Lang geleden dat ik hier gepost heb, maar zulke kutdagen nu... M'n begeleider die ik elke dag even spreek ligt in t ziekenhuis. En ik was vergeten hoe f*cking afhankelijk ik ben. Ik kan van alles zelf hoor, maar heb die goedkeuring/aanspraak/stok achter de deur nodig. Ik voel me zo verlaten. Bang voor haar gezondheid. Depressief. Dissociatief met vlagen. Onrustig. Afhankelijk, klein kind. En alles versterkt elkaar natuurlijk. Voer geen f*CK meer uit. Sorry Voor t taalgebruik, dit is even hoe t voeld. Heb al paar keer met luisterlijn gechat, heb hulpeloze berichten naar de huisarts gestuurd, maar de assistente die beantwoord kan niet lezen of denken helaas. Hier duizend keer gekeken of er iemand te chatten is. Ach, snap zelf ook dat t totaal oneerlijk, kinderachtig, overdreven dom gedrag van mij is. Maar toch moeilijk uit te stappen zeg. Zo, sorry voor de tijd van wie dit leest, maar moest er ff uit.

Hi Lise,

Je hebt het moeilijk he? Ik ga zelf ook niet lekker, maar ik hoor je. Ik denk niet dat het kinderachtig of dom is van je is om je hart hier te luchten, integendeel. Voor wiens gezondheid ben je bang?

Liefs,
Alais

Dank je voor je reactie. Van m'n begeleider.

Helemaal niet kinderachtig! Wanhopig en dat is waardeloos. Hou vol hoor, veel sterkte!!
Liefs

Lang geleden dat ik hier gepost heb, maar zulke kutdagen nu... M'n begeleider die ik elke dag even spreek ligt in t ziekenhuis. En ik was vergeten hoe f*cking afhankelijk ik ben. Ik kan van alles zelf hoor, maar heb die goedkeuring/aanspraak/stok achter de deur nodig. Ik voel me zo verlaten. Bang voor haar gezondheid. Depressief. Dissociatief met vlagen. Onrustig. Afhankelijk, klein kind. En alles versterkt elkaar natuurlijk. Voer geen f*CK meer uit. Sorry Voor t taalgebruik, dit is even hoe t voeld. Heb al paar keer met luisterlijn gechat, heb hulpeloze berichten naar de huisarts gestuurd, maar de assistente die beantwoord kan niet lezen of denken helaas. Hier duizend keer gekeken of er iemand te chatten is. Ach, snap zelf ook dat t totaal oneerlijk, kinderachtig, overdreven dom gedrag van mij is. Maar toch moeilijk uit te stappen zeg. Zo, sorry voor de tijd van wie dit leest, maar moest er ff uit.

Hoi Lise, veel sterkte toegewenst , ik kan begrijpen dat als er iemand waarvan je veel steun hebt voor één of andere reden wegvalt, dat je t daar moeilijk mee hebt. Je hebt de steun van de begeleider nodig en ondervindt er veel hulp van. Het lijkt me zalig om iemand te hebben die je steunt of effe naar je luistert zo elke dag. Het is een aanspraak en als je het al moeilijk hebt kan je dat effe meegeven. Heel begrijpelijk dat het wegvallen van die steun je angstig en onrustig maakt. Misschien als je nu op jezelf bent aangewezen en je door de moeilijke emoties heen bent kan je misschien dingen overwinnen op jezelf die je dan  op hun beurt zelfverzekerder gaan maken. Misschien zal je ontdekken dat je sterker bent dan je denkt en dat je ook alleen dingen kan realiseren. Ik vind je gedrag zeker niet kinderachtig het is begrijpelijk dat je in paniek schiet. Hopelijk is je begeleider gauw weer op de been en in tussentijd veel moed en sterkte. je mag me ook steeds een bericht sturen ik wil graag luisteren. Grtj cyranno

Hoi Lise,

Balen dat het zo klote gaat. (Hier gaat het niet echt veel beter.)
Naar dat je begeleider in het ziekenhuis ligt. En vervelend om te merken dat je je zo afhankelijk voelt. Die begeleider zorgt zo te lezen voor structuur en houvast in je leven. Paniek dus, nu je dat kwijt bent. Lastig hoor. Wat doe je dan, grijp je naar de middelen om je angst te beteugelen? Denk je trouwens dat je zou kunnen leren om minder afhankelijk te zijn, of zul je altijd een vinger-aan-de-pols contact nodig hebben?
Sterkte!

