Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Complex


#1

Op dit moment voel ik me verloren, 
Naast mijn depressie heb ik last van sociale angst en een eetstoornis.
Suïcidaal ben ik niet, maar als ik morgen niet meer wakker zou worden zou ik dat prima vinden.

Mijn jeugd was niet bepaald geweldig, ik ben geboren en opgegroeid in Amsterdam bij een agressieve narcistische moeder en mijn vader die vanwege werk niet veel thuis was maar waar ik wel een goede band mee had.
Goede herinneringen aan mijn moeder heb ik niet, niks was goed in haar ogen.
Op mijn 12e gingen mijn ouders uit elkaar en wilde ik bij mijn vader wonen.
Mijn moeder wilde niks meer met mij te maken hebben en heb sindsdien nooit meer iets van haar vernomen(ook niet van andere familie leden van die kant) ondanks mijn pogingen om weer contact te zoeken in mijn tienerjaren.
Mijn vader werd erg ziek, kanker en na een kort ziekbed overleed hij op 45 jarige leeftijd
Dat was twee weken voordat ik 16 werd.
Daardoor kwam ik in een pleeggezin terecht in Maastricht. De enige familie die overbleef waren mijn opa en oma, ouders van vader maar daar gaan wonen was geen optie.
Tijd om dingen te verwerken was er niet, ik ging door op de automatische piloot. School, werk, wennen aan nieuwe omgeving.

Op mijn 18e ging ik op mezelf wonen en deed ik t best aardig maar na een naar voorval op mijn werk, ik was toen 20, raakte ik depressief. 
Ik lag dagenlang in bed, verzorgde mezelf totaal niet.
Het was alsof ik terug ging naar t verleden, echte hulp heb ik toen niet gekregen behalve antidepressiva en kalmeringsmiddelen.
Uiteindelijk heb ik mezelf uit dat dal getrokken en ben weer gewoon op de automatische piloot doorgegaan.

Afgelopen 2 jaar ben ik weer mijn "stabiliteit" kwijtgeraakt.
Vanwege een versleten rug kon ik niet meer werken en zit ik in de zw, mijn relatie ging uit en weer zakte ik steeds verder weg.
Ik ben inmiddels 38 kg afgevallen, obsessief bezig met sporten en calorieën, 
Ik heb nergens meer zin in, kan nergens meer van genieten en voel me gewoon zo fucking alleen.
Ik probeer wel een ritme in mijn dag te houden maar dat word wel steeds lastiger.
Negatieve gedachtes over mezelf, het gevoel dat ik waardeloos ben en nooit iets van m'n leven ga maken.
Door deze negatieve gedachtes durf ik ook niet meer goed onder de mensen te komen.
Simpel boodschappen doen is er niet meer bij.
Ik heb last van paniekaanvallen, het gevoel dat iedereen naar mij kijkt en ziet hoe zwak ik ben.



6 maanden geleden hulp gezocht bij de ha
Deze verwees mij door naar een instelling die ook angst en dwang klachten aanpakt.
De afgelopen 2 maanden heb ik dus therapie gehad voor mijn sociale angst, omdat ze vonden dat ik daar t meeste last van had en ze ergens moesten beginnen.
Nu blijk ik toch complexer in elkaar te zitten en hebben ze besloten de therapie te stoppen.
Werken aan t topje vd ijsberg helpt niet.
Ze adviseren persoonlijkheids therapie, maar dan kom ik dus op een wachtlijst van een jaar.

Ondertussen durf ik nog steeds niet alleen naar buiten of dingen te doen, is mijn depressie zwaar aanwezig en mijn eetprobleem ook niet opgelost, maar wordt wel weer aan mijn lot overgelaten voor mijn gevoel
Ik denk namelijk niet dat ik hier zelf uit ga komen, mijn methode van doorgaan op de automatische piloot werkt namelijk niet meer, daarvoor zit ik te diep. 
De hele situatie maakt me angstig,boos en verdrietig, ik heb niet voor niks al mijn moed bij elkaar gezocht om hulp te zoeken en vervolgens kun je nog nergens terecht omdat je problemen te complex en verweven zijn.
Ik ben nu 34 en zou me ook graag gewoon een keer normaal, gelukkig en stabiel willen voelen.
Gelukkig zijn met mezelf ondanks mijn zwaktes.
Me niet druk maken over wat andere mensen over mij denken of van me vinden.



Sorry voor de lange lap tekst, moest gewoon even mijn ei kwijt.
Antwoord

#2

Register or login to view the content
Antwoord

#3

(04-01-2018, 10:44)Rainbow51283 schreef: Op dit moment voel ik me verloren, 
Naast mijn depressie heb ik last van sociale angst en een eetstoornis.
Suïcidaal ben ik niet, maar als ik morgen niet meer wakker zou worden zou ik dat prima vinden.

