Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Contact verbroken


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-10-2018, 19:09 door Emilia4181.)

Dag iedereen

Ik heb me aangemeld op dit forum omdat ik raad zoek van mensen die meer ervaring hebben met deze kwestie dan mijn omgeving. Ik zal mijn situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen ook al is er in een paar maanden veel gebeurd. 

Enkele maanden geleden heb ik iemand nieuw leren kennen en vanaf onze eerste ontmoeting hadden we een klik. We babbelden iedere dag via sms en zagen elkaar twee tot drie keer in de week. Na een maand vertelde hij mij dat hij zich nog nooit zo snel zo comfortabel bij iemand had gevoeld en dat hij het gevoel had alles tegen mij te kunnen zeggen. Zo vertelde hij mij ook dat hij sinds zijn tienerjaren (meer dan 10 jaar geleden) met een depressie kampt. Tot dan had ik hier zelf nog niets van gemerkt, ik denk dat hij de eerste drie maanden gewoon in een heel 'goede' periode zat. 

Na drie maanden kwamen er toch symptomen aan de oppervlakte. Hij stelde steeds vaker onze dates uit, sliep hele dagen en stuurde ook minder. Enkele weken later laat hij mij weten via sms dat hij een jaar alleen wil zijn om aan zijn mentale gezondheid te werken. Hij vond het moeilijk om zowel een 'relatie' als zijn gezondheid te combineren. Ik respecteer zijn beslissing en laat hem duidelijk weten er voor hem te willen zijn als gewone vriendin. 

Nog geen twee weken later verandert hij terug van gedacht en excuseert hij zich voor zijn gedrag (via sms). Toegegeven, in die weken heeft hij kwetsende dingen gezegd omdat hij geen 'hulp' van mij wilde aanvaarden. Maar ik bleef wachten en geduldig zijn. Ik ben niet iemand die zomaar iemand uit haar leven bant. 

Toch duurt het twee weken voor we elkaar weer zien. Op een dag staat hij onverwacht voor mijn deur. Hij biedt oprecht zijn excuses aan voor de afgelopen twee maanden en zegt dat hij nu pas beseft dat hij deugd had van wat wij hadden samen. Na deze korte babbel vertrekt hij op weekend. Ik hoor heel het weekend niks van hem en wanneer ik enkele dagen later vraag of er iets aan de hand is, zegt hij dat onze laatste ontmoeting voor hem de perfecte manier was om alles te eindigen. 

Je kunt begrijpen dat ik voor de zoveelste keer enorm in de war was. Nog geen twee dagen eerder wilde hij terug naar wat we hadden. Ik zei tegen hem dat ik zijn beslissing accepteerde maar dat ik er toch eens over wilde praten. Zo gingen er weer twee weken voorbij waarin hij al mijn berichten negeerde of heel bot reageerde. Ik geef om hem, echt, maar hoe hij mij vorige week per sms heeft behandeld, gaat te ver. Nadat hij weer had afgezegd, heb ik alles via sms gezegd wat ik wilde zeggen. Op geen enkele manier was ik respectloos of grof. Ik kreeg enkel berichten terug zoals: "ik wil alleen zijn met mijn gedachten", "je moet me alleen laten", "ik wil je niet in mijn leven".

Ik voel me gekwetst, kwaad en droevig, alles tegelijkertijd. Maar vooral verward. Mijn vraag na deze lange uitleg is dus: is dit zijn depressie die praat? Of is hij gewoon een toxisch persoon die ik toch zo snel mogelijk moet vergeten? Ik heb al veel geduld gehad, en ben bereid om nog geduld te hebben als ik weet dat hij hier niet aan kan doen. Ik heb de afgelopen maanden genoeg laten zien dat ik zijn beslissingen accepteer, hem ruimte kan geven en geduld kan opbrengen. Dat ik gewoon een goeie vriendin kan zijn. Ik hoop niet op een relatie met hem, maar ik mis zijn vriendschap. Zelfs na alle kwestsende dingen, geef ik nog om hem en maak ik mij zorgen. Wat moet ik doen? (we hebben momenteel geen contact meer)

Sorry voor het lange verhaal (al blijft het nog steeds kort door de bocht), maar achtergrond is misschien wel belangrijk :-) Alvast bedankt!!
Antwoord

#2

Hoi Emilia4181,

Ik vind dat jij het goed gedaan hebt en ik zou me net zo voelen als jij. Toch zou ik hem laten gaan...een beetje raar en niet in te schatten gedrag vertoont hij wel. Dat je een vriendschap voor hem voelt is mogelijk. Maar hij heeft wel een gebruiksaanwijzing bij zich.

