Acceptatie vind ik de sleutel naar net even wat meer ontspanning vinden in mijzelf, maar tegelijkertijd is dat zo verdraaid moeilijk. Ik weet dat ik meer ruimte voor mijzelf creëer als ik mijzelf een heel klein beetje aardig ga vinden. Maar hoe doe je dat als alles loodzwaar voelt en al die nare gedachten door je hoofd jagen?
Accepteren wie ik ben, maar wie ben ik dan? Mijn verleden heeft mijn gevoel en gedachten over wie ik ben nogal sterk bepaald, toch heb ik het gevoel dat er een laag onder ligt. Een laag waar ik mijzelf een beetje te pruimen vind.
Verder heb ik het gevoel dat ik pas kan accepteren dat ik kwetsbaar ben voor depressie als ik die sleutel naar mijzelf een heel klein beetje goed genoeg vinden heb gevonden. Pas dan kan ik ophouden met vechten tegen dat gevoel en worden die nare gedachten misschien een tikkie lichter. Pas dan mag ik van mijzelf gas terug nemen en een begin maken met voelen wat ik nog wel aan kan en wat ik beter even kan laten. Als dat "moeten" er een heel klein beetje af gaat en er een piep klein beetje lucht ontstaat. Ik weet al wel dat het accepteren van depressie niet hetzelfde is als je er aan over geven. Pas als ik een klein beetje lucht voel en minder moet van mijzelf, kan ik eens een begin maken met mijmeren waar vandaag mijn grenzen liggen. Ik heb al wel ontdekt dat ik alleen vandaag kan aanvoelen waar mijn grenzen liggen, ik wordt er bloed nerveus van als mijn grenzen voor een week of een maand moet bepalen. Dan klap ik dicht en ligt angst op de loer. Ik heb ook ontdekt dat aanvoelen van grenzen en er een tijdje naar leven een manier is om goed voor jezelf te zorgen. Ook al voelt het tegenstrijdig omdat je zoveel meer zou willen en kunnen. Toch is dit een manier voor mij die mijn gevoel en gedachten een tikkie neutraler maken. Dat komt denk ik doordat ik op die momenten even zelf achter het stuur zit en dat heb ik nodig. Even niet dat constante gevoel van onmacht, maar een paar momenten dat ik weer wat grip krijg op mijn situatie. Piep klein succesje .................

Hoi Bert,

Mooi geschreven en vervelend dat je even een tegenslag hebt. (als ik het goed interpreteer?)
Ik denk dat ik iets herken, maar ik hoor wel of het klopt of dat ik het mis heb. 
Angst voor de depressie zelf?
Constant balanceren, voelen wat wel kan of wat net teveel is. Toch overkomt het mij soms dat alles ineens teveel is en dan kan de stress/spanning, van het controleverlies over de balans, mij zo overweldigen.
Ik denk dat dit ontstaat door de angst voor het diepe dal, bang om terug te vallen en alles wat ik opgebouwd heb te verliezen. Tegelijkertijd ontzettend balen omdat het evenwicht zo wankel blijkt.

Pas op de plaats, uitzoomen, rustig blijven. Wanneer de storm weer is gaan liggen, trots zijn, dat heb je maar weer mooi getrotseerd! 
(Nou klinkt trotseren niet meteen als acceptatie, maar ik denk aan een meebuigend stukje riet, wat meedeint en weer terug buigt als de wind is gaan liggen)

Dit ervaringsverhaal van Frederike Kossmann vond ik herkenning en steun in. Met name het gedicht.

Dan nog even een reactie op "Mijn verleden heeft mijn gevoel en gedachten over wie ik ben nogal sterk bepaald, toch heb ik het gevoel dat er een laag onder ligt."
Ik kwam gister het volgende tegen in een e-book van Eline Sluys:
"Alles wie je denkt te zijn is een illusie"
Het is een verhaal dat je zelf hebt bedacht aan de hand van hoe jij situaties hebt ervaren in de loop van je leven of wat mensen tegen je hebben gezegd. Die gedachten zijn niet dé waarheid. 

"Je hebt allerlei ervaringen, en jouw bewustzijn geeft er betekenis aan. Jij kent ze zelf een  bepaalde waarde toe." 

"Als je een onrustige emotie voelt, dan is dat een indicatie voor de kwaliteit van je 
gedachten op dat moment. Neem dat signaal serieus als teken dat je je gedachten wat 
minder serieus moet nemen!"