Mijn jeugd was niet bepaald geweldig, ik ben geboren en opgegroeid in Amsterdam bij een agressieve narcistische moeder en mijn vader die vanwege werk niet veel thuis was maar waar ik wel een goede band mee had.
Goede herinneringen aan mijn moeder heb ik niet, niks was goed in haar ogen.
Op mijn 12e gingen mijn ouders uit elkaar en wilde ik bij mijn vader wonen.
Mijn moeder wilde niks meer met mij te maken hebben en heb sindsdien nooit meer iets van haar vernomen(ook niet van andere familie leden van die kant) ondanks mijn pogingen om weer contact te zoeken in mijn tienerjaren.
Mijn vader werd erg ziek, kanker en na een kort ziekbed overleed hij op 45 jarige leeftijd
Dat was twee weken voordat ik 16 werd.
Daardoor kwam ik in een pleeggezin terecht in Maastricht. De enige familie die overbleef waren mijn opa en oma, ouders van vader maar daar gaan wonen was geen optie.
Tijd om dingen te verwerken was er niet, ik ging door op de automatische piloot. School, werk, wennen aan nieuwe omgeving.

Op mijn 18e ging ik op mezelf wonen en deed ik t best aardig maar na een naar voorval op mijn werk, ik was toen 20, raakte ik depressief. 
Ik lag dagenlang in bed, verzorgde mezelf totaal niet.
Het was alsof ik terug ging naar t verleden, echte hulp heb ik toen niet gekregen behalve antidepressiva en kalmeringsmiddelen.
Uiteindelijk heb ik mezelf uit dat dal getrokken en ben weer gewoon op de automatische piloot doorgegaan.

Afgelopen 2 jaar ben ik weer mijn "stabiliteit" kwijtgeraakt.
Vanwege een versleten rug kon ik niet meer werken en zit ik in de zw, mijn relatie ging uit en weer zakte ik steeds verder weg.
Ik ben inmiddels 38 kg afgevallen, obsessief bezig met sporten en calorieën, 
Ik heb nergens meer zin in, kan nergens meer van genieten en voel me gewoon zo fucking alleen.
Ik probeer wel een ritme in mijn dag te houden maar dat word wel steeds lastiger.
Negatieve gedachtes over mezelf, het gevoel dat ik waardeloos ben en nooit iets van m'n leven ga maken.
Door deze negatieve gedachtes durf ik ook niet meer goed onder de mensen te komen.
Simpel boodschappen doen is er niet meer bij.
Ik heb last van paniekaanvallen, het gevoel dat iedereen naar mij kijkt en ziet hoe zwak ik ben.



6 maanden geleden hulp gezocht bij de ha
Deze verwees mij door naar een instelling die ook angst en dwang klachten aanpakt.
De afgelopen 2 maanden heb ik dus therapie gehad voor mijn sociale angst, omdat ze vonden dat ik daar t meeste last van had en ze ergens moesten beginnen.
Nu blijk ik toch complexer in elkaar te zitten en hebben ze besloten de therapie te stoppen.
Werken aan t topje vd ijsberg helpt niet.
Ze adviseren persoonlijkheids therapie, maar dan kom ik dus op een wachtlijst van een jaar.

Ondertussen durf ik nog steeds niet alleen naar buiten of dingen te doen, is mijn depressie zwaar aanwezig en mijn eetprobleem ook niet opgelost, maar wordt wel weer aan mijn lot overgelaten voor mijn gevoel
Ik denk namelijk niet dat ik hier zelf uit ga komen, mijn methode van doorgaan op de automatische piloot werkt namelijk niet meer, daarvoor zit ik te diep. 
De hele situatie maakt me angstig,boos en verdrietig, ik heb niet voor niks al mijn moed bij elkaar gezocht om hulp te zoeken en vervolgens kun je nog nergens terecht omdat je problemen te complex en verweven zijn.
Ik ben nu 34 en zou me ook graag gewoon een keer normaal, gelukkig en stabiel willen voelen.
Gelukkig zijn met mezelf ondanks mijn zwaktes.
Me niet druk maken over wat andere mensen over mij denken of van me vinden.



Sorry voor de lange lap tekst, moest gewoon even mijn ei kwijt.


Hoi Rainbow,

Allereerst wilde ik even zeggen hoe dapper en sterk ik je vind ondanks al die ongelofelijk moeilijke en zware gebeurtenissen in je leven, en hoe je de stap hebt genomen om hulp te zoeken, en dit ook hier deelt met ons. Er is geen persoon in de wereld die in jouw schoenen zich niet minstens zo slecht had gevoeld.
Wat je zegt over die constante angst en de paniekaanvallen (maar ook de depressie), daar kan ik me persoonlijk wel in vinden. Ik heb er ook last van. Het gevoel dat je compleet machteloos bent, amper bestaat en je zwakte voor de hele wereld zichtbaar is. Het is zo frustrerend, je raakt zo boos op alles en iedereen, en vooral jezelf. Het voelt voor mij altijd alsof mijn gedachten de hele tijd met elkaar in conflict zijn, alsof er 100 stemmen schreeuwen in mijn hoofd, of, soms het tegenovergestelde, dat ik gewoon NIKS voel.