Sterkte ermee

Liefs Zip
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Zip :   • Emilia4181
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-09-2018, 17:34 door Positiva.)

Hoi, allereerst welkom op het forum! Ik schrijf hier als "partner van" en herken veel uit jouw verhaal. Gelukkig niet uit mijn eigen situatie, maar wel van anderen. Het komt vaak voor dat de partner afgestoten wordt. Ik ben natuurlijk geen psychiater, maar heb altijd het idee dat iemand met een depressie dat linkt aan de situatie waar hij/zij op dat moment in zit. Daar hoort de relatie met jou bij. Vervolgens stoten ze je af door je te kwetsen. Bovendien hebben ze het in de geestelijk zo moeilijk dat ze daar verder niets bij kunnen hebben. Ze hebben tijd nodig om zich helemaal op zichzelf te richten. Ook een gebrek aan eigenwaarde speelt vaak mee. Zoals "jij verdient beter als dit". En als laatste: het is zo'n complex probleem, dat ze vaak geen idee hebben wat er gebeurt, of wat er zou moeten gebeuren om het te veranderen. Het is niet te begrijpen. Hoe zou jij het dan kunnen begrijpen?
Ik snap dat jij je zorgen maakt. Eventueel zou je misschien contact kunnen zoeken met familie? Maar je kunt verder niets doen. Als je duidelijk hebt aangegeven dat je voor hem klaar staat, ligt de bal nu bij hem. Ik zou dus adviseren om je eigen leven weer op te pakken en de deur op een kier te laten staan. Mocht hij weer contact zoeken, dan zou ik zeggen dat je liever even wacht tot het weer goed met hem gaat. Een beetje afhouden dus, om jezelf te beschermen. Dus ook geen berichtjes sturen. Zal heel moeilijk zijn, maar ik zie dat als enige mogelijkheid helaas.
Hier kun je enkele soortgelijke verhalen vinden: https://www.depressie-forum.nl/Topic-Mij...depressief
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Positiva :   • Emilia4181, Misssunshine2
Antwoord

