Ik weet het allemaal echt niet meer... Alles wordt steeds maar erger... Ik weet niet of ik het nog lang volhou... 

Ik heb mezelf ook weer gesneden, maar schaam me te erg om weer naar het ziekenhuis te gaan. Dus los het maar zelf op. 

Heb eigenlijk al best veel brieven geschreven, heb pillen hier... Ik wil het ergens ook niet. Maar zo doorgaan gaat niet meer. En er kan niks gedaan worden... 

Weet eigenlijk verder ook niks meer te zeggen... Mijn energie is op...

Uiteindelijk toch de huisartsenpost gebeld. Nu weet een aantal hechtingen in mijn arm... Vind het eigenlijk zo bijzonder dat er niet wordt gevraagd waarom, of je hulp nodig hebt enz. Ze vragen hoe je het gedaan hebt, hechten het, en sturen je gewoon weer naar huis... 

Ik wil zo graag even met iemand praten... Maar kan niemand bereiken... Sta er toch een beetje alleen voor.

Vandaag was mijn dag wel weer even wat fijner, ben lekker bij de paarden geweest. En een middagje wat rustiger aan gedaan. Mezelf niet meer verplicht iets te doen. Even wat rust even tijd om na te denken en weer dingen op een rijtje gezet. 

Ik mis best wel erg het contact met mensen... Kan eigenlijk met niemand echt praten. Al gaat het over wat leuks... Voel me gewoon heel alleen... Wil soms gewoon weer een keer leuke dingen kunnen delen met iemand. Nu blijf ik eigenlijk zo in het negatieve hangen. Omdat dat het enige is wat ik wel met mensen bespreek. 

Vind het gewoon fijn af en toe zo even wat op te schrijven. Anders hou ik echt alles voor mezelf.

Heftig hoor Eline. Wat zou je willen, qua hulp? Stel dat er geen wachtlijsten waren en dat alles mogelijk was.... wat zou je dan willen?

Ik kan me zo voorstellen dat een (tijdelijke) opname ergens met veel natuur ook fijn zou kunnen zijn. Waar je mensen hebt waar je mee kunt praten. Ik ben op het forum niet zo positief over mijn opname... maar het feit dat er s nachts mensen zaten waar je gewoon naar toe kon lopen om te praten, dat was heel fijn. Dat is ook dubbel...

Heb je wel eens overwogen 113 te bellen of met hun te chatten? Ik zag in een tv-programma hoe ze dat doen, heel kundig. Je hoeft ook niet je naam te zeggen en er wordt geen dossier gemaakt. Toen ze nog een forum hadden heb ik daar een tijd geschreven. Eigenlijk ging het toen meer over een vriendin die suicidaal was en waar ik advies voor zocht.

Heb je veel pijn, bij je wonden? Wel fijn dat het gehecht is maar idd raar dat er niets gevraagd wordt.

Heb je ook wel eens overwogen bij een kerk te kijken of daar een praatgroep is? Ik heb zelf veel aan gesprekken bij de kerk gehad afgelopen jaar. Ik hoefde er niet zwaar gelovig voor te zijn.

Heftig hoor Eline. Wat zou je willen, qua hulp? Stel dat er geen wachtlijsten waren en dat alles mogelijk was.... wat zou je dan willen?

Ik kan me zo voorstellen dat een (tijdelijke) opname ergens met veel natuur ook fijn zou kunnen zijn. Waar je mensen hebt waar je mee kunt praten. Ik ben op het forum niet zo positief over mijn opname... maar het feit dat er s nachts mensen zaten waar je gewoon naar toe kon lopen om te praten, dat was heel fijn. Dat is ook dubbel...

Heb je wel eens overwogen 113 te bellen of met hun te chatten? Ik zag in een tv-programma hoe ze dat doen, heel kundig. Je hoeft ook niet je naam te zeggen en er wordt geen dossier gemaakt. Toen ze nog een forum hadden heb ik daar een tijd geschreven. Eigenlijk ging het toen meer over een vriendin die suicidaal was en waar ik advies voor zocht.

