Deze boekrecensie is  niet objectief geschreven overigens. Ik lees vanuit mijn eigen pijnpunten, en mijn eigen interpretaties staan er doorheen.

Boek: ' dan ga ik nu maar eens lekker van mezelf zitten houden'  ,  
Auteur: Lianne Sanders .
Ondertitel: een zoektocht naar zelfacceptatie en verbinding . 

Het boek  gaat over iemand die (ook)  van angst en onveiligheid niet weet waar ze het moet zoeken.  Ze zoekt het in liefdesrelaties. Die lopen stuk , en dan is het weer hopeloos met zichzelf. Uiteindelijk probeert ze het probleem aan te pakken omdat ze weer een alle staten is.

Pijnlijk herkenbaar, dat wil zeggen de angst en de onveiligheid en het maar hopeloos proberen contact te maken met een ander om dat vreselijke gevoel te verlichten, co regulatie .
Met  relaties ben ik al lang geleden  gekapt overigens. 

Ontstaansgeschiedenis, zo ongeveer hetzelfde als bij mij, van uit thuissituatie. 

Wat volgt in het boek als zoekende naar n remedie,   is dagelijks yogastudiobezoek en dagelijks mediteren, zelfcompassie therapeuten bezoeken  om  wat in een feite een ontregelt zenuwstelsel is, te kalmeren.  En de ergste hypergevoeligheid eraf te krijgen.  Al die tijd is het leven een hel qua angst , en somberheid alom  , maar na het stoicijns volhouden van dit alles , ze doet t maar, omdat ze ook niet weet hoe zich de dagen door te helpen en ook niet weet waar ze t zoeken moet, werpt t vruchten af . 
De rest is mee leren leven en doorgaan met die yoga en meditaties etc om het te onderhouden. 
Er is wel wat licht aan het eind van de tunnel , maar geen wonder. 

Persoonlijke reactie: 
Ik word echter al moe en niet goed als ik het lees.
  Dat gaat mij nooit lukken, denk ik dan. 
 Ik ben te verzwakt in  discipline, de fut , ritme , structuur,  om dit zo in en door te kunnen voeren in mijn leven.  
Mijn ooit stoïcijnse doorzettingsvermogen , heb ik niet meer.  Enkel op wilskracht houdt ik het niet meer vol want die is stuk . De moed zinkt me bij voorbaat al in de schoenen. 

Moet ik me dit op mn 52 ste nog eigen gaan maken ? Had ik hier niet op mijn 18e ofzo in aanraking mee kunnen komen. 

Aan de andere kant, er is ook geen reden om t niet te proberen . Ik kan tenslotte niet zeggen dat ik het er te druk voor heb. 
Ik ben al geheel versombert ,  lig  hele dagen op de bank, daar  kun je  op zich prima mediteren of ademhalen. Een paar keer per week naar n yogales sloffen , zo dicht mogelijk in de buurt. Want thuis doen doet een beroep op mijn zelfwerkzaamheid , en dat gaat m niet worden. 

Ik kan acht alleen de kans op falen en  zelfafwijzing  nogal aanwezig , omdat ik constateer dat  de bereidheid behoorlijk hapert. 

Dus ik laat het allemaal maar eens bezinken, en het is nog maar de vraag of dat bezinksel ergens toe gaat leiden.

Groet

Was reeds gelaatst

Mabel, ik herken het gevoel van "had ik hier niet al op m'n 18e mee moeten beginnen?"   en dat het allemaal teveel voelt om op te lossen zeg maar..
Maar niet alles hoeft toch opgelost? Misschien is dat perfectionistisch denken. 

Ik heb zo het idee dat jij in je jeugd zo enorm de emotionele last van ouders (misschien ook andere familie) hebt gedragen dat er nu geen enkele ruimte is voor iets of iemand anders. De batterij is totaaal op, de tank helemaal leeg.. En vaak kan dat bijgevult met positieve contacten (mensen die jouw emotionele last willen verlichten)  maar als het te ver leeg is kunnen die contacten OOK als teveel voelen. Zoiets? 

