Hey iedereen, ik ben nieuw en Belg en ben eigenlijk niet zo'n online type, maar ik zit in een depressie met vele angsten en heb gemerkt dat ik ook heel erg boos ben. Ik heb geen idee hoe daar mee om te gaan.
Je boosheid uiten door met je voet hard tegen de keukendeur te stampen is het niet echt, het doet alleen maar pijn.
En ik heb gemerkt dat boosheid en frustratie soms in verdriet omslagen, wat ook niet helemaal oké is.
Ik voel mijn lichaam tintelen van de boosheid en zou willen gaan slapen. En weet niet hoe ik die kan uiten of loslaten.
Ik had een hele tijd angst om boos te worden (mini trauma van vroeger)
En ik ben normaal gezien niet de persoon die heel boos wordt. Heb met de tijd geleerd om alles op een beleefde en respectvolle manier te uiten.
Maar deze boosheid is wat veel...
Dus wou ik een deeltje boosheid even met jullie delen en hopelijk vinden jullie dat oké..
Boos omdat ik mijn suïcidale gedachten niet durf of kan uiten bij mijn familie of vrienden, uit schrik om ze te kwetsen.
Boos omdat ik dan dingen ga doen om aandacht te trekken, neen, ik besef dat dat niet zo'n goed idee is.
Boos omdat ik niet gezien werd door het psychiatrische team dat me zou helpen. En dat het alleen volgens hun regels kon. 
Ook al heb ik met tijden aangegeven dat die manier niet werkt. Het werd 'mee genomen en verder in team besproken' Echter geen reactie gekregen.
Boos op die nitwit van een begeleider die zei dat het oké was dat ik de psychiater alleen wou zien en er bij het gesprek toch nog zat.
Boos op de psychiater van wacht die zei dat mijn probleem niet acuut genoeg was om opgenomen te worden. Terwijl ik al mijn moed bijeen had geraapt om naar de spoed te gaan en te vragen of ik bij hen terecht kon.
Boos omdat mijn probleem niet erkend wordt en dat er wachtlijsten zijn. Boos omdat het team mij gewoon heeft laten gaan, en dat ik de psychiater die me medicatie heeft voorgeschreven, me niet ambulant wil opvolgen terwijl ik net aan de medicatie ben begonnen. En ook dat heeft me heel wat moeite gekost, de stap zetten naar medicatie... En omdat ik anti-depressiva op kruidenbasis neem, er zijn er niet zoveel in België, is een doorverwijzing naar een andere psychiater die daar wel mee bekend is, toch wel heel belangrijk.
Boos omdat ik niet meer wou en met iemand heb gewerkt die me niet echt doorhad en me een bijkomend trauma heeft bezorgd (klinkt ondertussen wel heel erg dramatisch he) (maar het was wel zo) Boos omdat .... nog zovele dingen...
Maar dank je, dat ik dit allemaal mocht schrijven. De boosheid is wat minder... Zoals men zegt, gevoelens gaan ook voorbij (al is dat niet de beste uitleg of hantering van die boosheid)
Als iemand nog tips heeft om hiermee om te gaan, graag...
Of misschien kan ik beter naar jullie schrijven als ik me minder goed voel, om die gedachten te delen. Want die zijn belangrijker...
Dikke zoenen Inge

