Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Antidepressiva


#1

Hallo Toppers!

Heb me hier net aangemeld en heb zóveel te vertellen en te delen.
Wat me nu het meeste bezighoudt is de antidepressiva.
Zes weken geleden ben ik gestopt, na 17 jaar een pilletje te hebben geslikt.
WOEHOE!
In combinatie met Oxazepam zijn de ontwenningsverschijnselen minimaal geweest.
Dus daar ben ik enorm blij om.

Nu zit ik echter weer in een flinke dip. Ontzettend depressief.
Neerslachtig. Uitzichtloos. Geen energie en kracht.
Ik sleep me werkelijk door de dagen en mijn hoofd explodeert bijna door het gepieker.
Omdat ik nu niet alleen moet zijn (ik ben single en alleenstaand) logeer ik bij mijn ouders.
Dan krijg ik in ieder geval op tijd mijn (gezonde) eten en drinken.
En ze maken me wakker, zodat ik niet tot 14:00 op bed lig.

Mijn ouders én mijn behandelend therapeut willen me nu alweer aan de medicatie hebben.
Omdat het niet goed gaat.
Ik wil dat ABSOLUUT niet. Ik ben zó blij dat ik er na 17 jaar EINDELIJK af ben.
In die 17 jaar heb ik regelmatig depressieve episodes gehad dus zoveel hielp het me ook niet.
In combinatie met de akelige bijwerkingen wilde ik er koste wat het kost vanaf.
En de moeite die het me heeft gekost om er EINDELIJK af te komen zegt mij ook heel veel.
Dat het zulke ongelofelijke troep is!

Wat nu dan?
Nou, ik wil heel graag de "bron" van mijn probleem aanpakken.
Ik zie het als vuil (onderliggend probleem) op de grond, dat onder een tapijt (medicatie) wordt geschoven.
Dat vuil wil ik niet onder het tapijt schuiven, ik wil weten hoe dat vuil daar gekomen is.
Het vuil zat waarschijnlijk onder mijn schoenen.
Dus ik moet óf uitkijken waar ik loop, óf ik moet mijn voeten vegen.
Dat is een beetje de vergelijking die mijn gedachtegang het best omschrijft.

Aan de andere kant, wat als ik inderdaad niet zonder medicatie kan?
Wanneer weet je dat? Wanneer weet ik dat ik hier ook zónder medicatie uit kan komen?

Tevens heb ik het gevoel dat de 1e-lijns psychologie véél te licht is voor mij.
Ik ben niet eens in behandeling bij een psychiater of psycholoog!
Een verpleegkundig assistent (!!!) moet mij gaan helpen. Hoe dan?
Zulke "professionals" werken vanuit een tekstboek, een script.
Ze kan me niks nieuws vertellen en kijkt me vaak met grote ogen aan, ze snapt me gewoon niet.
Ze heeft geen idee hoe ze met me moet omgaan, hoe ze me moet/kan helpen.
De ene dooddoener na de andere komt uit haar mond en ik bijt op mijn tong.

Mijn vertrouwen in medicatie én psychische behandeling is momenteel dus 0,0.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik met mezelf aan de slag moet, maar dat kan ik NU juist even niet.
Mijn denkwijze moet anders. Ik geloof heel erg in "het veranderen van mijn onderbewustzijn".
Dáár zit de sleutel voor mijn herstel denk ik. Ik lees en bekijk veel op het wereldwijde web.
Ik ben nieuwsgierig, leergierig en ik ben bovengemiddeld intelligent.
Soms heb ik het gevoel dat deze dingen me meer kwaad dan goed doen.
Ken iemand van jullie "PSYCH K" ook? Ervaringen? Meniningen?

Anyway...
Zijn er mensen die mijn "problemen" herkennen? Of begrijpen? Hoe zijn jullie daarmee aan de slag gegaan?

X
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jacob :   • Vera_73
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 04-05-2019, 16:42 door Alais.)

(04-05-2019, 15:35)Jacob schreef: Hallo Toppers!

