Hi allemaal,

Heb hier al eerder een topic geplaatst maar wil graag even wat van me afschrijven.

Even de situatie kort uitgelegd. Mijn vriend kreeg een depressie, hierdoor zwakte zijn gevoel af en ging hij twijfelen over de relatie. Hij zei wel al die tijd: ik weet dat ik enorm van je hou; maar ik voel het niet.
We zijn zo een tijdje door gegaan, maar door zijn wisselend humeur kon ik het soms moeilijk trekken. Het maakte mij onzeker.
Met deze reden heeft hij toen de relatie gestopt. Ik denk om niet het naampje relatie te hebben en dus ook geen verantwoordelijkheidsgevoel.

Ik heb gekozen om naast hem te blijven staan. We zagen elkaar steeds meer en langer. We gaven elkaar rust en geborgenheid. Maar als ik bij hem vertrok, dan hoorde ik helemaal niets meer van hem. Dus mijn onzekerheid kwam weer terug en hadden we veel kleine ruzies over het contact. Ik wist dat ik hem daarin vrij moest laten en vertrouwen moest hebben, maar het lukte me niet. Ondertussen ben ik zelf twee keer bij een psychologe geweest en daar ga ik aan het werk met mijn onzekerheden.

Ik ben mijn spullen gaan halen bij mijn (ex)vriend en het voelde als een afscheid. Hij zei dat we afstand moesten nemen en los van elkaar moeten komen.
Hij zei ook als je een ander treft dan is dat zo. Ergens doet dat pijn want je wilt juist horen dat hij dat niet wil.

Nu afgelopen woensdag kreeg ik appjes van hem. Dat die me niet kwijt wilde; dat ik niet veel moest veranderen want hij vond me ook leuk met al mijn onzekerheden, dat die van me houdt en niet zonder me kan. 
Donderdag was die weer kortaf en geen gevoel in z’n berichten. Hij zegt dat we het weer gaan oppakken als we rust hebben gehad.
Alleen ik vraag me nu echt af... moet ik hier nog vertrouwen in hebben of toch loslaten en verder gaan?
Ik hou zoveel van die jongen... ik zie nog steeds een toekomst met hem.
Ook passen we echt enorm goed bij elkaar, dat heb ik nog nooit zo gehad. Het is gewoon erg moeilijk allemaal. Ik denk de hele dag aan hem en hij geeft aan juist minder aan ons te denken omdat die “doodop” is.

Hey, 

Ik moest even nadenken voor ik reageerde. Ik herken je verhaal enorm. Mijn ex is nu een half jaar zwaar depressief en 3 weken geleden heeft hij de relatie definitief verbroken. We hadden ruim 7 jaar een relatie.  In zijn depressie is geen ruimte voor een relatie. Dat wil niet zeggen dat hij niet van mij houdt. Zes maanden lang heeft hij geprobeerd of hij onze relatie aan kon houden. Hou ziet echter ook hoe slopend het is voor ons beide. Want hoe graag ik hem ook bij wil staan, hij moet het uiteindelijk zelf doen. 
Goed om te lezen dat je zelf hulp hebt gezocht. Maar blijf echt op jezelf letten. Het aantrekken/afstoten is voor jou ook slopend. Kost bakken met energie en is super verwarrend. Voor hem is het ook moeilijk. Want aan de ene kant kan hij geen relatie erbij hebben en aan de andere kant wil hij je niet kwijt. Maar compleet loslaten is op een gegeven moment de enige optie. Voor jezelf om er niet aan onderdoor te gaan en voor hem om de ruimte te hebben hier nog uit te komen. 


Soms is loslaten het enige wat je nog uit liefde kunt doen.

Volg je onderbuik, de weet wat het beste is voor jou om te doen. Het hoeft niet voor altijd te zijn. Je kunt een periode afspreken.  Maar rust en duidelijkheid is wel belangrijk om voor jullie beide ruimte te creeeren.

