Hoi iedereen,


Ik ben benieuwd of iemand mijn verhaal herkent.
Ik ben ambitieus, perfectionistisch en wil meestal alles wel in controle hebben.
Paar jaar geleden heb ik een traumatische ervaring opgedaan in het ziekenhuis en sindsdien wil ik alles in controle hebben. 
In deze periode was ik ook depressief en erg angstig. Ik ben goed hieruit gekomen, maar ik merk sindsdien dat ik altijd een opgejaagd gevoel heb en dat ik mijzelf moet blijven uitdagen en dat nooit iets genoeg is. Daarnaast kreeg ik na deze periode ook een periode van dwanggedachten.
Ik vind het moeilijk om mijzelf emotioneel open te stellen en wordt daar erg onzeker van.

2 maanden geleden is iets gebeurd, wat de druppel gaf dat ik weer van slag ben geraakt en nu weer erg onzeker ben. Dit heeft betrekking op de relatie met mijn vriend. Hij is lief en doet alles voor me, maar ergens heeft hij mij ergens onzeker gemaakt. Terwijl hij in principe niets fout heeft gedaan. Ik merk dat ik weer terugval en dat ik depressief begin te raken, angsten terug komen. Ik moet zelfs kokhalzen in de ochtenden en elke dag huilen. Momenten denk ik van: Kom op doe normaal, maar de meeste tijd voel ik mij erg verdrietig. Ik ben angstig voor de angst en ben ergens bang hem kwijt te raken door mij onzekerheid. Als ik mij rustig en goed voel, zijn de twijfels en angsten nauwelijks aanwezig. Toch twijfel heel erg of ik door moet gaan met deze relatie of tijd aan mezelf moet besteden om mijn onzekerheid op te lossen. Hij weet er van en geeft mij de ruimte. Ik verander ook continue van gedachten en ben erg gestresst. Ik ben ergens emotioneel op. Ik ben een empatisch persoon, dat altijd alles voor iedereen over heeft en kan lastig mijn grenzen aangeven. Daarnaast ben ik, als ik goed in mijn vel zit, altijd wel vrolijk en optimistisch. Toch blijft dat knagend opgejaagd gevoel er altijd wel zitten. Mijn vriendinnen weten er van, mijn moeder ook en ik loop bij een psycholoog, maar dit lijkt het alleen maar erger te maken. Doordat mensen nu weten hoe ik mij voel, voel ik mij nog onzekerder en ergens schaam ik mij. Ik weet niet of iemand tips heeft. Ik heb verder een goed leven, goede opleiding en lieve mensen om mij heen. Ik voel me soms ook echt een aansteller. 

Groetjes, anoniem1234

Hey,

Wat vervelend en naar dat je je zo rot voelt, erg dapper dat je je verhaal deelt, hier! Hier oordelen we niet over elkaars depressie en angsten.
Ik herken zeker dingen in jouw verhaal, en ik denk met mij vele anderen. Ik heb ook heel erg lang (en nu soms nog steeds) last van dwanggedachtes en dwanghandelingen. Wat bij mij het meeste helpt daarin is het te relativeren, denken van:
-Heb ik hier wat aan
- Is dit een angst of een gewone handeling/gedachte

Als het antwoord daarop nee is, dan geef ik er geen aandacht meer aan. Heel lastig want het blijft doorzeuren, maar het is net als nicotine, als je eraan toegeeft dan wordt het nooit opgelost. Je moet nou eenmaal door deze periode heen, wetende dat het ooit stopt!

Met lastig je grenzen aangeven kan ik mij ook in verplaatsen, want vroeger liet ik mij ook vaak niet zien qua emoties, waardoor mensen mij niet begrepen en ook over mijn gevoel heen walste. Als je je grenzen niet aangeeft dan weet men ook niet wat ze aan je hebben, dat maakt het alleen maar nog lastiger!

Je hoeft je al helemaal niet, bij wie dan ook, te schamen over je gevoelens en gedachtes. Je kunt er niks aan doen en het is al lastig genoeg, het is juist erg sterk en moedig als je het durft te delen, en mensen die het niet begrijpen of misschien zelfs judgen die snappen het niet of nemen er de moeite niet voor, dat zegt verder niks over jou.

