Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Broertje depressief hoe ermee omgaan?


#1

Hoi allemaal,
Mijn broertje van 26 jaar is al jaren depressief en weigert alle hulp. Graag zou ik advies willen wat we allemaal kunnen doen.

Mijn broertje is een hele gevoelige rustige jongen. Al jaren is hij chagrijnig, negatief en stil. Een vriendin heeft hij nooit gehad en vrienden ziet hij ook steeds minder. De oorzaak van zijn gedrag komt waarschijnlijk door zijn pestverleden. Ook heb ik het idee dat hij erg jaloers is op mij en mijn broer. In zijn ogen verdienen wij goed en hij niet. Hij heeft met moeite MBO afgemaakt en verdiend daardoor wat minder. Niets mis mee hoor maar hij vindt dat wel. Hij houdt erg van luxe maar omdat hij ook alleen woont kan hij dat niet allemaal betalen.

Mijn ouders hebben altijd veel tijd en energie in hem gestopt. Hij mag alles en heeft het verder prima voor elkaar met een eigen woning, auto, leuk ingericht huis, wat vrienden en een goed betaalde baan (in zijn ogen niet goed betaald). Echter zijn gedrag is verre van leuk. Hij komt meerdere keren per week bij mijn ouders om daar te eten maar zegt vrijwel niets, toont geen interesse, zit alleen op zijn mobiel, als hij wat zegt is het negatief en na het eten is hij direct weg. Hij is altijd negatief over zijn werk, zijn inkomen, zijn auto, zijn weekend is altijd saai, vakanties nooit leuk, etc. Kan me niet heugen wanneer ik hem voor het laatst heb zien lachen.

Hij woont tegenwoordig bij mij in de straat. Leuk zou je denken.  Ik heb hem zo vaak bij mij uitgenodigd om te komen gamen, eten, voetbal kijken, etc. Ook bij mij is hij niet gezellig en zegt hij vrijwel niets. We zitten op dezelfde sportschool maar samen sporten wil hij niet. Ons uitnodigen in zijn huis is in 3 jaar tijd 2 keer gebeurd. Spontaan langs gaan wordt niet gewaardeerd.

We willen hem graag allemaal helpen. Eerst hebben ik, mijn ouders en broer  geprobeerd hem te helpen met de mantel der liefde. Hem uitnodigen om samen dingen te doen, contact zoeken, etc. Zijn gedrag bleef echter in stand en vanuit hem komt totaal niets. De laatste maanden doen we het op een andere manier door juist geen contact zoeken. Ik, mijn vader en broer zijn behoorlijk klaar met hem. We tonen weinig interesse meer in hem. Alleen mijn moeder blijft hem zondemeer steunen. Ook nu blijft zijn gedrag onveranderd. 

Hulp weigert hij. Jaren geleden is hij bij een psycholoog geweest maar na de 2e behandeling kwam hij huilend thuis en is hij nooit meer gegaan. Ik heb hem aangeboden om te ondersteunen richting een andere leuke baan dat wil hij niet. Opnieuw naar de huisarts / psycholoog wil hij niet. We hebben paar keer geprobeerd om aan te geven wat het met ons doet en dat we hem graag willen helpen. Dan loopt hij weg, zegt hij niets en een keer werd hij erg emotioneel.
Hoe kunnen we hem nog helpen? Kunnen we hem verplichten hulp te zoeken of een groepstherapie doen? Niet alleen hij leidt eronder maar wij allemaal vooral mijn moeder en ik wil nu energie in steken om het tij te keren.
Antwoord

#2

Hoii,

Als ik het zo lees vind ik het een ontzettend lastig scenario. 

Maar het eerst wat er in mij opkwam was dat trekken aan een dood paard niet zoveel zin heeft. Ik denk dat het goed is om zoals jij en je vader al gedaan hebben het contact te verminderen en het bij hem te laten. 

Ergens denk ik dat hij zelf tot inkeer zal moeten komen. Je kan het contact redelijk verbreken en zeggen dat hij altijd welkom is als hij hulp wilt maar je zijn negativiteit anders niet meer hoeft. 

Het blijft je broer en daarom is dit natuurlijk lastig. Maar iemand dwingen kan echt niet als diegene zelf niet wilt. 

Mocht ik beter advies bedenken zal ik nog een bericht sturen. 

Heel veel succes en sterkte.
Antwoord

#3

Hoi Jeroen,

Welkom hier en goed dat je het initiatief neemt.

Lastig inderdaad. Wat ik me afvraag: zorgt hij goed voor zichzelf? Lichamelijk (eten, hygiëne), kan je dat of je moeder inschatten?