Hoi Mijn,

Bedankt voor je lieve woorden. Wat een vreselijk moeilijke situatie is het hè? Ik kan me er niet bij neerleggen dat het over is, omdat het gewoon niet lukt. De liefde is er zeker nog. Als iemand zegt ik zie geen toekomst met je of er is een ander in beeld, dan leg je je er bij neer.
Ik zit nu in een achtbaan van gemixte gevoelens: ene keer boos, andere keer angstig om hem voorgoed kwijt te raken, andere keer bezorgd om hem.
We hebben toevallig vanmorgen contact gehad en hij geeft aan rust te willen. Ik merk dat hij bij alles wat ik zeg al in de aanval gaat. Hij noemt het frictie en drama. Het zijn gewoon kleine zinnen die ik zeg, maar het ontploft dan.
En hij zei vorige week dat die me niet kwijt wilde en niet zonder me kan etc. Maar ik merk dat ik niet meer het vertrouwen kan hebben op die paar lieve woorden en dan weer afstand.
Dus Mijn, ik denk dat jij gelijk hebt... ik moet hem gaan loslaten. Ik zou niet weten hoe. Maar ik ga het zeker proberen. Het knaagt aan mij dat hij geen beloftes wil doen. Hij wil geen afspraak maken van: we gaan aan ons zelf werken en daarna zien we weer. Dat zou me wel meer rust geven. 

Hoe is het nu bij jou? Hebben jullie totale  stilte nu? Heb jij het al een beetje een plekje kunnen geven allemaal? 
Het valt mij wel hier op, dat het meestal vrouwen zijn die de “partner van” zijn. 
Dus dan moeten we maar laten zien hoe sterk wij zijn denk ik.

De liefde is zeker niet weg. Hier ook niet. Maar een relatie op deze manier kan ook niet. Wij hadden afgelopen november de afspraak gemaakt afstand te nemen. Eens in de week te bellen en dan kijken wat er aan het eind van zijn depressie van ons over was. Helaas was zelfs dat teveel druk. Het is nu 3 weken geleden dat we samen op de bank zaten te huilen. Ik wilde de afspraak maken om elkaar over een half jaar weer te bellen. Hij wilde zelfs dat niet. Hij bleef maar herhalen dat ik gelukkig moest worden. 

In 6 maanden ben ik 11 kilo kwijt geraakt. De stress van de laatste weken waren het ergst. Je voelt/ziet het aankomen, maar hoe hard je er ook tegen vecht uiteindelijk is “houden van” alleen niet genoeg. 
Ik besef me dat hij in de 6 maanden dat ik hem niet los wilde laten niet beter is geworden, dus hopelijk brengt loslaten hem meer. We hebben elkaar niet meer gezien/gesproken. Ik heb momenteel geen contact met zijn ouders of beste vriend. Verder heeft hij zich van alles en iedereen geïsoleerd. 
Vorig jaar keken we nog naar huizen samen, nu zit ik alleen op de bank. 

Ik zal het niet mooier maken dan het is. Je gaat je goed beroerd voelen. Ik ben echt intens verdrietig, je laat niet alleen hem, maar ook je toekomst beeld los. De eerste twee weken waren t beroerdst. T is wat jij zegt... het is zo naar, omdat de liefde niet over is. Depressie is een hele klote ziekte. Na de eerste klap komt er wel ook rust. Je hoeft niet meer op je tenen te lopen en na te denken over hoe je woorden vandaag zullen vallen. Die rust is fijn. Daardoor komt er ook weer ruimte in je hoofd om de mooie momenten te herinneren. Dat doet wel pijn. Maar ik weet dat dit t enige is waarmee ik hem nog kan helpen. Hem de zorg ontnemen van hoe het met mij gaat. 

Mijn therapeut zegt dat het houden van niet over zal gaan. Net als met dierbaren die overlijden. Je blijft van ze houden, je gaat het alleen een plekje geven. 

