1 dag

(20-06-2018, 13:07)Depriegurll schreef: Ik ben een meisje, 16 jaar jong en ik heb een depressie. Ik zeg als sinds kleins af aan dat ik dood wil, dat ik er klaar mee ben en dat het over is. En elke dag al 9 jaar lang heb ik die gedachten. De aanleidingen zijn dingen waar mensen voor gezorgd hebben. Trauma’s van het pesten , in elkaar geslagen worden, verkracht worden, uitgescholden worden, minder waardig worden gezien, thuis problemen en nog veel meer. 
Elke dag hetzelfde verhaal, elke dag dezelfde zware strijd. Uit je bed moeten komen om iets leuks van je dag/leven te maken. Je loopt naar je spiegel en doet je masker op met een grote lach op je gezicht, ready to Go! Niemand ziet het, niemand merkt het en niemand weet het. Ze zien je als dat ene kind die altijd lacht en altijd blij is, maar wat zich achter het masker verschuilt weten ze niet. De leegte, het verdriet en de pijn alles stopt zich weg, weg achter het masker. Je hebt de dag bijna overleeft, maar dan komt de avond en de nacht, de 2 zwaarste momenten van een dag. Elke avond elke nacht word ik wakker gehouden door de beelden in mijn hoofd, de beelden van mijn trauma’s, de beelden die mij altijd zullen achtervolgen. De nacht wanneer geen 1 hulplijn nog wakker is, geen 1 om je te helpen. Je wilt niet je wilt niet dood, maar je hoofd zegt iets anders. De stemmen beginnen te schreeuwen, schreeuwen om hulp om aandacht. De pijn wordt groter en groter zo groot dat het niet meer te stoppen is. De pijn is zo groot dat je je strijd opgeeft, de strijd die ik al 9 jaar heb. Een oneindig lange strijd van pijn, verdriet en leegte kan binnen een paar minuten voor bij zijn. Alle wegen naar voorwerpen die je kunnen vermoorden worden uitgestippeld, alles is in werking. Alles is klaar om te doen, alleen ik, mijn hart kan dit niet. De stemmen worden harder en harder en de dwang wordt groter en groter. Niemand is er niemand is er om je te helpen. Alleen in je kamer in de nacht in het donker. Klaar voor je einde, maar ook weer niet. Angst voor een nieuwe dag, een nieuwe week misschien al wel voor een nieuw uur. Elk jaar de vraag, is dit mijn laatste jaar of ga ik volgend jaar ook halen. Niemand die je echt begrijpt, maar toch ook zoveel die je wel begrijpen. Een strijd tegen jezelf tegen de stemmen waar niemand je kan helpen, want alleen jij kan deze strijd winnen, alleen jij kan jezelf overtuigen van het leven.
 
Dit is Een dag uit mijn leven.

Hey Depriegurll,

Ik weet hoe je je voelt en dat voelt verschrikkelijk. Ook verschrikkelijk alleen, wetend dat jij de enige bent die er voor kan zorgen dat je je weer beter kan gaan voelen. Ook op mijn 16e zat ik met hetzelfde. Wat mij heeft geholpen, was dagbehandeling. Op punten dat het niet meer ging, werd ik intern opgenomen. Bij zo`n dagbehandeling zitten meer mensen met enigszins dezelfde problemen. Hierdoor hoef je er niet alleen aan te werken en je niet alleen te voelen. 

Ik hoop dat je iets vind wat bij je past en waardoor je je wat beter gaat voelen.
Ik begrijp hoe je je voelt en mijn gedachten zijn bij je.

x Roux