Heb je veel pijn, bij je wonden? Wel fijn dat het gehecht is maar idd raar dat er niets gevraagd wordt.

Heb je ook wel eens overwogen bij een kerk te kijken of daar een praatgroep is? Ik heb zelf veel aan gesprekken bij de kerk gehad afgelopen jaar. Ik hoefde er niet zwaar gelovig voor te zijn.

Hey, 

Dankjewel voor je reactie! 
Ik wacht al sinds begin dit jaar op een opname, die waarschijnlijk vanaf begin volgendjaar kan. Maar is een opname van 1,5 jaar. Waar ze eerst behandelen om je beter te voelen. En dan krijg je hulp met goed je er mee om kan gaan. En een coach die de rest van mijn leven met me mee denkt of helpt, wanneer ik het maar wil. En ik heb al op die plek mogen kijken en eigenlijk lijkt me dat wel een hele fijne plek. Alles mag verder ook nog gewoon. Mag nog naar de paarden, mag gewoon een middagje weg. Dus eigenlijk is het een woonplaats met 24/7 begeleiding en hulp. 

Crisisopname ben ik ook niet heel positief over. De hulp snachts en alles was inderdaad fijn. Maar verder teveel druk en vond dat ze niet fijn met me om gingen. 

Met 113 heb ik wel contact gehad. Maar ik mag daar nog maar 1 keer per week komen, voor maar 15 min lang. En iemand van hun, heeft contact met mijn psycholoog. Dus voor mij is het niet meer echt anoniem, en in een kwartier kun je eigenlijk helemaal niks. Dus ik heb er niks aan. 

De wonden die gehecht zijn, vallen eigenlijk nog wel mee, ik heb een wond, waarvan mijn moeder het niet nodig vind om te laten hechten. Ze wou het eens zelf proberen. Die heb ik ook sinds vrijdag. Maar die doet heel veel pijn, en ik ben bang dat die niet helemaal goed geneest, blijft bloeden en gaat met de dag meer pijn doen... Maar ja, ik mag er niks aan laten doen van haar. 

Kerk heb ik nooit over nagedacht. Heb zelf wel heel veel (paar jaar geleden) bij Chris gechat. Ook een christelijke chat. Daar voelde ik me altijd heel fijn en gehoord. Dus opzich kan ik daar wel eens naar kijken.

Ik denk dat ik weer een beetje uit het diepte punt van de algelopen dagen kom. Voel me wel weer redelijk, gister ook wel. 

Als ik nu terug kijk naar wat ik allemaal heb gezegd voel ik me best stom. Nu denk ik vooral, waar sloeg het op... Maar goed, kan de tijd niet meer terug draaien. 

De laatste tijd merk ik steeds meer dat mensen niet echt met me willen praten, en als ik met mensen praat is het voor een paar dagen en dan ineens is het weer klaar... Denk dat ik maar moet accepteren dat mensen niet met me om willen gaan...

Fijn dat het weer wat beter gaat. Ik was gisteren laat thuis en vandaag veel weg, had hier niet meer gelezen. Ik reageer binnenkort weer.

Ik denk dat ik weer een beetje uit het diepte punt van de algelopen dagen kom. Voel me wel weer redelijk, gister ook wel. 

Als ik nu terug kijk naar wat ik allemaal heb gezegd voel ik me best stom. Nu denk ik vooral, waar sloeg het op... Maar goed, kan de tijd niet meer terug draaien. 

De laatste tijd merk ik steeds meer dat mensen niet echt met me willen praten, en als ik met mensen praat is het voor een paar dagen en dan ineens is het weer klaar... Denk dat ik maar moet accepteren dat mensen niet met me om willen gaan...

Neem aan dat je bedoelt wat je hier geschreven hebt, zal niet de eerste keer zijn dat je zulke gevoelens ervaart, dus prima dat je dat hier deelt.
Contact hier met mensen is soms moeilijk, de ene gaat er mee om door veel contact te houden de ander lukt dat amper of soms helemaal niet...is niks persoonlijks.
Fijn dat het weer wat beter met je gaat en mijn complimenten hoe je mensen hier ondersteunt.