Heb me hier net aangemeld en heb zóveel te vertellen en te delen.
Wat me nu het meeste bezighoudt is de antidepressiva.
Zes weken geleden ben ik gestopt, na 17 jaar een pilletje te hebben geslikt.
WOEHOE!
In combinatie met Oxazepam zijn de ontwenningsverschijnselen minimaal geweest.
Dus daar ben ik enorm blij om.

Nu zit ik echter weer in een flinke dip. Ontzettend depressief.
Neerslachtig. Uitzichtloos. Geen energie en kracht.
Ik sleep me werkelijk door de dagen en mijn hoofd explodeert bijna door het gepieker.
Omdat ik nu niet alleen moet zijn (ik ben single en alleenstaand) logeer ik bij mijn ouders.
Dan krijg ik in ieder geval op tijd mijn (gezonde) eten en drinken.
En ze maken me wakker, zodat ik niet tot 14:00 op bed lig.

Mijn ouders én mijn behandelend therapeut willen me nu alweer aan de medicatie hebben.
Omdat het niet goed gaat.
Ik wil dat ABSOLUUT niet. Ik ben zó blij dat ik er na 17 jaar EINDELIJK af ben.
In die 17 jaar heb ik regelmatig depressieve episodes gehad dus zoveel hielp het me ook niet.
In combinatie met de akelige bijwerkingen wilde ik er koste wat het kost vanaf.
En de moeite die het me heeft gekost om er EINDELIJK af te komen zegt mij ook heel veel.
Dat het zulke ongelofelijke troep is!

Wat nu dan?
Nou, ik wil heel graag de "bron" van mijn probleem aanpakken.
Ik zie het als vuil (onderliggend probleem) op de grond, dat onder een tapijt (medicatie) wordt geschoven.
Dat vuil wil ik niet onder het tapijt schuiven, ik wil weten hoe dat vuil daar gekomen is.
Het vuil zat waarschijnlijk onder mijn schoenen.
Dus ik moet óf uitkijken waar ik loop, óf ik moet mijn voeten vegen.
Dat is een beetje de vergelijking die mijn gedachtegang het best omschrijft.

Aan de andere kant, wat als ik inderdaad niet zonder medicatie kan?
Wanneer weet je dat? Wanneer weet ik dat ik hier ook zónder medicatie uit kan komen?

Tevens heb ik het gevoel dat de 1e-lijns psychologie véél te licht is voor mij.
Ik ben niet eens in behandeling bij een psychiater of psycholoog!
Een verpleegkundig assistent (!!!) moet mij gaan helpen. Hoe dan?
Zulke "professionals" werken vanuit een tekstboek, een script.
Ze kan me niks nieuws vertellen en kijkt me vaak met grote ogen aan, ze snapt me gewoon niet.
Ze heeft geen idee hoe ze met me moet omgaan, hoe ze me moet/kan helpen.
De ene dooddoener na de andere komt uit haar mond en ik bijt op mijn tong.

Mijn vertrouwen in medicatie én psychische behandeling is momenteel dus 0,0.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik met mezelf aan de slag moet, maar dat kan ik NU juist even niet.
Mijn denkwijze moet anders. Ik geloof heel erg in "het veranderen van mijn onderbewustzijn".
Dáár zit de sleutel voor mijn herstel denk ik. Ik lees en bekijk veel op het wereldwijde web.
Ik ben nieuwsgierig, leergierig en ik ben bovengemiddeld intelligent.
Soms heb ik het gevoel dat deze dingen me meer kwaad dan goed doen.
Ken iemand van jullie "PSYCH K" ook? Ervaringen? Meniningen?

Anyway...
Zijn er mensen die mijn "problemen" herkennen? Of begrijpen? Hoe zijn jullie daarmee aan de slag gegaan?

