Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Als de emmer is overgelopen...


#1

Hallo allemaal,

Ik ben een jonge meid van 22 jaar en heb al sinds mijn 13de te maken met depressieve gevoelens.
Dit kwam doordat ik mij teveel aantrek van de meningen van andere mensen (nog steeds) en ik op dat moment mijn vriendinnen verloor. 
In dat jaar is er ook een afwijking aan mijn baarmoeder geconstateerd, waardoor er onzekerheid is over het krijgen van kinderen.
Toen ik 14 was kreeg ik een relatie, die niet bepaald gezond was. Dit eindigde toen 16 jaar was. 
In dat zelfde jaar zijn mijn ouders gescheiden en ben ik aanraking gekomen met hard drugs. Dat heb ik een half jaar lang elk weekend gebruikt, tot mijn vriendinnen daar achter kwamen en toen ben ik daar mee gestopt. Ik was toen 17 jaar. In de tijd heb ik ook mijzelf gesneden en geprobeerd mij zelf van het leven te beroven.
In de periode daarna heb ik mij voor veel mensen afgesloten en ben ik heel erg op mijzelf geworden. 
Uiteindelijk toen ik 18 jaar was kwamen de paniek en angst gevoelens voor het eerst heftig opzetten, ik kom mij al druk maken over het feit dat ik moest gaan douchen. Dat heeft een jaar lang geduurd voordat de bom toen ontplofte. 
Ik heb toen professionele hulp gezocht en met behulp van EMDR is het een stuk beter gegaan. 
de afgelopen maanden hebben alle negatieve gevoelens en gedachtes zich weer opgebouwd en dit is van de week ontploft. Waarbij ik mij zelf van het leven heb willen beroven. 
Ik ben gister naar de dokter geweest en heb medicatie gekregen. Mocht dit niet helpen dan is een opname nog de enigste oplossing....
Antwoord

#2

Hoi LOtje, welkom op het forum! Pfff..wat een verhaal zeg. Ik ben blij te lezen dat je wel snel hulp hebt gezocht. Zie je opname als een eventuele oplossing, of is dat juist iets wat je niet wilt?
Antwoord

#3

(17-08-2019, 00:23)Positiva schreef: Hoi LOtje, welkom op het forum! Pfff..wat een verhaal zeg. Ik ben blij te lezen dat je wel snel hulp hebt gezocht. Zie je opname als een eventuele oplossing, of is dat juist iets wat je niet wilt?

Het is nog niet eens de helft.. Dat ik nog op deze aardbodem ben. 

Mocht de medicatie niet aanslaan, dan zie ik opname wel als een oplossing. 
Het is natuurlijk niet iets wat ik graag wil, maar ik wil graag beter worden. Ik wil niet mijn hele leven met deze gedachtes blijven lopen, want op een dag zal ik dan wel het lef hebben om uit het leven te stappen. En ik weet dat ik mensen in mijn omgeving dan pijn doe. 
Het is een tweestrijd. 
Maar ik hoop dat het contact met lotgenoten al iets kan helpen, maar ook dat ik anderen er mee kan helpen
Antwoord

#4

Merk je al iets van de medicatie?
Antwoord

#5

Hallo Lotje,

Welkom op het forum.
Pfff...wat heb je al veel meegemaakt op jonge leeftijd. 
Wat goed dat je nu om hulp hebt gevraagd. Hopelijk slaat de therapie snel aan. Krijg je ook nog gesprekken?

Sterkte in ieder geval!

