Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Chatten


#1

Hallo allemaal, 

Ik heb in het verleden 2 keer eerder te maken gehad met een depressie, wat een hel om daar doorheen te komen. Vaak snappen mensen niet hoe vermoeiend het is. Ik zit nu op het randje op weer in een depressie te schieten. Ook heb ik een angststoornis die ik ondertussen redelijk onder controle heb. Ik zou het fijn vinden om met iemand te praten die een beetje in hetzelfde schuitje zit als ik. Je begrijpt elkaar toch wat sneller en dat is misschien iets wat ik nu nodig heb. Trouwens ik ben 23 haha. 
Antwoord

#2

Hallo Sanne,

Welkom op dit forum!
Hoop dat je hier veel steun vind.
Ikzelf heb ook diverse depressies mee gemaakt in mijn leven.
Is er voor jou een mogelijke reden dat je dicht bij een depressie zit.
Hoe ga daar mee om?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#3

(28-06-2017, 14:04)Bert schreef: Hallo Sanne,

Welkom op dit forum!
Hoop dat je hier veel steun vind.
Ikzelf heb ook diverse depressies mee gemaakt in mijn leven.
Is er voor jou een mogelijke reden dat je dicht bij een depressie zit.
Hoe ga daar mee om?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Hallo Bert, 

Bedankt voor je reactie, ik hoop dat ik hier ook steun vind! Ja waarschijnlijk wel. Mijn moeder is 13 jaar geleden overleden (toen ik 9 was) en ik heb dat door mijn autistische vader nooit kunnen verwerken. Ik ben daar wel mee bezig door EMDR. Helaas is er 2 weken geleden iets bij mij kapot gegaan en dat waarschijnlijk mijn verlatingsangst zo heeft getriggert, waardoor ik mezelf juist weer wilde vasthouden aan mijn moeder. Dat of ik heb gewoon pech en mijn hersenen hebben er op dit moment geen zin in  Confused

Groetjes, Sanne
Antwoord

#4

Hoi Sanne,

Inderdaad beide kan.
Misschien heb je nu een enorme behoefte aan een anker om aan vast te houden. Maar soms is somberheid ook aanwezig zonder een duidelijk aanwijsbare reden.
Mijn laatste forse dip was november vorig jaar. Ik heb ook geen idee waardoor ik ineens zo somber werd. Het was er gewoon.
De grote winst voor mij was (voor zover je het winst kunt noemen bij een depressie) dat ik mijzelf voor het eerst tijdens een depressie wel een beetje kon blijven waarderen. Mijn eigenwaarde werd voor het eerst niet een diepe put in getrokken. Ik kon hem een beetje controleren en ging niet helemaal kopje onder.
Hoe is dat voor jou?

Groetjes,  Bert
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-06-2017, 15:08 door elise2.)

Niet Laten Afglijden.  Ik kamp ook met zware depressie proberen vol te houden want psychiatrie.-opname is ook niet leuk.

(28-06-2017, 14:59)Bert schreef: Hoi Sanne,

Inderdaad beide kan.
Misschien heb je nu een enorme behoefte aan een anker om aan vast te houden. Maar soms is somberheid ook aanwezig zonder een duidelijk aanwijsbare reden.
Mijn laatste forse dip was november vorig jaar. Ik heb ook geen idee waardoor ik ineens zo somber werd. Het was er gewoon.
De grote winst voor mij was (voor zover je het winst kunt noemen bij een depressie) dat ik mijzelf voor het eerst tijdens een depressie wel een beetje kon blijven waarderen. Mijn eigenwaarde werd voor het eerst niet een diepe put in getrokken. Ik kon hem een beetje controleren en ging niet helemaal kopje onder.
Hoe is dat voor jou?

Groetjes,  Bert

(28-06-2017, 14:59)Bert schreef: Hoi Sanne,

Inderdaad beide kan.
Misschien heb je nu een enorme behoefte aan een anker om aan vast te houden. Maar soms is somberheid ook aanwezig zonder een duidelijk aanwijsbare reden.
Mijn laatste forse dip was november vorig jaar. Ik heb ook geen idee waardoor ik ineens zo somber werd. Het was er gewoon.
De grote winst voor mij was (voor zover je het winst kunt noemen bij een depressie) dat ik mijzelf voor het eerst tijdens een depressie wel een beetje kon blijven waarderen. Mijn eigenwaarde werd voor het eerst niet een diepe put in getrokken. Ik kon hem een beetje controleren en ging niet helemaal kopje onder.
Hoe is dat voor jou?

Groetjes,  Bert

Hoi bert. Ben jij uit depressie geraakt?
Antwoord

#6

Hallo Elise,

Ja, ben ik uit de depressie geraakt?
Ik vind van wel al ben ik er nog niet. De laatste zware dip heeft twee maanden geduurd. Beduidend minder lang dan die daar voor.
Zou een teken kunnen zijn dat ik de goede kant op ga niet? Mijn topic heet niet zomaar "Leren leven".
Ik leef elke dag erg bewust, ben nog dagelijks bezig met een goede balans vinden. Af en toe heb ik nog wel een paar mindere dagen.
Ik schenk veel aandacht aan het vinden of behouden van een stukje innerlijke rust. Dat is voor mij belangrijk.
Hoe gaat het met jou vandaag Elise?