X
Hallo Jacob,

Ik wil je iets vertellen wat niet leuk is maar je misschien van gedachten doet veranderen over antidepressiva. Ik ben er ook geen fan van maar heb door de jaren heen geleerd het te accepteren. Ik weet daarbij niet eens zeker of het helpt, omdat ik niet weet hoe erg het met mij zou zijn zonder. Maar experimenteren is altijd een risico. Wat ik wil vertellen is dat mijn vriendin ook dacht dat ze wel zonder of met minder medicatie kon, en zij is er niet meer. Sorry, dat klinkt hard maar zo is het. Ze was notabene opgenomen (niet voor het eerst) maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat ze er in haar wanhoop een punt achter heeft gezet. Ze wilde natuurlijk helemaal niet dood, maar van het ondraaglijke gevoel af dat we allemaal kennen. Ik kon me dat toen zo goed voorstellen, al vond ik het vreselijk (en nog steeds).
Het is best mogelijk dat je op een andere manier dan met medicijnen uit je depressie komt of ermee leert omgaan, er zijn zo veel mogelijkheden. Maar ga dan op zoek naar iets wat bij jou past en waar je wat aan hebt. Niet alles is voor iedereen geschikt. Het kan een zoektocht zijn, maar alles is beter dan lijdzaam afwachten en nog verder afglijden. Ik wens je heel veel sterkte en doorzettingsvermogen.
Antwoord

#3

(04-05-2019, 16:41)Alais schreef: Hallo Jacob,

Ik wil je iets vertellen wat niet leuk is maar je misschien van gedachten doet veranderen over antidepressiva. Ik ben er ook geen fan van maar heb door de jaren heen geleerd het te accepteren. Ik weet daarbij niet eens zeker of het helpt, omdat ik niet weet hoe erg het met mij zou zijn zonder. Maar experimenteren is altijd een risico. Wat ik wil vertellen is dat mijn vriendin ook dacht dat ze wel zonder of met minder medicatie kon, en zij is er niet meer. Sorry, dat klinkt hard maar zo is het. Ze was notabene opgenomen (niet voor het eerst) maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat ze er in haar wanhoop een punt achter heeft gezet. Ze wilde natuurlijk helemaal niet dood, maar van het ondraaglijke gevoel af dat we allemaal kennen. Ik kon me dat toen zo goed voorstellen, al vond ik het vreselijk (en nog steeds).
Het is best mogelijk dat je op een andere manier dan met medicijnen uit je depressie komt of ermee leert omgaan, er zijn zo veel mogelijkheden. Maar ga dan op zoek naar iets wat bij jou past en waar je wat aan hebt. Niet alles is voor iedereen geschikt. Het kan een zoektocht zijn, maar alles is beter dan lijdzaam afwachten en nog verder afglijden. Ik wens je heel veel sterkte en doorzettingsvermogen.

Hoi Alais,

Bedankt voor je reactie.
Dat is inderdaad niet leuk om te lezen.
Het spijt me van je vriendin. Vreselijk!

Ook ik heb zo nu en dan suïcidale gedachtes, natuurlijk!
Dat is helaas een bijkomend gegeven van het depressief zijn.
Maar die gedachtes buigen bij mij nooit naar "plannen" of concrete dingen, gelukkig.

Ik snap ook best dat sommige mensen wél baat hebben bij AD.
Mijn vader heeft het bijvoorbeeld wél, die is er enorm blij mee.
Geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om misschien te stoppen.
Maar iedereen is daar toch anders in?
En ieder mens is anders en reageert anders op medicatie.
Helemáál bij AD. Zó persoonlijk!

Maar als je zó faliekant tégen iets bent, kan het toch óók nooit werken?
Dan is je brein heel krachtig hoor, enorm sterk.
Wat je aandacht geeft groeit, het tegenovergestelde dus ook toch?
Als ik weer aan de medicatie ga, zal ik dat met tegenzin doen, en dan werkt het sowieso niet is mijn mening.

Denk maar aan de placebo-onderzoeken.
Als je brein denkt een soort medicatie te krijgen (wat dus niet het geval is) werkt het (vaak) ook.
Het tegenovergestelde is in mijn ogen dus óók van toepassing.