Hey iedereen, ik ben nieuw en Belg en ben eigenlijk niet zo'n online type, maar ik zit in een depressie met vele angsten en heb gemerkt dat ik ook heel erg boos ben. Ik heb geen idee hoe daar mee om te gaan.
Je boosheid uiten door met je voet hard tegen de keukendeur te stampen is het niet echt, het doet alleen maar pijn.
En ik heb gemerkt dat boosheid en frustratie soms in verdriet omslagen, wat ook niet helemaal oké is.
Ik voel mijn lichaam tintelen van de boosheid en zou willen gaan slapen. En weet niet hoe ik die kan uiten of loslaten.
Ik had een hele tijd angst om boos te worden (mini trauma van vroeger)
En ik ben normaal gezien niet de persoon die heel boos wordt. Heb met de tijd geleerd om alles op een beleefde en respectvolle manier te uiten.
Maar deze boosheid is wat veel...
Dus wou ik een deeltje boosheid even met jullie delen en hopelijk vinden jullie dat oké..
Boos omdat ik mijn suïcidale gedachten niet durf of kan uiten bij mijn familie of vrienden, uit schrik om ze te kwetsen.
Boos omdat ik dan dingen ga doen om aandacht te trekken, neen, ik besef dat dat niet zo'n goed idee is.
Boos omdat ik niet gezien werd door het psychiatrische team dat me zou helpen. En dat het alleen volgens hun regels kon. 
Ook al heb ik met tijden aangegeven dat die manier niet werkt. Het werd 'mee genomen en verder in team besproken' Echter geen reactie gekregen.
Boos op die nitwit van een begeleider die zei dat het oké was dat ik de psychiater alleen wou zien en er bij het gesprek toch nog zat.
Boos op de psychiater van wacht die zei dat mijn probleem niet acuut genoeg was om opgenomen te worden. Terwijl ik al mijn moed bijeen had geraapt om naar de spoed te gaan en te vragen of ik bij hen terecht kon.
Boos omdat mijn probleem niet erkend wordt en dat er wachtlijsten zijn. Boos omdat het team mij gewoon heeft laten gaan, en dat ik de psychiater die me medicatie heeft voorgeschreven, me niet ambulant wil opvolgen terwijl ik net aan de medicatie ben begonnen. En ook dat heeft me heel wat moeite gekost, de stap zetten naar medicatie... En omdat ik anti-depressiva op kruidenbasis neem, er zijn er niet zoveel in België, is een doorverwijzing naar een andere psychiater die daar wel mee bekend is, toch wel heel belangrijk.
Boos omdat ik niet meer wou en met iemand heb gewerkt die me niet echt doorhad en me een bijkomend trauma heeft bezorgd (klinkt ondertussen wel heel erg dramatisch he) (maar het was wel zo) Boos omdat .... nog zovele dingen...
Maar dank je, dat ik dit allemaal mocht schrijven. De boosheid is wat minder... Zoals men zegt, gevoelens gaan ook voorbij (al is dat niet de beste uitleg of hantering van die boosheid)
Als iemand nog tips heeft om hiermee om te gaan, graag...
Of misschien kan ik beter naar jullie schrijven als ik me minder goed voel, om die gedachten te delen. Want die zijn belangrijker...
Dikke zoenen Inge

Ah hier staat nog een bericht. Nu geen tijd meer, maar ik ga hier vanmiddag even op reageren Inge.

Hey iedereen, ik ben nieuw en Belg en ben eigenlijk niet zo'n online type, maar ik zit in een depressie met vele angsten en heb gemerkt dat ik ook heel erg boos ben. Ik heb geen idee hoe daar mee om te gaan.
Je boosheid uiten door met je voet hard tegen de keukendeur te stampen is het niet echt, het doet alleen maar pijn.
En ik heb gemerkt dat boosheid en frustratie soms in verdriet omslagen, wat ook niet helemaal oké is.
Ik voel mijn lichaam tintelen van de boosheid en zou willen gaan slapen. En weet niet hoe ik die kan uiten of loslaten.
Ik had een hele tijd angst om boos te worden (mini trauma van vroeger)
En ik ben normaal gezien niet de persoon die heel boos wordt. Heb met de tijd geleerd om alles op een beleefde en respectvolle manier te uiten.
Maar deze boosheid is wat veel...
Dus wou ik een deeltje boosheid even met jullie delen en hopelijk vinden jullie dat oké..
Boos omdat ik mijn suïcidale gedachten niet durf of kan uiten bij mijn familie of vrienden, uit schrik om ze te kwetsen.
Boos omdat ik dan dingen ga doen om aandacht te trekken, neen, ik besef dat dat niet zo'n goed idee is.
Boos omdat ik niet gezien werd door het psychiatrische team dat me zou helpen. En dat het alleen volgens hun regels kon. 
Ook al heb ik met tijden aangegeven dat die manier niet werkt. Het werd 'mee genomen en verder in team besproken' Echter geen reactie gekregen.
Boos op die nitwit van een begeleider die zei dat het oké was dat ik de psychiater alleen wou zien en er bij het gesprek toch nog zat.
Boos op de psychiater van wacht die zei dat mijn probleem niet acuut genoeg was om opgenomen te worden. Terwijl ik al mijn moed bijeen had geraapt om naar de spoed te gaan en te vragen of ik bij hen terecht kon.
Boos omdat mijn probleem niet erkend wordt en dat er wachtlijsten zijn. Boos omdat het team mij gewoon heeft laten gaan, en dat ik de psychiater die me medicatie heeft voorgeschreven, me niet ambulant wil opvolgen terwijl ik net aan de medicatie ben begonnen. En ook dat heeft me heel wat moeite gekost, de stap zetten naar medicatie... En omdat ik anti-depressiva op kruidenbasis neem, er zijn er niet zoveel in België, is een doorverwijzing naar een andere psychiater die daar wel mee bekend is, toch wel heel belangrijk.
Boos omdat ik niet meer wou en met iemand heb gewerkt die me niet echt doorhad en me een bijkomend trauma heeft bezorgd (klinkt ondertussen wel heel erg dramatisch he) (maar het was wel zo) Boos omdat .... nog zovele dingen...
Maar dank je, dat ik dit allemaal mocht schrijven. De boosheid is wat minder... Zoals men zegt, gevoelens gaan ook voorbij (al is dat niet de beste uitleg of hantering van die boosheid)
Als iemand nog tips heeft om hiermee om te gaan, graag...
Of misschien kan ik beter naar jullie schrijven als ik me minder goed voel, om die gedachten te delen. Want die zijn belangrijker...
Dikke zoenen Inge

