Hoi allemaal,
Ik ben nieuw hier, maar heb al menig aantal topics gelezen hier. Dat geeft best veel inzichten, maar loop nu even vast met mijn eigen situatie. 

Mijn (ex)vriend en ik kennen elkaar al een hele poos, maar hebben 8 maanden een relatie gehad. Omdat we elkaar al lang kende, is het voor mijn gevoel redelijk snel naar “houden van” gegaan. Die stap is dan enorm klein.

Vanaf september ging het bergafwaarts. Hij gaf aan zich down te voelen en wilde wat meer tijd voor zichzelf. Dit uitte zich de laatste weken dat we elkaar soms 2 weken niet zagen. In het begin maakte mij dit heel onzeker, betrok het in eerste instantie op mezelf. Pas weken later kwam ik erachter dat het niet een beetje down voelen was, maar een depressie. Hij heeft dit eerder gehad, maar gaf aan dat het nu erger was. En dat die dit zelf kon overwinnen (zonder professionele hulp dus). Ik heb hem gezegd dat ik er voor hem zal zijn, dat ik hem zo min mogelijk druk wilde laten voelen en dat het allemaal oke was. Hij gaf toen aan dat hij geen verliefd gevoel meer had, maar dat het niets te maken had met ons. 

De avonden samen werden steeds minder aangenaam. Ik merkte aan hem dat hij toch aan mijn verwachtingen wilde voldoen, maar dat die er moeite mee had. Knuffelen voelde geforceerd etc. Toch bleef hij liefde tonen, vaak onbewust denk ik.

Tot een paar weken terug, hij belde op (redelijk in de war) en zei dat die er een punt achter wilde zetten. Hij wilde voorlopig geen “afscheidsgesprek” want dat was te confronterend. Hij zei dat het voor beide niet goed was om dit door te zetten, maar dat die wel van me hield.

Ik heb gewacht tot hij het aankon om elkaar te zien. Dat was een aantal weken later. Ik zou dan meteen mijn spullen meenemen en afscheid nemen. Dit is alleen totaal anders gelopen dan verwacht. De avond dat ik kwam was zo fijn, dat ik vervolgens 2 nachten ben gebleven. Zodra ik over mijn spullen inpakken begon, brak hij. Hij zei dat die me helemaal niet kwijt wilde en dat ik niet wist hoeveel die van me houd. 
Vervolgens geef ik aan dat we dit niet moeten weggooien en dat ik op hem wil wachten en dat we samen gaan kijken naar zijn gevoel en twijfels. Dan krijg ik weer te horen dat ik niet moet wachten, maar dat die me wilt blijven zien. Ook moest ik nog niet op zoek gaan naar een andere man. Maar de belofte maken dat we er samen aan gaan werken kan die niet.
Hij zegt in de war te zijn en weet niet wat er aan de hand is. Ook moest ik mijn spullen laten liggen. Dat heb ik ook gedaan.

In een “normale” niet depressieve situatie zou ik allang hebben gezegd: je bekijkt het maar! Maar dit is zo lastig, spreekt hier de depressie?
Ik wil hem ook niet mijn rug toekeren, ondanks dat die het uit heeft gemaakt, hou ik ontzettend veel van hem en we hebben elkaar altijd goed kunnen helpen. 

We hebben nog niks concreets afgesproken voor de komende periode. Wat is hier een goed idee voor? Elkaar op vaste momenten blijven zien, met een groot risico voor mij dat ik de deksel weer op mijn neus krijg.. of juist totale afstand en hem zelf het donkere pad laten bewandelen? Heeft iemand ervaring met de wisselvallige antwoorden en gevoelens ?
Groetjes,