Als je een gebroken been hebt en je dokter zegt: "Eet een banaan, dat helpt."
Dan ben je sceptisch... Een banaan? Serieus? Dat wérkt toch niet?
En inderdaad, dan werkt het ook niet.
Als de dokter je een pilletje geeft: "Hier, neem dit pilletje. Dat helpt."
Dan denkt je brein: "Mooi, dan gaan mijn klachten weg."
En verrek, het werkt.
Als je dokter dan zegt: "Het was een suikerpilletje, heeft totaal geen functie."
Wat zegt je dat?
Dat ons brein ervan overtuigd moet zijn.
Als dat het geval is, dan helpt het pas.
Mijn brein is niet overtuigd van AD.
Dus zal het mij nooit meer helpen. Nooit!
En heb ik alleen maar last van de bijwerkingen.
Dat wil ik niet meer. Ik ben er klaar mee.

Maar ik snap je verhaal, écht. Kan er ook een heel eind in meegaan.
Voor je vriendin was de AD dus wél heel hard nodig en wenselijk.
Maar ik ben weer anders... Andere genen, ander karakter, ander brein.

Lastig... Heel lastig... Maar ik weet wél dat ik géén AD meer wil.
Ik ben over 1.726.253 dingen héél onzeker en heb 8.735.329 vraagtekens.
Maar de scepsis over AD is is iets waar ik juist heel stellig over ben.
Antwoord

#4

(04-05-2019, 17:20)Jacob schreef: Hoi Alais,

Bedankt voor je reactie.
Dat is inderdaad niet leuk om te lezen.
Het spijt me van je vriendin. Vreselijk!

Ook ik heb zo nu en dan suïcidale gedachtes, natuurlijk!
Dat is helaas een bijkomend gegeven van het depressief zijn.
Maar die gedachtes buigen bij mij nooit naar "plannen" of concrete dingen, gelukkig.

Ik snap ook best dat sommige mensen wél baat hebben bij AD.
Mijn vader heeft het bijvoorbeeld wél, die is er enorm blij mee.
Geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om misschien te stoppen.
Maar iedereen is daar toch anders in?
En ieder mens is anders en reageert anders op medicatie.
Helemáál bij AD. Zó persoonlijk!

Maar als je zó faliekant tégen iets bent, kan het toch óók nooit werken?
Dan is je brein heel krachtig hoor, enorm sterk.
Wat je aandacht geeft groeit, het tegenovergestelde dus ook toch?
Als ik weer aan de medicatie ga, zal ik dat met tegenzin doen, en dan werkt het sowieso niet is mijn mening.

Denk maar aan de placebo-onderzoeken.
Als je brein denkt een soort medicatie te krijgen (wat dus niet het geval is) werkt het (vaak) ook.
Het tegenovergestelde is in mijn ogen dus óók van toepassing.

Als je een gebroken been hebt en je dokter zegt: "Eet een banaan, dat helpt."
Dan ben je sceptisch... Een banaan? Serieus? Dat wérkt toch niet?
En inderdaad, dan werkt het ook niet.
Als de dokter je een pilletje geeft: "Hier, neem dit pilletje. Dat helpt."
Dan denkt je brein: "Mooi, dan gaan mijn klachten weg."
En verrek, het werkt.
Als je dokter dan zegt: "Het was een suikerpilletje, heeft totaal geen functie."
Wat zegt je dat?
Dat ons brein ervan overtuigd moet zijn.
Als dat het geval is, dan helpt het pas.
Mijn brein is niet overtuigd van AD.
Dus zal het mij nooit meer helpen. Nooit!
En heb ik alleen maar last van de bijwerkingen.
Dat wil ik niet meer. Ik ben er klaar mee.

Maar ik snap je verhaal, écht. Kan er ook een heel eind in meegaan.
Voor je vriendin was de AD dus wél heel hard nodig en wenselijk.
Maar ik ben weer anders... Andere genen, ander karakter, ander brein.