Niemand hoeft me momenteel te zeggen: er komt nog wel n ander. Daar staat m’n hoofd totaal niet naar. Momenteel leef ik van dag tot dag. Is er plek voor dingen waar ik van hou, en ruimte voor verdriet. De weekenden vind ik persoonlijk het zwaarst. 

Hij heeft me beloofd dat het niet de laatste keer is geweest dat we elkaar spraken. Hij kon alleen niet zeggen of t over 5-10-25 jaar zou zijn. Naar ooit zal ik hem weer zien. 

Ik kan alleen maar hopen dat hij ooit echt beter wordt. Ik gun het hem, hij is een mooi mens. Ik zal altijd van hem houden. Hij is de liefde van m’n leven. Maar voor nu moet ik zonder hem verder. T is de enige manier.

Van vasthouden wordt hij zeker niet beter. 

Ik wens je super veel sterkte. Je mag me altijd een berichtje sturen. 
Ik struin veel over het forum, gewoon om mezelf te herinneren dat dit echt iets is wat gebeurd. Weten dat hij van je houdt gaat je straks helpen. Je hoeft namelijk niet aan jezelf te gaan twijfelen. Het ligt niet aan jou, het ligt niet aan zijn liefde voor jou, het ligt aan de depressie. Vergeet dat niet.

De liefde is zeker niet weg. Hier ook niet. Maar een relatie op deze manier kan ook niet. Wij hadden afgelopen november de afspraak gemaakt afstand te nemen. Eens in de week te bellen en dan kijken wat er aan het eind van zijn depressie van ons over was. Helaas was zelfs dat teveel druk. Het is nu 3 weken geleden dat we samen op de bank zaten te huilen. Ik wilde de afspraak maken om elkaar over een half jaar weer te bellen. Hij wilde zelfs dat niet. Hij bleef maar herhalen dat ik gelukkig moest worden. 

In 6 maanden ben ik 11 kilo kwijt geraakt. De stress van de laatste weken waren het ergst. Je voelt/ziet het aankomen, maar hoe hard je er ook tegen vecht uiteindelijk is “houden van” alleen niet genoeg. 
Ik besef me dat hij in de 6 maanden dat ik hem niet los wilde laten niet beter is geworden, dus hopelijk brengt loslaten hem meer. We hebben elkaar niet meer gezien/gesproken. Ik heb momenteel geen contact met zijn ouders of beste vriend. Verder heeft hij zich van alles en iedereen geïsoleerd. 
Vorig jaar keken we nog naar huizen samen, nu zit ik alleen op de bank. 

Ik zal het niet mooier maken dan het is. Je gaat je goed beroerd voelen. Ik ben echt intens verdrietig, je laat niet alleen hem, maar ook je toekomst beeld los. De eerste twee weken waren t beroerdst. T is wat jij zegt... het is zo naar, omdat de liefde niet over is. Depressie is een hele klote ziekte. Na de eerste klap komt er wel ook rust. Je hoeft niet meer op je tenen te lopen en na te denken over hoe je woorden vandaag zullen vallen. Die rust is fijn. Daardoor komt er ook weer ruimte in je hoofd om de mooie momenten te herinneren. Dat doet wel pijn. Maar ik weet dat dit t enige is waarmee ik hem nog kan helpen. Hem de zorg ontnemen van hoe het met mij gaat. 

Mijn therapeut zegt dat het houden van niet over zal gaan. Net als met dierbaren die overlijden. Je blijft van ze houden, je gaat het alleen een plekje geven. 

Niemand hoeft me momenteel te zeggen: er komt nog wel n ander. Daar staat m’n hoofd totaal niet naar. Momenteel leef ik van dag tot dag. Is er plek voor dingen waar ik van hou, en ruimte voor verdriet. De weekenden vind ik persoonlijk het zwaarst. 

