Hallo Bert,

Ik heb geen idee hoe ik van mezelf kan houden. Ik zie wel goede kwaliteiten in mezelf maar het is alsof ik steeds van buiten af bevestiging nodig heb dat ik een goed en waardevol mens ben. En inderdaad, ik kan heel slecht omgaan met tegenslag. Ik kan het zelfs al verzinnen voordat het gebeurt. Ik probeer steeds mijn negatieve gedachten te corrigeren maar ze zijn zo dwingend. Ze weerhouden me er ook van om op iets anders te focussen. Dat lukt soms even en dan, hup, daar zijn ze weer, verlammend.

Waarom zou van jezelf houden niet passend zijn voor jou? Misschien klinkt het wat overdreven, maar je zou ook kunnen zeggen, jezelf accepteren. Dat lukt je aardig, toch? Ik hoop ook zover te komen. Veel dank weer voor je bericht.

Lieve groet,
Alais

Hoi Alais,

Zo herkenbaar de bevestiging van een ander nodig hebben om jezelf een waardevol mens te voelen. Ik vond het altijd enorm belangrijk wat anderen van mij vonden en stemde daar zelfs mijn keuzes op af. Het gevolg was dat ik altijd krampachtig boven mijn macht werkte, wat heel veel stress opleverde waar ik niet mee om kon gaan. Daardoor kon ik ook nooit ontspannen mijzelf zijn. Gevolg 's avonds de spanning en stress verdoven met alcohol om het een beetje vol te kunnen houden. Hoe is dat voor jou?
En ja dat omgaan met tegenslag lukte mij ook niet best. Wel logisch want daarvoor moet je een beetje innerlijke rust voelen en het vertrouwen voelen het aan te kunnen. Dat gevoel was bij mij amper tot niet aanwezig. Pure onzekerheid.

Inderdaad als je het vertaalt in jezelf accepteren en er naar handelen heb ik wel stappen gezet. Ben al weer vijf jaar mijzelf opnieuw aan het opbouwen. Een blijvend leerproces, maar tegenwoordig niet perse meer negatief.

Groet, Bert

Hallo Bert,

Klopt helemaal, ik schijn altijd de goedkeuring van anderen nodig te hebben bij belangrijke beslissingen of hoe om te gaan met die depressie. En omdat iedereen een andere mening heeft, raak ik helemaal in de war en gestresst. En ja, dan maar weer troost zoeken in de drank. Dat is zo'n killer, want je gaat je er alleen maar nog rotter door voelen later. Nog afgezien van wat je je lijf ermee aandoet. Het brein is een oncontroleerbaar iets lijkt het wel. Ik wil die negatieve gedachten niet hebben, maar ze blijven maar komen. De ergste is: het komt nooit meer goed. Ik ben blij te zien aan jou dat het wel mogelijk is. Maar het vergt wel heel veel wilskracht, he? En hulp? Waarvandaan dan ook. Of heb je die kracht in jezelf gevonden?
Vandaag geen drank en het maar per dag aanzien. Dank weer voor je bericht!

Lieve groet,
Alais

Hoi Alais,

Dank voor je bericht.
Of je brein oncontroleerbaar is weet ik niet, je gedachten zijn niet echt controleerbaar, ze komen en gaan.
Bij mij was het niet zozeer wilskracht, wel veel geduld en intensief contact met mijzelf. Ik ben toen het wat beter met me ging, na die tweede rock bottum in mijn stoel gaan zitten en ben gaan voelen hoe het voelde daar binnen. De eerste maanden misschien wel tien keer per dag. Dat had ik eigenlijk nog nooit echt gedaan. Dit heb ik gecombineerd met mindfulness, het eerste half jaar bijna dagelijks met het doel wat innerlijke rust te vinden. Heb er ook een cursus voor gevolgd. Ik was werkloos dus ik had alle tijd. Ik heb in die tijd een jaar niets gedronken om dit proces nuchter te kunnen doorleven. Behalve dat half jaar bij de psycholoog, heb ik bij dit proces geen hulp gevraagd. Zoals ik al eerder schreef, ik ben het type dat het zelf wil uitzoeken. En ja ik heb uiteindelijk die kracht in mijzelf gevonden. Aan Jellinek had ik niets, toen ik mijn depressies wilde gaan doorgronden meldden ze dat ik maar een psycholoog bij mij in de buurt moest zoeken.
Heb jij al eens hulp gehad bij jouw proces?

Groet, Bert

Hi Bert,

Ik heb hulp gehad, maar dat hielp altijd maar een tijdje. Ik denk inderdaad dat je de kracht uit jezelf moet halen. Zo knap dat dat je lukt, al begrijp ik dat het zeker niet makkelijk is. Als ik bij mezelf na ga wat ik voel van binnen, dan voel ik eigenlijk niets. Bedoel je dan dat je echt iets lichamelijks voelt? Pijn of kramp of zo? Of is het meer iets van boosheid of teleurstelling? Ik heb altijd het idee dat het laatste in mijn hoofd zit en zie dat meer als denken.
Ik heb ook eens een mindfulness cursus gedaan en soms helpt dat wel een beetje. Ook veel meditatie om tot rust te komen in mijn hoofd. Dat staat nooit stil en belemmert me behoorlijk.

Lieve groet,
Alais

Hallo Alais,

Mindfulness was bij mij gericht op niet denken, dus je gedachten laten komen en gaan. Alleen luisteren naar die stem op de CD en je mee laten voeren.
Het regelmatig zitten in mijn stoel en voelen hoe voelt van binnen is inderdaad het voelen van lichamelijke verschijnselen. de eerste tijd alleen dat.
Ik voelde voorheen namelijk bijna nooit, ik was alleen maar rationeel aan het redeneren. Daarna ben ik hele tijd in die stoel gaan zitten om te voelen hoe het voelde na een activiteit of een gebeurtenis. Als ik bijvoorbeeld aan een groep mijn levensverhaal had verteld, wat best spanning met zich mee brengt, zeker de eerste keren, voelde het hoog in mijn maag hard en gespannen, was ik tevreden over mijn presentatie dan was die druk een stuk lager. Zo ben ik langzaam gaan aanvoelen wat gebeurtenissen met me doen. Na verloop van tijd heb ik mijzelf aangewend om ook tijdens een activiteit even kort te voelen. Uiteindelijk voelde ik bijvoorbeeld tijdens een gesprek spanning in mijn lijf. Waarna ik de ander kon melden dat ik mijzelf onzeker voelde tijdens het gesprek. Dat luchtte op waardoor ik vervolgens mijzelf kon zijn tijdens dat gesprek. Dat zijn zo een paar kleine voorbeeldjes. 
Door bovenstaande ben ik ook gaan ontdekken wat ik wel en niet wil. Wat ik wel en niet prettig vind.
Geeft dit een beetje antwoord op jouw vraag?

Groet, Bert

Hoi Bert,
Ik heb het idee dat ik je minder online zie. Ik hoop dat het goed met je gaat