Hoi allemaal,

Dit is de eerste keer dat ik post op dit forum, ik hoop hier wat advies te kunnen krijgen. Het voelt eerlijk gezegd een beetje gek om het er op deze manier over te hebben maar ik weet niet goed wat ik er anders mee moet.

Mijn (officieel ex-)vriendin heeft last van een depressie. We zijn ruim vier jaar bij elkaar geweest en hebben tijdens onze studietijd samengewoond. Ik heb mijn studie afgerond en zij die van haar bijna, we wonen nu allebei weer bij onze ouders. Van de zomer zijn we een tijdje uit elkaar geweest omdat zij aangaf dat ze niet meer wist of ze nog gevoelens voor me had. Ik wist toen wel dat ze niet lekker in haar vel zat en erg gestresst was maar kwam er pas later achter hoe serieus het probleem eigenlijk was. We zijn daarna weer bij elkaar gekomen maar hebben recentelijk besloten om eerst gewoon vrienden te blijven omdat de relatie opnieuw opbouwen te veel druk opleverde voor haar. Dit kan ik best begrijpen aangezien ze ook erg onder druk staat door bijvoorbeeld haar studie.

Wat ik alleen heel moeilijk vind is de afstand die er is tussen ons. Wat ik ook probeer ik krijg de indruk dat die alleen maar groter wordt. We spreken elkaar nu nog nauwelijks (eigenlijk alleen als ik een gesprek begin) en de gesprekken zijn nooit lang. Ik heb haar ook meerdere keren gevraagd wat ze van me wil en wat ik voor haar kan doen maar ze zegt dat ze dat niet weet. Ik wil er heel graag voor haar zijn want ik weet dat ze het moeilijk heeft maar op deze manier weet ik niet wat ik moet doen. 

Het enige wat ze aangeeft is dat ze ruimte nodig heeft en die probeer ik haar ook te geven. Het is voor mij alleen moeilijk dat ik vaak helemaal niks hoor als ik zelf geen contact opneem. Hierdoor ga ik me zorgen maken, over hoe het met haar gaat maar ook of ze nog wel van me houdt. Overdag ben ik daar eigenlijk constant mee bezig en dat kost heel veel energie. 

Eerder heeft ze gezegd dat ze zich aan zou melden bij een psycholoog maar dat heeft de nooit gedaan. Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik graag wilde dat ze dat doet en dat ik ook graag samen zou gaan als ze dat fijn zou vinden. Voor mij zou het namelijk ook goed zijn om te leren hoe ik hier beter mee om kan gaan. Een tijdje geleden heb ik haar wat dwingender gezegd dat ik vond dat we naar een psycholoog zouden moeten gaan maar ze gaf toen aan dat ze dat niet nodig vond. Ik reageerde toen gefrustreerd omdat ik er zelf ook al een tijd mee zat. Ik ben bang dat ik toen een verkeerde toon heb gezet en haar te veel onder druk heb gezet. Hier heb ik sorry voor gezegd maar daar heeft ze niet op gereageerd.

Ik heb nu het gevoel dat ze me niet wil zien en spreken en dat vind ik moeilijk en ook wel kwetsend. En ik vind het vervelend dat ik er niet voor haar kan zijn terwijl ze het juist zwaar heeft. Herkent iemand dit? En heeft iemand advies over wat ik zou kunnen doen?

Erg bedankt alvast.

Hoi Batman, welkom op het forum. Zeker herken ik dat. Ik vond in het begin dit filmpje heel duidelijk: https://www.youtube.com/watch?v=vA2b0_Plwbk
Iemand die depressief is, is vaak helemaal op zichzelf gericht. Ze zijn aan het overleven eigenlijk. Ze kunnen het dan soms niet opbrengen om daar problemen/opmerkingen/bezoekjes/gesprekken van iemand anders bij te hebben. Het is vaak een grote wirwar in hun hoofd. Wat brengt de toekomst? De situatie is nu niet leuk, dus is mijn partner wel leuk? Wordt het beter als ik iets totaal anders ga doen? Ergens anders wonen? Bovendien is er vaak een energiepeil van 0,0. Vragen van jou kant, kan of wil ze niet beantwoorden. Mijn partner vond ook dat ik niet op hem moest wachten. Hij kon me niks bieden. Hij was niets waard. Ik verdiende beter.
Omdat iedere persoon én iedere depressie anders is, kan ik je niet vertellen hoe je het aan moet pakken. Zeker is dat je veel geduld moet hebben, inderdaad niet pushen (bij mijn partner was een afspraak op een bepaalde tijd al pushen. Om maar even aan te geven dat het begrip pushen niet bij iedereen het zelfde betekent), en, last but not least, vergeet jezelf niet!

