Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ben ik depressief?


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-05-2019, 00:31 door Krisss.)

Hallo lieve lezers, 

Ik kwam vanavond dit forum tegen op internet, toen ik in mijn spoortocht naar herkenning of naar een idee van "wat er mis met mij is" het internet aan het afspeuren was. Ik kom net terug van een weekendje weg. Zo'n weekendje zou natuurlijk heel leuk moeten zijn, maar ik ben de hele tijd heel moe geweest. Te moe om daardoor veel met de mensen te praten met wie ik was. Daardoor weinig verbinding maken en voelen met anderen. Zo werd ik weer geconfronteerd met een gevoel dat ik al een heel groot deel van m'n leven met me meedraag: dat ik me eenzaam voel, nooit echt begrepen, altijd een buitenstaander, hoor er nooit helemaal bij. En al helemaal niet nu veel mensen van mijn leeftijd gaan trouwen, huizen kopen, kinderen krijgen. Mijn relatie is al een tijdje over, nog geen nieuwe relatie, mijn zelfbeeld en energieniveau zijn op dit moment te laag om veel moeite te steken in daten. De reden waarom ik me eigenlijk heb aangemeld is om bij jullie te peilen: ben ik eigenlijk wel depressief? Ik heb in andere donkere tijden ook wel eens gedacht dat ik aan een depressie leed, maar dan zat ik toch na een tijdje weer beter in m'n vel. Ook nu kan het zomaar zijn dat door een paar goede dagen op m'n werk of een fijn gesprek met iemand ik me toch weer wat beter voel. Daardoor twijfel ik soms of ik wel depressief ben. Het gaat bij mij echt met (vrij lage) UPS en (soms behoorlijk diepe) DOWNS. Is dit herkenbaar en is dit toch een depressie? Moeheid, negativiteit etc. Alvast bedankt voor jullie reacties!

Eigenlijk wil ik er toch nog iets aan toevoegen, omdat, als ik het zo teruglees, het allemaal wel mee lijkt te vallen. Maar is het normaal dat je 2,5 uur lang alleen maar ligt te huilen op de bank, je soms alleen maar wil slapen, je je sociaal begint te isoleren omdat je te moe bent, maar ook omdat je denkt: ik ben toch niet leuk genoeg om mee om te gaan. En omdat je zelf andere mensen ook niet echt leuk meer  vind...  je om 20 uur s'avonds soms al naar bed wil omdat je hoopt dat morgen misschien een betere dag zal zijn. Je niet eens meer per se op vakantie wil, of een dagje uit, omdat je er en weer niet de energie voor hebt en omdat het je gewoon niet meer de vreugde brengt die het je ooit wel gebracht heeft.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Krisss :   • Vera_73
Antwoord

#2

Beste, Krisss

Het zou best kunnen dat het gevoelens van depressie zijn. Om dat zeker ze weten kan je daarvoor naar de dokter gaan. Daar hoef je, je echt niet voor te schamen. Ik weet verder niet of je bekent bent met de twee typen van mensen. Introvert en Extravert. Zoals ik jou verhaal hoor moet ik veel denken aan mij. En de gevoelens die typisch bij een introvert passen. Als je het niet ken raad ik ja aan daar eens op te googelen. Verklaard misschien ook een hoop. Het huilen is wel echt depressie voor mij. En het leeg voelen. 

Als je meerdere vragen heb stel ze gerust. Ik ben geen expert. Maar lotgenoten kunnen elkaar ook op weg helpen met steun. En dat doen we hier zeker wel.

Met vriendelijke groet, BvD
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen BvD :   • Vera_73
Antwoord

#3

(27-05-2019, 00:20)Krisss schreef: Hallo lieve lezers, 

Ik kwam vanavond dit forum tegen op internet, toen ik in mijn spoortocht naar herkenning of naar een idee van "wat er mis met mij is" het internet aan het afspeuren was. Ik kom net terug van een weekendje weg. Zo'n weekendje zou natuurlijk heel leuk moeten zijn, maar ik ben de hele tijd heel moe geweest. Te moe om daardoor veel met de mensen te praten met wie ik was. Daardoor weinig verbinding maken en voelen met anderen. Zo werd ik weer geconfronteerd met een gevoel dat ik al een heel groot deel van m'n leven met me meedraag: dat ik me eenzaam voel, nooit echt begrepen, altijd een buitenstaander, hoor er nooit helemaal bij. En al helemaal niet nu veel mensen van mijn leeftijd gaan trouwen, huizen kopen, kinderen krijgen. Mijn relatie is al een tijdje over, nog geen nieuwe relatie, mijn zelfbeeld en energieniveau zijn op dit moment te laag om veel moeite te steken in daten. De reden waarom ik me eigenlijk heb aangemeld is om bij jullie te peilen: ben ik eigenlijk wel depressief? Ik heb in andere donkere tijden ook wel eens gedacht dat ik aan een depressie leed, maar dan zat ik toch na een tijdje weer beter in m'n vel. Ook nu kan het zomaar zijn dat door een paar goede dagen op m'n werk of een fijn gesprek met iemand ik me toch weer wat beter voel. Daardoor twijfel ik soms of ik wel depressief ben. Het gaat bij mij echt met (vrij lage) UPS en (soms behoorlijk diepe) DOWNS. Is dit herkenbaar en is dit toch een depressie? Moeheid, negativiteit etc. Alvast bedankt voor jullie reacties!

