Verdrietig en ook boos! Boos dat ze ons allemaal in de steek heeft gelaten. Dat ze niet harder heeft gevochten, dat ze niet heeft geluisterd. Niet echt geluisterd. 
Lieve schat waarom toch?

Ook ik heb momenten gehad dat ik niet meer wilde, maar ik heb het nooit gedaan. Ik wilde het mijn familie niet aandoen. Maar misschien was ik minder ver heen, dat ik mij dat nog kon beseffen?

Lieverd, ik hoop dat je nu rust hebt en geen spijt. Maar begrijpen kan ik het niet.. je laat zoveel mensen achter met pijn en verdriet.

Gecondoleerd Jorin. Sterkte..

Lieve Jorin,

De juiste woorden heeft niemand in dit soort gevallen. Lijkt me ook voor jou, als 'depressieveling', extra heftig dan voor iemand die in een andere levensfase zit.
Ik vrees ook dat dit iets is wat je nooit echt gaat kunnen begrijpen, dus probeer dat los te laten. Voor je zelf...

Ik kan je enkel mijn visie erop geven, mijn laatste poging nu anderhalf jaar terug, en hoewel ik diep van binnen ergens heus wel wist dat mijn familie om mij gaf, dat ik het hen niet aan kon doen, kon ik niet meer.
Ik was op, moe gestreden, de vele adviezen beu, net als de vele berichten dat het allemaal wel beter zou worden en ik me niet zo moest aanstellen.
Nog steeds zijn er dagen dat ik spijt heb dat het me niet gelukt is, ookal zit ik nu niet zo diep in het dal als toen.

Wel durf ik met zekerheid te zeggen dat deze persoon dit heeft gedaan omdat ze simpelweg niet anders kon. Anders bega je niet zo'n wanhoopsdaad. En, ookal kende ik haar uiteraard niet, vermoed ik dat zij dacht dat ze juist het goede deed voor haar omgeving. Hoe krom dit misschien ook klinkt.

Ik steek een extra kaarsje vanavond aan, voor haar en voor jou, heel erg veel sterkte.

Liefs,
Sanna

Verdrietig en ook boos! Boos dat ze ons allemaal in de steek heeft gelaten. Dat ze niet harder heeft gevochten, dat ze niet heeft geluisterd. Niet echt geluisterd. 
Lieve schat waarom toch?

Ook ik heb momenten gehad dat ik niet meer wilde, maar ik heb het nooit gedaan. Ik wilde het mijn familie niet aandoen. Maar misschien was ik minder ver heen, dat ik mij dat nog kon beseffen?

Lieverd, ik hoop dat je nu rust hebt en geen spijt. Maar begrijpen kan ik het niet.. je laat zoveel mensen achter met pijn en verdriet.

---

Wat verdrietig...heel veel sterkte!!!

Lieve Jorin,

De juiste woorden heeft niemand in dit soort gevallen. Lijkt me ook voor jou, als 'depressieveling', extra heftig dan voor iemand die in een andere levensfase zit.
Ik vrees ook dat dit iets is wat je nooit echt gaat kunnen begrijpen, dus probeer dat los te laten. Voor je zelf...

Ik kan je enkel mijn visie erop geven, mijn laatste poging nu anderhalf jaar terug, en hoewel ik diep van binnen ergens heus wel wist dat mijn familie om mij gaf, dat ik het hen niet aan kon doen, kon ik niet meer.
Ik was op, moe gestreden, de vele adviezen beu, net als de vele berichten dat het allemaal wel beter zou worden en ik me niet zo moest aanstellen.
Nog steeds zijn er dagen dat ik spijt heb dat het me niet gelukt is, ookal zit ik nu niet zo diep in het dal als toen.

Wel durf ik met zekerheid te zeggen dat deze persoon dit heeft gedaan omdat ze simpelweg niet anders kon. Anders bega je niet zo'n wanhoopsdaad. En, ookal kende ik haar uiteraard niet, vermoed ik dat zij dacht dat ze juist het goede deed voor haar omgeving. Hoe krom dit misschien ook klinkt.

Ik steek een extra kaarsje vanavond aan, voor haar en voor jou, heel erg veel sterkte.

Liefs,
Sanna

Dankjewel lieve Sanna.

Ik denk dat je gelijk hebt dat ze niet anders kon en dat ze dacht dat dit het beste was. Ze was wanhopig en dacht dat het altijd zo zou blijven.

Maar ze was nog maar kort zo depressief en angstig. Ik vind het zo zonde, omdat ik denk dat ze echt beter had kunnen worden. Maar goed je kan niet in iemands hoofd kijken, ze was wellicht al veel langer ongelukkig. Het is niet anders..

En naar voor jou dat je soms nog momenten hebt dat je wou dat het gelukt was. Ik wens je veel goede dagen toe.

