Besta ik wel? Kijk even naar mij.

Daar ben ik dan weer. Op deze site.. Ik weet niet wie dit leest maar ik schrijf het gewoon van me af. Ik heb niet vaak meer toegang tot het internet.

Tja ik vind het walgelijk eigenlijk. Ik wil mezelf helemaal niet zielig vinden. Ik wil ook niet dat iemand mij als zielig beschouwd. Dikke muren van wantrouwen heb ik om me heen gebouwd. Ik herken mezelf niet eens meer. Ik vind mensen ook niet meer leuk.

Soms kan het echter wel fijn zijn als iemand jouw bestaan erkent. Als iemand even zegt hey, jij bent ook mens! Jij mag er ook wezen! In plaats van dat mensen hun ogen sluiten voor je en met een beetje geduld hopen dat je weer verdwijnt. Alsof je geen mens bent. Alsof je niks bent eigenlijk. Dat is mijn laatste vonkje hoop denk ik dan. Heel naïef want ik weet dat er geen hoop meer is.

Wie ben ik eigenlijk? Ik ben ik. Ik ben niet mijn problemen.. toch zien mensen alleen mijn problemen als ze naar me kijken. Klopt, Ik zie ook wat ik doormaak. Ik voel het. Ik snap wat ik doormaak. Ik vind het ook moeilijk om aan te horen, en dat van mezelf. Ik wil ook niemand tot last zijn daarmee. 

Snap jij dat? Of wil je het niet snappen? Ben je er net zo bang voor als ik dat was voordat het gebeurde? Tja, Ik kan je geen ongelijk geven. Maar geef mij eens ongelijk als ik even mezelf wil zijn. Even niet gezien worden als problemen maar gewoon als ik.

Ik snap ook wat iemand voelt als ze hun ogen sluiten en hoop dat ik verdwijn. Soms wens ik zelf wel eens dat ik kon verdwijnen voor mezelf maar dat gaat niet.

Je hoeft ook niet te kijken. Ik wil ook geen mensen die naar me kijken. Nee, wat mij pijn doet is dat niemand mij de hand wil toerijken. Niemand die zegt ik zie je, ik snap je pijn, ik weet ook niet wat ik eraan kan doen maar ik help je. vanacht hoef je niet in de duisternis rond te zwerven op zoek naar rust, je hoeft niet bang te zijn voor mensen die je pijn willen doen. Deze keer Laat ik je niet aan je lot over, deze keer maak ik geen gebruik van je situatie om er zelf beter van te worden. Deze nacht hoef je je lichaam niet te verkopen voor onderdak. Vandaag hoef je niet meer naar werk te zoeken want ik zoek iemand en jij hebt het nodig. Ben ik dat dan niet waard? 

Ik vraag me wel eens af.. Waar ben ik mijn menselijkheid voor andere mensen verloren? Toen ik met school moest stoppen omdat ik niet meer welkom was thuis vanwege mijn geaardheid en meteen met spullen op straat stond? Toen ik buiten onder een koude brug moest slapen in de hoop dat niemand me wat aan zou doen? Toen ik werd verkracht en mishandeld door verschillende mannen omdat ze wisten dat ik niks terug kon doen en niks had? Toen mijn laatste spullen ook nog gestolen werden? Toen ik bang was dat de politie me zou vinden om me nog een extra trap na te geven met een bekeuring omdat ik geen huis heb om te slapen? Dat ik bang was dat iemand een ambulance wou bellen toen ik doordrenkt met mijn eigen bloed over straat liep omdat iemand het zomaar nodig vond mijn neus te breken om stoer te zijn? 

Ik weet niet meer wat ik moet. moet ik dan tussen de junks en verslaafden in een opvang liggen en maar hopen dat ik niet beroofd word of iemand een naald in me steekt als ik lig te slapen? Zou jij daar willen slapen? Nee dankje

 “Jij mag niet bestaan”. Dat is onbewust keer op keer de boodschap die aan mij word doorgegeven. Alle mensen die me wegsturen misbruik maken mishandelen. Ik ben niks. En ik voel me ook niks meer. Ik voel me leeg. 

Iedere keer als iemand zijn ogen sluit. Iedere keer als een instantie alleen zichzelf verder wil helpen. Iedere keer als ik me afvraag waar ik in Gods naam moet slapen. Of ik wel kan eten. Hoe ik in Gods naam een nacht doorkom als het koud is.