Desireless.

Neem aan dat je bedoelt wat je hier geschreven hebt, zal niet de eerste keer zijn dat je zulke gevoelens ervaart, dus prima dat je dat hier deelt.
Contact hier met mensen is soms moeilijk, de ene gaat er mee om door veel contact te houden de ander lukt dat amper of soms helemaal niet...is niks persoonlijks.
Fijn dat het weer wat beter met je gaat en mijn complimenten hoe je mensen hier ondersteunt.

Desireless.

Dankjewel voor je reactie! 
Ik heb wel vaker zulke gevoelens en gedachten. Maar normaal hou ik alles voor mezelf, of vertel het misschien aan de psycholoog. Maar nooit zo op een forum. Dus dit was even nieuw voor mij. Dat ik het zo deelde, er reactie op kreeg en het terug kon lezen. Ergens vind ik het ook wel heel fijn om te doen. Maar achteraf voel ik me er schuldig over en heb ik het gevoel dat ik het voor mezelf had moeten houden.

Vind het zo lastig dat ik weinig contact heb, want eigenlijk is het enige wat me helpt als ik echt crisis heb, of me niet fijn voel; Praten... En dat kan nu bijna niet. En het praten kan ook over leuke dingen gaan... Als ik maar contact heb.  

En het ondersteunen hier, ik doe mijn best, weet soms alleen niet of ik wel het goede zeg, en of ik het niet erger maak voor mensen. Ben best wel onzeker... waarschijnlijk hoef ik dat allemaal niet te denken... maar toch doet mijn hoofd het wel. 

Had eigenlijk een uur geleden al willen slapen, maar het lukt me niet. Voel me weer heel alleen en kan op dit moment alleen daar over nadenken.

Dankjewel voor je reactie! 
Ik heb wel vaker zulke gevoelens en gedachten. Maar normaal hou ik alles voor mezelf, of vertel het misschien aan de psycholoog. Maar nooit zo op een forum. Dus dit was even nieuw voor mij. Dat ik het zo deelde, er reactie op kreeg en het terug kon lezen. Ergens vind ik het ook wel heel fijn om te doen. Maar achteraf voel ik me er schuldig over en heb ik het gevoel dat ik het voor mezelf had moeten houden.

Vind het zo lastig dat ik weinig contact heb, want eigenlijk is het enige wat me helpt als ik echt crisis heb, of me niet fijn voel; Praten... En dat kan nu bijna niet. En het praten kan ook over leuke dingen gaan... Als ik maar contact heb.  

En het ondersteunen hier, ik doe mijn best, weet soms alleen niet of ik wel het goede zeg, en of ik het niet erger maak voor mensen. Ben best wel onzeker... waarschijnlijk hoef ik dat allemaal niet te denken... maar toch doet mijn hoofd het wel. 

Had eigenlijk een uur geleden al willen slapen, maar het lukt me niet. Voel me weer heel alleen en kan op dit moment alleen daar over nadenken.

Heyy,

Ik herken het wel, ik vind het ook moeilijk om terug te lezen wat ik soms geschreven heb, maar als het opschrijven en openbaren aan anderen iets is wat je op dat moment kan helpen moet je dat zeker doen. Mij helpt het soms heel erg. 

Vervelend dat je weinig contact hebt. Je mag hier altijd contact zoeken en je weet ook dat je bij mij ook via privébericht altijd je verhaal kwijt mag hè. Snap dat dat anders is dan met iemand uit je omgeving praten, maar alle beetjes kunnen je misschien helpen.

En over het ondersteunen, mij heb je al erg geholpen! Je komt heel lief, zorgzaam en meedenkend over. Snap dat je dan nog steeds er onzeker over kan zijn, maar voor mij heb je het alleen maar beter gemaakt en zeker niet erger hoor!

Ik wens je het beste!

- Mau -