Slechts een paar van de mooie inzichten waar ik mee ga oefenen. Wie weet heb jij of heeft iemand anders er ook iets aan. 

Lieve groet,

Mooi doordachte uitleg Jorin.
Ik denk ook dat de meeste mensen niet hun eigen klachten en inzichten kunnen verklaren op rationele wijze.
Je ervaart en voelt het alleen zo, waar zou je jezelf druk over maken als je je goed voelt.

Oeps! Ik had met moeten realiseren dat het die indruk zou maken, gelukkig is dat niet het geval. Ik ben in gedachten terug gegaan naar de periode dat ik mij voor het eerst realiseerde dat mijn verslaving en depressies voortvloeide uit hoe ik in het leven stond. Een periode waarin ik na een loodzware depressie bijna naakt voor het eerst mijn gevoelsleven ging onderzoeken. Een heftige maar vooral ook waardevolle periode.

Wat naar voor je, die angst voor de depressie zelf, het lijkt me niet gemakkelijk daar mee om te gaan.
Ik was in die periode niet zo zeer bang meer om weer in zo'n loodzware depressie terecht te komen. Ik denk dat deze zin van Frederike er dicht bij komt.

Het helpt, niet om in mijn depressie te berusten, maar om mezelf te mogen zijn.

Krijg deze zin niet kleiner.

De zin die je hier onder schrijft herken ik dan weer wel.

"Pas op de plaats, uitzoomen, rustig blijven. Wanneer de storm weer is gaan liggen, trots zijn, dat heb je maar weer mooi getrotseerd! 
(Nou klinkt trotseren niet meteen als acceptatie, maar ik denk aan een meebuigend stukje riet, wat meedeint en weer terug buigt als de wind is gaan liggen)"

Voor mij is dat trots zijn na de storm en het mee buigen als een stukje riet wel een stukje acceptatie van wie ik ben, dat ik het best aardig doe. Dat ik mijzelf mag zijn.
En natuurlijk heb je gelijk als je schrijft, die gedachten zijn niet de waarheid. Ik kon wel positieve gedachten over mijzelf toelaten, maar ik kon ze niet voelen.  

Wel een prachtig stukje tekst van Frederike.

Ik probeer net als jullie te onderzoeken en te leren, vooral via het lezen en bekijken van verhalen om zo een ander inzicht te verkrijgen.
Zelf oplossingen verzinnen probeer ik ook, maar van alle vraagstukken heb ik misschien op 000,1% een tijdelijk antwoord of oplossing gekregen, dus lijkt het me beter niet teveel over mezelf na te denken, wat ook wordt afgeraden als je depressief bent.
Ik denk dat het voor langdurig depressieve personen bijzonder moeilijk is te achterhalen wie ze zijn, als de klachten minder zijn is het redelijk te doen, maar onder invloed van de gevoelens van depressie bijzonder moeilijk.
Als je klachten eventjes minimaal zijn, ben je denk ik diegene die je werkelijk bent op dat moment, maar bij chronische depressie zijn er meer dagen slecht dan goed en dan lijkt de depressie een gedeelte van je persoonlijkheid te worden.
Het is fijn als je vanuit huis een positieve instelling meekrijgt en niet aan alles hoeft te twijfelen, maar voor velen op dit forum geldt dit niet of ze hebben andere traumatische ervaringen waardoor deze twijfel eigenlijk constant aanwezig is.
Er hebben vermoedelijk ongeveer 15 miljard mensen op deze aarde rondgelopen met ieder een eigen karakter, opvoeding en ervaringen, hoeveel ervaring en inzicht in het leven heb je dan als 1 persoon, van de ontelbaar mogelijke situaties maak je dan theoretisch zo goed als niks mee en is je zelfbeeld gebaseerd op zo goed als geen ervaring, dus "alles wie je denkt te zijn is een illusie" klopt in theorie wel.
Het maakt ook niet zoveel uit of wat je gelooft enigszins waar is, zolang het maar steeds herhaalt is en het positief is, maakt het voor de hersens niet uit, die werken bij "nomale" mensen in hun voordeel als iets logisch klinkt en zullen in de meeste gevallen zonder onderzoek het als waarheid interpreteren, helaas werkt dit bij ons meestal andersom.
In theorie lijk ik het grotendeels wel te begrijpen en het probleem op te kunnen lossen, maar na 46 jaar hersenspoeling en mezelf gehersenspoeld te hebben, is het in praktijk bijna niet te doen, slechts tijdelijk lukt het me soms de depressie los te laten of zelf iets te bedenken of op internet iets te lezen, waardoor ik tijdelijk anders ga denken en voelen, maar ok, elke goede dag is er 1.