#4

Hii!,

Allereerst.. Ik leef zo met je/jullie mee. En ik zit ongeveer ook in dezelfde situatie. Ongeveer een maand geleden heb ik iemand leren kennen. Hij vroeg me mee op date en ik was gelijk al helemaal happy, want het leek mij een geweldig persoon. Al bij de eerste date hadden we echt een klik en chemie. Niet veel later volgden er meerdere dates en we hadden het echt leuk. We toonde echt liefde aan elkaar.. veel zoenen, knuffelen, hand vasthouden, etc. Hij vertelde over zijn depressie, maar omdat ik zelf last heb van een angststoornis kon ik goed met die gene praten. We waren elkaars "therapeut" we konden alles bij elkaar kwijt. Hij vond het heel fijn als hij zijn hart kon luchten bij mij. Opeens had hij slecht nieuws en zei hij dat hij niet meer wilde daten, omdat het te snel ging. (heeft een lange relatie achter de rug en is in de steek gelaten door zijn ex die ook nog is vreemdgegaan). De klap kwam alsnog wel hard aan, want ik had in die maand tijd wel gevoelens ontwikkelt.. toen ik weg ging van zijn huis in de avond vroeg hij mij of ik hem nog een appje wou sturen als ik thuis was.. echter heb ik dit niet gedaan, omdat ik te verdrietig was, mijn hoofd vol zat en ik al de hele maand tegenslagen had.. pas na 20 uur stuurde ik hem een bericht.. ik zei dat ik niet thuis was, dat het niet boeide... hem boeide het wel, maar ik gaf er geen antwoord op. Toen ging hij ook kortaf reageren.. ik heb dit even paar dagen laten bezinken en heb hem weer een bericht gestuurd met dat het me spijt en een uitleg gegeven waarom ik die avond niet had geappt.. hij antwoorde niet.. pas na een paar keer en dat ik hem berichten stuurde zei die dat die niet wilde daten omdat het te snel ging, maar ook omdat ik dus niet had geappt dat ik veilig thuis was aangekomen..Hij wilde liever ook geen vrienden meer zijn, vanwege dat we niet dezelfde hobbies, interesses of toekomstplannen hebben. Ik heb huilend zijn voicemail ingesproken, berichten gestuurd met uitleg en zelfs langs gegaan naar zijn huis.. maar dat hielp allemaal niet. toen kwam die avond de klap nog harder.. Hij wilde niet meer met me omgaan.. want mijn gedrag was niet goed.. ik sloeg door met mijn berichten.., maar ik bedoelde het alleen maar goed, omdat ik hem niet kwijt wilde.. paar dagen ervoor was die nog bang om mij als vriend te verliezen en in het bericht zei die dat hij nu al over dat stadium heen is.. dat ik hem schuldgevoelens aanpraat en manipulatief ben... het deed me allemaal zoveel pijn... ik moest hem niet meer bellen, langsgaan,of wat dan ook... hij wilde compleet alleen zijn.. Ik voel me zoo schuldig en leg alles bij mezelf neer.. ik had het anders aan moeten pakken.. maar ik snap niet waar in een keer al die botheid vandaan komt en hij mij in een keer niet meer in zijn leven wilt.. ik moest opzoek gaan naar een ander die beter bij me pas.. ik verdien het beste en hij is dat niet.. terwijl hij voor mij alles is... Ik vind dit zo lastig, want kwa persoon is het een heel ander persoon die ik heb ontmoet.. is het zijn depressie of is het hij zelf?... Ik kon niet in korte tijd aan hem hangen.. maar ik geef gewoon te veel om hem, terwijl hij met zijn ex na 1 dag al een relatie had... dus ik vind niet zo gek dat ik na een maand tijd om iemand echt ben gaan geven... Het voelt als een nachtmerrie op dit moment... 
Ik denk dat loslaten en iemand tijd geven heel belangrijk is..ik zou je deur idd op een kier houden, maar in mijn situatie weet ik niet of dat mogelijk is. 
Ik hoop dat iemand mij tips en advies kan geven in deze situatie... Ik hoop te horen dat het zijn depressie is die mij de rug toekeert ipv de persoon die ik heb leren kennen..
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen CutiePie :   • Emilia4181
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-09-2018, 11:10 door Ray.)

Hallo Emilia en CutiePie,

ik heb jullie verhalen zitten lezen en ik vind het vreselijk wat jullie doormaken. 

Jullie willen beiden de persoon terug die jullie leerden kennen. Ik vraag me af of, in het geval van iemand die depressief is, dat mogelijk is. Ik ben zelf de depressieve in mijn relatie en heb erg veel geluk gehad met mijn partner. Hij kan leven met mijn verschillende gemoedstoestanden. Dat is knap. Misschien helpt het mee dat we rond de 60 zijn en wat meer bedaard? 

Maar wie ik werkelijk ben weet in eigenlijk niet. Misschien dat jullie vrienden dat ook niet weten, dus hoe kunnen jullie dat ooit te weten komen?


sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Emilia4181
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-09-2018, 13:36 door Emilia4181.)

(26-09-2018, 17:26)Positiva schreef: Hoi, allereerst welkom op het forum! Ik schrijf hier als "partner van" en herken veel uit jouw verhaal. Gelukkig niet uit mijn eigen situatie, maar wel van anderen. Het komt vaak voor dat de partner afgestoten wordt. Ik ben natuurlijk geen psychiater, maar heb altijd het idee dat iemand met een depressie dat linkt aan de situatie waar hij/zij op dat moment in zit. Daar hoort de relatie met jou bij. Vervolgens stoten ze je af door je te kwetsen. Bovendien hebben ze het in de geestelijk zo moeilijk dat ze daar verder niets bij kunnen hebben. Ze hebben tijd nodig om zich helemaal op zichzelf te richten. Ook een gebrek aan eigenwaarde speelt vaak mee. Zoals "jij verdient beter als dit". En als laatste: het is zo'n complex probleem, dat ze vaak geen idee hebben wat er gebeurt, of wat er zou moeten gebeuren om het te veranderen. Het is niet te begrijpen. Hoe zou jij het dan kunnen begrijpen?
Ik snap dat jij je zorgen maakt. Eventueel zou je misschien contact kunnen zoeken met familie? Maar je kunt verder niets doen. Als je duidelijk hebt aangegeven dat je voor hem klaar staat, ligt de bal nu bij hem. Ik zou dus adviseren om je eigen leven weer op te pakken en de deur op een kier te laten staan. Mocht hij weer contact zoeken, dan zou ik zeggen dat je liever even wacht tot het weer goed met hem gaat. Een beetje afhouden dus, om jezelf te beschermen. Dus ook geen berichtjes sturen. Zal heel moeilijk zijn, maar ik zie dat als enige mogelijkheid helaas.
Hier kun je enkele soortgelijke verhalen vinden: https://www.depressie-forum.nl/Topic-Mij...depressief