Lastig... Heel lastig... Maar ik weet wél dat ik géén AD meer wil.
Ik ben over 1.726.253 dingen héél onzeker en heb 8.735.329 vraagtekens.
Maar de scepsis over AD is is iets waar ik juist heel stellig over ben.
Hoi Jacob,

Ik begrijp het hoor. Ik wil je ook zeker niets opdringen en je afbrengen van overtuigingen die je hebt. Op zich is dat al prettig, dat je weet wat je wel niet wilt. Ik hoop van harte dat je passende hulp zult vinden en het liefst op zo kort mogelijke termijn. Daar hapert het in de geestelijk zorg helaas nog al eens aan. Veel succes en sterkte!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jacob
Antwoord

#5

(04-05-2019, 15:35)Jacob schreef: Hallo Toppers!

Heb me hier net aangemeld en heb zóveel te vertellen en te delen.
Wat me nu het meeste bezighoudt is de antidepressiva.
Zes weken geleden ben ik gestopt, na 17 jaar een pilletje te hebben geslikt.
WOEHOE!
In combinatie met Oxazepam zijn de ontwenningsverschijnselen minimaal geweest.
Dus daar ben ik enorm blij om.

Nu zit ik echter weer in een flinke dip. Ontzettend depressief.
Neerslachtig. Uitzichtloos. Geen energie en kracht.
Ik sleep me werkelijk door de dagen en mijn hoofd explodeert bijna door het gepieker.
Omdat ik nu niet alleen moet zijn (ik ben single en alleenstaand) logeer ik bij mijn ouders.
Dan krijg ik in ieder geval op tijd mijn (gezonde) eten en drinken.
En ze maken me wakker, zodat ik niet tot 14:00 op bed lig.

Mijn ouders én mijn behandelend therapeut willen me nu alweer aan de medicatie hebben.
Omdat het niet goed gaat.
Ik wil dat ABSOLUUT niet. Ik ben zó blij dat ik er na 17 jaar EINDELIJK af ben.
In die 17 jaar heb ik regelmatig depressieve episodes gehad dus zoveel hielp het me ook niet.
In combinatie met de akelige bijwerkingen wilde ik er koste wat het kost vanaf.
En de moeite die het me heeft gekost om er EINDELIJK af te komen zegt mij ook heel veel.
Dat het zulke ongelofelijke troep is!

Wat nu dan?
Nou, ik wil heel graag de "bron" van mijn probleem aanpakken.
Ik zie het als vuil (onderliggend probleem) op de grond, dat onder een tapijt (medicatie) wordt geschoven.
Dat vuil wil ik niet onder het tapijt schuiven, ik wil weten hoe dat vuil daar gekomen is.
Het vuil zat waarschijnlijk onder mijn schoenen.
Dus ik moet óf uitkijken waar ik loop, óf ik moet mijn voeten vegen.
Dat is een beetje de vergelijking die mijn gedachtegang het best omschrijft.

Aan de andere kant, wat als ik inderdaad niet zonder medicatie kan?
Wanneer weet je dat? Wanneer weet ik dat ik hier ook zónder medicatie uit kan komen?

Tevens heb ik het gevoel dat de 1e-lijns psychologie véél te licht is voor mij.
Ik ben niet eens in behandeling bij een psychiater of psycholoog!
Een verpleegkundig assistent (!!!) moet mij gaan helpen. Hoe dan?
Zulke "professionals" werken vanuit een tekstboek, een script.
Ze kan me niks nieuws vertellen en kijkt me vaak met grote ogen aan, ze snapt me gewoon niet.
Ze heeft geen idee hoe ze met me moet omgaan, hoe ze me moet/kan helpen.
De ene dooddoener na de andere komt uit haar mond en ik bijt op mijn tong.

Mijn vertrouwen in medicatie én psychische behandeling is momenteel dus 0,0.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik met mezelf aan de slag moet, maar dat kan ik NU juist even niet.
Mijn denkwijze moet anders. Ik geloof heel erg in "het veranderen van mijn onderbewustzijn".
Dáár zit de sleutel voor mijn herstel denk ik. Ik lees en bekijk veel op het wereldwijde web.
Ik ben nieuwsgierig, leergierig en ik ben bovengemiddeld intelligent.
Soms heb ik het gevoel dat deze dingen me meer kwaad dan goed doen.
Ken iemand van jullie "PSYCH K" ook? Ervaringen? Meniningen?

