zal me effe voorstellen,ik ben een jongeman van 23,ik heb 5 weken geleden een operatie gehad waarbij 2 zenuwen zijn dicht geklemd omdat ik last had van zweethanden ik had 8 klemmetjes 4 links 4 rechts.Na 4 dagen kreeg ik bijwerkingen ik ging ergens anders heel erg zweten ik kreeg geen erectie meer,ik voelde me down was niet meer zo actief als voor de operatie,en ik kreeg het warm tot aan mijn bovenbenen boven lichaam voelde ik niks,na 12 dagen heb ik de clipjes laten verwijderen en zijn veel bijwerkingen weg gegaan zoals, ik krijg weer een erectie mijn lichaam voelt weer als 1 geheel,maar nu zweet ik niet in me gizicht ik hoop dat dat terug komt maar ik word er heel erg depressief van de gedachtes die nu rond vliegen in me hoofd zijn wat moet vrouw met mij al krijg ik een erectie ben niet meer gedreven wat heb ik mijn lichaam aangedaan,dat ik niks meer waard ben,ik lijk wel een zombie,je kan beter dood gaan,heel veel achter elkaar roken en energy drankjes drinken in de hoop dat me hart er mee stopt zodat het een natuurlijke dood lijkt.Ik ben echt op mensen ik ben helemaal uitgeput de gedachte dat ik nooit meer zal lachen of nooit meer heel erg opgewonden en blij kan worden maakt mij zo bang, ik heb morgen mijn eerste gesprek bij de psycholoog,en ik hoop dat ik dan een diagnose krijg,want ik heb nog nooit mentale problemen gehad en denk constant dat het aan de zenuw ligt,want ik weet niet hoe of wat een depressie met je doet,ik weet niet waar ik het moet zoeken komt het door de beschadigde zenuw ben ik in shock van de operatie of getraumatiseerd of heb ik een zware depressie,ik moet wel eerlijk zeggen dat ik hele goeie dagen had ook na de operatie,maar toen dacht waarom lach je kan niet lachen want je zenuw kan geen signaal sturen dus stop met dat neppe gedoe, aub mensen ik smeek jullie als iemand zich hier kan vinden en denkt zo voelde ik me ook en je bent niet alleen en het is niet de zenuw maar de dingen die je zegt komen overeen met een depressie ofzo dit was ik bijna vergeten sorry mensen voor me lange verhaal ochtend heb ik het heeeeeel erg met gedachte over de dood negatieve gedachte in de middag zakt het af en in de avond val ik gewoon goed in slaap ik weet niet wat dat is.Dit is mijn verhaal ik hoop oprecht dat ik wat antwoorde krijg met wat er met me gebeurd want dit is nieuw voor me,sorry voor me lange verhaal❤❤❤❤

Hoi depressed men, het is helaas niet mogelijk om van hieruit een diagnose te stellen. Ik snap dat je graag gerust gesteld wilt worden en hoop dat de psycholoog je daarmee kan helpen. Dat je je ongerust maakt, wil natuurlijk nog niet meteen zeggen dat je depressief bent. Maar de gevoelens kunnen wel op elkaar lijken.

Hallo mensen,


Na mijn eerste verhaal ben ik vandaag bij de psycholoog geweest,conclusie een depressie de psycholoog heeft mij doorverwezen naar een psichiater omdat mijn klachten dus danig zijn dat het echt specialistische hulp nodig heeft,het is voor mij voor het eerst in mijn 23 jaren dat ik last heb van een depressie of zware negatieve gedachten en ook voor het eerst dat ik heel somber ben en geen uitweg zie stomme negatieve gedachte die zeggen dat dit nooit zal over gaan en dat ik voor altijd depri zal blijven en de gedachte dat ik vanaf nu nooit meer positief of vrolijk zal wakker maken maakt mijn leven echt een hel ik hoop dat ik mensen vind met soortgelijke klachten omdat iedereen zo blij en energiek in het leven staat en dat ik de enige zombie ben tussen de mensen.