Ik wens je veel sterkte, kracht en steun toe!

Als je mij een berichtje wilt sturen, mag dat altijd!

Liefs van Shalin 

Hey,

Wat vervelend en naar dat je je zo rot voelt, erg dapper dat je je verhaal deelt, hier! Hier oordelen we niet over elkaars depressie en angsten.
Ik herken zeker dingen in jouw verhaal, en ik denk met mij vele anderen. Ik heb ook heel erg lang (en nu soms nog steeds) last van dwanggedachtes en dwanghandelingen. Wat bij mij het meeste helpt daarin is het te relativeren, denken van:
-Heb ik hier wat aan
- Is dit een angst of een gewone handeling/gedachte

Als het antwoord daarop nee is, dan geef ik er geen aandacht meer aan. Heel lastig want het blijft doorzeuren, maar het is net als nicotine, als je eraan toegeeft dan wordt het nooit opgelost. Je moet nou eenmaal door deze periode heen, wetende dat het ooit stopt!

Met lastig je grenzen aangeven kan ik mij ook in verplaatsen, want vroeger liet ik mij ook vaak niet zien qua emoties, waardoor mensen mij niet begrepen en ook over mijn gevoel heen walste. Als je je grenzen niet aangeeft dan weet men ook niet wat ze aan je hebben, dat maakt het alleen maar nog lastiger!

Je hoeft je al helemaal niet, bij wie dan ook, te schamen over je gevoelens en gedachtes. Je kunt er niks aan doen en het is al lastig genoeg, het is juist erg sterk en moedig als je het durft te delen, en mensen die het niet begrijpen of misschien zelfs judgen die snappen het niet of nemen er de moeite niet voor, dat zegt verder niks over jou.

Ik wens je veel sterkte, kracht en steun toe!

Als je mij een berichtje wilt sturen, mag dat altijd!

Liefs van Shalin 

Hoi Shalin, 

Bedankt voor je reactie. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. 
Ik had voor mijn gevoel alles wel op een rijtje weer na de trauma. En dan krijg je een tegenslag en voelt het alsof je weer in een dal valt. 
Dat is zo frustrerend. De dwanggedachten ben ik inderdaad doorheen gekomen, door het te accepteren en te denken: "het zal wel". Dat heeft geholpen. Alleen de onzekerheid mbt mijn vriend is gewoon heel erg op dit moment. Ergens denk ik dat het verlatingsangst is, aangezien ik altijd al in angsten leef. Hierdoor word ik ook weer onzeker en zo blijft de vicieuze cirkel doorgaan. Heb jij tips hoe je met onzekerheden verder om kan gaan? 

Liefs

Hoi Shalin, 

Bedankt voor je reactie. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. 
Ik had voor mijn gevoel alles wel op een rijtje weer na de trauma. En dan krijg je een tegenslag en voelt het alsof je weer in een dal valt. 
Dat is zo frustrerend. De dwanggedachten ben ik inderdaad doorheen gekomen, door het te accepteren en te denken: "het zal wel". Dat heeft geholpen. Alleen de onzekerheid mbt mijn vriend is gewoon heel erg op dit moment. Ergens denk ik dat het verlatingsangst is, aangezien ik altijd al in angsten leef. Hierdoor word ik ook weer onzeker en zo blijft de vicieuze cirkel doorgaan. Heb jij tips hoe je met onzekerheden verder om kan gaan? 

Liefs

Hey,

Graag gedaan hoor!
Dat is goed hoe je het hebt aangepakt met de dwang, zal zeker niet makkelijk zijn geweest.
Ik had ook wel zo'n soort relatie met mijn (ex)vriend, maar dat kwam vooral omdat we niet goed communiceerden.
Communiceer jij wel goed met hem? Zeg hem wat je voelt, wat je angsten zijn en wat je van hem verwacht, wees er open over want anders weet hij ook niet waar hij staat. Dat is het beste denk ik, in mijn ervaringen althans wel! Wees niet te trots of te onzeker om je gevoelens te uiten, hij is niet voor niks je vriend, toch? Hij hoort je te steunen en hij heeft er ook wel recht op om te weten hoe jij je voelt.

Groetjes en veel succes!