Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Acceptatie!?


#11
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-10-2020, 11:55 door desireless.)

Hoi Alais,

Wou gister al op het verhaal van Bert en jou reageren, maar het ontbrak me even aan de juiste energie en woorden.
Vind het fijn dat je reageert en ook de bescheiden manier van verwoorden geeft me een gevoel van erkenning.

Het is toch fijn om te weten dat er mensen zijn met een vrijwel identieke manier van denken, voelen en ervaren.
Het lijkt bijna automatisch en onvermijdelijk om te gaan zoeken naar oplossingen als je een hevige depressie ervaart.

Zelfonderzoek doen tijdens een depressie in je eigen gedachten lijkt me desondanks niet aan te bevelen, weet niet hoe jij het ervaart, maar vind uiterst zelden een nieuwe oplossing en veel vaker meer problemen.
Klinkt of we angst met angst willen bestrijden en wanhopig zoeken naar een oplossing vanuit de depressieve denkwijze die de klachten vaak juist verergert.

Tevens lijkt het onmogelijk jezelf te corrigeren in je gedachten, aangezien het een eenzijdige visie is. 
Is mijn ervaring dat gevoelens het rationeel denken compleet kunnen wegvagen en het dan onmogelijk wordt een juiste keuze te maken.
Denk dat dingen lezen of opzoeken nog wel behulpzaam kan zijn ook tijdens periodes van depressie.

Heb meerdere keren gelezen dat het vinden van oplossingen zit in het niet denken(de kraan dicht draaien) en dat je dan pas ruime hebt om te dweilen.

Veel sterkte Alais.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen desireless :   • Alais
Antwoord

#12

Hallo Desireless,

Tja wat is accepteren voor mij? Voorbeelden.
In periodes dat het beter met mij gaat ben ik met twee dingen bezig. Bezig zijn met de gedachten en het gevoel dat ik mijzelf eigenlijk wel te pruimen vind.
Meestal lukt dat nu aardig omdat ik juist als het goed gaat hiermee bezig ben. De tweede bezigheid is het zoeken naar innerlijk rust en het voelen hier van. Klink misschien wat zweverig maar dat is het voor mij niet. Juist als het goed gaat die rust op zoeken en proberen mijzelf tevreden te voelen. Dus even niet bezig met depressie, het verleden of de toekomst, maar met die basis bezig zijn waar ik dan tijdens een depressie een klein beetje van profiteer. Ik ben namelijk niet mijn depressie. In de kern is het zo dat ik nog veel te leren en te ontdekken heb, maar ik probeer dat te doen vanuit een stukje innerlijk rust. Ik mag mij langzaam ontwikkelen in piep kleine stapjes.
Tijdens mijn depressies ben ik daar niet mee bezig. Dan is acceptatie voor mij heel veel activiteiten laten en het liefst niets meer moeten. Mijzelf alle ruimte geven om doelloos voor de TV te hangen. Ik heb mijzelf aangeleerd dan mijn baas te laten weten dat ik met verschillende activiteiten helemaal stop omdat ik een depressie doormaak. Ik werk als ervaringsdeskundige (vrijwilliger) dat werk kan ik dan niet doen. 
Ik baal natuurlijk ontzettend van die depressies en ik trek mij dan helemaal terug. Voorheen had ik dan helemaal geen contact met anderen, nam de telefoon niet op, beantwoorde ook geen mail of apps en de fles alcohol stond de hele dag op tafel. Tegenwoordig beantwoord ik wel een app of mail, maar wil helemaal niemand telefonisch spreken of bij mij thuis ontvangen. De fles alcohol komt alleen 's avonds op tafel en die gaat niet leeg.
Dat zijn zo een paar voorbeelden.

Groet, Bert
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Bert :   • Alais, desireless
Antwoord

#13

Hallo Alais,

Dank voor je bericht.
Ja dat moeten en zelfverwijt is dan doffe ellende. Op die manier blijf je maar knokken en knokken, wat helaas weinig oplevert en dan ook nog eens zelfverwijt op de koop toe. Er is inderdaad een levensgroot verschil tussen wat je verstand je vertelt en het ontbreken van het gevoel daarbij. Wanneer je gevoel er bij betrokken wordt is de kans veel groter dat je die positieve gedachten echt gaat geloven op de duur. Maar bij je gevoel komen is voor ons nu juist zo moeilijk, wat herstel/ er mee leren om gaan zo lastig maakt. Daardoor blijven depressies helaas vaak terug komen.
Fijn dat je hier mee schrijft Alais.

Groet, Bert
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Bert :   • Alais, desireless
Antwoord

#14

Hi Bert en D,

Veel dank voor jullie reacties. Ze geven me veel steun in een periode dat mensen om me heen het steeds vaker af laten weten. Het is alsof het niemand echt interesseert hoe het met me gaat. Dat maakt de strijd nog moeilijker.

En toch wil ik het niet opgeven. Dit moet toch ergens goed voor zijn? Een les die ik moet leren of zo. Ik lees dat wel eens, dat een depressie een zegen is om jezelf beter te leren kennen en er beter uit te komen. Heb daar veel moeite mee maar wil het niet uitsluiten.

Ik verwijt mezelf niet dat ik depressief ben, maar wel hoe ik ermee om ga. Ik zoek het steeds buiten mezelf en weet inmiddels wel dat ik het in mezelf moet zoeken, bij mijn gevoel komen inderdaad. Ik voel wel dingen, pijn, teleurstelling, wanhoop, eenzaamheid, maar weet niet hoe daarmee om te gaan. En dan ga ik maar weer zoeken naar oplossingen. Het is een vicieuze cirkel.