Anyway...
Zijn er mensen die mijn "problemen" herkennen? Of begrijpen? Hoe zijn jullie daarmee aan de slag gegaan?

X

Hoi Jacob,

Dankjewel voor het aanmelden en je verhaal hier delen.

Het is een superfijne en belangrijke stap. Ik heb hier veel steun ervaren en het optypen met het idee dat (h)erkennende ogen, hersens en harten het lezen helpt ook al.

Ik deel je gevoel over AD. Al heb ik ze niet zolang geslikt als jij.
Wat mij - al >30 jr chronisch depressief, van alles geprobeerd - heeft geholpen is "mijn lichaam inschakelen".
Vorig jaar januari 3x per week naar de sportschool, mezelf geschopt. Ik koos yoga, pilates en Body Balance. Dat soort mind/body lessen. Groepslessen, vast tijdstip en hoefde ik verder niet na te denken wat ik er zou doen.

Na ongeveer een maand ging het wat beter, licht aan.
Ook hielp mijn toen een boek "into the magic shop" van R. Doty (vertaald als Magisch Hart, Magisch Brein, onze bieb heeft het).

Maar of het sportschool is, of wandelen (bv. in combi met zwerfafval rapen, ik was heel slecht in "zomaar" rondje wandelen, te zinloos vond ik dat). Of miss iemands hond uitlaten, of iets anders dat je aanspreekt. Tuinieren. En dan vaste dagen en tijden: routine. 

Zoals je elders kunt lezen ben ik enorm fan van IEMT, een evolutie van EMDR.

Wel selectief zijn: het wordt niet vergoed en is zo aan te leren (weinig ingangseisen voor de opleiding) dus er is weinig kwaliteitscontrole. Ik heb iemand gekozen die ook bij het NOLOC was aangesloten, daar had ik dan meer vertrouwen in vanwege de kwaliteitseisen en peer review etc. vanuit het NOLOC. Ik heb zelf ook de opleiding gekozen maar voorlopig niet praktizerend, omdat ik mezelf op dat vlak nog niet voldoende vind ingebed/ervaren.

Mits je daarmee rekent kan IEMT heel snel heel effectief zijn.

TRE vind ik ook een interessante optie (staat op mijn lijstje ingeval v. terugval). Soort ontstressen door spierspasmes in je lijf op te wekken.

Het lijkt me uitstekend dat je nu bij je ouders bent, dat zij voor je zorgen.
Goed dat je vasthoudt aan je eigen koers.
Alle mensen om je heen willen graag helpen, maar jij bent degene die erin moet geloven, die kan voelen hoe en wat voor je werkt.

Ondanks wachtlijsten zijn er binnen de (vergoedde) GGZ ook echt uitstekende mogelijkheden. Je moet ze alleen even vinden... en hoeft geen genoegen te nemen met iets wat voor jou niet werkt, goed voelt! Er is genoeg echt. Het zoekproces is trouwens - hoewel het heel lastig kan zijn door depressie typische gedachten als "wat ik heb is niet te genezen" - op zich ook al versterkend. Omdat je ermee je eigen intuitie en gevoel aan het stuur zet. Dat dat mag (zelfs broodnodig is)... fijn!

Onze huisarts heeft bv. twee prima GGZ POH (praktijkondersteuners) in dienst, ik heb met een van hen regelmatig (eens per 4 weken) een afspraak, "onderhoud" noemen we dat - ik werd gek van behandelingetje hier, dingetje daar, zo fragmentarisch, dus besloten dit nu een jaar te doen, om de lange lijnen te bekijken. Gewoon praten. Hij (het is een hij, ook fijn een keer, veel 'peuten zijn zij en ook nog eens gauw vrij zijig haha) kan goed luisteren.

In Amsterdam zijn er ook fijne steunende gratis groepsprogramma's, vorig jaar heb ik daaraan meegedaan, was KOPP groep: voor volwassen kinderen van ouders met psychische problemen. Hoewel mijn vader niet was gediagnosticeerd, vermoed ik bij hem toch ook autisme of depressie. En anders telt zijn kampverleden wel haha opgegroeid in een jappenkamp. Of dat mijn andere opa zelfmoord heeft gepleegd. Ze doen daarover trouwens niet moeilijk. 