Groetjes, J@n

Eerst geprobeerd in huis gewoon dingen te doen. Later gaan wandelen, met de luisterlijn gebeld. Sowieso laatste dagen elke dag luisterlijn. De ene keer met meer klik dan de andere keer. Alhoewel ook dat niet t alleen oplossen is natuurlijk... Probeer wel iets zelf te gaan doen. Muziek of luisterboek erbij ter afleiding. Maar soms weet ik gewoon niet hoe k t zelf voor elkaar krijg. Wordt raar, zweverig, dissociatief. 
Ik weet niet goed wat er nodig is om dat zelf te gaan kunnen. Meestal helpt met iemand praten wel. Maar hoe k dat zelf kan doen...

Eerst geprobeerd in huis gewoon dingen te doen. Later gaan wandelen, met de luisterlijn gebeld. Sowieso laatste dagen elke dag luisterlijn. De ene keer met meer klik dan de andere keer. Alhoewel ook dat niet t alleen oplossen is natuurlijk... Probeer wel iets zelf te gaan doen. Muziek of luisterboek erbij ter afleiding. Maar soms weet ik gewoon niet hoe k t zelf voor elkaar krijg. Wordt raar, zweverig, dissociatief. 
Ik weet niet goed wat er nodig is om dat zelf te gaan kunnen. Meestal helpt met iemand praten wel. Maar hoe k dat zelf kan doen...

Hey Lise,

Wat heftig dat dat contact weggevallen is, ik vind het echt heel erg hoor je.. zeker nu in deze tijd. Ik denk dat het niet gek is dat je er zo op reageert, het is toch een beetje je anker dat je kwijt bent en nu voelt het alsof je weg drijft.. 

Goed dat je die dingen vandaag hebt geprobeerd en dat je hebt gewandeld! 
Heb je overwogen om misschien in een dagboek te schrijven? Misschien helpt dat om je gevoelens kwijt te kunnen? 
Ik denk dat die luisterlijn ook goed is,  maar daar bouw je natuurlijk nooit een vergelijkbare band op als je nu met haar hebt... 


Sterkte in ieder geval, ik hoop dat het snel iets beter gaat en met je begeleider natuurlijk ook...

~Luctor et emergo~

Eerst geprobeerd in huis gewoon dingen te doen. Later gaan wandelen, met de luisterlijn gebeld. Sowieso laatste dagen elke dag luisterlijn. De ene keer met meer klik dan de andere keer. Alhoewel ook dat niet t alleen oplossen is natuurlijk... Probeer wel iets zelf te gaan doen. Muziek of luisterboek erbij ter afleiding. Maar soms weet ik gewoon niet hoe k t zelf voor elkaar krijg. Wordt raar, zweverig, dissociatief. 
Ik weet niet goed wat er nodig is om dat zelf te gaan kunnen. Meestal helpt met iemand praten wel. Maar hoe k dat zelf kan doen...

Het zou mooi zijn als je het paniekgevoel voor kunt zijn. Dus dat je basis zo stevig wordt dat je niet in paniek schiet bij de gedachte geen vast steunpunt te hebben. Waar denk jij dat de onrust vandaan komt? Zoek je het dan de autisme-hoek of meer in een gebrek aan basisvertrouwen?

Dagboek kan ik wel weer eens beginnen inderdaad, al moet ik zeggen dat ik dat vaak dan 1 of 2 dagen doe en erna niet meer, lastig om er een gewoonte van te maken. 
Ik heb inmiddels drie autisme onderzoeken gehad, alle drie kwam geen autisme uit... Maar herken wel punten. Toch denk ik dat de angst uit trauma komt. Triggering van oude pijn. Heb mijn oude therapeut vandaag op aanraden van de huisarts gevraagd of traumatherapie daar een optie is. Atn raadde ook traumatherapie aan. Ik sta daarvoor ook aangemeld bij GGZ, maar dat duurt momenteel nog 68 weken... Voor nu weinig handvatten om er zelf iets aan te doen.