Verder, heb je wel eens gedacht dat hij misschien 'anders' is, in de zin van homo of transgender? Zijn gedrag doet me erg denken aan mezelf op die leeftijd. Ik haatte mezelf vanwege het feit dat ik homo ben.
Het kan ook iets totaal anders zijn natuurlijk.

Niet dat het dan ineens opgelost is, maar misschien helpt het je?

sterkte,
Ray
Antwoord

#4

Register or login to view the content
Antwoord

#5

Hallo Jeroen,

Ik zit ook op dezelfde golflengte als Positiva.
In de richting van de vraag "Werkt het voor je hoe je nu in het leven staat?"
Hoe jij je voelt? Het gedrag dat je laat zien? Word je daar beter van?
Zorg wel dat jullie je rustig voelen voor je zo'n gesprek gaat voeren. 
Zelfs het met zekere humor brengen van deze stevige vragen kan helpend zijn.
Maar ja, jullie kunnen dat alles beter inschatten omdat jullie hem goed kennen.

Groet,  Bert
Antwoord

#6

Hallo,

Gezien de beschreven voorgeschiedenis ben ik bang dat confonterend optreden niet werkt.. vermoedelijk sluit hij zich nog meer af, slaat op de vlucht...  Groepstherapie lijkt me ook een brug te ver voor deze jongen. 
Zo verrot dat dat eerste hulpverleningscontact toch zo is misgelopen...!
Maar wat dan wel... ik denk aan iets om mee te beginnen wat een stuk minder bedreigend is... een bemoedigend zelfhulp boek, online  zelfhulp evt met hulpverlening aangevuld, zoiets... om maar ergens te beginnen...
Ik vermoed dat het geen onwil is maar angst. De bemoeienis van anderen kan worden ervaren als druk , bedreigend. Een aanval. 
Dat is natuurlijk niet zo bedoelt maar iemand kan het gevoel krijgen dat hij behalve zijn miserabiliteit er nog een probleem bij krijgt, namelijk de afkeuring van anderen.

Misschien heb je iets aan deze gedachtengang,

Groet en sterkte.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Nick
Antwoord

#7

Tip van mij is als je kunt en wilt er voor hem zijn zonder verwachtingen. Daarmee bedoel ik o.a. dat je je grenzen bewaakt -welke dat ook zijn-. En als je kunt en wilt hem ;aten weten dat hij altijd bij je terecht kan als hij hulp nodig heeft om stappen te zetten. Sterkte
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 29-09-2018, 18:10 door Lelietje.)

(09-09-2018, 10:26)Jeroen040 schreef: Hoi allemaal,
Mijn broertje van 26 jaar is al jaren depressief en weigert alle hulp. Graag zou ik advies willen wat we allemaal kunnen doen.

Mijn broertje is een hele gevoelige rustige jongen. Al jaren is hij chagrijnig, negatief en stil. Een vriendin heeft hij nooit gehad en vrienden ziet hij ook steeds minder. De oorzaak van zijn gedrag komt waarschijnlijk door zijn pestverleden. Ook heb ik het idee dat hij erg jaloers is op mij en mijn broer. In zijn ogen verdienen wij goed en hij niet. Hij heeft met moeite MBO afgemaakt en verdiend daardoor wat minder. Niets mis mee hoor maar hij vindt dat wel. Hij houdt erg van luxe maar omdat hij ook alleen woont kan hij dat niet allemaal betalen.

Mijn ouders hebben altijd veel tijd en energie in hem gestopt. Hij mag alles en heeft het verder prima voor elkaar met een eigen woning, auto, leuk ingericht huis, wat vrienden en een goed betaalde baan (in zijn ogen niet goed betaald). Echter zijn gedrag is verre van leuk. Hij komt meerdere keren per week bij mijn ouders om daar te eten maar zegt vrijwel niets, toont geen interesse, zit alleen op zijn mobiel, als hij wat zegt is het negatief en na het eten is hij direct weg. Hij is altijd negatief over zijn werk, zijn inkomen, zijn auto, zijn weekend is altijd saai, vakanties nooit leuk, etc. Kan me niet heugen wanneer ik hem voor het laatst heb zien lachen.

Hij woont tegenwoordig bij mij in de straat. Leuk zou je denken.  Ik heb hem zo vaak bij mij uitgenodigd om te komen gamen, eten, voetbal kijken, etc. Ook bij mij is hij niet gezellig en zegt hij vrijwel niets. We zitten op dezelfde sportschool maar samen sporten wil hij niet. Ons uitnodigen in zijn huis is in 3 jaar tijd 2 keer gebeurd. Spontaan langs gaan wordt niet gewaardeerd.