Hij heeft me beloofd dat het niet de laatste keer is geweest dat we elkaar spraken. Hij kon alleen niet zeggen of t over 5-10-25 jaar zou zijn. Naar ooit zal ik hem weer zien. 

Ik kan alleen maar hopen dat hij ooit echt beter wordt. Ik gun het hem, hij is een mooi mens. Ik zal altijd van hem houden. Hij is de liefde van m’n leven. Maar voor nu moet ik zonder hem verder. T is de enige manier.

Van vasthouden wordt hij zeker niet beter. 

Ik wens je super veel sterkte. Je mag me altijd een berichtje sturen. 
Ik struin veel over het forum, gewoon om mezelf te herinneren dat dit echt iets is wat gebeurd. Weten dat hij van je houdt gaat je straks helpen. Je hoeft namelijk niet aan jezelf te gaan twijfelen. Het ligt niet aan jou, het ligt niet aan zijn liefde voor jou, het ligt aan de depressie. Vergeet dat niet.

Hé Mijn,
Je omschrijft veel hoe ik me ook voel op het moment. Je hebt in ieder geval je uiterste best gedaan en dat siert je enorm als persoon. Ik weet alleen ook hoe moeilijk het is om maar iets positiefs eruit te halen. Mijn ex vriend zegt dat ik me moet herinneren hoe liefdevol we waren en hoe we hebben gevochten voor elkaar en dat dat een keer meemaken niet voor iedereen is weggelegd. Dus blij zijn met het feit dat ik liefde heb kunnen geven en liefde heb ontvangen.. alleen als ik daaraan denk, dan mis ik hem nog meer en dan denk ik niet dat ik mezelf nog ooit zo kan geven als nu.

Wat jij zegt, de weekenden duren lang. Ik spreek met vriendinnen af, maar meer om er maar uit te zijn. Alleen ik ben dan niet echt aanwezig. Vreselijk gevoel is dat hè?

Het is ontzettend moeilijk en verdrietig om een ander pad te gaan bewandelen dan je geliefde. Ik vraag me elk moment van de dag af hoe hij zich voelt, wat die aan het doen is.

Ook uit jouw verhaal herken ik het gedeelte dat je met alle liefde op hem zou willen wachten, maar dat je te horen krijgt dat je verder moet. Ook als er een ander in beeld komt. Ik vond dat heel moeilijk om te horen....
Ik ben het dus niet waard om op te wachten en je vind het ook goed dat ik een ander ontmoet. Ik snap dat dit gezegd wordt uit nobelheid, maar het is niet iets wat je wilt horen.

Mijn ex vriend is vaak erg onduidelijk in wat die nu wel en niet wil. Hij geeft aan dat we binnenkort elkaar gaan zien, maar binnenkort is de ene keer enkele weken, andere keer enkele maanden. 
Ik wou dat ik sterk genoeg was om er gewoon voor hem te zijn, zonder verwachtingen. Maar dat kan ik niet. Helaas wil ik soms bevestiging van hem dat die me nog graag ziet.. daar is het bij ons op stuk gelopen. Ik kon er niet mee omgaan dat hij de ene week 100 procent aanwezig was en weer over de toekomst met me praatte.. en dat viel dan ineens weer helemaal weg... 

Ik weet niet goed hoe ik dit allemaal moet gaan accepteren. Mijn grote liefde... die ik moet loslaten. Maar hij heeft rust nodig en dat moet ik hem gunnen. 

En in deze Corona tijd is het helemaal moeilijk om afleiding te zoeken hè? Hoe doe jij dat? 
En weet niet of jij dat ook herkent, maar vriendinnen snappen er echt helemaal niets van. Die noemen hem een eikel en je verdient beter... heb op het eind zelfs verzwegen dat ik daar veel was...daar voel ik me ook echt alleen in. Met hem kon ik praten erover, omdat die me begreep. 

Heel veel sterkte in ieder geval en fijn dat we zo even onze verhalen bij elkaar kwijt kunnen! 