Ik weet niet of je misschien vrienden hebt of mensen die wat dichter bij je staan, maar voor mij helpt het (hoe moeilijk dat ook is) om het toch te delen met iemand. Dat er iemand is die je even kunt bellen of bij kunt zijn. Want alleen ben je niet, en je denkt dan altijd dat je altijd maar een last bent voor anderen, en dat niemand er om geeft, maar dat is niet zo. 
Die situatie bij de instelling/therapie is wel heel kut. Het is zowiezo echt belachelijk hoe lang de wachtlijsten zijn voor psychische zorg. Ik hoop oprecht dat er zsm iets aan te doen valt (kun je misschien nog eens langs de ha gaan en gewoon zeggen dat je het echt niet meer trekt? Praten over een alternatief?), en dat je snel ergens terecht kunt. Want ik kan me voorstellen dat het doodvermoeiend is om jezelf zo staande te houden.

Ik wens je het allerbeste.
Antwoord

#4

(09-01-2018, 18:38)Sel schreef: Hoi Rainbow,

Allereerst wilde ik even zeggen hoe dapper en sterk ik je vind ondanks al die ongelofelijk moeilijke en zware gebeurtenissen in je leven, en hoe je de stap hebt genomen om hulp te zoeken, en dit ook hier deelt met ons. Er is geen persoon in de wereld die in jouw schoenen zich niet minstens zo slecht had gevoeld.
Wat je zegt over die constante angst en de paniekaanvallen (maar ook de depressie), daar kan ik me persoonlijk wel in vinden. Ik heb er ook last van. Het gevoel dat je compleet machteloos bent, amper bestaat en je zwakte voor de hele wereld zichtbaar is. Het is zo frustrerend, je raakt zo boos op alles en iedereen, en vooral jezelf. Het voelt voor mij altijd alsof mijn gedachten de hele tijd met elkaar in conflict zijn, alsof er 100 stemmen schreeuwen in mijn hoofd, of, soms het tegenovergestelde, dat ik gewoon NIKS voel.

Ik weet niet of je misschien vrienden hebt of mensen die wat dichter bij je staan, maar voor mij helpt het (hoe moeilijk dat ook is) om het toch te delen met iemand. Dat er iemand is die je even kunt bellen of bij kunt zijn. Want alleen ben je niet, en je denkt dan altijd dat je altijd maar een last bent voor anderen, en dat niemand er om geeft, maar dat is niet zo. 
Die situatie bij de instelling/therapie is wel heel kut. Het is zowiezo echt belachelijk hoe lang de wachtlijsten zijn voor psychische zorg. Ik hoop oprecht dat er zsm iets aan te doen valt (kun je misschien nog eens langs de ha gaan en gewoon zeggen dat je het echt niet meer trekt? Praten over een alternatief?), en dat je snel ergens terecht kunt. Want ik kan me voorstellen dat het doodvermoeiend is om jezelf zo staande te houden.

Ik wens je het allerbeste.

Bedankt voor de lieve reactie, het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt en die zulke klachten heeft.
Frustrerend is het enorm en het conflict gevoel in je hoofd klinkt enorm bekend.
Ik schaam me gewoon voor de hele situatie, ik behoor een sterke vrouw te zijn en dat ben ik nu totaal niet.
Mijn sociale kringetje is niet zo groot en merendeel weet niet eens wat er aan de hand is. Dus daarover praten is ook niet echt gemakkelijk.

Vanmorgen ben ik wel weer bij de huisarts geweest en kan ik voorlopig terecht bij de POH-GGZ
Niet ideaal, maar beter dan niets....
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 13-01-2018, 16:45 door Fae.)

Goed dat je in ieder geval iets van ondersteuning krijgt. Stomme wachtlijsten. 

EMDR bij traumatische ervaringen kan ik je ook aanraden. 

Qua angsten, als je wil en het haalbaar is, zet kleine stapjes. Waarschijnlijk is er paniek die je moet verdragen die weer wegebt. Eerste stap zou misschien kunnen zijn deur open op de deurmat staan en weer terug. 

Sterkte, hopelijk gaat het gauw beter.
Antwoord

#6

(11-01-2018, 12:22)Rainbow51283 schreef: Bedankt voor de lieve reactie, het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt en die zulke klachten heeft.
Frustrerend is het enorm en het conflict gevoel in je hoofd klinkt enorm bekend.
Ik schaam me gewoon voor de hele situatie, ik behoor een sterke vrouw te zijn en dat ben ik nu totaal niet.
Mijn sociale kringetje is niet zo groot en merendeel weet niet eens wat er aan de hand is. Dus daarover praten is ook niet echt gemakkelijk.

