Beste allemaal,

Hier een bezorgde vader van een depressieve zoon van in de twintig. Hij heeft twee jaar geleden geprobeerd zelfmoord te plegen, en sindsdien is hij in behandeling bij een GGZ instelling. Na een heel intensief deel zit hij nu ´tussen behandelingen in´. De volgende start zegt hij over acht weken. Maar, ondanks dat ik veel op m´n werk zit, zie ik dat het slechter met hem lijkt te gaan. Hij gaat nog wel eens praten met een soort praatgroep, maar dat is heel weinig heb ik begrepen. Hij zit veel thuis, durft geen vrijwilligerswerk op te pakken en ik weet niet meer hoe ik kan helpen. Hij denkt dat hij niets kan. Ook z´n vrienden ziet hij niet. Bij die praatgroep laat hij denk ik ook weinig merken over wat er echt speelt. Ergens wil ik gewoon hem een schop onder z´n &(%% geven en zeggen dat hij NU vrijwilligerswerk moet oppakken, want van thuis zitten en alleen maar series kijken en beetje niksen wordt hij ook niet beter van. 

Ik wil ook niet dat hij nog een keer iets probeert maar ik weet niet wat ik nu nog kan doen. Zijn hier ervaringsdeskundigen die weten wat hierbij wel zou kunnen helpen?

Hallo WGR,

Allereerst welkom op dit forum.

Moeilijke situatie voor je.

Ja dat hangen in huis en lusteloos TV kijken herken ik wel.
Misschien heeft hij maar heel weinig energie, wat normaal is bij depressie.
Ook een lage eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen is helaas een bekend symptoom.
Het zou fijn zijn als het hem lukt om even naar buiten gaan, bijv. in het dorp wandelen of juist in het bos.
Niet gemakkelijk op te brengen, maar bij mij en bij ook anderen op dit forum is dit wel helpend.
Ook extra vit. D is een aanrader bij depressie.

Het is moeilijk maar je kunt als vader niet veel doen helaas en al helemaal niets afdwingen.

Hou je taai zou ik zeggen.

Groet, Bert

Kunnen jullie misschien iets samen ondernemen, dat je hem laat merken dat je er voor hem bent, even eruit. 

Hij gaat niet voor niks nog een traject in natuurlijk, zo makkelijk is het dan allemaal nog niet voor hem waarschijnlijk. Als hij toch meer hulp nu nodig heeft, kun je hem stimuleren om dit aan te geven?

Sterkte gewenst, zal voor jou ook niet makkelijk zijn.

hey,

ten eerste vind het erg mooi om je bericht op deze website te lezen, je wil hem echt graag gelukkig zien en dat is erg belangrijk.

Zelf ben ik ook depressief geweest, momenteel heb ik weer een terugval. Ondanks dat ik misschien erg jong ben (17)  snap ik wel heel goed wat jou zoon doormaakt en dat is echt echt verschrikkelijk. Ik herken het op de bank liggen, geen energie hebben en niet in contact durven/willen komen met andere daarom ook. Toch is het erg goed om toch iets te ondernemen, al is het maar een kleine wandeling iedere ochtend. Misschien kun je met hem samen iets ondernemen? Het hoeft niks groots te zijn, die stap is in het begin echt te groot. Misschien kun je vragen of hij het voor u wil proberen? Heeft hij ooit hobby's gehad? Misschien werkt het ook om interesse te tonen, maar verstandig is dan om niet op te dringen. Hij zal waarschijnlijk niet op ieder moment in staat zijn om hierover te praten. Hoe moeilijk het soms ook is probeer toch te zien dat hij waarschijnlijk wel zijn best doet! Probeer hem ook te begrijpen, als je depressief bent is het erg moeilijk om met mensen te praten door schaamte maar ook omdat voor buitenstaanders is het erg moeilijk om deze ziekte te begrijpen terwijl je je juist graag begrepen wilt voelen. 

Het moeilijke van aan de zijlijn toekijken is dat je eigenlijk bijna niks voor diegene kunt doen. Dit kan je helemaal opvreten en je boos maken, erg vervelend is wel dat boos worden op je zoon waarschijnlijk alleen maar averechts werkt. 

Ik hoop dat je hier iets aan hebt gehad en anders misschien je begrepen voelt, je bent niet alleen! 

P.S. blijf ook goed voor jezelf zorgen! Als je zelf niet lekker in je vel zit word het al moeilijker om iemand anders te helpen.

---

Hoi WGR, ook van mij een hartelijk welkom op het forum. Als "partner van" begrijp ik wat je bedoelt. Het is altijd een balans zoeken tussen "een klein duwtje geven" en "niet willen pushen". Dat laatste is zeker wel belangrijk. Maar ik heb mijn partner ook wel eens een klein duwtje in de goede richting gegeven, als ik dacht dat het kon.  Er is inderdaad niet veel wat je daadwerkelijk kunt doen, maar vaak is er gewoon zijn al voldoende. En, zoals de anderen ook al zeiden: iedere avond samen een blokje om lopen, is misschien haalbaar? Succes!