Bedankt voor het advies. Het is misschien inderdaad het beste om gewoon zelf verder te gaan, zeker omdat in zijn laatste berichten hij duidelijk maakte mij niet meer te willen zien. Ik voel me zelf ook mentaal leeg, dus ik moet me inderdaad beschermen. De deur blijft op een kier staan, maar ik kan mijn leven niet op pauze zetten voor iemand die eventueel zelfs nooit meer contact gaat opnemen. 

In deze maanden heb ik inderdaad gemerkt dat depressie een enorm complex gegeven is. Ik heb er alleszinds veel over bijgeleerd en zal zeker van dit forum gebruik maken om nog bij te leren. Bedankt!

(26-09-2018, 23:26)Ray schreef: Hallo Emilia en CutiePie,

ik heb jullie verhalen zitten lezen en ik vind het vreselijk wat jullie doormaken. 

Jullie willen beiden de persoon terug die jullie leerden kennen. Ik vraag me af of, in het geval van iemand die depressief is, dat mogelijk is. Ik ben zelf de depressieve in mijn relatie en heb erg veel geluk gehad met mijn partner. Hij kan leven met mijn verschillende gemoedstoestanden. Dat is knap. Misschien helpt het mee dat we rond de 60 zijn en wat meer bedaard? 

Maar wie ik werkelijk ben weet in eigenlijk niet. Misschien dat jullie vrienden dat ook niet weten, dus hoe kunnen jullie dat ooit te weten komen?


sterkte,
Ray

Dag Ray

Bedankt voor je reactie. Wat je zegt over niet weten wie je werkelijk bent, herken ik inderdaad heel fel bij hem. Het lijkt net of ik drie verschillende versies van dezelfde persoon heb leren kennen in deze korte periode van 5 maanden. Zo zei hij onder andere "Het is heel koel en afstandelijk wat ik hier zeg, maar dat is wie ik geworden ben". Niet makkelijk en inderdaad, ik kan zeker niet te weten komen wie hij precies is. 

Mijn deur staat open voor hem en dat weet hij. Meer kan ik volgens mij momenteel niet meer doen. 

Bedankt!