We kunnen elkaar misschien wel privé eens spreken? Even elkaar een hart onder de riem steken.

Het is zo herkenbaar. 

Betrek het niet op jezelf. Het gaat hem er niet om dat jij het niet waard bent om te wachten. Hij ziet waarschijnlijk geen uitweg. Mijn ex is van mening dat het ook kan zijn dat hij misschien nooit beter wordt. Dan moet ik echt verder. Hij wil echt het beste voor mij en als dat betekend dat ik iemand ander tegenkom dan is dat beter dan dat ik wacht op hem, volgens hem. 

Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog zo zal houden van. Maar ik ben in rouw, dus dat is sowieso raar om je voor te stellen. De afwezigheid die je voelt hoort daar ook bij. Momenteel zit je tussen hoop en wanhoop. Het wel/niet contact hebben is slopend. Pas als je een voorlopig definitief besluit hebt genomen krijg je rust om echt door het rouwproces te gaan. Ik had 2 weken nodig voor ik weer iets meer dan alleen aanwezig kon zijn. Tijd is echt je enige vriend in dit proces. 

Corona maakt de situatie zeker niet makkelijker. Er is geen afleiding... ik bel veel met mensen. De mensen die niet oordelen wel te verstaan, want de oordelers zijn afgevallen. Iedereen die zegt dat ik beter af ben is geschrapt. Ze laten je twijfelen aan zijn beweegredenen. Ze vergelijken het met een normale break of zeggen dingen als dan houdt hij niet van je. Dat helpt mij voor geen enkele meter. Dat maakt mij alleen onzeker (heb ik het dan zo fout gegaan). Terwijl dit niet aan mij ligt en een depressie echt echt is (dat zie je wel aan de gelijkenissen tussen ons hier). Dus die bel ik niet meer. 
Verder doe ik heel bewust dingen, ook al heb ik er totaal geen zin in. En ik heb hulp gezocht om me te begeleiden in dit proces. 

De lijnen compleet doorknippen met hem is het enige dat echt werkt. Spreek ook naar hem uit, dat je dit juist doet omdat je van hem houdt. Je moet nu ook aan je eigen gezondheid werken.

Ik weet niet hoe het hier werkt om een pb maar ik ga het wel proberen.

Hi allebei,

Bovenstaande is super herkenbaar en inderdaad ook echt vervelend. Ik lees bij jullie allebei eigenlijk terug dat jullie er zelf veel last van hebben.
Het is emotioneel gezien super zwaar. Ik denk echter dat het voor je (ex) partner juist een super grote opluchting zou zijn als hij merkt dat het met jou gewoon goed gaat, ook zonder hem in je leven.
Mijn ervaring (voor zover je het ervaring kunt noemen) is dat zo gauw ik er zelf wat meer relaxed onder was, het contact ook weer een beetje op gang kwam.
Dus, ga iets doen wat je niet had gedaan toen je nog in de relatie zat, maar wat je wel graag had willen doen. Koop die racefiets en ga touren, ga vrijwilligerswerk doen, train voor de halve marathon of neem het huisdier waar je al tijden over nadenkt. Nu gaat het even om jou . 

Als je dit doet, weet je in ieder geval één ding zeker: met jou zal het morgen beter gaan dan vandaag. De dag daarna zal het weer iets beter gaan. Want jij doet dingen voor JOU! Als je partner dan weer in je leven komt, zal hij merken dat je een betere versie van jezelf bent en ik denk dat dat voor hem echt een drempel wegneemt.