Lieve Inge,

Wat dapper en goed van je dat je hier bent gekomen op dit forum, welkom!
Wat rot dat je je zo  naar en boos voelt.
Wou even melden dat ik het helemaal herken, vooral omdat ik ook altijd onbegrepen ben en daar was ik ook vaak boos over.
Heel vervelend dat de psychologen niet willen luisteren, ik weet niet precies wat voor karakter je hebt maar ik zou mij niet laten afschepen en geen genoegen nemen met dingen waar jij het niet mee eens bent, Je hebt recht op je mening, zeker als je hulp zoekt, en ze mogen jou niet zomaar wegsturen met het gevoel at je nog niks bent opgeschoten. 

Een kleine tip van mij is om wel meer van je te late n horen, je vrienden en familie zijn er juist voor om jou te steunen, ze zijn er niet enkel om plezier mee e hebben. Je hebt recht op het uiten van je gevoelens, en misschien kom je meer nader tot ze en zal dat ook een grote steun voor je zijn. Wees niet bang om te kwetsen, misschien kwets je wel meer door hun in het donker te laten tasten dan dat je hen in vetrouwen neemt, daar zijn ze immers voor, toch?

Je mag mij altijd een berichtje sturen als het even niet meezit, gewoon doen, schroom je niet!

Veel sterkte en succes en hopelijk vind je hier je draai.

Liefs van Shalin

Hoi Inge, welkom op het forum! Het voordeel van een forum als dit is, dat je alles eruit mag gooien zonder dat er geoordeeld wordt. Dus ga je gang! Ik heb wel even een vraagje na jouw verhaal: je zegt dat je boos bent omdat je de suïcidale gedachten niet kunt uiten tegen familie en vrienden. Maar zijn er wel mensen waar je het wel tegen hebt gezegd? 
Verder lees ik dat je vroeger angst had om boos te zijn. Dus misschien is het wel therapeutisch om eens flink boos te worden. In therapieën wordt ook vaak geadviseerd om bijvoorbeeld eens ergens (waar niemand je hoort) flink te gaan staan schreeuwen, schelden, vloeken, wat je maar wilt..

Hallo Inge,

Bij deze mijn beloofde reactie.
Ik begrijp je teleurstelling en boosheid naar de mensen waarvan je verwacht dat ze jou kunnen helpen. Die frustratie heb ik zelf ook meerdere keren ervaren.
Als het niet mogelijk is je onvrede te uiten naar diegene voor wie het bedoeld is, kan het soms helpen het van je af te schrijven (zoals je nu doet of op papier). Wat eventueel ook kan helpen is je boosheid omzetten in energie, bijv. rondje hardlopen, gaan schoonmaken of lekker hard muziek aan en flink dansen.