Ik zit te zoeken op Google, bv. regio Utrecht heeft iets https://www.ggzutrecht.nl/kopp-lotgenote...rspectief/

De stichting Labyrinth in Perspectief is ook een prima startpunt https://labyrint-in-perspectief.nl/wat-d...ctgroepen/

Veel sterkte voor jou Jacob (en voor wie dit leest).

Hartegroet,

Vera
Antwoord

#6

Hallo Jacob,
Ik herken heel veel in je verhaal. Ben ook gestopt met antidepressiva na 14 jaar. In het begin ging het goed, maar al snel kreeg ik een terugslag. Het is echt zo moeilijk om door te zetten. Ik zit ook in een diep dal nu. Maar ik geloof niet dat weer beginnen met de antidepressiva de oplossing is.... Mijn huisarts en psycholoog ook niet gelukkig. Ik heb ook zoveel andere dingen gedaan om van de depressie af te komen, maar op de een of andere manier lijkt het allemaal een soort van ontwijken om het echte probleem aan te pakken.....
Fijn dat je bij je ouders kan wonen, dat je steun van hun hebt. Ik woon sinds een paar jaar alleen. Ik heb tot mijn 37 bij mijn ouders gewoond. Ik durfde nooit alleen te gaan wonen, bang voor de eenzaamheid. Maar mijn moeder heeft ook last van zware depressies. Ik hield het niet meer uit om daar te blijven wonen. Maar nu worstel ik ook met de eenzaamheid.
Ik heb ook het gevoel dat ik in een gevangenis zit, waar van de deur wijd open staat. Maar ik durf er niet uit. Ben bang voor het onbekende. Bang voor veranderingen. Alles wat ik probeer gaat een tijdje goed, maar dan is er iets in mij ofzo, dat stop zegt. Zo van hier en niet verder.. Een gigantische blokkade. Ik weet niet wat ik ermee aan moet, ertegen vechten? Of het accepteren. Ik ben altijd in tweestrijd. Het is zo frustrerend.
Ik heb ook zo veel in mijn hoofd zitten wat ik allemaal zou vertellen, het loopt over in mijn hoofd van gedachten, er lijkt geen eind aan te komen. Maar ik heb ook heel veel moeite om het te uiten. Door de depressie van mijn moeder waar ik mijn hele leven mee te maken had heb ik me nooit goed leren uiten, wat ik van binnen voel. Haar problemen ware altijd erger dan de mijne. Ik heb nooit geleerd om mijn emoties te kunnen ventileren. Ik ben blij dat ik dit forum gevonden heb. Dan kan ik mijn gevoelens kwijt....
En zien dat ik niet de enige ben die zo worsteld..
Dank je voor het delen van je verhaal.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Suza :   • Vera_73
Antwoord