Eigenlijk wil ik er toch nog iets aan toevoegen, omdat, als ik het zo teruglees, het allemaal wel mee lijkt te vallen. Maar is het normaal dat je 2,5 uur lang alleen maar ligt te huilen op de bank, je soms alleen maar wil slapen, je je sociaal begint te isoleren omdat je te moe bent, maar ook omdat je denkt: ik ben toch niet leuk genoeg om mee om te gaan. En omdat je zelf andere mensen ook niet echt leuk meer  vind...  je om 20 uur s'avonds soms al naar bed wil omdat je hoopt dat morgen misschien een betere dag zal zijn. Je niet eens meer per se op vakantie wil, of een dagje uit, omdat je er en weer niet de energie voor hebt en omdat het je gewoon niet meer de vreugde brengt die het je ooit wel gebracht heeft.
Lieve Kris,

Wat naar dat je je zo voelt Sad
De somberheid, huilbuien en isolatie zijn heel herkenbaar voor mij.
Het heeft bij mij lang geduurd voordat ik de telefoon heb opgepakt en de huisarts heb gebeld.
Inmiddels heb ik m'n eerste gesprek met een psycholoog gehad en ik voel me gehoord en eindelijk weer hoopvol.
Ik zou je dan ook echt willen adviseren om hulp te zoeken en dit aan te gaan met jezelf. 
Zelf een diagnose stellen helpt je niet verder.
Als je je hart wilt luchten of wilt praten over hulp zoeken, mag je me altijd een bericht sturen.

Heel veel sterkte!

X Sara
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sara_44 :   • Vera_73
Antwoord

#4

(27-05-2019, 00:20)Krisss schreef: Hallo lieve lezers, 

Ik kwam vanavond dit forum tegen op internet, toen ik in mijn spoortocht naar herkenning of naar een idee van "wat er mis met mij is" het internet aan het afspeuren was. Ik kom net terug van een weekendje weg. Zo'n weekendje zou natuurlijk heel leuk moeten zijn, maar ik ben de hele tijd heel moe geweest. Te moe om daardoor veel met de mensen te praten met wie ik was. Daardoor weinig verbinding maken en voelen met anderen. Zo werd ik weer geconfronteerd met een gevoel dat ik al een heel groot deel van m'n leven met me meedraag: dat ik me eenzaam voel, nooit echt begrepen, altijd een buitenstaander, hoor er nooit helemaal bij. En al helemaal niet nu veel mensen van mijn leeftijd gaan trouwen, huizen kopen, kinderen krijgen. Mijn relatie is al een tijdje over, nog geen nieuwe relatie, mijn zelfbeeld en energieniveau zijn op dit moment te laag om veel moeite te steken in daten. De reden waarom ik me eigenlijk heb aangemeld is om bij jullie te peilen: ben ik eigenlijk wel depressief? Ik heb in andere donkere tijden ook wel eens gedacht dat ik aan een depressie leed, maar dan zat ik toch na een tijdje weer beter in m'n vel. Ook nu kan het zomaar zijn dat door een paar goede dagen op m'n werk of een fijn gesprek met iemand ik me toch weer wat beter voel. Daardoor twijfel ik soms of ik wel depressief ben. Het gaat bij mij echt met (vrij lage) UPS en (soms behoorlijk diepe) DOWNS. Is dit herkenbaar en is dit toch een depressie? Moeheid, negativiteit etc. Alvast bedankt voor jullie reacties!

