Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

A small part of me


#1

Hallo allen,

had eerst al een ander topic geplaatst onder het mom van alles was ik heb meegemaakt qua paniek van me af te schrijven, maar vond het ook wel netjes om klein beetje voor te stellen.

Ben een man van 36 jaar, alleenstaand, werkend en ook nog eens last van paniek. In mijn uitgebreide topic schrijf ik mijn 14 jaar ervaring van paniek van me af, maar het is niet alleen paniek waar ik last van heb. Vind het ook erg lastig om emoties te herkennen en ermee om te gaan, heb zelf het idee dat ik hoogsensitief ben, ben erg onzeker, vind het belangrijk wat andere mensen vinden, heb last van paniek en voel me extreem eenzaam. 

Over die eenzaamheid zal ik iets uitweiden. Tot voor kort (heb sinds kort een paar dates gehad (maar zoals misschien in mijn uitgebreidde verhaal gelezen hebt is dat over)) was ik extreem eenzaam. Er was buiten mijn collega's maar zeer sporadisch dat ik de deur uitging om iets leuk te doen. Lekker de hort op te gaan met vrienden / vriendinnen. De meeste van mijn 'oude' vrienden / vriendinnen zijn nu allemaal getrouwd hebben kinderen of net gekregen, dus daar voel ik me altijd zo 'ongewenst'. Tevens doet het ook pijn omdat ik zelf ook graag kinderen wil, maar ik 'niemand' kan vinden die mij aantrekkelijk genoeg vind om een relatie aan te gaan. Daardoor kwam het voor en ik ben bang dat het weer gaat voorkomen dat ik weer eenzaam ga worden. Alleen buiten lopen, alleen naar de sportschool (geef daar mensen soms een knikje, maar vind het veel te eng om te praten met ze, wat zullen ze wel niet van me vinden), alleen winkelen, alleen film kijken of terwijl alles alleen. Ik baal daar zo van, maar ik merk hoe harder ik er tegen vecht, hoe meer ik erin verstrikt dreig te raken. 
Probeer het nu eens op een andere manier door het van me af te schrijven. Kijken of dat helpt
Antwoord

#2

Welkom op het forum PG!  Ik schrijf hier op het forum als "partner van". Vooral de onzekerheid die je beschrijft, en dan voornamelijk het "denken voor een ander" is iets wat ik bij mijn partner ook zie. Of eigenlijk "zag", want het is inmiddels een stuk minder geworden. Toen wij elkaar pas kenden (inmiddels bijna 4 jaar geleden) hoorde ik steeds "want dat is ook niet leuk voor jou", of "daar heb jij ook niets aan", of "dat vind jij toch niks". Op een gegeven moment heb ik tegen hem gezegd dat ik wel zelf mijn eigen mening kan vormen. En dat ik het heus wel zou laten weten als ik iets niet leuk vond. Meestal klopte zijn voorspelling namelijk helemaal niet, maar was het eigenlijk zijn eigen onzekerheid die hij onder woorden bracht.  Ik zou dus zeggen: spreek de mensen in de sportschool gewoon aan, als je dat durft. Je merkt het vanzelf als ze daar geen behoefte aan hebben. Maar ze zullen jou daardoor zeker geen "vreemde vogel" vinden.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • PanicGuy
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)