Tja, en daar zit je dan met je goede gedrag bij de therapeute en krijgt de bevestiging: "Jos, ik kan twee diagnoses stellen: Depressieve stoornis en angststoornis. Maar trek je van het woord 'stoornis' vooral niet zo veel aan."

Tja... een verrassing was het niet. Ik heb ten slotte eerder met dit bijltje gehakt. Drie jaar geleden, na de dood van mijn moeder. En een aantal jaar daarvoor toen ik in behandeling zat voor een andere aandoening en mezelf opgesloten voelde. En daarvoor, toen ik door mijn kamergenoot op kostschool seksueel werd misbruikt. En daarvoor, toen ik op het gymnasium de ene aanvaring na de andere had en als onhandelbaar was bestempeld. En daarvoor, op de basisschool toen ik afwijkend gedrag vertoonde.
Ik ben nog net niet als baby bij de psycholoog geweest. 

Problemen, Diagnoses, behandelingen en medicatie vormen een rode draad die door mijn leven loopt. Inmiddels ben ik de dertig voorbij, heb ik 1 scheiding op zitten en heb een kind (en een coöuderschap, en een nieuwe vriendin) en ga ik er na een jaar vrede en vrolijkheid weer onderdoor. De dagen slepen zich voort, gevuld met donkere gedachten, als een klein demoontje op mijn schouder dat mij blijft vertellen: "Je kunt helemaal niets, je bent waardeloos, je verdient niet wat je hebt, iedereen was beter af als jij dood was". Op dit moment kijk ik met mijn vriendin de serie "Dexter" en ik ben mijn demoontje dan ook inmiddels mijn eigen "dark passenger" gaan noemen. Alleen eist die van mij geen slachtoffers, behalve mij dan. 

Sucidaal ben ik niet. Ik heb een kind, een partner, vrienden. Ik voel me verantwoordelijk en ik heb ergens ook nog wel de hoop dat het misschien beter wordt. Daarom ook dat ik hier lid ben geworden. Misschien helpt het om hier mijn verhaal te doen, om in contact te komen met andere mensen die weten dat depressie meer is dan 'je af en toe wat sip voelen', zoals een collega dat laatst beschreef. Mensen die weten hoe het voelt om de hele dag met een aambeeld op je schouders te lopen, om beurten bang dat het je vermorzeld of dat je het op iemand anders laat vallen. 

Raar genoeg ben ik in het dagelijks leven niet iemand die daar makkelijk over praat. Met mijn vrindin ja, maar die zit zelf in een burnout. Ik probeer haar er niet al te veel mee lastig te vallen, maar als ik urenlang zwijgend voor me uit starend naast haar op de bank zit is dat ook niet echt wat je noemt gezelligheid. 
Digitaal kan ik me wat beter uiten, kan ik dingen verwoorden op de manier waarop ik dat echt wil. En het is lekker anoniem, dat scheelt ook. 

Dat ben ik dus, een depressieve dertiger met een gezin, een baan en voldoende vrijetijdsbesteding om mezelf af te leiden, al helpt dat helemaal niks zo nu en dan. 
Genoeg bagage om mijn therapeute rijk te praten en genoeg redenen om door te gaan. Dus...we zien wel waar we uitkomen.

Register or login to view the content

Jos, wat een gedoe allemaal in je leven. Wat moeilijk!
Nee, een depressie is niet je even niet zo lekker voelen die dag. De zwartheid die je verstikt, de hele dag door, is met geen pen te beschrijven al doen we daar dan hier soms een poging toe.
Ik hoop dat je je hier gehoord zal voelen, herkenning zal ervaren. Fijn dat je niet suïcidaal bent, maar verder snap ik dat het pittig is.  Het klinkt alsof je nog wel kan werken. Is dat afleiding voor je? Of is dat ook zwaar?

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!