Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Chronisch depressief en alleen


#1

Hallo allemaal. Ik ben Kana, een 26 jarige vrouw en ik kom hier op het forum omdat ik het allemaal niet meer zie zitten. 

Ik heb sinds kinds af aan een dysthyme stoornis, gecombineerd met ADD, chronische pancreatitis en chronische rugklachten. Dit heeft op zijn beurt weer geleid tot moeite met sociale situaties en daarmee eenzaamheid, een sociale angststoornis en verlatingsangst.

Ik hield mezelf min of meer op de been door doelen te stellen. "Als ik dit doe voel ik misschien een keer blijdschap". Het ultieme doel was het behalen van mijn Master en daarmee mijn kinderdroom te vervullen. Dit is inmiddels ondanks alles gelukt en ik voel nog steeds helemaal niks. Geen blijdschap, geen gevoel van trots, helemaal niks positiefs. Dit was eigenlijk (ironisch genoeg) wat me alle hoop voor de toekomst heeft ontnomen.

Mijn moeder en zus waren het voor mijn 8e al zat dus ik hoef van niemand op begrip te rekenen. Ze komen aan met goedbedoeld advies dat niet werkt, nemen totaal de moeite niet om te leren wat mijn stoornis inhoudt en zijn vervolgens beledigd als ik aan geef dat hun ideeën en tips niet werken. Het is blijkbaar moeilijk voor te stellen dat dit niet simpelweg te genezen is met wat sporten of  ademhalingsoefeningen. Zelfs mijn medicatie werkt niet, welke antidepressiva ik ook gebruik of hoe hoog de dosering ook is.

Ik heb me jarenlang stilgehouden, omdat alles wat ik zeg reden is om boos of geïrriteerd te worden op mij, al wordt er wel altijd verwacht dat ik voor anderen klaar sta.

Ik heb nu mijn droombaan, maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen om niet continue te huilen, dus dit raak ik waarschijnlijk ook kwijt. Elke tegenslag is nu te veel. Reactie van mijn moeder als ik hier over wil praten: 'nou dan gooi je je baan toch lekker weg ik heb hier geen zin in. En jij denkt dat je een huis kan kopen?'. 

Ik snap dat het vreselijk moet zijn om met iemand zoals ik te moeten leven, maar ze laten me ook niet dood gaan, omdat ze 'niet zonder me kunnen leven'. Dit terwijl ze de ware ik haten. Mijn religie hield me altijd tegen om mezelf wat aan te doen, maar zelfs dat helpt niet meer. Het voelt alsof ik van binnen in een hel zit, terwijl ik staar naar mensen die wel vrolijke momenten kunnen hebben, zelfs bij tegenslagen. Dan heb je ook nog mensen die denken te begrijpen hoe het is omdat ze zich ook wel eens rot voelen. Probeer dat eens dag in dag uit je leven lang, zonder steun, zonder ook maar een blij moment.

Ik deed altijd mijn best om niet te klagen omdat er mensen zijn die het nog veel zwaarder hebben, en zoals ik al zei, zich hier wel overheen kunnen zetten. Maar ik ben bereid alles op te geven om me een keer blij te kunnen voelen. Maar dat zal helaas nooit gebeuren. De enige reden waarom ik nog leef is voor anderen, omdat ik hen geen pijn wil doen. Maar dit is toch geen leven te noemen.

Is er iemand die een zelfmoord poging/doodswens heeft overleefd en heeft weten te leren leven met chronische depressiviteit? Is er überhaupt nog hoop of verspil ik alleen maar iedereens energie en tijd?

Sorry voor het lange verhaal. Ik ben niet zo goed met fora. Hoop dat dit in de juiste categorie staat.

Ik snap dat het moeilijk is om iemand met soortgelijke problemen te vinden, maar het is al fijn dat ik het van me af kon schrijven. Dus aan elke lezer; bedankt!
Antwoord

#2

Hallo Kana,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Wat geweldig knap dat je ondanks jouw depressieve gevoelens en lichamelijke klachten toch je masters hebt behaald en ook nog kunt werken.
Dan moet je toch wel over een enorme wilskracht beschikken.

Inderdaad, het is een enorm naar gevoel je nooit blij te kunnen voelen.
Ik ken dat gevoel, maar gelukkig heb ik wel periodes waarin dat wel lukt.
Heb je manieren om toch in de buurt te komen van je iets beter voelen?

Ik heb zelf geen suïcide poging gedaan maar ben er wel dicht bij geweest. Dat is nu zo'n vijf jaar geleden.
Ik had de stoptijden van de treinen op ons station al op internet opgezocht. Heb ook bij de spoorbomen staan kijken.
Uiteindelijk durfde ik het niet, waar ik nu erg blij mee ben. 

Mag ik vragen wat jouw klachten zijn voortvloeiend uit jouw chronische pancreatitis?

Hoor het graag Kana.

Groetjes,  Bert
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Bert :   • Helena123, Kana
Antwoord

#3

Hoi Bert,

Dank je wel voor het lezen van mijn lange verhaal. En bedankt voor het compliment. Het zou fijn zijn om dat van mijn naasten te horen, maargoed dan had ik waarschijnlijk niet op dit forum gezeten Smile.

Er is niks dat me echt vrolijk maakt, behalve misschien als ik verliefd ben. Maar na zoveel slechte ervaringen wil ik dat niet meer worden. Daarnaast houd ik me vast aan hoop. "Als ik dit en dat heb gedaan wordt het vast beter". Daar kwam mijn wilskracht vandaan. Door het behalen van mijn Master als 'ultieme doel te stellen heb ik denk ik alleen maar gezorgd voor een grotere teleurstelling voor mezelf.