Groetjes,
Marjolein
Antwoord

#6

Dag Lotje

Je hebt het goed op een rijtje valt me op. Je vertelt een duidelijk verhaal met heftige zaken en hebt inzicht gekregen. Dat blijkt uit dat je de relatie niet gezond noemt. Je spaart jezelf niet en neemt verantwoordelijkheid voor je drugsgebruik en suicidepogingen.
Kortom je lijkt open te staan voor behandeling. Alleen medicatie is maar de. Helft, erover praten met een deskundige om samen uit te zoeken hoe je het anders kan doen is de andere helft. Die combi werkt het beste blijkt uit ervaring en onderzoek.
De nadruk ligt nu op medicijnen omdat je je zo rot voelt dat uit het leven stappen aantrekkelijk lijkt voor je. Dan wil behandelaar dat gevaar samen met jou eerst afwenden.
De meeste van deze medicatie hebben enkele weken nodig om merkbaar te worden voor jou.
Dus in die opbouw en wachttijd wil je het veilig houden en daarom ook starten met gesprekken als steun.als dat door bijvoorbeeld wachtlijsten niet snel kan dan is opname soms een sneller en passender pad. Dat hangt ook af van hoe hoogde druk bij jou is maar ook van de mogelijkheden in jouw buurt.
Ik weet niet of je dokter een huisarts is of psychiater? Mocht je geen psychiater hebben dan is dat ook een optie misschien? Die is specialist en kan je helpen de wachttijd overbruggen. Misschien weet je dit allemaal al lang maar ik zet het toch even op een rijtje voor je. De wachttijd overbruggen is heel naar als je je zo voelt. Hier op t forum kan je je hart luchten en steun en tips krijgen. Dat fijn.
De hoofdzaak is dat je professionele hulp zocht en krijgt. Als je vraag aan ons eigenlijk is of opname nodig is dan kan ik alleen zeggen  zorg dat de arts een goed compleet beeld heeft van hoe je je voelt. Aan je verhaal te horen heb je goed inzicht in hoe het zit en wat er speelt. Je komt intelligent en eerlijkover. Dat zijn goede voorwaarden om een behandeling te laten slagen.
Ik wens je alles wat je nu nodig hebt
Antwoord

#7

(17-08-2019, 00:16)Lotje776 schreef: Hallo allemaal,

Ik ben een jonge meid van 22 jaar en heb al sinds mijn 13de te maken met depressieve gevoelens.
Dit kwam doordat ik mij teveel aantrek van de meningen van andere mensen (nog steeds) en ik op dat moment mijn vriendinnen verloor. 
In dat jaar is er ook een afwijking aan mijn baarmoeder geconstateerd, waardoor er onzekerheid is over het krijgen van kinderen.
Toen ik 14 was kreeg ik een relatie, die niet bepaald gezond was. Dit eindigde toen 16 jaar was. 
In dat zelfde jaar zijn mijn ouders gescheiden en ben ik aanraking gekomen met hard drugs. Dat heb ik een half jaar lang elk weekend gebruikt, tot mijn vriendinnen daar achter kwamen en toen ben ik daar mee gestopt. Ik was toen 17 jaar. In de tijd heb ik ook mijzelf gesneden en geprobeerd mij zelf van het leven te beroven.
In de periode daarna heb ik mij voor veel mensen afgesloten en ben ik heel erg op mijzelf geworden. 
Uiteindelijk toen ik 18 jaar was kwamen de paniek en angst gevoelens voor het eerst heftig opzetten, ik kom mij al druk maken over het feit dat ik moest gaan douchen. Dat heeft een jaar lang geduurd voordat de bom toen ontplofte. 
Ik heb toen professionele hulp gezocht en met behulp van EMDR is het een stuk beter gegaan. 
de afgelopen maanden hebben alle negatieve gevoelens en gedachtes zich weer opgebouwd en dit is van de week ontploft. Waarbij ik mij zelf van het leven heb willen beroven. 
Ik ben gister naar de dokter geweest en heb medicatie gekregen. Mocht dit niet helpen dan is een opname nog de enigste oplossing....

Lieve Lotje,

Je bent een slimme meid met veel zelfinzicht. Hou vol! Niets blijft zoals het is. Ook dit ellendige nu gaat voorbij. Heb geduld. Probeer deze dag door te komen. Blijf erin geloven dat er stapje voor stapje verbetering zal optreden. Het is het waard. Er zal een later komen dat zich zal verbazen over dit heilloze nu. Ik wens je geduld en kracht toe!

Veel lieve groetjes,
Tara
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)