Jasmin

Hallo Jasmin,

Hartelijk welkom op dit forum.
Om in te gaan op jouw vraag "heeft iemand ervaring met de wisselvallige antwoorden en gevoelens?". Het antwoord is zonder meer "ja!"
Allereerst ik heb zelf depressies doorgemaakt en heb zeker dingen gezegd die mijn toenmalige partner pijn hebben gedaan.
Daarnaast schrijven hier soms partners van ... die hetzelfde verhaal vertellen en hun pijn hierover hier delen.
Zoals je al schrijft is het inderdaad de depressie die spreekt. Eenmaal in een forse depressie is je eigenwaarde en zelfvertrouwen zo goed als 0.
Je schaamt je ook diep dat je zo tekort schiet. Je voelt dat je het niet waard ben een vriendin te hebben, je kunt haar niets bieden en je bent het ook niet waard dat er iemand van je houd. Dus word je heen en weer geslingerd in grote wanhoop en ga je juist degene waarvan je houd afstoten.
Dat is wat er vaak met je gebeurt tijdens een depressie. 
Stel gerust jouw vragen hier, ik hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,
Bedankt voor je reactie! Dat geeft me weer een andere kijk op de situatie.
Het is heel lastig als naasten te begrijpen wat de ander voelt en denkt.
Het moeilijkste vind ik het aantrekken en afstoten. Hij zegt ik wil niet dat je op me wacht, maar andere signalen geven wel aan dat ik moet blijven. Erover praten blijft lastig want er zit gewoon een blokkade bij hem.
Hij zei ook als ik weer beter ben dan laat ik zien hoeveel ik van je hou. 
Dus in mijn hoofd is dat: blijven. Maar in zijn hoofd is dat weer het tegenovergestelde.
Ik heb inderdaad ook het idee dat als hij wel zijn gevoel toont (een enkele keer) dat die daarna een schaamte voelt, want dan komt de afstandelijkheid weer. Of ik raak zijn gevoel hier en daar en weet niet wat die ermee aan moet?
Sorry hoor ik type nu op dit moment maar wat heen en weer, omdat mijn gedachten heen en weer gaan. :-)
Wat een fijn forum trouwens. Ik denk dat mensen hier veel van zich af kunnen schrijven. 
Hopelijk gaat het met jou ook oke weer nu. Het leven kan zoveels moois bieden, maar ook veel verdriet helaas.

Hallo Jasmin,

Het is natuurlijk heel normaal dat je gedachten van hier naar daar schieten, wat waarschijnlijk ook geldt voor je gevoelsleven.
Het is ook heel moeilijk om met een mens in depressie om te gaan. Daarbij komt waarschijnlijk ook dat jij je machteloos voelt en dat af en toe alle emoties tegelijk door je hoofd schieten. Machteloos omdat je merkt dat je weinig tot niets voor hem kan betekenen. Iemand met een forse depressie heeft namelijk geen idee hoe hij zichzelf zou moeten helpen, laat staan wat iemand die zo dichtbij staat voor hem zou kunnen betekenen.
Wat ik tijdens mijn depressie "fijn" vond, was te merken dat mijn partner goed voor zichzelf bleef zorgen. Dat maakte mijn gevoel van schaamte iets minder, dat had ik in ieder geval niet op mijn geweten. Verder was ik toch ook wel blij dat ik wist dat er iemand nog om mij gaf, zij bleef op afstand, maar liet af en toe iets van zich horen, dit wilde ik wel. Af en toe contact via de app, maar verder liet zij het initiatief bij mij.
Stel hier gerust jouw vragen en schrijf van je af als je hier behoefte aan hebt. Je bent hier aan het goede adres.

Groet, Bert

Ik herken dit enorm. 
Na 7 jaar relatie heeft mij vriend 3 weken geleden de relatie beëindigd. Ik begrijp nu van vrienden dat hij kleine stappen vooruit lijkt te zetten. 
Top natuurlijk, maar voor mijn eigenwaarde klote. Ik heb 7 jaar met hem tegen de depressie gevochten. Het laatste jaar is hij er zo diep in gezakt dat zelfs onze relatie t niet overleefd. Heeft hij steeds mee afstand genomen. Gaf hij aan niet meer voor mij te kunnen zorgen (niet dat ik daarvoor vraag). 


Nu is er geen contact. Ik kan t even niet. Ik kreeg een mail van hem om de relatie te verbreken. Na 7!! Jaar. Ik ben verdrietig, boos en in de war. 

Soms denk ik: zal hij n ander hebben? Maar dat is t niet. Hij is ziek. Ik probeer depressie en hem te scheiden, maar t is super moeilijk.

Och M, 

Ziek of niet, een relatie beeindig je niet met een sms je of apje . Al helemaal niet na 7 jaar. 
Lijkt me wel dat je dan erg diep zit, want het is echt helemaal  niet redelijk. Maar het is geen excuus. 