Eigenlijk wil ik er toch nog iets aan toevoegen, omdat, als ik het zo teruglees, het allemaal wel mee lijkt te vallen. Maar is het normaal dat je 2,5 uur lang alleen maar ligt te huilen op de bank, je soms alleen maar wil slapen, je je sociaal begint te isoleren omdat je te moe bent, maar ook omdat je denkt: ik ben toch niet leuk genoeg om mee om te gaan. En omdat je zelf andere mensen ook niet echt leuk meer  vind...  je om 20 uur s'avonds soms al naar bed wil omdat je hoopt dat morgen misschien een betere dag zal zijn. Je niet eens meer per se op vakantie wil, of een dagje uit, omdat je er en weer niet de energie voor hebt en omdat het je gewoon niet meer de vreugde brengt die het je ooit wel gebracht heeft.
Beste Kriss,

Goed dat je dit forum hebt gevonden. Welkom! Het feit dat er veel mensen zijn met deze zelfde gevoelens haalt de scherpe kantjes ervan af. Alle kleine beetjes helpen. Zelf ben ik pas met 50 jaar voor de eerste keer naar mijn huisarts gegaan om het over mijn depressieve gevoelens te praten. Ik had deze al vanaf 18 jaar. Uit schaamte drufde ik niet eerder te gaan. Echt doodzonde. Wat heb je te verliezen? Een afspraak maken voor een vrijblijvend gesprek kan altijd. De meeste huisartsen hebben tegenwoordig een praktijkondersteuner. Mogelijk dat een aantal gesprekken met een praktijkondersteuner duidelijk kunnen maken of het om een depressie gaat of het levensproblemen zijn waar iedereen mee te dealen heeft.

Groetjes,
Tara
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Tara :   • Vera_73
Antwoord

#5

Beste Krisss (hoeveel sss-en haha),

Dankjewel voor het delen.

Wat de anderen zeggen ben ik het mee eens.

Wow Tara, wat fijn dat je dit vertelt dat je al van je 18e rondloopt met die gevoelens en pas met 50 naar de huisarts.
Ja schaamte, dat heeft bij mij ook een enorme rol gespeeld, dat ik "leuk" moest zijn of geslaagd of weet ik het wat. Supervermoeiend. En dat het mijn eigen schuld was als ik dat niet was, kon ik me daar ook nog eens extra voor lopen schamen. Vrij kansloos, maar ja blijkbaar moest ik alles van mezelf in mijn eentje oplossen - not, zo zijn mensen niet gebouwd trouwens geen enkel wezen.

Ik ging wel eerder met 31 naar de huisarts maar nog, superzonde al die jaren van mijn ? 15e?. Maar ik was bang voor de GGZ, wachtlijsten en wat heb je eraan. Achteraf verklaarbaar vanuit mijn familiegeschiedenis. En dan nog, voor ik de juiste hulp had... eerst dacht ik: ik moet dankbaar zijn voor elk kruimeltje tijd dat een arts of psycholoog aan me besteedt. Ik schaamde me eigenlijk nog steeds dat ik, gezond van lijf en leden, de werktijd van diegene bezette. Er was toch niet écht iets mis met me? Op zich een gezonde gedachte, ergens denk ik dat nog steeds. Dat er niks mis met mij is, of met wie dan ook ook jij die dit leest. Alleen ja... soms loop je vast door hoe je bent gebakken, gevormd, wat je hebt ontwikkeld aan overlevingsstrategieen... aan manieren om te overleven die toen broodnodig en de beste/enige optie waren (of leken). 

En dan, vanaf mijn 31ste, duurde het nog een jaar of 5 voor ik doorhad dat IK degene was die bepaalt, of iemand mij kan helpen of niet, wie dan wel en, hoe. Op elk moment. De rest maakt wel uit, tuurlijk, maar komt daarna. Binnen grenzen, het moet kunnen voor de ander, met respect, samenwerken, niemand pijn doen etc. Maar het is mijn proces, ik ben de expert, ik weet er het meeste van, hoe het voelt voor mij en wat werkt. Voor mij. Gelukkig ben ik wel altijd eigenwijs geweest... ik moest het nog leren toepassen op wat ik nodig heb, haha (ik zette altijd automatisch de hele wereld voorop, in plaats van mezelf en mijn behoeftes, codependency anyone?).

Nou jij weer Krisss. Dus nu ben je hier beland en vraag je je af wat nu. Hulp zoeken lijkt mij een goed idee, hopelijk heb je een fijne huisarts en anders kun je overwegen een andere te zoeken (dat mag). En heeft je huisarts (of degene voor wie je kiest) een praktijkondersteuner. Die is in een uitstekende positie om je verder te begeleiden, nav jouw behoeften en mogelijkheden.

Veel succes en gun jezelf wat het maar is wat je nodig hebt. Meestal is dat ook (leren) lief te zijn voor jezelf, inclusief accepteren als dat even minder goed lukt.

Laat je weten hoe het verder gaat?

Vera
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 29-05-2019, 08:45 door Krisss.)

