Boos. 
Ik ben boos op de wereld. 
Ik wil schreeuwen naar alles en iedereen die het lef heeft geluk te vinden. 
Ik wil op de grond mezelf smeken dit gevoel ook te ervaren. 
Ik wil elk stomme voorwerp waarvan ik ooit dacht gelukkig te worden kapot smijten op de grond. 
Ik wil schreeuwen en stampen als een verwend kind wat maar niet krijgt wat ze wil. WAAROM KRIJG IK NIET WAT IK WIL?
Waarom krijg ik niet waar ik om huil, smeek en schreeuw? 
Ik ga maar door en door en door en kijk vol jaloezie naar iedereen die dat stukje onhaalbare heeft gevonden. 
Ik ben er klaar mee. 
Klaar met dit kut gevoel. 
Klaar met boos zijn. 
Maar eigenlijk ben ik niet boos. 
Eigenlijk brokkelt er telkens vanbinnen een stukje van mijn hart af als ik zie dat het alleen mij niet lukt om gelukkig te zijn. 
Stiekem wil ik door en door en door met vechten totdat ik niet meer kan. 
Stiekem kan ik niet meer. 
Maar er blijft hoop. 
Tussen al die woede en het verdriet schijnt dat kleine sprankeltje hoop. 
Als een zonnetje op een regenachtige dag. 
Als een aardig gebaar van je buurman. 
Dat zeldzame gevoel dat het leven nog zin heeft. 
Misschien word ik wel boos omdat ik leef. 
Misschien word ik wel boos omdat ik wil. 
Misschien betekend mijn boos worden dat er nog hoop is. 
Ik heb hoop.

Die hoop is iets heel belangrijk GNV.
En boos zijn is bij mij prettiger dan depressief zijn. Alsof je nog wel een vuurtje voelt. Maar dat is bij jou misschien anders. Of misschien is het er beide.

Boos. 
Ik ben boos op de wereld. 
Ik wil schreeuwen naar alles en iedereen die het lef heeft geluk te vinden. 
Ik wil op de grond mezelf smeken dit gevoel ook te ervaren. 
Ik wil elk stomme voorwerp waarvan ik ooit dacht gelukkig te worden kapot smijten op de grond. 
Ik wil schreeuwen en stampen als een verwend kind wat maar niet krijgt wat ze wil. WAAROM KRIJG IK NIET WAT IK WIL?
Waarom krijg ik niet waar ik om huil, smeek en schreeuw? 
Ik ga maar door en door en door en kijk vol jaloezie naar iedereen die dat stukje onhaalbare heeft gevonden. 
Ik ben er klaar mee. 
Klaar met dit kut gevoel. 
Klaar met boos zijn. 
Maar eigenlijk ben ik niet boos. 
Eigenlijk brokkelt er telkens vanbinnen een stukje van mijn hart af als ik zie dat het alleen mij niet lukt om gelukkig te zijn. 
Stiekem wil ik door en door en door met vechten totdat ik niet meer kan. 
Stiekem kan ik niet meer. 
Maar er blijft hoop. 
Tussen al die woede en het verdriet schijnt dat kleine sprankeltje hoop. 
Als een zonnetje op een regenachtige dag. 
Als een aardig gebaar van je buurman. 
Dat zeldzame gevoel dat het leven nog zin heeft. 
Misschien word ik wel boos omdat ik leef. 
Misschien word ik wel boos omdat ik wil. 
Misschien betekend mijn boos worden dat er nog hoop is. 
Ik heb hoop.

Ik begrijp totaal jouw gevoel , ik ben ook zo ontzettend boos op alles. Op mijn verleden , op het heden en vooral op mezelf omdat ik er maar niet in slaag gelukkig te zijn , ik begrijp het totaal, mooi geschreven trouwens , je verwoordt precies wat ik voel. Groetjes cyranno

Ik lees toch ook heel veel willen, hou je daaraan vast en probeer het constructief te maken! Wat wil je concreet en heel.klein?