Ga misschien ook eens een keer een kopje koffie met iemand anders drinken. Ook al ben je zelf helemaal niet toe aan een nieuwe relatie, het is goed om te weten dat je het met iemand anders ook heel gezellig kunt hebben.
Daarnaast is het gewoon heel fijn om met iemand de connectie te leggen die jou leuk vindt. Voel eens aan hoe het is om weer met iemand te flirten, al is het in de supermarkt. Hoe stom het ook klinkt: die bevestiging is gewoon hartstikke lekker.
Ook al sta je niet open voor een relatie met iemand anders. Het is meer een bevestiging voor jezelf dat je gewoon hartstikke leuk bent. Als ik dit bovenstaande lees zijn jullie namelijk echt toppers!
Ik hoop dat jullie dit niet lezen als "laat toch gaan en zoek gewoon iemand anders", want zo bedoel ik het absoluut niet. Ik vertel alleen wat voor mij gewerkt heeft.

Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben. Dit is puur gebaseerd op mijn eigen ervaring en gevoel, iedere situatie is anders. Doe vooral wat goed voelt.

Hey Rico, 

Lief dat je dit benoemd. Ik kan je verzekeren dat ik dit gelukkig wel gedaan heb
Nu hadden wij sowieso een vrij leven naast elkaar daar we latten en 120 km uit elkaar wonen. Onze sociale levens waren het en der verbonden maar niet echt heel erg. Toch valt er nu een gat. De Corona tijd maakt het lastiger om vrienden te zien (die bij mij echt door het hele land wonen) en iets nieuws beginnen is vrijwel onmogelijk (er is zo weinig).  

In t begin van de zware depressie ben ik een bondje begonnen met de buurman tegen de Corona verveling. We gingen elke lunch wandelen en eens in de week samen film kijken. Mijn partner vond dit inderdaad fijn, maar vroeg zich ook af of hij zich zorgen. Moest maken. Dus ik heb aangegeven dat dat niet hoefde. Helaas is de buurman inmiddels verhuisd. 
In november heb ik wel besproken dat ik in de tussentijd doorga met mijn leven, terwijl ik wachtte. Ik heb toen ook een puppy aangeschaft. Daar ben ik echt heel blij mee. En mijn partner gaf aan dit fijn te vinden omdat hij dan niet meer voor me hoefde te zorgen. Het heeft ons zelfs even dichter bij elkaar gebracht. 

Helaas nam zijn depressie uiteindelijk toch de overhand. 

Ik had een soort modus operandus gevonden in m’n leven terwijl hij eraan werkte om terug te komen. Die modus is weggevallen nu hij alle contact verbroken heeft. Maar ik wil geen slecht Romeo en Juliet verhaal worden. 
Ik ben nu dus begonnen met therapie voor mezelf. Het is wat je zegt. Als hij terug komt zal ik weer moeten staan. Ik wil onder geen enkele voorwaarde dat hij het gevoel heeft dat hij mij “gesloopt” heeft. Het is immers niet waar en ook niet de bedoeling. 
Ik ga nu door een rouwproces. Enige verschil is dat hij nog leeft, maar de man waarvan ik hou is nu “niet thuis”.

Wat lief dat je ons toppers noemt. Dat is fijn om te horen.
Ik vat je advies ook niet op als commentaar. Als je nog Corona vrije ideeën hebt hoor ik t ook graag. Maar ik besef me nu ook dat tijd m’n enige echte vriend is. 
T leven loopt zoals t loopt en daar hebben we  
mee te dealen. Mijn liefde voor hem zal niet minder worden. Maar ik zal er mee leren omgaan. 

En misschien, ooit, gaat de telefoon en hoor ik z’n stem. Niet nu, maar ooit. Als de zo’n weer schijnt... ook in m’n hoofd.

---

Hoe is t nu trouwens met jou?