Hallo mensen,


Na mijn eerste verhaal ben ik vandaag bij de psycholoog geweest,conclusie een depressie de psycholoog heeft mij doorverwezen naar een psichiater omdat mijn klachten dus danig zijn dat het echt specialistische hulp nodig heeft,het is voor mij voor het eerst in mijn 23 jaren dat ik last heb van een depressie of zware negatieve gedachten en ook voor het eerst dat ik heel somber ben en geen uitweg zie stomme negatieve gedachte die zeggen dat dit nooit zal over gaan en dat ik voor altijd depri zal blijven en de gedachte dat ik vanaf nu nooit meer positief of vrolijk zal wakker maken maakt mijn leven echt een hel ik hoop dat ik mensen vind met soortgelijke klachten omdat iedereen zo blij en energiek in het leven staat en dat ik de enige zombie ben tussen de mensen.

Nou gefeliciteerd! Je hebt er een aantal gevonden hoor 
En ja het lijkt in eerste instantie alsof iedereen zo blij en energiek is, maar dat geldt voor een heleboel mensen niet. Genoeg mensen met burnout, depressie of chronische ziekte/vermoeidheid. Zodra je zelf open bent over je klachten blijkt die buurvrouw, neef, sportmaatje ook ineens iets soortgelijks te hebben (gehad). 

Ik heb het idee dat je zelf al inziet dat deze gedachten niet bij jou horen en niet de waarheid zijn, maar door de depressie komen. Klopt dat?
Dat zou mooi zijn, want dan is het ook makkelijker te begrijpen dat het weer over gaat! Die depressieve klachten zijn veelal tijdelijk.
Dat maakt het voor nu niet minder zwaar, maar hopelijk is het wel een geruststelling.

Hallo jorin,

Waar ik heel heel erg moeite mee heb zijn zware negatieve gedachte in de ochtend, hoe bewust ik er ook over kan praten of ben de avond ervoor, het helpt niet de volgende ochtend om de negatieve gedachten te stoppen of te minderen,in de ochtend zijn de negatieve gedachten zo erg dat ik alleen maar denk hoe kan ik dit stoppen, en wat mij echt heel erg bang maakt is dat tijdens die negatieve gedachte wel is het woord dood in voor komt omdat ik gewoon die negatieve motortje wil stoppen,en ik denk vaak in wat als en had ik maar en dan draai ik zo erg door dat ik gewoon hoofdpijn krijg en het zombie gevoel maakt me angstig, heel mooi voorbeeld ik wachtte vandaag op de trein hij stopte zag hem hij reed weer weg en kwam er 1sec later toen hij wegreed achter dat hij zo voor bij reed en dat is een heel gek gevoel.

Kan mij voorstellen dat het je angstig maakt. Het overkomt je en je hebt er geen grip op.
Ik heb ook regelmatig gedachten gehad dat ik niet meer wilde leven. Ik wist alleen van mijzelf dat ik het de mensen om mij heen nooit zou willen aandoen. Pas toen ik op een gegeven moment het idee had dat ik bepaalde buien had waarin ik geen controle meer had, maar meer dingen uit een impuls deed, werd ik echt bang. Toen ben ik (opnieuw) gestart met medicatie. Dit is mijn verhaal, dat kan voor iedereen weer anders zijn natuurlijk.

Bij mij zijn de ochtenden ook het zwaarst, maar dan vooral als ik nog in bed lig. Mij helpt het om in de ochtend een afspraak te plannen (bv. werk of sport met iemand anders) Dan moet ik er wel uit en het contact met anderen zorgt voor afleiding. Het haalt mij uit mijn hoofd. 
Afleiding zoeken, lichamelijk dingen doen of simpel een serie kijken was/is eigenlijk mijn enige remedie tegen de negatieve gedachten. Nadenken werkt averechts, je moet uit je hoofd. 
Als ik langere tijd teveel in mijn hoofd zit, krijg ik van mijn omgeving ook de helft niet mee. Misschien is dat hetzelfde als wat jij bedoelt met het zombie-achtige gevoel?