Bedankt en
Liefs

Dankjewel lieve Sanna.

Ik denk dat je gelijk hebt dat ze niet anders kon en dat ze dacht dat dit het beste was. Ze was wanhopig en dacht dat het altijd zo zou blijven.

Maar ze was nog maar kort zo depressief en angstig. Ik vind het zo zonde, omdat ik denk dat ze echt beter had kunnen worden. Maar goed je kan niet in iemands hoofd kijken, ze was wellicht al veel langer ongelukkig. Het is niet anders..

En naar voor jou dat je soms nog momenten hebt dat je wou dat het gelukt was. Ik wens je veel goede dagen toe.

Bedankt en
Liefs

Lieve Jorin,

Ik denk dat tijd een relatief begrip wordt voor iemand die alles zo donker ziet. Als je echt geen uitweg meer ziet, geen klein sprankje hoop, of dat mini-straaltje licht aan het eind van de tunnel...
Ach, je kent al de clichés wel die er bestaan, daar heb je mij helemaal niet voor nodig.

Weet gewoon dat ze dit niet heeft gedaan om haar omgeving te kwetsen en pijn te doen. Juist niet. Ik begrijp heel goed dat het lastig is om te begrijpen en je zal er nooit achter gaan komen wat de beweegredenen zijn geweest, wat er in haar hoofd om ging, en dat moeten accepteren lijkt mij ook erg moeilijk.
Naast het hele simpele feit dat je een dierbaar iemand verloren hebt en dat al niet te bevatten is.

Als het je ooit hoog zit en je de behoefte hebt om te praten over wat dan ook, mag je me altijd een PM sturen ook.

Sterkte.

Liefs,
Sanna

Verdrietig en ook boos! Boos dat ze ons allemaal in de steek heeft gelaten. Dat ze niet harder heeft gevochten, dat ze niet heeft geluisterd. Niet echt geluisterd. 
Lieve schat waarom toch?

Ook ik heb momenten gehad dat ik niet meer wilde, maar ik heb het nooit gedaan. Ik wilde het mijn familie niet aandoen. Maar misschien was ik minder ver heen, dat ik mij dat nog kon beseffen?

Lieverd, ik hoop dat je nu rust hebt en geen spijt. Maar begrijpen kan ik het niet.. je laat zoveel mensen achter met pijn en verdriet.

Beste Jorin, ik snap dat je verdrietig en boos bent , het is nl. een confrontatie als je iemand kent die uit het leven stapt. Het hakt er diep in he? Je voelt zoveel spijt en verdriet dat ze het niet gehaald hebben. Maar soms is het gevecht  te hevig is de strijd te erg... Het kan ook genoeg worden dat je niet meer kan en wil vechten. Dat je echt teneinde raad bent en ik denk dat we hun keuze moeten proberen te accepteren. Ikzelf heb een vriend verloren met euthanasie door een borderline stoornis. Ik was nog bij hem de avond dat de dokter het ging uitvoeren, maar ben weggegaan bij de euthanasie zelf. Ik had heel veel verdriet en weende erg toen ik thuis kwam en het hakte er erg diep in maar ik kan het wel begrijpen en een plaats geven, er was geen oplossing het lijden was te erg , zijn limiet was overschreden. Nu nog altijd denk ik veel aan hem maar respecteer zijn keuze en probeer niet te oordelen . Ik weet dat ie rust heeft waar hij nu is en dat hij beschermd wordt , misschien kan je ook een beetje zo denken ik wens je alleszins veel sterkte toe.

Lieve Jorin,

Heel veel sterkte met dit verlies!
Zoiets hakt er altijd in... ook wat je schrijft dat ze nog maar kort slecht in haar vel zat.. Tja.. ik vind dat soms ook moeilijk te begrijpen aangezien wij al langer hiermee worstelen.

Ik hoop dat je naast je verdriet en onbegrip ook bewondering voor je eigen vechtkracht kunt zien. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat je bekende een aansteller of opgever is. Ze zag dit als enige beslissing...En verder denk ik ook dat dit een andere type depressie is, want niet iedere depressieveling is suïcidaal. Maar ik hoop dat je met een andere blik naar jouw eigen strijd en worsteling kunt kijken: still standing strong ?

Liefs,
Marjolein

Bedankt voor jullie steun!
Ik heb dit geschreven vlak nadat ik het had gehoord en het waren mijn emoties op dat moment.

Ik denk inderdaad dat een depressie voor iedereen anders kan zijn en je niet kan oordelen over iemands keuze om uit het leven te stappen. 
Ik blijf het zonde vinden, maar zij zag zelf geen andere uitweg. Het is wat het is en ik hoop dat ze nu rust heeft.

Jorin,


Sterkte met het een plaats te geven.

Groet,

JeanPierre