Groetjes,  Bert
Antwoord

#7

(28-06-2017, 14:59)Bert schreef: Hoi Sanne,

Inderdaad beide kan.
Misschien heb je nu een enorme behoefte aan een anker om aan vast te houden. Maar soms is somberheid ook aanwezig zonder een duidelijk aanwijsbare reden.
Mijn laatste forse dip was november vorig jaar. Ik heb ook geen idee waardoor ik ineens zo somber werd. Het was er gewoon.
De grote winst voor mij was (voor zover je het winst kunt noemen bij een depressie) dat ik mijzelf voor het eerst tijdens een depressie wel een beetje kon blijven waarderen. Mijn eigenwaarde werd voor het eerst niet een diepe put in getrokken. Ik kon hem een beetje controleren en ging niet helemaal kopje onder.
Hoe is dat voor jou?

Groetjes,  Bert

Hoi Bert, 

Ik ben zelf een erg onzeker persoon en zeg steeds tegen mezelf dat ik niet weer een depressie wil. In de therapie van gisteren werd er gezegd om juist positieve dingen te zeggen, ook al geloof je ze nog niet. Dingen zoals "Je bent rustig", "Je bent vrolijk", "Je slaat je er wel doorheen", "Je bent sterker dan je zelf denkt". Uiteindelijk hoop ik natuurlijk dat ik niet echt zo depressief word als ik voorheen ben geweest. Het is echt een kwestie van volhouden, je weet pas hoe zwaar zoiets is als je het meemaakt of hebt meegemaakt. 

Groetjes, Sanne
Antwoord

#8

(28-06-2017, 16:56)Sanne schreef: Hoi Bert, 

Ik ben zelf een erg onzeker persoon en zeg steeds tegen mezelf dat ik niet weer een depressie wil. In de therapie van gisteren werd er gezegd om juist positieve dingen te zeggen, ook al geloof je ze nog niet. Dingen zoals "Je bent rustig", "Je bent vrolijk", "Je slaat je er wel doorheen", "Je bent sterker dan je zelf denkt". Uiteindelijk hoop ik natuurlijk dat ik niet echt zo depressief word als ik voorheen ben geweest. Het is echt een kwestie van volhouden, je weet pas hoe zwaar zoiets is als je het meemaakt of hebt meegemaakt. 

Groetjes, Sanne

Hoi Sanne,

Het kan inderdaad helpend zijn positieve gedachten op te roepen. Bij mij bepaalden mijn gedachten sterk mijn gevoel en uiteindelijk mijn handelen. Werk dat voor jou ook zo?
Aan de andere kant begrijp ik heel goed dat je bang bent weer zo'n zware depressie mee te maken.
Maar dat hoeft natuurlijk niet zo te gaan.
Tot drie jaar geleden was ik zelf een sombere, onzekere wat angstige man. Ik heb de laatste jaren keihard gewerkt om meer mijzelf te worden. Naar mijn idee waren mijn depressies een signaal van zowel mijn lijf en mijn hoofd. Zo van stop, stop daar mee.
Zo kan je niet langer in het leven blijven staan, zo onzeker en in jezelf gekeerd. Hoe zie jij dat bij jezelf, herken je dit?
Ik voel nu dat ik langzaam maar zeker wat meer innerlijke rust voel, de betere keuzes maak en mijzelf wat beter kan waarderen.
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#9

(28-06-2017, 17:53)Bert schreef: Hoi Sanne,

Het kan inderdaad helpend zijn positieve gedachten op te roepen. Bij mij bepaalden mijn gedachten sterk mijn gevoel en uiteindelijk mijn handelen. Werk dat voor jou ook zo?
Aan de andere kant begrijp ik heel goed dat je bang bent weer zo'n zware depressie mee te maken.
Maar dat hoeft natuurlijk niet zo te gaan.
Tot drie jaar geleden was ik zelf een sombere, onzekere wat angstige man. Ik heb de laatste jaren keihard gewerkt om meer mijzelf te worden. Naar mijn idee waren mijn depressies een signaal van zowel mijn lijf en mijn hoofd. Zo van stop, stop daar mee.
Zo kan je niet langer in het leven blijven staan, zo onzeker en in jezelf gekeerd. Hoe zie jij dat bij jezelf, herken je dit?
Ik voel nu dat ik langzaam maar zeker wat meer innerlijke rust voel, de betere keuzes maak en mijzelf wat beter kan waarderen.
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
 
Hoi Bert, 

Ja ik kan me daar wel redelijk in vinden, als ik negatief tegen mezelf praat, dan merk ik ook sneller dat het daarin minder goed gaat. Positief praten heeft tot nu toe ook nog niet veel nut, maar ik probeer het negatieve zo er een beetje uit te zetten. Het is heel lastig dat het eindelijk beter met mij ging, ik had dingen op de rit, maar ineens bam, is dat weg. Misschien wat je zegt, een teken dat er iets moet veranderen of nogmaals pech hebben. Depressies zijn gewoon eng, ze komen uit het niets en gaan ook uit het niets, maar je weet niet hoe lang het blijft duren. Ik werk hard aan mezelf, ik heb mijn therapie nu 1 keer in de week. Tijdens therapie ben ik ook constant aan het huilen, maar volgens mijn therapeute is dat ook een teken dat ik die emoties al die tijd meesleep en ze eruit moeten. Zelf probeer ik dingen een plek te geven en te verwerken en ik hoop dat dat het uiteindelijk is. Maar ik zag vandaag een artikel voorbij komen waarin een psycholoog zegt dat je de dood van iemand helemaal niet kunt verwerken en begin ik te twijfelen of ik het nu allemaal voor niets doe. Ik ben gewoon bang en boos, de vraag waarom dit mij weer moet overkomen. Ik wil gewoon zonder deze ellende mijn leventje doorlopen en niet blijven knokken om mij enigszins normaal te voelen. Herken jij dit ook?

Groetjes, Sanne
Antwoord

#10

Register or login to view the content
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)