Maar jij zit nu met de brokken. 
Hoog tijd voor jezelf, al heb je daar helemaal niet om gevraagd en ws zit je er ook niet verlegen om.
Ik wens je veel sterkte, en schrijf hier vooral mee , voor steun, advies, verheldering , en van je af.
Ik hoop dat we iets kunnen betekenen voor je . 

Sterkte, en liefs 
Mabel

Dan je wel voor je reactie. 
Ik doe m’n best vooruit te gaan, maar t is zwaar. M’n hele toekomstbeeld ligt aan diggelen. 


Vorig jaar deze tijd kochten we bijna n huis. De keuring was niet ok, maar anders hadden we nu samengewoond. 
Ik heb geen kinderen, maar wel een paard. Met veel moeite had ik een veulen gefokt. Vorig jaar februari stierf het veulen echter nog voor het een jaar oud was. En toen kwam Corona. Ik zat met verdriet en we zagen elkaar minder. Zijn werk deed moeilijk, ik woon in een andere regio en hij mocht niet meer komen werken als hij mij zag. 

Ik denk dat alles bij elkaar teveel is geweest. De afstand werd letterlijk groter, Corona, mijn verdriet. En waar ik hem eerst regelmatig de positieve kanten van t leven kon laten zien, trok hij zich steeds verder terug. Werd de depressie letterlijk groter en kreeg meer macht. 

En nu dit... 

Er komt nog n gesprek. Hij wilde komen om te praten na de brief, maar ik ben zo boos dat ik gezegd heb dat even nog niet te willen. 
Tegen z’n moeder zegt hij dat we nu een tijdelijke pauze hebben, maar z’n brief zegt dat t over is...

Ik weet t allemaal niet meer. Ik had dit nooit verwacht. Niet van hem, dat hij me dit zou aandoen. 


Mensen roepen dat ik verder moet. Maar 7 jaar verwerk je niet in 3 weken. 
Soms denk ik dat t beter zou zijn als hij dood gegaan was, dan had niemand t raar gevonden dat ik nog huilde. Er is zoveel onbegrip... ?

---

Ik had dit trouwens al eerder in een ander topic geplaatst, maar dit verhelderd de boel mss: 

Na lang niet meer hier geweest te zijn schrijf ik nu toch. 
De afgelopen jaren zijn met ups en downs gegaan. Maar “ons” stond nooit ter discussie. Hij vertelde me regelmatig hoe blij hij met me was. Hoeveel hij van me hield en hoe hij nooit meer zo iemand als mij zou vinden. 
We waren samen op zoek naar een huis (we wonen 200km uit elkaar en na 7 jaar relatie wilden we samen zijn). We hebben zelfs 2 keer geboden en zijn in de run geweest. 
Afgelopen voorjaar kreeg ik te maken met een persoonlijk verlies. Ik moest tijdelijk meer thuis zijn om te zorgen en daarna kwam de lockdown. Daardoor gingen we van elkaar 5 dagen per week zien, naar weekenden. Hij kon moeilijk omgaan met mijn emoties. Maar dat was ok voor mij. 
De lockdown greep hij aan om meer afstand te nemen. We zagen elkaar nog 1x per 2 weken. Hij begon zich weer slechter te voelen. Vertelde dat ook. We spraken er veel over. Probeerden t samenwonen te gaan versnellen, maar t lukte niet door de rare huizenmarkt. 
We hebben nog 2 weken fijne zomer vakantie gehad. 
3 dagen nadat hij naar huis ging kreeg ik een bericht dat hij me niet meer wilde spreken. In de weken daarna ging t stroef. Hij vergeleek zijn gevoel met Antonie Kamerling. Stuurde me de docus door. Verbrak alle contact. Maar zocht uiteindelijk hulp. En met de kerst en oud en nieuw zat hij ineens hier. T voelde fijn. Ik had hem gemist en hij mij ook. We spraken af dat we een soort van pauze hadden. Hij zou eerst t traject bij de psycholoog doorlopen en daarna zouden we kijken hoe verder. Tot die tijd ben ik er gewoon. 
Wat me op viel was hoe slecht hij voor zichzelf zorgt. Allemaal kleine dingetjes. Van niet eten, tot geen verwarming in huis aanzetten tot niet meer de auto wassen en niet meer scheren. 

