Ik zit weer in een mindere periode. Ik tokkel maar wat op mijn mobiel, heb huilbuien, vindt niemand aardig, heb zin om weg te gaan van mijn gezin, lezen doe ik niet, enkel bingewatchen naar de meest stupide zaken.

Mijn vrouw zegt dat ik hulp moet zoeken. Nu heb ik al -tig therapeuten versleten, in het officiële (psycholoog, psychiater,...) en het officieuze circuit (lichaamswerk,...). Ik wou gewoon eens horen hoe het bij jullie zit, maar ik heb dus echt geen zin om WEER eens bij iemand, en zeker niet bij dezelfde, te gaan uitleggen hoe slecht het wel met me gaat. Ik kan het ook niet uitleggen, ik kom er onnozel van en dus zeg ik na verloop van tijd telkens dat het vééél beter met me gaat en ik hun hulp niet meer nodig heb.

Ik heb nu ook de neiging om alles weer op te kroppen ipv de zieligaard (zo zie ik het) te gaan uithangen. Ik weet ook wel dat dit ooit zal exploderen maar het is sterker dan mezelf. Misschien wil ik wel een explosie, dat alles eruit is.

Hoi fk,

Het is meer n kwestie van de lange adem dan n snelle oplossing.  Althans, ik heb het laatste nog niet ontdekt. Hulpverleners afsjouwen heeft dan ook geen zin. Zoek 1 therapheut of organisatie waar je vertrouwen in hebt en blijf daarbij. Schaal op als het slecht gaat, af als het goed gaat. Vertrek niet als het weer goed gaat, je weet inmiddels wel beter.  Zo doe ik t. Mijn dossier staat al ruim 25 jaar open, en gezien de ellende met wachttijden hou ik dat zo, hoe goed het ook gaat,  het lijntje blijft bestaan, al kom ik maar eenmaal per jaar. Terugvalmogelijkheden creëren. 
Ervaring heb je inmiddels zat, dus maak n zoveel mogelijk toepasselijke keuze uit t aanbod.

Stop met opkroppen ! Begin een dagboek als praten niet lukt, schrijf hier, praat tegen je vrouw, oefen. Sluit je aan bij een lotgenootorganisatie met praatgroepen.  Zorg dat je kan ventileren, dan hoeft er niet geëxplodeerd te worden. 

Hoop dat ik je wat ideeen aan de hand hebt gedaan.

Liefs, Mabel