Vanmorgen ben ik wel weer bij de huisarts geweest en kan ik voorlopig terecht bij de POH-GGZ
Niet ideaal, maar beter dan niets....

Je bent zeker niet alleen nee. Ik kan me ook wel vinden in die schaamte bijvoorbeeld.
Ik ben zelf bijvoorbeeld een perfectionist, ik leg de lat heel hoog voor mezelf met alles wat ik doe. Daarbij zie ik emotie een beetje als zwakte bij mezelf, ik deel het ook niet graag met anderen. Ik heb het idee dat ik altijd sterk moet zijn: een combinatie gedoemd om fout te gaan. En vaak dan schaam ik me daar dus voor, maar ik probeer als die gedachte komt, tegen mezelf te zeggen "ja, maar wat als het omgekeerd was? Als jij bevriend zou zijn met iemand in een soortgelijke situatie? Dan zou je dat toch zelf ook alles behalve zwakte vinden en diegene steunen?" Maarja, blijft natuurlijk moeilijk als je zelfbeeld al zo laag is.

Is het niet mogelijk om het toch aan iemand in je kring te vertellen? Misschien stapje voor stapje? Het zal je verassen hoe bepaalde mensen waarvan je het misschien niet zou denken er toch voor je kunnen zijn.

In ieder geval fijn dat je nu even bij de POH terecht kan, niet ideaal maar beter dat dan niks.
Antwoord

#7

Als "partner van" kan ik zeggen dat je je totaal buitengesloten voelt als er niet gepraat wordt. Het voelt alsof de ander niet genoeg vertrouwen in je heeft om zoiets met je te delen. De meeste vrienden/kennissen die jou goed genoeg kennen hebben waarschijnlijk wel gemerkt dat er "iets" is en zullen blij zijn om daar een verklaring voor te krijgen. Het idee "het kan iedereen overkomen" wordt dan ook duidelijk, want jij was juist altijd zo sterk en positief. Je moet er echt meer van doordrongen zijn dat het een ziekte is. Geen teken van zwakte. Je lichaam geeft een duidelijk sein dat er iets moet veranderen. Wat en hoe dat zul je nu uit moeten zoeken. Misschien zul je enkele vrienden verliezen. Degenen die er echt geen begrip voor op kunnen brengen. Who cares? De meesten zullen je trouw blijven en blij zijn dat ze iets voor je kunnen doen omdat ze het nu weten.
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-02-2018, 02:26 door janine86.)

Jeetje.. ik kan echt zeggen hallo lotgenoot wauw...

ook vanaf 16 jr op mezelf.. geen ouders.. eetstoornis..
en gek.. ben 32 maar bij mij is deze ook weer komen pesten... 

ik zou je zo graag advies geven maar zoek t zelf ook.. ik kan je dus alleen zeggen.. ik denk dat ik je kan begrijpen. angst eetstoornis alleen zijn...
ook bij mij is t zoeken waar uberbaupt te beginnen.. 

Als je je net zo voelt als ik hoop ik net zo hard voor jou als voor mezelf dat er eens een goede verandering zal plaatsvinden in welke vorm dan ook.

Even n hart onder de riem en in gedachte vechten we gewoon even samen....

Btw.. ook in mijn kleine sociale kring heb ik toch wel deels iets gedeeld en weet je... de reacties vielen mij zo onwijs mee.. en ik merk dat dat me praktisch heeeeel veeeel helpt. ik merk namelijk bij mezelf dat bij de personen die weten van mijn paniekaanvallen de druk veel minder hoog is en ik daar een geruststelling uit kan halen op de momenten waar ik benauwd van wordt..
Verstoppen gaat niet goed met angstaanvallen als je t openbaar in gaat daar begin je bij voorbaat ak van te zweten.
Van wie ik in vertrouwen heb genomen kreeg ik eht begrip ondanks ze het niet herkennen viel me echt alles mee en deed en doet me nog steeds goed want daar ben ik dankbaar voor..
Het is voornamelijke een kwestie van het zelf eerst accepteren dat dit er nu eenmaal is. en met accepteren komt ook het begrip dat dit niet hegeen is wat jou defineert (ook al is dat wel zo in je eigen hoofd). 
Delen geeft ruimte tot t probleem ook even aan de kant kunnen shuiven waardoor je eigen karaktertrekjes en persoonlijke eigenschappen mee mogen doen die weggestopt worden door de constante focus op waar je mee loopt.

ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt en dat je hetzelfde mag ervaren in je eigen kring..
liefs janine
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)