Afgelopen donderdag heeft hij onze relatie ineens toch beëindigd. Hij heeft bij de psycholoog een toekomst test gedaan (4de sessie) waaruit blijkt dat hij momenteel liever alleen is en geen ander huis wil kopen. Hij heeft dat aangegrepen om te zeggen dat hij nu voor zichzelf kiest en alleen, zonder anderen, verder wil in z’n leven. 
Ook zegt hij blij te zijn met de lockdown en te juichen voor een avondklok. Sporten doet hij al een jaar niet meer. Vrienden negeert hij. 

Ik, zijn ouders, zijn vrienden staan verbluft te kijken. We maken ons grote zorgen. En ik ben ook nog eens verschrikkelijk verdrietig. 

Ik kan niets meer. Sta met de rug tegen de muur. Moet dit accepteren maar ik wil dit niet. Hij zegt dat hij van me houdt, maar niet meer anders kan. Na 7 jaar laat hij me los...

Hoi M, 

Herkenbaar hoor dat onbegrip. Maar even doorgaan terwijl je  met n gebroken hart verbijsterd tussen de brokstukken staat terwijl het stof nog niet is neergedwarreld gaat dus echt niet. 
Jij hebt volledig recht op je verdriet , en het duurt zolang het duurt ! Maar het is absoluut zwaar, zoek steun bij degenen die het niet afdoen met hup doorgaan. 
Uiteindelijk ga je vanzelf wel door , binnen n jaar is je toekomstbeeld al wel bijgesteld en anders. Maar eerst moet je rouwen. 

Je ex vriend is totaal niet duidelijk. Kan maar zo dat hij de relatie op enig moment weer denkt te hervatten. Ik vraag me af of je daar in mee moet gaan. 

Veel sterkte, Mabel

Ik herken dit enorm. 
Na 7 jaar relatie heeft mij vriend 3 weken geleden de relatie beëindigd. Ik begrijp nu van vrienden dat hij kleine stappen vooruit lijkt te zetten. 
Top natuurlijk, maar voor mijn eigenwaarde klote. Ik heb 7 jaar met hem tegen de depressie gevochten. Het laatste jaar is hij er zo diep in gezakt dat zelfs onze relatie t niet overleefd. Heeft hij steeds mee afstand genomen. Gaf hij aan niet meer voor mij te kunnen zorgen (niet dat ik daarvoor vraag). 


Nu is er geen contact. Ik kan t even niet. Ik kreeg een mail van hem om de relatie te verbreken. Na 7!! Jaar. Ik ben verdrietig, boos en in de war. 

Soms denk ik: zal hij n ander hebben? Maar dat is t niet. Hij is ziek. Ik probeer depressie en hem te scheiden, maar t is super moeilijk.

Hoi Mijn,
Wat vervelend dat jij ook in dezelfde situatie zit. En het is enorm lastig omdat het geen normale situatie is. In een “normale” situatie word je niet via een berichtje gedumpt. Ik heb hier ook lang mee gezeten dat ik via de telefoon de mededeling kreeg om ermee te stoppen... en vervolgens heb ik 3 weken gewacht op een persoonlijke afspraak.
Dit, omdat hij de confrontatie niet aan kon nog. Het voelt vaak alsof je zelf niet meer ertoe doet. Maar je moet echt tegen jezelf blijven zeggen dat het niet aan jou ligt en ook hij is zichzelf totaal niet. Het zijn vaak uitspraken en acties uit paniek. En op dat moment wordt er voor de makkelijkste weg (struisvogel methode) gekozen omdat er gewoonweg geen energie is. Maar ik weet hoe pijn het doet.

Ondertussen ben ik heel wat weken verder met mijn (ex)vriend. Het heen en weer gaan van emoties is er nog steeds. Ik zie hem nu meer dan de laatste weken van onze relatie. 
Afgelopen weekend ben ik 5 dagen gebleven ipv 2. Hij gaf zelf aan dat die het enorm fijn vond en dat het voorbij was gevlogen. Ik dacht; we gaan de goede kant op. Maar aan het einde van deze dagen moest die toch nog even de woorden: “je moet geen hoop hebben, ik wil geen relatie nu” eruit gooien. Mijn hoop was inderdaad weer in 1 klap weg. 
Dit gaat elke keer zo.. en ik vraag me af of ik er goed aan doe. Als ik je daarom een advies mag geven... ik had achteraf toch liever voor de korte harde pijn gekozen en mijn rug toegekeerd. Dan deze vermoeiende lange weg... maar toch hou ik ontzettend veel van hem.

