Wanhopig belde ik vanmiddag de crisisdienst. Tegen beter weten in. Voorheen hebben die ook niets voor me kunnen betekenen, maar je moet wat. De persoon die ik sprak zei, ik bel binnen 5 minuten terug. Ik dacht dat hij iets ging regelen (geen idee wat). Na een kwartier heb ik weer gebeld. Een automatisch bericht zei dat ik belde met een nummer zonder voicemail, het contact zou worden verbroken. En zo geschiedde.

Uiteindelijk toch nog contact gehad, excuses voor het niet terugbellen, het was extreem druk. Had er niets aan, zoek afleiding was de boodschap.

Wat zijn jullie ervaringen met het bellen van een crisisdienst?

Groet,
Alais

Eerlijk gezegd, 

Ik heb er geloof nog nooit iets echt positiefs over gehoord . Van lotgenoten niet  en zelf heb ik er ook geen positieve ervaring mee .

Ik ken het van vroeger dat ik ze ging bellen ivm de wantoestanden rond  mn broers in mn ouderlijk huis destijds. 
Ik belde ze om de 10 minuten, net zo lang tot er actie kwam,  ivm het afschepen. 
En dan kwamen ze langs eindelijk, , luisterden het verhaal aan en gingen weer . 
(Mischien hielp het destijds wel ter bevordering van een opname ,  kan me dat niet goed meer herinneren. )
Herinner me vooral het gevoel van teleurstelling en wanhoop , en dat was dan "de hulp van buitenaf' . 

Vond die ervaringen van destijds zo compleet waardeloos dat ik eigenlijk nooit heb overwogen ze voor mezelf te bellen .

Hoe gaat het nu met je ? Heb je jezelf enigzinds kunnen kalmeren? 

Liefs van Mabel

Dank je Mabel, afschepen is ook mijn ervaring. Het lijkt erop dat het kalf eerst verdronken moet zijn alvorens men de put dempt. Gekalmeerd ben ik niet, wel verdoofd, weet het anders ook niet. Heb net weer de crisisdienst gebeld, niet met enige verwachting van hulp, maar misschien helpt het om de urgentie te benadrukken omdat het in het dossier komt. Advies van de crisisdienst: afwachten.

Lieve groet,
Alais