Valt het te proberen om een yoga-klasje te doen en gewoon aanwezig zijn? Dat sociaal gebabbel hoeft toch niet persé? Gewoon aanwezig zijn daar en verder niks
Ik heb ook een tijd yoga gedaan en had aangegeven bij de docente dat alles teveel was en ik gewoon even wou "zijn" op dat matje. Dat was helemaal prima.
En tijdens de laatste minuten ga je liggen en soms komen zij (docenten) dan even iets doen, als onderdeel van de les dus dat is bij iedereen, niet speciaal voor mij ,zoals wat drukpunten op je hoofd of voeten masseren.
Op een gegeven moment had ik dan wel eens dat ik moest huilen, maar dan dacht ik, so what.. ik hoef geen uitleg te geven waarom aan de rest als ik dat niet wil. En zoveel mensen huilen wel eens, dat is menselijk, en als ze dat raar vinden dan is dat maar zo..   Maar volgens mij vond niemand het raar.  De docente had het ook vaak erover om bij je gevoel te komen, nou dat is dan verdriet en dat is er dan even

Mabel ik herken heel veel van wat je schrijft hier boven. Eerst en vooral het niet weten waar het moeten zoeken , het wanhopig zijn en zich verloren voelen en zich verliezen in relaties allerhande. Jammer genoeg heb ik dat in mijn jongere jaren ook moeten meemaken me verliezen in relaties , in anderen , in situaties... Ik dacht het telkens te kunnen oplossen in een volgende situatie maar liep daarna weer gewoon tegen de lamp. Door schade en schande heb ik moeten leren maar dat veranderde dan als ik stabieler werd. Maar dat stabiel worden ging niet over één nacht ijs en daarom heel wat schade opgelopen onderweg en heel veel verloren.
Nu , vijftiger net als jou Mabel en redelijk stabiel maar o zo moe. Ik ben vermoeid , heb veel te veel energie verloren onderweg zoals jij schrijft doorzettingsvermogen en wilskracht zijn ver zoek ook bij mij. Ik zou nu eigenlijk mijn kilo s moeten aanpakken en ik heb er de kracht niet voor om nu daarom te moeten vechten , heb genoeg gevochten. Ook had ik graag in mijn jongere jaren wat meer hulp gehad zodat ik nu niet zou moeten opgebrand zijn. Ik heb ook niet meer de moed om therapie te volgen of buitenshuis naar een yogaklas te gaan ook al meen ik dat die middelen wel hulp kunnen bieden. Ik doe gewoon wat huishoudelijk werk mijn vrijwilligerswerk en dan is de kaars opgebrand zeg maar.
Ik denk eerlijk gezegd veel aan het eind van het leven en verlang gewoon naar rust zonder al die zorgen beslommeringen en angsten overal ... wie weet vinden we nog de moed om buitenshuis yoga te gaan volgen al betwijfel ik het in mijn geval vele groetjes Cyranno

Hallo lieve mensen,

Joy , inderdaad, 
Niet alles hoeft opgelost, en dat lijkt me ook niet realistisch.  

Mijn wens is ( of was?)  om nog wat  met en in mijzelf te kunnen oplossen. Althans,  dat dacht ik . Dat dat n doel of wens was .  


Naar de biep lopen gaat inmiddels  weer , - zij het na veel uitstel. 
Boeken lezen  gaat prima, informatie verzamelen en verwerken ook. Kan mn eigen reactie beschrijven ,  zelfreflectie ook aanwezig.  
Tot ik dus  ga nadenken over hoe ik dit dan zou moeten implementeren in mijn leven. Mij een voorstelling probeer te maken
Vervolgens voel ik de weerzin, het daar gaan we weer! en voorzie ik de afknapper. 
Daarmee krijg ik mezelf niet aangezwengeld.  

Misschien moet ik het daar maar bij laten. Gewoon boeken lezen, mijn eigen gedachten volgen,  kijken wat het oproept - en verder niets.

Ik ben er nog steeds te depressief voor actie . En het duurt alweer n maand of 4 dat het naar beneden piekte en ik niet meer terugging naar mn normale-  ongelukkig, moeizaam,  maar toch  vaak redelijk neutraal-  stemming  . 
Wel zijn de angstgevoelens en spanning minder , dat is fijn . Verder ben ik door de jaren heen veranderd in een soort  kluizenaar. 

Net als jij Cyranno ,  ben ik er ook wel klaar mee . 

We worden ook ouder.. de overgang zal zn tol eisen. Ik kijk terug , heb t allemaal gedaan, als je jonger bent heb je nog hoop :  er had  immers nog van alles kunnen gebeuren in positieve zin ,  wat niet gebeurde en  ik weet nu wel dat dit het leven is . 
 En het idee dat dit nog 35 jaar door moet gaan en de levens kwaliteit nog minder gaat worden .... 

Goed . ik ga maar weer eens een boek lezen. 
Liefs allemaal.