Ook las ik dat je denkt dat er een ander is, dat heb ik ook zo vaak gedacht.... maar mijn vriend zegt elke keer hetzelfde: als ik de energie had, dan was ik met jou en niet met iemand anders. En ik geloof dat ook.

Ik hoop dat je inmiddels iets rustiger bent. Al zal dat wel even duren... ik kon niet eens boos op hem zijn, nu af en toe wel... maar nooit lang omdat ik weet dat die van me houdt en het anders bedoelt vaak.. 
misschien dat je hem ook een brief kan schrijven; dat heb ik ook gedaan en dat luchtte enorm op voor mij. En mijn vriend kon de brief lezen op het moment dat hij daaraan toe was.

---

Ik herken dit enorm. 
Na 7 jaar relatie heeft mij vriend 3 weken geleden de relatie beëindigd. Ik begrijp nu van vrienden dat hij kleine stappen vooruit lijkt te zetten. 
Top natuurlijk, maar voor mijn eigenwaarde klote. Ik heb 7 jaar met hem tegen de depressie gevochten. Het laatste jaar is hij er zo diep in gezakt dat zelfs onze relatie t niet overleefd. Heeft hij steeds mee afstand genomen. Gaf hij aan niet meer voor mij te kunnen zorgen (niet dat ik daarvoor vraag). 


Nu is er geen contact. Ik kan t even niet. Ik kreeg een mail van hem om de relatie te verbreken. Na 7!! Jaar. Ik ben verdrietig, boos en in de war. 

Soms denk ik: zal hij n ander hebben? Maar dat is t niet. Hij is ziek. Ik probeer depressie en hem te scheiden, maar t is super moeilijk.

Hoi Mijn,
Wat vervelend dat jij ook in dezelfde situatie zit. En het is enorm lastig omdat het geen normale situatie is. In een “normale” situatie word je niet via een berichtje gedumpt. Ik heb hier ook lang mee gezeten dat ik via de telefoon de mededeling kreeg om ermee te stoppen... en vervolgens heb ik 3 weken gewacht op een persoonlijke afspraak.
Dit, omdat hij de confrontatie niet aan kon nog. Het voelt vaak alsof je zelf niet meer ertoe doet. Maar je moet echt tegen jezelf blijven zeggen dat het niet aan jou ligt en ook hij is zichzelf totaal niet. Het zijn vaak uitspraken en acties uit paniek. En op dat moment wordt er voor de makkelijkste weg (struisvogel methode) gekozen omdat er gewoonweg geen energie is. Maar ik weet hoe pijn het doet.

Ondertussen ben ik heel wat weken verder met mijn (ex)vriend. Het heen en weer gaan van emoties is er nog steeds. Ik zie hem nu meer dan de laatste weken van onze relatie. 
Afgelopen weekend ben ik 5 dagen gebleven ipv 2. Hij gaf zelf aan dat die het enorm fijn vond en dat het voorbij was gevlogen. Ik dacht; we gaan de goede kant op. Maar aan het einde van deze dagen moest die toch nog even de woorden: “je moet geen hoop hebben, ik wil geen relatie nu” eruit gooien. Mijn hoop was inderdaad weer in 1 klap weg. 
Dit gaat elke keer zo.. en ik vraag me af of ik er goed aan doe. Als ik je daarom een advies mag geven... ik had achteraf toch liever voor de korte harde pijn gekozen en mijn rug toegekeerd. Dan deze vermoeiende lange weg... maar toch hou ik ontzettend veel van hem.

Ook las ik dat je denkt dat er een ander is, dat heb ik ook zo vaak gedacht.... maar mijn vriend zegt elke keer hetzelfde: als ik de energie had, dan was ik met jou en niet met iemand anders. En ik geloof dat ook.

Ik hoop dat je inmiddels iets rustiger bent. Al zal dat wel even duren... ik kon niet eens boos op hem zijn, nu af en toe wel... maar nooit lang omdat ik weet dat die van me houdt en het anders bedoelt vaak.. 
misschien dat je hem ook een brief kan schrijven; dat heb ik ook gedaan en dat luchtte enorm op voor mij. En mijn vriend kon de brief lezen op het moment dat hij daaraan toe was.