Hallo Vera en de anderen, 
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes! Dat heeft me veel steun gegeven. Wat fijn, dat we elkaar op dit forum een hart onder de riem kunnen steken! Inmiddels voel ik me weer een stuk beter gelukkig. Tot de volgende down.. Zo gaat het steeds. Ik denk dat het weekendje weg met een grote groep mensen echt teveel voor me was: teveel mensen waar ik me aan spiegelde, onbewust mee vergeleek. Laag zelfbeeld etc. Ik ben een tijdje geleden naar de huisarts geweest voor die vermoeidheid. Ik werd doorverwezen naar de praktijkondersteuner; zij vond mijn situatie te complex en verwees mij ook weer door. Inmiddels ben ik 5x naar iemand geweest die IEMT (eten movement) heeft gedaan. Dat heeft me al wel wat gebracht: minder last van dat eeuwige hele sterke gevoel van schuldgevoel dat ik altijd met me meezeulde bijvoorbeeld. Nu ga ik door met een GGZ-traject hopelijk, om te zien of er een diagnose gesteld kan worden voor mijn gedachten en gedrag. Wie weet..gelukkig schaam ik me er niet voor om hulp te zoeken. Ik hang het niet aan de grote klok, maar zal het ook niet verzwijgen als iemand ernaar vraagt. Er zijn zoveel mensen die met dezelfde gevoelens worstelen; niks om je voor te schamen. Hopelijk gaat het met jullie ook weer de goede kant op? En zal de volgende down wat langer op zich laten wachten! Veel liefs, Krisss (met veel S-enWink)

PS: IEMT = Integral Eye Movement Therapy (niks met 'eten' te maken..spelfoutje)
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Krisss :   • Vera_73
Antwoord

#7

(29-05-2019, 08:41)Krisss schreef: Hallo Vera en de anderen, 
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes! Dat heeft me veel steun gegeven. Wat fijn, dat we elkaar op dit forum een hart onder de riem kunnen steken! Inmiddels voel ik me weer een stuk beter gelukkig. Tot de volgende down.. Zo gaat het steeds. Ik denk dat het weekendje weg met een grote groep mensen echt teveel voor me was: teveel mensen waar ik me aan spiegelde, onbewust mee vergeleek. Laag zelfbeeld etc. Ik ben een tijdje geleden naar de huisarts geweest voor die vermoeidheid. Ik werd doorverwezen naar de praktijkondersteuner; zij vond mijn situatie te complex en verwees mij ook weer door. Inmiddels ben ik 5x naar iemand geweest die IEMT (eten movement) heeft gedaan. Dat heeft me al wel wat gebracht: minder last van dat eeuwige hele sterke gevoel van schuldgevoel dat ik altijd met me meezeulde bijvoorbeeld. Nu ga ik door met een GGZ-traject hopelijk, om te zien of er een diagnose gesteld kan worden voor mijn gedachten en gedrag. Wie weet..gelukkig schaam ik me er niet voor om hulp te zoeken. Ik hang het niet aan de grote klok, maar zal het ook niet verzwijgen als iemand ernaar vraagt. Er zijn zoveel mensen die met dezelfde gevoelens worstelen; niks om je voor te schamen. Hopelijk gaat het met jullie ook weer de goede kant op? En zal de volgende down wat langer op zich laten wachten! Veel liefs, Krisss (met veel S-enWink)

PS: IEMT = Integral Eye Movement Therapy (niks met 'eten' te maken..spelfoutje)

Hallo Krisss,

Fijn om te horen dat je je weer een stuk beter voelt. Dat je het kunt accepteren dat het soms weer terugkomt is ook veel waard. Door vallen en opstaan leert men er mee omgaan. Hoop voor je dat de volgende down heeeel lang wegblijft. Duim voor je! Hou je haaks.

Groetjes,
Tara
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
28-04-2023, 09:59
Laatste bericht: Jarno
  Depressief na burn-out Started by staterium
5 Replies - 882 Views
08-10-2022, 20:46
Laatste bericht: Mabel
  Depressief Started by Matt
2 Replies - 587 Views
02-10-2022, 19:07
Laatste bericht: Matt
26-09-2022, 17:22
Laatste bericht: Jupiter
24-09-2022, 23:51
Laatste bericht: Touchy
  Manisch depressief Started by Schildpadje
4 Replies - 818 Views
07-06-2022, 21:23
Laatste bericht: Mabel
05-04-2022, 14:40
Laatste bericht: calamityjane
  Al jaren depressief Started by Martijn
5 Replies - 1,348 Views
07-07-2021, 20:55
Laatste bericht: Mabel
  Zwaar depressief Started by Pascalle
17 Replies - 4,915 Views
20-03-2020, 20:11
Laatste bericht: J@n
  Depressief Started by Jan123
4 Replies - 1,643 Views
12-08-2019, 18:31
Laatste bericht: Jan123



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)