(26-09-2018, 19:09)CutiePie schreef: Hii!,

Allereerst.. Ik leef zo met je/jullie mee. En ik zit ongeveer ook in dezelfde situatie. Ongeveer een maand geleden heb ik iemand leren kennen. Hij vroeg me mee op date en ik was gelijk al helemaal happy, want het leek mij een geweldig persoon. Al bij de eerste date hadden we echt een klik en chemie. Niet veel later volgden er meerdere dates en we hadden het echt leuk. We toonde echt liefde aan elkaar.. veel zoenen, knuffelen, hand vasthouden, etc. Hij vertelde over zijn depressie, maar omdat ik zelf last heb van een angststoornis kon ik goed met die gene praten. We waren elkaars "therapeut" we konden alles bij elkaar kwijt. Hij vond het heel fijn als hij zijn hart kon luchten bij mij. Opeens had hij slecht nieuws en zei hij dat hij niet meer wilde daten, omdat het te snel ging. (heeft een lange relatie achter de rug en is in de steek gelaten door zijn ex die ook nog is vreemdgegaan). De klap kwam alsnog wel hard aan, want ik had in die maand tijd wel gevoelens ontwikkelt.. toen ik weg ging van zijn huis in de avond vroeg hij mij of ik hem nog een appje wou sturen als ik thuis was.. echter heb ik dit niet gedaan, omdat ik te verdrietig was, mijn hoofd vol zat en ik al de hele maand tegenslagen had.. pas na 20 uur stuurde ik hem een bericht.. ik zei dat ik niet thuis was, dat het niet boeide... hem boeide het wel, maar ik gaf er geen antwoord op. Toen ging hij ook kortaf reageren.. ik heb dit even paar dagen laten bezinken en heb hem weer een bericht gestuurd met dat het me spijt en een uitleg gegeven waarom ik die avond niet had geappt.. hij antwoorde niet.. pas na een paar keer en dat ik hem berichten stuurde zei die dat die niet wilde daten omdat het te snel ging, maar ook omdat ik dus niet had geappt dat ik veilig thuis was aangekomen..Hij wilde liever ook geen vrienden meer zijn, vanwege dat we niet dezelfde hobbies, interesses of toekomstplannen hebben. Ik heb huilend zijn voicemail ingesproken, berichten gestuurd met uitleg en zelfs langs gegaan naar zijn huis.. maar dat hielp allemaal niet. toen kwam die avond de klap nog harder.. Hij wilde niet meer met me omgaan.. want mijn gedrag was niet goed.. ik sloeg door met mijn berichten.., maar ik bedoelde het alleen maar goed, omdat ik hem niet kwijt wilde.. paar dagen ervoor was die nog bang om mij als vriend te verliezen en in het bericht zei die dat hij nu al over dat stadium heen is.. dat ik hem schuldgevoelens aanpraat en manipulatief ben... het deed me allemaal zoveel pijn... ik moest hem niet meer bellen, langsgaan,of wat dan ook... hij wilde compleet alleen zijn.. Ik voel me zoo schuldig en leg alles bij mezelf neer.. ik had het anders aan moeten pakken.. maar ik snap niet waar in een keer al die botheid vandaan komt en hij mij in een keer niet meer in zijn leven wilt.. ik moest opzoek gaan naar een ander die beter bij me pas.. ik verdien het beste en hij is dat niet.. terwijl hij voor mij alles is... Ik vind dit zo lastig, want kwa persoon is het een heel ander persoon die ik heb ontmoet.. is het zijn depressie of is het hij zelf?... Ik kon niet in korte tijd aan hem hangen.. maar ik geef gewoon te veel om hem, terwijl hij met zijn ex na 1 dag al een relatie had... dus ik vind niet zo gek dat ik na een maand tijd om iemand echt ben gaan geven... Het voelt als een nachtmerrie op dit moment... 
Ik denk dat loslaten en iemand tijd geven heel belangrijk is..ik zou je deur idd op een kier houden, maar in mijn situatie weet ik niet of dat mogelijk is. 
Ik hoop dat iemand mij tips en advies kan geven in deze situatie... Ik hoop te horen dat het zijn depressie is die mij de rug toekeert ipv de persoon die ik heb leren kennen..

Inderdaad veel gelijkenissen met mijn verhaal. Ook jij hebt verschillende versies van dezelfde persoon leren kennen. Niet gemakkelijk, ik weet het. Toen hij voor de eerste keer afstand vroeg, heb ik dit gerespecteerd en heb ik hem het initiatief laten nemen. Ik denk dat dat belangrijk is. Laat weten dat je er nog steeds voor hem wilt zijn en hem wil steunen, maar geef hem de ruimte en afstand die ze duidelijk nodig hebben. 

Dus in jouw geval zou ik ook luisteren naar het advies dat men hier ook aan mij heeft gegeven. Hou de deur op een kier, maar kies even voor jezelf. Jouw eigen mentale gezondheid is even belangrijk en zo lang zij niet weten wie ze zijn of wat ze precies voelen, kunnen wij hier verder niet veel aan veranderen. We kunnen alleen maar steun bieden, maar daar moeten ze voor openstaan. 

Tijd zal alles duidelijk maken. Veel succes en sterkte!
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Emilia4181 :   • Misssunshine2, Ray
Antwoord

#7

Wijze woorden Emilia.

sterkte,
Ray
Antwoord

#8

Emelia en Cutiepie, hoe is het nu met jullie en de situatie?
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
09-09-2020, 22:16
Laatste bericht: desireless
10-07-2018, 14:54
Laatste bericht: Novic
11-02-2018, 22:38
Laatste bericht: Roy
20-11-2017, 13:19
Laatste bericht: Positiva
18-06-2017, 14:03
Laatste bericht: Gietje117



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)