Hallo Bert,

Gelukkig maar! Zo zie je maar weer dat een mens ook regelmatig zijn eigen gedachten en gevoel projecteert op andermans verhaal ;) 
Ja die angst om terug te vallen, ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om zal gaan. Het is misschien ook wel positief, het werkt als een soort alarmbel; een signaal dat de balans teveel uit evenwicht is voor dat moment. Het vertrouwen moet nog groeien en is ook een proces denk ik.

Fijn dat acceptatie jou zoveel heeft gebracht!

Fijn dat jullie je verhaal delen en hoe jullie het ervaren en een houvast proberen te zoeken in uitspraken of zelfonderzoek.
Je wilt toch iets hebben waar je op terug kan vallen als het moeilijk gaat om jezelf een halt toe te roepen. 

Meestal begrijp ik waar jullie het over hebben, ook dingen als het "uitzoomen" en even naar jezelf kijken op afstand heb ik eerder gelezen.
Heel vaak lees ik amper verhalen op het forum en nog steeds lukt het me zelden om me te concentreren op lange verhalen en sla die vrijwel altijd over, tenzij er een reden is om het wel te lezen.

Het doet me goed om te lezen dat ik soms, nu ook in jullie verhalen, dingen lees waar ik zelf ook achter was gekomen door onderzoek.
Voelt toch als een soort bevestiging als anderen dat ook benoemen.
Jullie zullen het misschien wel herkennen dat als je iets leest en denkt "dit is iets waar ik me van vast kan houden"  het lijkt of de depressieve geest op zoek gaat om de uitspraak te ontkrachten om je in hetzelfde vertrouwde cirkeltje van ellende te houden.

Het voelt ook best eng om je beter te voelen, het voelt goed en tegelijk vreemd en wankel.
Ik ervaar het als een dun beschermlaagje wat altijd te kort duurt om er iets mee op te bouwen en je vaak je grenzen verandert omdat het qua gevoel niet meer haalbaar is.

Momenteel ben ik weer wat actiever op het forum merk ik op, ga er maar vanuit dat komt vanuit een chemische reactie in de hersens die het gedrag na activatie weer langzaam in werking stelt.
Zelf probeer ik momenteel ook het "moeten, eisen, verwijten en het denken" los te laten en probeer te achterhalen welke van deze eisen bv me het meeste stress geven en waarom het zo belangrijk is voor me om deze eis na te streven.

Weet niet of jullie herkennen, dat je soms of vaak hoge eisen stelt aan wat je doet of zegt om te compenseren op de vlakken die totaal niet lukken.
Wat Bert zegt over, dat het soms best lukt positieve gedachten toe te laten maar ze niet te voelen, zo ervaar ik het ook.
Zelf vermoed ik dat de positieve gedachten niet in verhouding staan met de negatieve gedachten en ik iig er daardoor niet blij, trots of tevreden mee mag zijn.

Hallo Desireless,

Ja, ik vind het ook waardevol dat delen van ervaringen, trouwens over zelfonderzoek wordt niet zo veel geschreven hier vind ik.
Natuurlijk herken ik dat, je leest iets waardevols en je veert er iets van op. Vrijwel onmiddellijk begint dan het debat in mijn hoofd, waarbij de ene "stem" zich vast klampt aan het positieve en de ander alles weer wil ontkrachten. Ik heb heel veel gedebatteerd in mijn hoofd en nog steeds wel.  Ook ik vind het fijn iets te lezen wat ik herken en ook ontdekt hebt, dat voelt goed.

Gek eigenlijk niet dat als we ons iets beter voelen we juist meer onzeker worden. De meeste mensen ervaren dat denk ik andersom. Bij mij zat er ook angst onder om weer in dat zwarte gat terug te vallen.