Bij jou is het uiteindelijk toch goed gekomen na je poging (of poging tot poging)?

Mijn pancreatitis is gelukkig redelijk mild. Zolang ik niet te vet eet en geen alcohol drink voel ik er niks van. Maar na lange perioden met stress begint het te steken. Tijdens mijn tijd op de middelbare school was het op zijn ergst (ook qua depressie, tot nu toe dan).
Antwoord

#4

Hoi Kana,

Inderdaad gaat het vandaag beter. Dat was en is wel hard werken.
Ik ben nu zo'n drie jaar bezig mijzelf zeg maar opnieuw op te bouwen. Ik heb de bodem
hard geraakt en ben de achterliggende reden voor mijn depressies gaan aanpakken. Dat ging niet vanzelf.
Langzaam maar zeker lukt dit beter. Een jaar geleden had ik nog een forse dip, met dit verschil dat ik mijzelf wel kon blijven waarderen.
Voor mij was dat de kern, het opbouwen van mijn eigenwaarde, mijzelf een beetje aardig vinden. Het vinden van hernieuwd zelfvertrouwen.
Ik heb als een puber niet gedrag uitgeprobeerd, vond dat bloed spannend.
Vandaag stel ik kleine haalbare doelen waarbij ik het gevoel heb dat ik er toe doe. Kan ik je van harte aanbevelen.

Groetjes,   Bert
Antwoord

#5

Allereerst, wil ik dat je weet dat je hier niemand lastig valt. Dit is een plek waar wij allemaal kunnen luchten, willen delen, elkaar ondersteunen, en begrijpen. 

Want begrip, dat is er niet zoveel. We worden vaak gezien als lastig, vervelend of een mega zeurpiet, terwijl er voor ons hele echte redenen en gevoelens zijn die ons zo laten doen. 
Ik noem mijzelf soms wel eens een slaaf van mijn hoofd.. Misschien gaat dat wat ver, maar ik voel me net een marionet. 

Is er iemand die een zelfmoord poging/doodswens heeft overleefd en heeft weten te leren leven met chronische depressiviteit?
Ja ik heb 2 pogingen overleefd, maar ermee leren leven is iedere dag opnieuw weer een uitdaging. Een constante strijd vanbinnen..
Ik denk wel dat hoe ouder wij worden, de depressie uiteindelijk wat milder word. Maar dan heb ik het over een jaar of 50. 
Maar ook dit verschilt natuurlijk per persoon!

Is er überhaupt nog hoop of verspil ik alleen maar iedereens energie en tijd?

Er is hoop, maar voor ons is dat lastig te zien. Wij zijn gauw geneigd het wat donkerder en zwarter te zien. Ik denk met een goede omgeving om je heen, de juiste begripvolle mensen, je een heel eind komt. 
Je verspilt geen tijd, je probeert er van te maken wat er van te maken valt! En als er mensen zijn die zo over je denken, bedenk dan goed wat ze toevoegen. Soms ben je beter af zonder, hoe moeilijk ook. Die keuze heb ik ook helaas moeten maken met een paar belangrijke mensen in mijn leven. Uiteindelijk leef je voor jezelf, niet voor die ander met een plaat voor z'n kop.


Dankjewel voor het delen van je verhaal!
Antwoord

#6

Hai!

Ik wil je graag een complimentje geven;wat super van je dat je zover met je studie bent gekomen en je droombaan hebt weten te bemachtigen! Ik hoop echt dat je die niet kwijtraakt, want dan gaat het alleen maar bergafwaarts. Geloof me, van thuiszitten wordt het alleen maar erger. Ik spreek helaas uit ervaring. Doodmoe van het altijd maar moeten acteren dat alles goed gaat zit ik al jaren thuis en verstop ik me voor de “grote boze wereld” waarin ik me alles behalve thuis voel. Ben zelf al vanaf mijn 18e depressief, en inmiddels 16 jaar verder weet ik nog steeds niet hoe ik het om moet gooien. 
Ben wel jaloers op je doorzettingsvermogen hoor, zou willen dat ik daar wat van had!
Ik hoop dat je wat meer erkenning krijgt uit je directe omgeving, want het is niet niks om ondanks je ‘beperkingen’ toch te hebben bereikt wat jij bereikt hebt. 
Wens je veel succes en beterschap, en als je een keertje wilt praten mag je me altijd een pb sturen.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Eenzaam en alleen Started by verdwayne
0 Replies - 3 Views
23 minuten geleden
Laatste bericht: verdwayne
28-04-2023, 09:59
Laatste bericht: Jarno
  Depressief na burn-out Started by staterium
5 Replies - 884 Views
08-10-2022, 20:46
Laatste bericht: Mabel
  Depressief Started by Matt
2 Replies - 589 Views
02-10-2022, 19:07
Laatste bericht: Matt
26-09-2022, 17:22
Laatste bericht: Jupiter
24-09-2022, 23:51
Laatste bericht: Touchy
  Alleen en deppressief Started by Helena123
5 Replies - 914 Views
01-08-2022, 05:39
Laatste bericht: Feline
  Manisch depressief Started by Schildpadje
4 Replies - 819 Views
07-06-2022, 21:23
Laatste bericht: Mabel
05-04-2022, 14:40
Laatste bericht: calamityjane
  Al jaren depressief Started by Martijn
5 Replies - 1,350 Views
07-07-2021, 20:55
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)