Hoi Inge, welkom op het forum! Het voordeel van een forum als dit is, dat je alles eruit mag gooien zonder dat er geoordeeld wordt. Dus ga je gang! Ik heb wel even een vraagje na jouw verhaal: je zegt dat je boos bent omdat je de suïcidale gedachten niet kunt uiten tegen familie en vrienden. Maar zijn er wel mensen waar je het wel tegen hebt gezegd? 
Verder lees ik dat je vroeger angst had om boos te zijn. Dus misschien is het wel therapeutisch om eens flink boos te worden. In therapieën wordt ook vaak geadviseerd om bijvoorbeeld eens ergens (waar niemand je hoort) flink te gaan staan schreeuwen, schelden, vloeken, wat je maar wilt..

Hey Positiva,

Dank je voor je antwoord. 
Ja, er zijn wel een aantal mensen tegen wie ik het gezegd heb, maar sommige vinden dat enorm moeilijk. Wat ik niet onbegrijpelijk vind.
Tegen mijn nicht, waar ik momenteel logeer, kan ik dat ook soms wel kwijt. Maar omdat ik hier tijdelijk ben, heb ik schrik om haar te overbelasten... 
Daarbij kan zij ook niet altijd antwoorden op de dingen waarmee ik worstel. Dus soms is het een beetje dubbel...
En ja, daar heb ik ook aan gedacht. Het probleem tot hiertoe was dat er altijd wel iemand rond loopt en dat het er nog niet uit is geraakt. 
Er zijn niet echt veel velden of bossen in de buurt... 
En ondertussen is het precies zo veel geworden dat ik er zelf bang van wordt. Een boksclub met therapie zou geweldig zijn, maar Amsterdam is net iets te ver voor me. Ik weet niet of gewoon boksen naar de boksclub gaan wel oké is. 
Sorry, ik voel me momenteel een beetje moedeloos en sta precies niet echt open voor je tips. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze vergeet... Moet er eens over nadenken

Liefs

Hey Positiva,

Dank je voor je antwoord. 
Ja, er zijn wel een aantal mensen tegen wie ik het gezegd heb, maar sommige vinden dat enorm moeilijk. Wat ik niet onbegrijpelijk vind.
Tegen mijn nicht, waar ik momenteel logeer, kan ik dat ook soms wel kwijt. Maar omdat ik hier tijdelijk ben, heb ik schrik om haar te overbelasten... 
Daarbij kan zij ook niet altijd antwoorden op de dingen waarmee ik worstel. Dus soms is het een beetje dubbel...
En ja, daar heb ik ook aan gedacht. Het probleem tot hiertoe was dat er altijd wel iemand rond loopt en dat het er nog niet uit is geraakt. 
Er zijn niet echt veel velden of bossen in de buurt... 
En ondertussen is het precies zo veel geworden dat ik er zelf bang van wordt. Een boksclub met therapie zou geweldig zijn, maar Amsterdam is net iets te ver voor me. Ik weet niet of gewoon boksen naar de boksclub gaan wel oké is. 
Sorry, ik voel me momenteel een beetje moedeloos en sta precies niet echt open voor je tips. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze vergeet... Moet er eens over nadenken

Liefs

PS Heb gisteren je raad opgevolgd en het effectief wat allemaal geuit en dat luchtte op. Dus dankje voor de raad! xxx

Hi Inge,

Ik herken ontzettend veel van jouw woede. Gelukkig is die woede vandaag veel minder, maar gisteren wist ik ook echt niet wat ik met die woede aan moest. Gelukkig heb ik het via whatsapp met vrienden en familie kunnen delen. Uiteindelijk omgeslagen naar een flinke huilbui. Daarna ging het gelukkig weer een beetje. Bij mij ontstaat de woede door het boos worden op mijn depressiviteit angsten, dwang en overige gepieker. Gelukkig dat het plaatsen van jouw woede hier op het forum ook een beetje opluchtte. Misschien kunnen we elkaar vaker wat tips en adviezen geven. Na gisteren is mijn conclusie dat het kunnen uiten van je woede op zelfs een degelijke manier naar anderen toe kalmerend kan werken. Groetjes J