Hi allebei,

Bovenstaande is super herkenbaar en inderdaad ook echt vervelend. Ik lees bij jullie allebei eigenlijk terug dat jullie er zelf veel last van hebben.
Het is emotioneel gezien super zwaar. Ik denk echter dat het voor je (ex) partner juist een super grote opluchting zou zijn als hij merkt dat het met jou gewoon goed gaat, ook zonder hem in je leven.
Mijn ervaring (voor zover je het ervaring kunt noemen) is dat zo gauw ik er zelf wat meer relaxed onder was, het contact ook weer een beetje op gang kwam.
Dus, ga iets doen wat je niet had gedaan toen je nog in de relatie zat, maar wat je wel graag had willen doen. Koop die racefiets en ga touren, ga vrijwilligerswerk doen, train voor de halve marathon of neem het huisdier waar je al tijden over nadenkt. Nu gaat het even om jou . 

Als je dit doet, weet je in ieder geval één ding zeker: met jou zal het morgen beter gaan dan vandaag. De dag daarna zal het weer iets beter gaan. Want jij doet dingen voor JOU! Als je partner dan weer in je leven komt, zal hij merken dat je een betere versie van jezelf bent en ik denk dat dat voor hem echt een drempel wegneemt.

Ga misschien ook eens een keer een kopje koffie met iemand anders drinken. Ook al ben je zelf helemaal niet toe aan een nieuwe relatie, het is goed om te weten dat je het met iemand anders ook heel gezellig kunt hebben.
Daarnaast is het gewoon heel fijn om met iemand de connectie te leggen die jou leuk vindt. Voel eens aan hoe het is om weer met iemand te flirten, al is het in de supermarkt. Hoe stom het ook klinkt: die bevestiging is gewoon hartstikke lekker.
Ook al sta je niet open voor een relatie met iemand anders. Het is meer een bevestiging voor jezelf dat je gewoon hartstikke leuk bent. Als ik dit bovenstaande lees zijn jullie namelijk echt toppers!
Ik hoop dat jullie dit niet lezen als "laat toch gaan en zoek gewoon iemand anders", want zo bedoel ik het absoluut niet. Ik vertel alleen wat voor mij gewerkt heeft.

Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben. Dit is puur gebaseerd op mijn eigen ervaring en gevoel, iedere situatie is anders. Doe vooral wat goed voelt.

Mooie reactie Rico.

Goed om te lezen dat je leuke dingen aan het ondernemen bent en leuk dat je een puppy hebt! En ik vind het ook wel grappig dat je vriend een beetje jaloers was op de buurman. Zul je altijd zien hè...
Je moet denk ik ook vooral doen wat goed voelt. Als jij graag af en toe nog een berichtje wil sturen, zou ik dat gewoon doen. Hij is nu inderdaad niet thuis en daar doe je he-le-maal niets aan, dus verwacht er niet te veel van.
Op het moment kun je steeds meer ondernemen, ondanks corona. De sportscholen laten weer groepjes van 4 mensen toe om te sporten, je kunt tennis spelen of padel. De golfbaan is geopend. Frisbee golf is ook een optie. Dit is allemaal wel sportief, dus ik weet niet of je daar op zit te wachten. Voor mij zijn dit allemaal leuke dingen in ieder geval en ook leuke plekken om iemand tegen te komen om je anti-corona bondje te joinen 

Toen ik het er wat zwaarder mee had ging ik ook vaak een stuk lopen, helemaal offline. Gooi het internet 's avonds ook eens van je telefoon af, als je toch niks belangrijks meer hoeft te beantwoorden voor je werk bijvoorbeeld. Je kunt je berichtjes meestal in een kwartiertje voor het slapen gaan beantwoorden en dan ben je weer up to date. 9/10 keer zit er niks belangrijks tussen. Daar word je een stuk rustiger van en dan zit je ook niet zo op je telefoon te focussen, omdat je eigenlijk maar van één iemand iets wil horen. Dit was voor mij best een ding namelijk.

Met mij gaat alles goed, zoals je misschien wel merkt. Ik kan alles een stuk beter relativeren dan een maand geleden, maar dat komt wel echt doordat ik mijn eigen advies van hierboven heb opgevolgd. Hopelijk gaat het met jou ook snel beter! Het hoeft ook niet allemaal in één keer hè. Baby steps!