In eerst plaats vind ik het fijn dat ik bespeur ergens zin in te hebben, de gedachte . Meestal blijft het erbij. Ik heb meestal geen zin in de uitvoering , zie overal beren op de weg ,  allemaal maar gedoe,  gereis , geregel , en ook wel vaak achteraf gedacht, is het t hele gedoe nou waard geweest. Maar ook, dat ik me voor niets zo druk heb gemaakt ondat het enorm meeviel . 
Ik heb vooral last van mn weerstand en weerzin, en helaas , dat overkomt me telkens weer.

Groet!
Antwoord

#5

Eerst nog over je eerste post: Wat mooi geschreven! 

Je tweede post, ik vind het wel positief dat je ergens zo enthousiast van wordt. Als dat bij mij zo is, dan is dat toch een teken dat er weer lichtpuntjes komen. Met iemand samen is wel makkelijker, maar als dat niet lukt, kun je toch alleen proberen. Misschien valt het mee en dan ben je blij dat je gegaan bent.
Antwoord

#6

(21-11-2021, 23:46)Feline schreef: Eerst nog over je eerste post: Wat mooi geschreven! 

Je tweede post, ik vind het wel positief dat je ergens zo enthousiast van wordt. Als dat bij mij zo is, dan is dat toch een teken dat er weer lichtpuntjes komen. Met iemand samen is wel makkelijker, maar als dat niet lukt, kun je toch alleen proberen. Misschien valt het mee en dan ben je blij dat je gegaan bent.

Dank je wel  Blush

Uiteindelijk was het een fijn bezoek aan het museum. Eenmaal binnen had ik nergens last van. Behalve van vermoeidheid, want het kostte me best wat inspanning om alle schilderijen, tekeningen en foto's aandachtig te bekijken. Dat is nog altijd wat veel input, dus ik moest geregeld gaan zitten. Het is een kleine opsteker, want nu heb ik weer iets om me aan vast te houden en dit eventueel uit te breiden met een ander museumbezoek. 

Een tweede lichtpuntje op dit moment is dat ik 16 dagen niet gedronken heb en ik goed aan de slag ben gegaan met opdrachten vanuit therapie. Voor de rest slinger ik van somberheid naar hypomanie. Pfffff........
Antwoord

#7

Wow proficiat met je 16 dagen niet drinken! En zo 'onverdoofd' op museumbezoek, een hele prestatie! Leuk om te lezen dat je er kennelijk wel van genoten hebt. 

Mijn ervaring is dat je je ook compleet verloren kunt voelen zo ver van huis in je eentje tussen de schilderijen. Maar kennelijk voelde het voor jou niet zo :-)
Antwoord

#8

Klinkt goed Jamison! 

Nou ja, je geslinger lijkt me niet zo fijn dan...
Antwoord

#9

(24-11-2021, 23:20)Feline schreef: Wow proficiat met je 16 dagen niet drinken! En zo 'onverdoofd' op museumbezoek, een hele prestatie! Leuk om te lezen dat je er kennelijk wel van genoten hebt. 

Mijn ervaring is dat je je ook compleet verloren kunt voelen zo ver van huis in je eentje tussen de schilderijen. Maar kennelijk voelde het voor jou niet zo :-)

Nee tussen de schilderijen niet, maar tussen de mensen was een beklemmender gevoel. Wildvreemden maar op een rare manier toch bedreigend. Alsof er continu iemand achter je loopt, dicht op je hielen, in de kom van je rug en licht tegen je schouders aan gebogen. Wanneer je omdraait zie je enkel onschuld. 
Sowieso zie ik de laatste tijd dingen die er niet zijn. Mijn psychiater noemt het vervormingen. Ik vind het lichte hallucinaties. Anyway, ja er was gevoel bij de kunst en dat deed me wel deugd. 

Nog steeds "sober" overigens.
Antwoord

#10

Hoe gaat het nu?

Hou je het nog steeds vol met niet drinken? Knap dat je dat kan/lukt.
Vele mensen hebben daar heel veel moeite mee stoppen met drank.

Groet, Jupiter

Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,012 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,700 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 417 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 857 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,302 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)