Ik heb wel eens getwijfeld of ik niet gewoon onder de trein moet lopen. Dat is heel zielig voor de persoon die de trein bestuurd en ja kost hardwerkende mensen weer centjes he want daar draait het allemaal om in deze misselijke wereld.

maar ik denk niet dat mensen snappen wat een gratie het kan zijn voor mensen als ik. Mensen die geen hoop hebben. Mensen die niets te verliezen hebben, maar ook niks te winnen. Mensen die niet eens dood mogen zelfs als het leven zo vreselijk is dat alleen euthenasie nog kan verzachten wat je hebt moeten doormaken. Mensen die als een blad in een rivier meegevoerd worden door de stroming.

En ik kan je vertellen ik ben 23 ik ben net komen kijken hoor ik je denken ookal heb ik vaak te horen gekregen dat ik wat oud ben om werk te willen zonder papiertjes.  maar ik ben behoorlijk moe. Letterlijk en figuurlijk. Ik ben ondervoed, mijn geest is gebroken en mijn hoop en vertrouwen in de mensheid is weg. ik weet niet hoe ik het nog vol kan houden. Langzaam begin ik te vergeten wie ik ben. Dingen waar ik ooit van genoot. Ha, genieten. Wat is dat eigenlijk? Langzaam verlies ik stukjes van mezelf. Iedere keer als ik een nieuwe bodem bereik en erdoorheen gaat realiseer ik me dat ik niet meer zal worden wie ik was. Ik ben beschadigd. 

Is dit dan het leven wat mij belooft werd als kind? Ik weet niet of ik het wil. Ik wil dit niet. Zou jij het willen? 

Ik ben bang, eenzaam en alleen. Ik zit hier in het donker waar niemand mij kan zien. Met alleen mijn gedachten als gezelschap. daar willen mensen mij, uit het zicht. Langzaam wachtend op de dood, liever niet doodvallen want dan moet iemand je opruimen en dat zou vervelend zijn en geld kosten natuurlijk!

Ik vraag me heel vaak af. Als niemand mij ziet of wil zien of horen besta ik dan eigenlijk wel? Huilt er iemand als ik er niet meer ben? Is er dan niemand die om mij geeft al is het alleen omdat mij verteld is dat ik een mens ben? Waarschijnlijk niet. Ik ben immers geen mens meer die status is mij helaas ontnomen. 

Toch hoop ik dat ik niet de enige ben. Dat een ander mijn verhaal nu leest en zich herkent. Ik mag dan wel geen mens meer zijn. Maar misschien wil ik dat zachtjes aan ook wel niet meer. Niet na mijn ervaring met mensen. Ik ben wat anders. En misschien omdat ik anders ben zal ik er alles aan doen om niet op de mensen te lijken die ik tegenkwam.

Ik kan je alleen niet veel bieden op dit moment ik heb bijna niks om te delen behalve mijn woorden. Je hoeft mij ook niet te geloven. Maar alsjeblieft. als je in een situatie zit, en er is hoop. vecht voor jezelf! niemand anders zal het voor je doen. Jij mag er ook zijn, maar dat betekent niet dat je er niet voor hoeft te vechten. Durf op te staan, durf je mond open te trekken als het moet, het zal wel niet fijn zijn maar is nodig. 

Ookal is het nog zo donker en koud Blijf sterk en heb soms vooral lekker schijt aan anderen want de meesten zullen dat ook aan jou hebben. Denk aan jezelf. Laat je niet meesleuren in dingen die niet goed voor je zijn.

pas op voor instanties die alleen zelf geld willen verdienen en ja. ga vooral naar de mensen die van je houden en vertel ze nog even hoeveel ze voor je betekenen en wat je dwars zit nu het nog kan en als het kan. Liefde is belangrijker dan wat dan ook. Daar kom je wel achter als je alleen onder een brug ligt en je realiseert dat het er niet meer is. Dat vind ik misschien nog wel erger dan niet kunnen eten.

Ik weet helaas niet wat ik er zelf nog aan heb ik weet niet hoe lang ik nog leef of hoe lang ik het volhou voor ik zelf wil dat het stopt. Hopelijk kan jij er nog wat mee maarja. 

Deze tekst bewijs dat ik besta. Of mensen het nou willen of niet. Ik ben er. En dit was even mijn momentje dat ik wou pakken om er te zijn. Bedankt voor het lezen in ieder geval als je niet al je ogen had dichtgedaan. En wat je ook bezighoud op het moment veel succes sterkte en liefde toegewenst in deze moeilijke tijd. Ik snap als geen ander wat je voelt en doormaakt en als ik meer kon helpen had ik dat zeker gedaan. Maar alsnog zou ik zeggen je bent sterker dan je denkt.