We willen hem graag allemaal helpen. Eerst hebben ik, mijn ouders en broer  geprobeerd hem te helpen met de mantel der liefde. Hem uitnodigen om samen dingen te doen, contact zoeken, etc. Zijn gedrag bleef echter in stand en vanuit hem komt totaal niets. De laatste maanden doen we het op een andere manier door juist geen contact zoeken. Ik, mijn vader en broer zijn behoorlijk klaar met hem. We tonen weinig interesse meer in hem. Alleen mijn moeder blijft hem zondemeer steunen. Ook nu blijft zijn gedrag onveranderd. 

Hulp weigert hij. Jaren geleden is hij bij een psycholoog geweest maar na de 2e behandeling kwam hij huilend thuis en is hij nooit meer gegaan. Ik heb hem aangeboden om te ondersteunen richting een andere leuke baan dat wil hij niet. Opnieuw naar de huisarts / psycholoog wil hij niet. We hebben paar keer geprobeerd om aan te geven wat het met ons doet en dat we hem graag willen helpen. Dan loopt hij weg, zegt hij niets en een keer werd hij erg emotioneel.
Hoe kunnen we hem nog helpen? Kunnen we hem verplichten hulp te zoeken of een groepstherapie doen? Niet alleen hij leidt eronder maar wij allemaal vooral mijn moeder en ik wil nu energie in steken om het tij te keren.
Hallo Jeroen,

Hier een 'lotgenoot'.
Ik ervaar precies hetzelfde met mijn zoon en ik weet dus hoe radeloos en machteloos jij je voelt.
Geen hulp willen/zoeken, niet erover praten/uiten, geen vrienden of ander sociaal iets. Afsluiten etc.
Een harde aanpak heeft denk ik nauwelijks zin, hij sluit zich nog meer af. 
Ik begrijp uit verschillende verhalen dat als jezelf depressief bent, het heel bezwaarlijk is als een  ander zich zorgen maakt of je wilt doen bewegen iets leuks te gaan doen.
 Ik heb helaas geen goeie tips voor je, maar contact verbreken lijkt me juist niet goed.
 Accepteer je hem zoals hij (nu) is?
Is iemand alleen volwaardig als diegene gelukkig is? 
Als iemand ziek is verbreek je dan ook contact?

Iets om over na te denken..
Nogmaals, ik weet hoe het is helaas.
Sterkte ermee! 
Liefs, Lelietje

(10-09-2018, 20:52)Mabel schreef: Hallo,

Gezien de beschreven voorgeschiedenis ben ik bang dat confonterend optreden niet werkt.. vermoedelijk sluit hij zich nog meer af, slaat op de vlucht...  Groepstherapie lijkt me ook een brug te ver voor deze jongen. 
Zo verrot dat dat eerste hulpverleningscontact toch zo is misgelopen...!
Maar wat dan wel... ik denk aan iets om mee te beginnen wat een stuk minder bedreigend is... een bemoedigend zelfhulp boek, online  zelfhulp evt met hulpverlening aangevuld, zoiets... om maar ergens te beginnen...
Ik vermoed dat het geen onwil is maar angst. De bemoeienis van anderen kan worden ervaren als druk , bedreigend. Een aanval. 
Dat is natuurlijk niet zo bedoelt maar iemand kan het gevoel krijgen dat hij behalve zijn miserabiliteit er nog een probleem bij krijgt, namelijk de afkeuring van anderen.

Misschien heb je iets aan deze gedachtengang,

Groet en sterkte.
Beste Mabel,

Was aan het meelezen met deze topic want soortgelijke situatie. 
Bedankt voor dit antwoord, ik heb hier heel veel aan en bevestigt wat ik al dacht en voelde. 

Groetjes, Lelietje
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  depressief Started by cyranno
17 Replies - 388 Views
12-03-2024, 16:59
Laatste bericht: MeMyselfandI
  erg depressief Started by jolanda
6 Replies - 855 Views
18-02-2024, 23:44
Laatste bericht: Mabel
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  depressief Started by cyranno
3 Replies - 284 Views
26-08-2023, 23:29
Laatste bericht: Sander45
22-08-2023, 17:49
Laatste bericht: Caro91
  Al een jaar depressief Started by Marco2023
2 Replies - 403 Views
10-04-2023, 09:26
Laatste bericht: Mabel
22-10-2022, 17:16
Laatste bericht: Fae
  Omgaan met anderen, steun . Started by Mabel
12 Replies - 3,290 Views
30-07-2022, 14:15
Laatste bericht: Feline
04-11-2021, 13:27
Laatste bericht: Harvey1981
  Manisch depressief Started by Phil
4 Replies - 3,875 Views
14-03-2021, 06:29
Laatste bericht: Perry



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)