Ja dat veel moeten en het zelfverwijt is slopend inderdaad. Bij mij was het nooit goed genoeg, ik schoot altijd tekort in mijn ogen. Bovendien vond ik het ook nog eens heel belangrijk wat anderen van mij vonden. Gelukkig ben ik daar grotendeels van af. Het is ook veel fijner dingen te willen doen i.p.v. al dat moeten. Maar helaas als ik weer eens een sombere periode doormaak is alles teveel en voelt alles weer als moeten, maar kom ik tot niets. Zolang ik mij zo voel kan ik ook niet tevreden zijn, laat staan trots. 
Het gaat al wel wat beter om de teugels dan te laten vieren en naar mijn lijf en hoofd te luisteren, zonder zelfverwijt. Dat is voor mij dikke winst.

Hallo allen,

Ik herken veel van wat jullie schrijven en doe ook veel aan zelfonderzoek, misschien wel te veel. Maar ik kan niet anders. Net als Bert kom ik ook regelmatig iets tegen met een eureka gevoel, maar dat ebt altijd weer weg (door die negatieve stem).

Moeten en zelfverwijt speelt bij mij ook een grote rol. Het moeten heeft dan betrekking op dingen moeten doen die goed voor me zijn maar die ik nooit kan volhouden (weer die stem: lukt je toch niet!). Ik probeer het schuldgevoel (zelfverwijt) van me af te schudden. Dat gevoel wordt veroorzaakt door mijn falen om uit die put te komen en wat ik daarmee anderen aandoe. Met mijn verstand weet ik wel dat ik geen schuld heb, maar zo voelt het niet.

Ik weet niet of dit iets bijdraagt, zit momenteel onder in de put, maar wil wel graag mijn bijdrage leveren aan de discussie.

Lieve groet,
Alais

Hoi Bert,

Bedankt voor je reactie.
Ik zie dat je op sommige vlakken al verder bent dan ik.

Soms lees ik iets en kan ik "alles" grotendeels loslaten, ervaar dat niet als accepteren, zou niet weten hoe ik dat moet doen.
Misschien als iemand de juiste woorden gebruikt om me uit te leggen wat accepteren is, maar ok... dan nog in de praktijk toepassen.
Het is natuurlijk ook niet zo dat ik op betere momenten ineens al mijn klachten kwijt ben, maar het voelt ongeveer alsof ik mijn ellende i.p.v. van meedraag op een karretje meeneem. 

Sommige feitelijke dingen accepteer ik, maar wat mijn klachten betreft wordt het dan een stuk moeilijker.
Heb vaak de neiging als ik helemaal afzak om dan mezelf dingen af te gaan vragen, wat wel logisch is aangezien het dan het meest noodzakelijk lijkt.

Vergeet dan dat er waarschijnlijk niet veel oplossingen boven zullen drijven, maar juist meer vragen aangezien het rotgevoel een sterke invloed heeft op mijn gedachten, word er chaotisch van alsof er kortsluiting ontstaat door de vele gedachten en gevoelens.

Als ik me weer rustig voel zou het beter zijn om bezig te gaan met deze vraagstukken, maar dan wil ik vaak even niet met mezelf bezig zijn.
Zoals jij het beschrijft dat het als moeten voelt in slechte periodes, ervaar ik dat ook.
Je voelt je zo nutteloos en egoïstisch op die momenten en het kan maanden aanhouden bij mij en het voelt letterlijk alsof ik een zware griep heb.



Ik merk dat als ik een andere manier van denken tijdelijk toe kan passen, dat het iig lijkt of ik zelf grote invloed kan uitoefenen op wat ik voel en denk en ook niet in de ochtend meer overspoelt word met nare gevoelens.

Heb ook het geluk dat ik al langer dan een kwart eeuw ondersteunt word door een vriendin die me vrijwel altijd een gevoel van verlichting geeft.
Ze is de enige met wie ik letterlijk alles deel en daardoor ook het gevoel heb dat ze de enige is die me volledig kent en begrijpt.
Voel me daardoor wel vaak afhankelijk van haar wat enigszins beangstigend werkt, het is een onvervangbaar persoon voor mij geworden.

Als ik me iets beter voel word ik niet onzekerder, maar juist meer zelfverzekerd, mijn gedachten en gevoel zijn rustig waardoor ik meer kan opnemen en beter anticiperen.
Het duurt alleen vaak te kort om er op te bouwen en risico's te nemen die langdurig effect kunnen hebben, ik blijf in die periodes behoudend.