Dank je wel voor je reactie! Je hebt gelijk, iedereen is anders en er is (helaas) natuurlijk geen kant-en-klare oplossing. Wel vind ik het fijn om inzichten van andere mensen te krijgen dus dank daarvoor. Misschien legden de dingen die ik deed inderdaad al te veel druk op, ook al waren ze goed bedoeld.

Hoi allemaal,

Dit is de eerste keer dat ik post op dit forum, ik hoop hier wat advies te kunnen krijgen. Het voelt eerlijk gezegd een beetje gek om het er op deze manier over te hebben maar ik weet niet goed wat ik er anders mee moet.

Mijn (officieel ex-)vriendin heeft last van een depressie. We zijn ruim vier jaar bij elkaar geweest en hebben tijdens onze studietijd samengewoond. Ik heb mijn studie afgerond en zij die van haar bijna, we wonen nu allebei weer bij onze ouders. Van de zomer zijn we een tijdje uit elkaar geweest omdat zij aangaf dat ze niet meer wist of ze nog gevoelens voor me had. Ik wist toen wel dat ze niet lekker in haar vel zat en erg gestresst was maar kwam er pas later achter hoe serieus het probleem eigenlijk was. We zijn daarna weer bij elkaar gekomen maar hebben recentelijk besloten om eerst gewoon vrienden te blijven omdat de relatie opnieuw opbouwen te veel druk opleverde voor haar. Dit kan ik best begrijpen aangezien ze ook erg onder druk staat door bijvoorbeeld haar studie.

Wat ik alleen heel moeilijk vind is de afstand die er is tussen ons. Wat ik ook probeer ik krijg de indruk dat die alleen maar groter wordt. We spreken elkaar nu nog nauwelijks (eigenlijk alleen als ik een gesprek begin) en de gesprekken zijn nooit lang. Ik heb haar ook meerdere keren gevraagd wat ze van me wil en wat ik voor haar kan doen maar ze zegt dat ze dat niet weet. Ik wil er heel graag voor haar zijn want ik weet dat ze het moeilijk heeft maar op deze manier weet ik niet wat ik moet doen. 

Het enige wat ze aangeeft is dat ze ruimte nodig heeft en die probeer ik haar ook te geven. Het is voor mij alleen moeilijk dat ik vaak helemaal niks hoor als ik zelf geen contact opneem. Hierdoor ga ik me zorgen maken, over hoe het met haar gaat maar ook of ze nog wel van me houdt. Overdag ben ik daar eigenlijk constant mee bezig en dat kost heel veel energie. 

Eerder heeft ze gezegd dat ze zich aan zou melden bij een psycholoog maar dat heeft de nooit gedaan. Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik graag wilde dat ze dat doet en dat ik ook graag samen zou gaan als ze dat fijn zou vinden. Voor mij zou het namelijk ook goed zijn om te leren hoe ik hier beter mee om kan gaan. Een tijdje geleden heb ik haar wat dwingender gezegd dat ik vond dat we naar een psycholoog zouden moeten gaan maar ze gaf toen aan dat ze dat niet nodig vond. Ik reageerde toen gefrustreerd omdat ik er zelf ook al een tijd mee zat. Ik ben bang dat ik toen een verkeerde toon heb gezet en haar te veel onder druk heb gezet. Hier heb ik sorry voor gezegd maar daar heeft ze niet op gereageerd.

Ik heb nu het gevoel dat ze me niet wil zien en spreken en dat vind ik moeilijk en ook wel kwetsend. En ik vind het vervelend dat ik er niet voor haar kan zijn terwijl ze het juist zwaar heeft. Herkent iemand dit? En heeft iemand advies over wat ik zou kunnen doen?

Erg bedankt alvast.

Hoi Batman

Je maakt denk ik meer kans dit tot een goed einde te brengen als je haar ruimte geeft. Daar vraagt ze letterlijk om.
Aandringen dat ze een psycholoog moet bezoeken, dat je mee wil gaan en dat je telkens initiatief neemt naar haar is precies het omgekeerde van ruimte geven.
Het enig logische gevolg is dat zij terugwijkt. Als je haar meer ruimte geeft heb je meer kans op een happy end dan als je blijft aandringen lijkt mij.

Hoi Batman

Je maakt denk ik meer kans dit tot een goed einde te brengen als je haar ruimte geeft. Daar vraagt ze letterlijk om.
Aandringen dat ze een psycholoog moet bezoeken, dat je mee wil gaan en dat je telkens initiatief neemt naar haar is precies het omgekeerde van ruimte geven.
Het enig logische gevolg is dat zij terugwijkt. Als je haar meer ruimte geeft heb je meer kans op een happy end dan als je blijft aandringen lijkt mij.

Ja dat is waarschijnlijk ook wel zo, ik heb sindsdien ook al een stap terug gedaan. Maar het kan natuurlijk zijn dat onze definities van ruimte verschillend zijn.