#7

(11-05-2019, 13:31)Suza schreef: Hallo Jacob,
Ik herken heel veel in je verhaal. Ben ook gestopt met antidepressiva na 14 jaar. In het begin ging het goed, maar al snel kreeg ik een terugslag. Het is echt zo moeilijk om door te zetten. Ik zit ook in een diep dal nu. Maar ik geloof niet dat weer beginnen met de antidepressiva de oplossing is.... Mijn huisarts en psycholoog ook niet gelukkig. Ik heb ook zoveel andere dingen gedaan om van de depressie af te komen, maar op de een of andere manier lijkt het allemaal een soort van ontwijken om het echte probleem aan te pakken.....
Fijn dat je bij je ouders kan wonen, dat je steun van hun hebt. Ik woon sinds een paar jaar alleen. Ik heb tot mijn 37 bij mijn ouders gewoond. Ik durfde nooit alleen te gaan wonen, bang voor de eenzaamheid. Maar mijn moeder heeft ook last van zware depressies. Ik hield het niet meer uit om daar te blijven wonen. Maar nu worstel ik ook met de eenzaamheid.
Ik heb ook het gevoel dat ik in een gevangenis zit, waar van de deur wijd open staat. Maar ik durf er niet uit. Ben bang voor het onbekende. Bang voor veranderingen. Alles wat ik probeer gaat een tijdje goed, maar dan is er iets in mij ofzo, dat stop zegt. Zo van hier en niet verder.. Een gigantische blokkade. Ik weet niet wat ik ermee aan moet, ertegen vechten? Of het accepteren. Ik ben altijd in tweestrijd. Het is zo frustrerend.
Ik heb ook zo veel in mijn hoofd zitten wat ik allemaal zou vertellen, het loopt over in mijn hoofd van gedachten, er lijkt geen eind aan te komen. Maar ik heb ook heel veel moeite om het te uiten. Door de depressie van mijn moeder waar ik mijn hele leven mee te maken had heb ik me nooit goed leren uiten, wat ik van binnen voel. Haar problemen ware altijd erger dan de mijne. Ik heb nooit geleerd om mijn emoties te kunnen ventileren. Ik ben blij dat ik dit forum gevonden heb. Dan kan ik mijn gevoelens kwijt....
En zien dat ik niet de enige ben die zo worsteld..
Dank je voor het delen van je verhaal.

Hoi Suza(nne),

Bedankt voor je reactie.
Ik herken ook heel veel in jouw verhaal.
Al kan ik juist heel goed alleen zijn, vind dat zelfs prettiger dan constant iemand om me heen. Maar ik weet van mezelf ook heel goed dat ik me beter voel als er mensen om me heen zijn. Dan monter je jezelf toch een beetje op.

Mijn vader was ook depressief en dat hakte er bij ons thuis ook wel in. Voor de andere mensen in het gezin is het toch een beetje op de tenen lopen.

Waar ik nu héél veel aan heb is een onderdeel van de "non-dualiteit". Iemand hier heeft me erop gewezen en daar ben ik dankbaar voor. Het is een heel groot begrip/zienswijze. Maar ik heb er een onderdeeltje uitgepikt wat me nu heel goed helpt:

Het leven gaat tóch zoals het gaat, ondanks onze verkrampte gedachtes, dat we alles denken te kunnen controleren. Wat we van onszelf allemaal moeten. Of juist niet mogen. Onze hoofden zijn zo druk met gedachtes om van de depressie af te komen, dat het juist averechts werkt.

Ik laat nu dus alles los. Alle gedachtes en "muppets" in mijn hoofd probeer ik er te laten zijn en laat ze weer gaan. Gedachtes komen en gaan. Wij zijn die gedachtes niet. Ze verschijnen gewoon. En ik probeer heel bewust in het hier en nu aanwezig te zijn. Geen minúút vooruit denken. Want alles gaat toch wel door en je maakt vanzelf de "keuzes" die dan op je pad komen.

We hebben gewoon géén controle, al denken we van wel. Dat is ons ego die constant bezig is in ons hoofd. Als we alles loslaten en het leven op zijn beloop laten, komt de "oplossing" of "genezing" vanzelf. Daar ben ik inmiddels wel achter.

Google maar eens op "non-dualiteit". Ik heb inmiddels alles opgezogen als een spons, wat er te vinden is. En verdiep me erin. En dat helpt me enorm. Ben tot een soort inzicht gekomen. Heel prettig. Dat heeft de scherpe randjes er wel afgehaald voor mij. Nu kun jij er anders op reageren natuurlijk maar het kan geen kwaad, toch?

Mocht je persoonlijk contact willen, dan sta ik daar voor open hoor! Sparren en gedachtes spuien is juist goed in onze situatie.

X
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jacob :   • Vera_73
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Antidepressiva weer Started by Liefde+Hoop
2 Replies - 593 Views
21-11-2022, 17:35
Laatste bericht: Joy
  Antidepressiva en sex Started by Liefde+Hoop
4 Replies - 1,842 Views
20-08-2019, 21:15
Laatste bericht: Liefde+Hoop



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)