Nogmaals, ik ben echt heel blij met jullie reacties en hoop dat ik niet te veel afwijk van het onderwerp.

Lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • desireless
Antwoord

#15

Veel sterkte Alais meer kan ik nu ook even niet opbrengen sorry!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Beusje :   • Alais
Antwoord

#16

Hallo Alais,

Ik vind niet dat je van het onderwerp afwijkt, maar juist de kern raakt.
Fijn dat je jezelf niet verwijt dat je depressief bent, want dat heb je niet in de hand, kun je niet zomaar voor zijn.
Het jezelf verwijten hoe je er mee om gaat is slopend en trek al je energie weg, dat was in elk geval mijn ervaring.
Voor mij was het inderdaad zo dat ik aantal depressies moest mee maken voor ik ontdekte dat dit alles veel te maken had met hoe ik in het leven stond. Dat was en is een waardevolle les voor mij. Het is inderdaad zwaar de dingen die jij beschrijft te voelen, kan me voorstellen dat het bijna teveel is om mee om te gaan. Heb jij wel eens periodes dat jij je wat beter voelt? 

Groet, Bert
Antwoord

#17

Hallo Bert,

Veel dank weer voor je bericht. Ik voel me altijd iets beter als mensen in mijn omgeving belangstelling tonen en meeleven. Maar dat gebeurt steeds minder. Het voelt alsof ze me verwijten dat ik niet zelf uit die put kan komen. Het valt niet mee inderdaad om vol te houden, maar ik probeer het toch maar, al weet ik niet goed waarom. Misschien wil ik gewoon weten waartoe dit alles dient. Welke les moet ik leren? Misschien kan ik tot acceptatie komen als ik dat begrijp. Wat heeft jou geholpen jouw les te leren? Heb je dat zelf gedaan of met steun?

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#18

Hoi Alais,

Tja, wat heeft mij geholpen mijn les te leren, dat weet ik eigenlijk niet precies. De aanleiding er voor waren twee dieptepunten. De eerste aanleiding was dat ik voor het eerst in mijn leven hulp vroeg omdat ik tijdens een loodzware depressie en een alcoholverslaving geen uitweg meer wist. Keihard de bodem geraakt. Dat resulteerde in een ziekenhuis opname, detox opname en een vervolgbehandeling. Het tweede dieptepunt was in dagbehandeling, ik had stiekem gedronken en dit in de groep niet verteld. Ik heb in die twee weken ontzettend met mijzelf overhoop gelegen, waarbij allerlei emoties om voorrang schreeuwde.
Uiteindelijk heb ik mijzelf nadrukkelijk bezworen dat ik nooit meer dat angstige onzekere mannetje zou zijn. Dat was eigenlijk een keerpunt in mijn leven, ik was toen 60 jaar. Verder ik ben van het type die alles zelf wil uitzoeken. Ik ben wel een 1/2 jaar bij een psycholoog langs gegaan om opnieuw maar op een andere manier te leren leven, erg waardevol die periode.  

Welke les moet jij leren Alais, waar denk jij dat kern ligt om een nieuw begin op te starten? Heb je enig idee?

Groet, Bert
Antwoord

#19

Hallo Bert,

Ik denk dat ik moet leren van mezelf te houden en meer zelfvertrouwen te krijgen. Ik heb ook eens in een kliniek gezeten voor alcoholverslaving en daarna is het zo'n 6 jaar goed gegaan, niet gedronken. Toen gebeurden er allerlei nare dingen waardoor ik langzaam afgleed (baan kwijt, naar gedoe met UWV, geen passende hulp kunnen krijgen, door Corona vrijwilligerswerk kwijt, vrienden kwijt). Tja, en wat gebeurt er dan? Je zoekt troost in drank en dan ben je weer erg ontevreden over jezelf.
Ik heb mezelf al tig keer bij elkaar geveegd, gestopt met drinken (dat lukt goed als ik gemotiveerd ben), nieuwe plannen gemaakt. Dat gaat dan even goed en dan gebeurt er weer iets wat me van het padje brengt. Recent corona in de familie (gelukkig wel onder controle zoals het er nu naar uit ziet). Het is een vicieuze cirkel waar ik niet uitkom.
Het is wel een troost te weten dat ik niet de enige ben en dat ik alles hier op het forum mag delen.

Lieve groet,
Ellen
Antwoord

#20

Hallo Alais,

Ja daar zou wel eens een kern kunnen liggen, van jezelf houden en zelfvertrouwen. Ik zelf vind van mijzelf houden niet zo bij mij passen. Ik ben eerst maar eens begonnen met mijzelf te pruimen vinden en daarna een treetje hoger wel goede maatjes met mijzelf zijn. Stelde mij tot doel om een tweegesprek in mijn hoofd te houden met een goeie maat van me. Dat is aardig gelukt. Mijn zelfvertrouwen is daardoor groter geworden. Heb je al een idee hoe je een beetje van jezelf kunt gaan houden?
Zo te lezen lijkt om gaan met tegenslag ook een puntje? Zou ik me kunnen voorstellen daar je weinig zelfvertrouwen voelt.
Die vicieuze cirkel vind ik zo herkenbaar, ik heb er vanaf de middelbare school ingezeten.

Groet, Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Alais
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)